Ruzie tijdens zwangerschap

Wat ik er nog aan toe wil voegen: als we geen ruzie hebben gaat het extreem goed, zijn nog heel verliefd op elkaar en de liefde is duidelijk te merken. Veel seks en goede seks en kunnen geen genoeg van elkaar krijgen, tot we ruzie krijgen. Dan is het meteen 1-2 dagen ellende. Hij is onzeker over zijn positie in relatie doordat ik steeds zeg dat ik wil scheiden maar hij moet minder nonchalant doen.

Als relatietherapie geen optie is, willen jullie er dan überhaupt wel aan werken? Ik werd 1 jaar na mijn bevalling pas weer de oude (had eerder ook veel last van mijn hormonen). Hebben jullie hier wel goede gesprekken over?

Waarom is therapie geen optie? Soms is even met een neutrale derden praten wel de oplossing. Tot die tijd zou ik op momenten dat je geen ruzie hebt afspreken dat jullie een time-out instellen tijdens een ruzie. Even 5 minuten mond dicht en daarna zal alles er minder grof uitkomen (zoals dreigen met scheiden). Dit werkt bij ons. Waar gaan de ruzies over? (Geen details hoor) Over huishouden bijvoorbeeld?

Wat naar dat het zo loopt en je je zo voelt vlak voor je bevalling! Ik heb niet echt advies uit ervaring aangezien ik zelf nog nooit met een man heb samengewoond. Maar die ruzies lijken me inderdaad deels door hormonen en deels waarschijnlijk de spanning voor de bevalling/ jullie toekomstige leven met een kindje te komen? Scheiden lijkt me niet de oplossing hier, hoeft ook na ruzies in een stresvolle periode! Heeft niet echt iets met jullie relatie te maken? Hiermee dreigen is inderdaad niet handig, goed dat je dat inziet! Waarom zou relatietherapie geen optie zijn? Lijkt me wel dat dit zou kunnen helpen in de communicatie en elkaar begrijpen? Er komt een baby bij, er zal nog best wat spanning op jullie relatie komen te staan. Zou jammer zijn als jullie uit elkaar gaan doordat de communicatie niet goed ging? Misschien beide een duidelijk lijstje maken met verwachtingen naar elkaar toe en dit dan samen op een rustige manier vanuit de ik vorm bespreken? Als jullie er even niet uitkomen afstand nemen voor een paar uur en er dan op terug komen zonder dat er verwijten gemaakt worden? Hoop dat jullie er samen uit kunnen komen!

Dat je zegt relatie therapie is geen optie. Komt over alsof je er helemaal niet aan wilt werken. Soms kom je er gewoon samen niet uit en heb je hulp nodig van een neutraal iemand.

Mijn partner gelooft niet in therapie… en ik zelf echt als laatste optie maar ik ben er van overtuigd dat wij hier uit kunnen komen zonder therapie omdat we nog zo veel liefde voor elkaar voelen.. dus vandaar :) De ruzies gaan oprecht nergens over, soms jaloezie vanuit mijn kant, of hij die iets te grof en bot brengt waardoor ik gepikeerd raak, dat ik vind dat ik soms wel iets meer waardering verdien of dat hij iets meer mag laten zien dat hij mij ziet staan, eigenlijk allerlei kleine onzinnige dingen die klein begin maar enorm groot worden.. huishouden helpt hij fijn aan mee. Het gaat eigenlijk nergens over. Bedankt voor je tip iig!!!

Even te verduidelijking: we willen er absoluur aan werken, maar heb het gevoel dat relatietherapie pas voor een later stadium is. Dus vandaar dat relatietherapie voor nu geen optie is, willen eerst zo veel mogelijk zelf er uit proberen te komen 😊

Door hormonen kun je een veel korter lontje hebben. Deze hormonen verlaten maar langzaam je lichaam zodra je bevallen bent. Ook zal dan de vermoeidheid er nog bij komen wat het de eerste tijd met de kleine nog moeilijker kan maken. Dus ik zou om te beginnen toch echt proberen op te houden met dreigen om te scheiden als je dat niet wilt. En proberen eerst na te denken voor je reageerd. En na de tijd ook rustig met elkaar te praten dat je er spijt van hebt als je zo gereageerd hebt en dat dit ook een deel door de hormonen komt. Het is erg lastig maar tot 9 maand na de zwangerschap ben je nog aan het ontzwangeren en daarna begint het pas weer te lijken op hoe je daarvoor samen was al word het nooit helemaal hetzelfde want je kindje is er dan ook. Voor beide kanten zal deze en de newborn fase erg lastig zijn want je man ziet ook alles veranderen beginnende met de zwangerschap hormonen. Je zal dus echt moeten proberen om hier zelf samen met je partner wat op te vinden dat het niet zo blijft gaan. Mischien even boven afkoelen ipv vol ertegen in gaan? Als je hier aan toe blijft geven kan dit best verkeerd lopen en dat je 9 maand na de bevalling erachter komt dat het ineens wel weer normaal gaat dan ben je wel alles kwijt geraakt door de hormonen en dat is het zeker niet waard. Iedergeval heel veel sterkte en hopelijk gaat het toch na een paar goede gesprekken wat beter. Gelukkig is het niet meer zo lang voor je kan bevallen. En hopelijk zal dat het ergste randje er van af halen met de hormonen.

