Samengesteld gezin met nieuwe baby

Hoi! Hier ook een stiefmoeder. Vond mijn gevoel destijds ook wel lastig. Had aan het einde van de zwangerschap echt behoefte aan in een bubbel gaan met mijn partner (en voornamelijk met alleen mezelf haha). Mijn stiefzoontje is een schat van een kind, maar vond het ook niet erg als hij bij zn moeder was🥴 Denk dat het los van je stiefkinderen is, maar dat je even niemand die niet ‘eigen’ is erbij wilt in je bubbel. Bij mij kwam het na de bevalling goed :) prachtig om hem met zijn zusje(s) te zien.

Hoe oud is je kindje nu trouwens?

Nu al 4 maanden oud... dus na de bevalling is het bij mij nog niet goed gekomen helaas. Zit haast te denken om met iemand hierover te gaan praten. Een professioneel iemand. Geen idee wat ik anders moet doen?

Heb je er met je partner over gepraat? 4 maanden is erg jong, ik was zelf echt niet zo snel met uitjes plannen en had echt wel genoeg aan gewoon de dagelijkse dingen. Kan je partner zo af en toe met hun 3 op pad? Denk dat jou dat wat lucht geeft! Met een professional praten kan zeker altijd, als eerste stap de huisarts. Dan kun je misschien ook uitsluiten of je gehele gemoedstand wat minder is of alleen specifiek als het om die kinderen gaat. Maar : het is ook niet niets he! Dan heb jij er nog 3, ik 1. Je doet het goed maar loop jezelf niet voorbij😘

Nou vergeet niet dat je zelf óók getransformeerd bent (zoek eens op matrescence) Het kost best wel even eer je een nieuwe tendens gevonden hebt en ik vind het super normaal dat je je nu op je baby stort.. voor jou helemaal nieuw (Hoe bijzonder!) En super leuk de bonuskids maar die zijn op een zeker moment je leven ingewandeld maar je hebt geen geboorte aan ze gegeven..

Ik had ook zoiets. Er kan denk ik een soort oergevoel omhoog komen waardoor je puur voor je eigen kind wil zorgen en voor niks en niemand anders wil zorgen. Het beste wat je kunt doen is het gevoel accepteren en kijken hoe je het leefbaar voor jezelf maakt. Niet jezelf forceren maar bijvoorbeeld even tijd voor jezelf nemen met de kleine als je er veel last van hebt. En er (als dat lukt) ook beetje open over zijn richting je partner. Dan kan die je opvangen. Het kan echt wel even duren, bij mij duurde het ongeveer een jaar. Als je met je partner er niet goed over kan praten kun je misschien met het cb of een psycholoog hierover spreken

Ik kan je geen tips geven, maar moet eerlijk zeggen dat ik een beetje hetzelfde mee maak. Is bij mij ook begonnen tijdens de zwangerschap (ik was sowieso een echte bitch op het laatste tegen partner en stiefkids) en moet zeggen dat het me nu nog altijd moeite kost. Zeker omdat de kids ook redelijk brutaal zijn tegenwoordig en ik kan er moeilijk mee om. Zoontje is ondertussen 7 maanden. Vriend heeft dochter van bijna 9 en zoontje van 6. Het zorgt hier ook voor spanningen soms helaas.. Ik volg dus ook even mee en weet dat je niet alleen bent.

Zoooo herkenbaar. Ik voel me vaak ook erg schuldig. Ons zoontje is inmiddels 20 maanden en nog steeds vind ik het moeilijk en niet leuk als de stiefkinderen zich steeds met hun broertje bezig zijn/ bemoeien. De kinderen zijn 10 en 11 en ze nemen in mijn ogen vaak de rol van de “ouders” over. Het zal ongetwijfeld niet zo zijn en ik weet echt dat ze het goed bedoelen en willen helpen maar ik kan er zelf echt niet tegen.

Moet er wel bij zeggen dat ik het wel heel leuk vind als ze gewoon met hem spelen.

Blij om te horen dat ik echt niet de enigste ben hierin! Met mijn man kan ik hier niet heel goed over praten, wat misschien ook wel logisch is. Gaat natuurlijk over zijn kinderen, ook ik mag daar niks verkeerds over zeggen. Als antwoord krijg ik dan altijd, ja ik weet dat je ze niet niet wilt hebben! En dan is het eigenlijk wel voorbij. Gesprek voeren zit er dan niet meer in. Voor hem ook lastig voor te stellen. Hij snapt niet waarom ik zo veranderd ben daarin, omdat het eerst heel goed ging! Ik ga anders wel nog een keer het gesprek proberen te voeren en anders misschien met iemand zelf gaan praten. Dit is niet goed voor de relatie in ieder geval.

