Ruzie met partner peuter was bang

Hier gebeurd het ook wel eens. Mijn zoon vergeet gelukkig heel snel zulk soort dingen. Hij blijft er niet in hangen. Het is vooral in zo’n situatie belangrijk dat ze zien dat je het ook weer goed met elkaar maakt.

Je zoontje krijgt niet zo snel een trauma hiervan, mits je ‘m meteen geborgenheid en veiligheid biedt door hem te troosten. En uiteraard moet het niet structureel voorkomen, één keer kan niet kwaad. Wat maakt dat je hebt gewacht tot jullie thuis waren? Geen idee hoe lang dat duurde, maar in het vervolg zou ik dit direct doen. Je hebt het nu ook gewoon goed gedaan overigens. Dus geen oordeel, maar kleine tip. Eventueel kan je nog wat ‘ondertitelen’ naar hem: “papa en mama waren even boos op elkaar en daar schrik je dan even van, dat mag en is ok, papa en papa zijn nu niet meer boos en zullen geen ruzie meer maken”. Zoiets.

Omdat ik zelf ook zo woedend was en voor in de auto zat kon ik hem niet even vast houden maar had wel met woorden duidelijk gemaakt dat het over is :(

Goed dat je je ervan bewust bent. Ik zou vooral woorden geven aan wat hij heeft meegemaakt: dus; papa en mama hadden ruzie, jij zat ook in de auto, wij gingen schreeuwen en jij voelde je toen bang.. etc. Iedereen kan wel eens uit z'n slof schieten maar denk dat dat heel belangrijk is, zodat je kindje beter kan plaatsen wat er gebeurde en dat het niet met hem te maken had.

Ik heb dit weleens meegemaakt, alleen was ik het kind in jouw verhaal. In het geval van jouw zoontje zal het vast meevallen gezien het de eerste keer was, maar op mijn broer en ik heeft het destijds heel veel indruk gemaakt, ondanks dat onze ouders het ook weer goed maakten en geborgenheid en veiligheid toonden. Zoveel indruk dat wij op latere leeftijd therapie nodig hadden (dit was natuurlijk niet van maar één ruzie, maar ook zeker niet dagelijks of wekelijks..) Je kan het niet meer ongedaan maken en zo te horen hebben jullie de situatie enigszins goed hersteld, dus voor nu zou ik vooral met elkaar afspreken dat dit niet iets is wat nogmaals voor “mag” gebeuren. Je bent nou eenmaal een mens en een discussie op z’n tijd is niet gek, maar schreeuwende ruzie (en dan vooral in het bijzijn van een kind) is voor niemand fijn en kan meer met een kind doen dan je in eerste instantie zal denken. ❤️

Het is heel belangrijk dat je zoontje ziet dat jullie het weer uitpraten en goedmaken. Dus als je ooit nog een woordenwisseling hebt waar hij bij is, zorg dan ook dat ie erbij is als je het uitpraat/ sorry tegen elkaar zegt / knuffelt. uzie maken is heel normaal, het leert je kindje ook om dingen op te lossen. Dit is pas schadelijk als het structureel voorkomt. Mijn ouders maakten het vroeger niet perse heel bont, maar tot op de dag van vandaag geloof ik dat ze elkaar niet uit kunnen staan (op zn zachts gezegd). Zorg dus dat de manier waarop je ruzie maakt enigzins respectvol blijft en elkaar niet kwetst.

Schreeuwen tegen elkaar vind ik echt not done. Sowieso, maar zeker waar je kinderen bij zijn. Beheers je, je kunt hier je kinderen enorm mee beschadigen. Fijn dat jullie het weer ‘goed’ hebben gemaakt, maar als dit niet oprecht is/was, dan voelen kinderen dit feilloos aan. Leer desnoods communiceren of op een juiste manier ‘ruzie’ maken, maar zorg dat het niet opnieuw zo uit de hand loopt.

Ik zou toch samen eens kijken hoe jullie kunnen werken aan betere communicatie… Discussies hebben vind ik normaal, maar ‘heftige ruzies’ eigenlijk niet. En schreeuwen al helemaaaaaal niet. Ik vind het een beetje zorgwekkend dat het klinkt alsof jullie dit vaker doen?

Als je dit gevoel er aan overhoudt weet je 1 x maar nooit weer, toch? Zelf nooit ruzie met mijn man. Inderdaad een discussie/onenigheid, maar ruzie, nee. Schreeuwen en al het andere waarmee je onmacht toont in een relatie vind ik niet oke. Niet naar elkaar en al helemaal niet met kinderen erbij. Blijven praten en nooit in verwijten, maar altijd feiten en jouw gevoel ook jouw gevoel noemen. Maak t ook zichtbaar goed met elkaar voor je kinderen als zij wel voelen dat er onenigheid is tussen de mensen waarvan zij het meeste houden. Tis gebeurd, kan gebeuren.