Ik reageer zelf ook vaak veel te snel uit emotie en nu moet ik echt 10 seconden mijn klep houden en nadenken waarom ik dat eigenlijk wil zeggen en dan ben ik alweer rustig!

Relatie therapie is helemaal niet gebonden aan een stadium. Hoe eerder je er mee begint hoe beter juist! En de eerste stap is denk ik om te stoppen met zeggen dat je wil scheiden. Dat vind ik echt hele vreemde (en vooral heftige) uitspraken. Waarom zou je zoiets zeggen tegen je partner? Ik zou daar ook enorm onzeker van worden als mijn partner dat steeds roept.

Relatietherapie zou net beter zijn in het begin denk ik. Beter voorkomen dan genezen 😉 Een 3e persoon kan jullie helpen een juiste manier van communicatie te vinden. Heeft niets te maken dat jullie niet meer verliefd zouden zijn!

Misschien een rare denkwijze, maar ik zie het een beetje als falen wanneer je er zo vroeg aan moet beginnen terwijl ik het gevoel heb dat het ook op andere manieren kan.. snap je? Echt begrijp ik heel goed wat jullie bedoelen!

Echter bedoel ik*

Ik zou hulp zoeken. Nu wijdt je het aan hormonen (kan natuurlijk), maar het wordt na de bevalling in veel gevallen niet beter of makkelijker. Kinderen (en alles wat daar bij komt kijken) trekken een hele sterke wissel op je relatie is mijn ervaring. Dat kunnen veel relaties niet aan. En als het nu al zo slecht loopt zie ik dat somber in. Je zegt dat de liefde daar is. Maar soms is liefde alleen niet goed genoeg. Het klinkt alsof er aan beide kanten qua communicatie en ruzie maken iets fout gaat. Geef het een kans. Je kindje verdient het wel.

Hoe eerder je begint aan therapie hoe beter, als je wacht tot het voor je gevoel echt het laatste redmiddel is ben je waarschijnlijk al te laat. Therapie klinkt misschien heftig en groots, maar het is niets om je voor te schamen. Je kunt er eerder trots op zijn, dat jullie je verantwoordelijkheid nemen om beide aan je relatie te willen werken om een stabiel gezin te kunnen vormen voor jullie kindje. De komst van een kleintje zal de ruzies vast niet oplossen, het is juist heel intens. Van slaaptekort wordt je over het algemeen ook niet veel vergevingsgezinder. Go for it🍀

Ik zou beginnen met ophouden met dreigen. Op een dag zegt hij prima dan gaan we toch scheiden. Die dreigementen werken dan echt niet. Ik denk dat jullie samen moeten praten hoe jullie dit kunnen veranderen. Als je straks bevallen bent word het mischien veel erger. Jij zit dan nog vol hormonen en jullie zijn doodop van de slapeloze nachten en het zorgen voor een baby. Dus veel blijven praten en kom je er niet uit dan toch kijken of jullie in therapie kunnen.

Leer jezelf onder controle houden? Je gaat toch geen dingen roepen die je niet meent en dan je hormonen als excuus gebruiken? Klinkt onvolwassen en ik snap dat je man daar onzeker van wordt. Je zet het gevoel van vertrouwen en de stabiliteit van de relatie op het spel met zulke opmerkingen. Als jij jezelf niet in hand hebt, dan moet jij hulp zoeken. Ik vind hormonen geen reden om als een klein kind dingen te roepen die je niet meent.

Op het moment zelf meen ik het wel, want dan zie ik namelijk geen andere uitweg. Maar als ik dan weer zie hoe het gaat als het goed gaat dan heb ik daar spijt van. Maar tijdens die ruzies zie ik soms geen andere uitweg dus is geen kwestie van hormonen schuld geven 😉

En is btw niet verkeerd bedoeld. Ik snap dat mijn reactie rationeel is ingestoken en vrij direct is geformuleerd. Echter als jij wil dat je relatie blijft en je goede ouders wordt samen, zul je echt wat aan je zelfbeheersing moeten doen. Ik begrijp dat je last hebt van allerlei verwachtingen die jij hebt van hem en waar hij niet aan voldoet. Ook daar kan je zelf aan werken. Het is echt vaak ook een ego dingetje namelijk en vaak zit er wat achter als je zelf bepaalde verwachtingen hebt van een ander. Door zelfontwikkeling kom je daar achter. Het is niet eerlijk om allerlei verwachtingen te hebben van een ander en het resultaat is vaak dat je zelf alleen maar teleurgesteld raakt. Verder miss goed om je liefdestalen te verdiepen en je te realiseren dat 2 jaar relatie ook echt zo'n periode is dat de verhoudingen opnieuw bekeken worden. De verliefdheid neemt langzaam plaats voor het diepere houden van in die periode.

Weet je hoe vaak ik in the head of the moment mijn vriend het huis uit wil schoppen of op zn hoofd wil slaan? Dat is woede wat je voelt maar ik weet dat ik dat niet wil als ik niet boos ben en dus beheers ik mezelf. Op je werk ga je toch ook niet roepen dat je ontslag neemt? Of als je boos bent op een medeweggebruiker die zich aso gedraagt? Dan ga je toch ook niet met je auto er tegenaan rijden ofzo? Het gaat allemaal om zelfbeheersing.