Je zegt ‘ik denk dag iedereen wel eens heftige ruzie heeft met zijn partner’. Ik weet niet of dat idee klopt, ik denk dat discussie best normaal is maar echt ruzie, laat staan schreeuwen, niet. Er zijn ook andere manieren om het over meningsverschillen te hebben, dus misschien sowieso goed om eens wat meer te oefenen in communicatiestijlen? En ik snap dat je je zorgen maakt. Zoals al wordt gezegd is het belangrijk om aan je zoontje te laten zien dat papa en mama het ook weer goed maken en veel van elkaar houden. En je zou zelfs nog kunnen uitleggen dat papa en mama altijd van elkaar houden en soms ruzie maken en dat dat niet goed is. Maar dat het niet betekent dat er iets mis is of dat jullie uit elkaar gaan. En bedenk je ook dat je kind van jullie leert wat normaal is: wat liefde is, wat normale communicatie is en hoe je over gevoelens praat. Dus het is heel belangrijk dat je dat zo goed mogelijk doet

Zoals door sommigen al aangegeven, ik vind schreeuwen écht niet oké. Nog los van de impact die deze gebeurtenis op je kindje heeft, ‘leert’ hij hiervan dat je ruzies dus moet oplossen met schreeuwen. En ja, dat gebeurt ook als het maar weinig voorkomt. Ik zou echt met je vriend in gesprek over waarom dit de manier is dat jullie zo met elkaar omgaan in een ruzie. Ik kan me in de 13 jaar dat mijn man en ik samen zijn geen één moment bedenken dat we tegen elkaar geschreeuwd hebben. Dus nee, ik herken dat eerlijk gezegd niet. En in een auto vind ik dan extra erg, je kind kon de situatie niet overzien, je kon moeilijk oogcontact met je zoontje hebben, hem niet fysiek troosten, hij kon niet weg. Ik zou er vooral echt voor zorgen dat dit nooit meer gebeurt. Voor nu; je kunt de situatie niet meer veranderen. Bespreek het samen nog eens met je zoontje (dus doe vooral niet alsof het niet gebeurd is), beantwoordt vragen die hij heeft en verwoordt zijn gevoel erbij. Veel succes!

Terecht dat je je schuldig voelt, maar een trauma? Nee, dat krijgt je zoontje hier niet meteen van. Schreeuwen is in mijn ogen echt not done en zeer respectloos. Mocht mijn man naar me schreeuwen, nota bene met kind erbij, zou ik daar ècht boos om zijn. Ik heb dan ook nooit heftige ruzie gehad met mijn man. Je kan misschien even heel goed bij jezelf nagaan hoe het zo ver kon komen en waarom je gewoon niet even kon wachten tot je thuis was. Of waarom het niet lukte om op een normale manier te praten ipv schreeuwen.

Hij is 2,5jaar, dus het nu nog eens nabespreken heeft weinig zin, dat is ‘ie alweer vergeten. Verder eens met wat je zegt. Schreeuwen naar elkaar is een vorm van huiselijk geweld en dus schadelijk voor je kind als dit vaker voorkomt.

Ik denk niet dat iedereen wel eens een heftige ruzie heeft in zn relatie. Wij hebben in de 11 jaar dat we samen zijn nog nooit naar elkaar geschreeuwd en zie dit ook niet gebeuren. We zijn allebij volwassen, dus kunnen normaal met elkaar communiceren..

We zijn maar mensen. Er komt geen trauma van een 1 keer maar wel als dit iedere keer gebeurt. Belangrijk is dat jij en je man daarna knuffelen en erover praten met hem. Leg uit dat je uit je slof bent geschoten en dat het niet hoort en dat je daar spijt van hebt. Zeg ook dat het je spijt tegen je man waar je kind bij is. Je kind leert heel veel van jullie communicatie. Schreeuwen is niet goed maar constant boos zijn zonder te praten is ook niet goed. Mocht dit vaker gebeuren dan zou ik hier toch wat mee doen ook al is je kindje hier niet bij

Ik snap je schuldgevoel volledig . Hier maken wij echt nooit ruzie met bijzijn van kinderen.. alleen als we al met wat hogere toon praten is m’n dochter bewust . En moet ik uitleggen dat wij gewoon aan het praten zijn en geen ruzie maken . Ik zou hierover wel in gesprek gaan met je partner om in dit niet nog eens laten gebeuren

Joh dit overkomt alle ouders wel eens. We zijn mensen, geen robots. Een kind krijgt hier niet zomaar een trauma van. Je kunt het prima uitleggen dat dit niet goed is maar dat iedereen soms heel boos kan zijn dat je gaat schreeuwen maar dit eigenlijk helemaal niet lief is. Dan knuffelen we weer en maken we het goed. Groter zou ik het ook niet maken. Gaat vast nog wel een keer gebeuren. Het gaat erom dat dit niet dagelijks is en meerdere keren per dag gebeurt.

Zoals al eerder gezegd: het belangrijkste is dat je laat zien dat het goed is en dat heb je gedaan. Ook inderdaad in de toekomst erop letten. Kinderen zijn weerbaar en houden niet enorm snel een trauma aan zoiets over tenzij het structureel gebeurd. Probeer hem ook geen trauma aan te praten, dat zie ik namelijk ook vaak gebeuren.

Niet mee eens dat hij het alweer vergeten is. Mijn dochter is nog geen 2 en wij bespreken dagelijks heel veel dingen na. Dingen die leuk waren, of dat ze gevallen was in het bos, of dat we bij oma op bezoek waren geweest. Dat weet ze allemaal nog heel goed. Zeker als ze bijvoorbeeld gevallen is, begint ze er zelf nog regelmatig over. Het helpt haar dan echt om het nog een paar keer te benoemen. Op deze leeftijd kunnen ze nog niet goed reflecteren op eigen gedrag, dus aanspreken op eigen gedrag heeft na afloop vaak geen zin. Maar over iets dat ze hebben meegemaakt of ervaren, positief of negatief, kun je zeker wel napraten.

Ja dezelfde dag, maar niet enkele dagen later. Ik ben overigens orthopedagoog-generalist 😉, dus het is niet dat ik zomaar wat roep hier.