Ik moet hier toch op reageren, communiceer hier goed over met je partner. En neem dit serieus. Ik heb dit als kind meegemaakt. Een stiefmoeder die vervelend ging doen na geboorte eigen kind. Nu kan ik het relativeren maar dat heeft mij een ook wat jaren therapie gekost. Het gevoel van niet gewenst voelen bij je vader ( dat gezin) als kind.je buitenstaander voelen .Je voelt alles haarfijn aan ook al ben je kind. Het heeft mentaal heel veel met mij gedaan. Dat wilde ik even zeggen.

Ja ik weet het! Kinderen merken dat ik een beetje afstand neem, dus dat is gewoon echt niet fijn! Ik wil dit zelf ook niet. Had echt gedacht dat ik juist meer moeder gevoelens zou krijgen, als ik eenmaal zelf ook moeder zou zijn, maar dat is helaas niet. Aankomend weekend gaan we een dag weg zonder baby, kan ik even de kinderen weer volle aandacht geven.

Ik herken het ook! Voel me pas weer thuis en kan weer ontspannen als zij naar hun moeder zijn. Ook zit ik als een havik er bovenop als zij met mijn kind bezig zijn. Nu mijn kind bijna 2 is, kan ik zeggen dat dit iets verbetert. Mijn tip is om te praten met lotgenoten. Ik dacht namelijk dat ik de enige was, tot ik andere bonusmoeders sprak en die precies de (lastige) dingen zeiden die ik ook ervaar. Ik doe dit via stiefacademie. Maandelijks een online bijeenkomst. Het geeft ook een stukje inzicht in de rol van de andere spelers in het samengestelde gezin, bijv de vader (in mijn geval). Jij voelt je als bonusmoeder vaak de outsider, je hoort er niet helemaal bij en niet iedereen in je gezin is ‘eigen’. Je man (of vrouw ) is juist de insider. Die rol kent weer heel andere uitdagingen. Want elk gezinslid is wel eigen. En dat levert spanning op doordat hij of zij het iedereen naar de zin wil maken en dit vaak tegengestelde belangen zijn. Dit heeft mij en mijn partner erg geholpen. Ook het inzicht dat die kinderen natuurlijk nooit voor deze situatie hebben gekozen en er niet op uit zijn om jouw geluk te verstoren maar ook aan het overleven zijn, helpt. Zoek maar eens op. En sterkte met je rotgevoel!

Oh dit inderdaad! Ik zie in mijn werk als kind- en jeugdpsycholoog zo vaak kinderen die echt beschadigd zijn door de komst van een nieuw broertje of zusje bij een van de ouders. Het gevoel ingeruild te zijn, niet meer belangrijk te zijn, er niet bij te horen in het nieuwe gezin. Goed dat je je bewust bent van je gevoelens en ik zou er wel echt professionele hulp voor inschakelen. Want het klinkt ontzettend verdrietig voor jullie allemaal, maar de kinderen kunnen er op lange termijn echt schade van ondervinden. Veel succes!

Je hebt speciaal therapeuten voor samengestelde gezinnen, is toch weer even iets anders dan een ‘normaal’ gezin, en nee dat bedoel ik niet lelijk. Hier ook een samengesteld gezin. Ik herken je gevoel dan ook deels wel. Vrienden van ons hebben bij zo’n therapeut gelopen. Misschien de moeite waard om is op te zoeken.

Die professionele hulp heb ik al gehad ;) heeft wel 4 jaar geduurd. Bleef er last van houden, en vooral de hamvraag waarom? Wat had ik/wij misdaan? Als kind begrijp je dat niet. Vanaf mijn 30 begon ik er weer last van te krijgen.Toen therapie gaan volgen. Wat EMDR er tegen aan. Het blijft je achtervolgen idd. Het is heftig, en idd heb er veel schade van ondervonden. Onzeker, eigenwaarde veranderd, wegcijferen, of juist extra opstandig, negatieve aandacht is ook aandacht. Depressie.

Zijn de kinderen van je man oud genoeg om met ze te praten hierover (ieder op eigen niveau)? En dan bedoel ik: - aangeven dat je weet dat jij je de afgelopen tijd anders hebt gedragen dan vroeger en dat je je kunt voorstellen dat ze dit merken/vervelend vinden - vragen wat ze ervan vinden en erkennen dat je ze hoort. - uitspreken dat je het lastig vindt om je aandacht eerlijk te verdelen maar dat je nog steeds evenveel van ze houdt! (Ik neem even aan dat dit zo is. Het fijner vinden als ze er niet zijn betekent namelijk helemaal niet dat je minder van ze houdt.) - nieuwe afspraken met ze maken over wederzijdse verwachtingen. Dat klinkt veel te volwassen, maar ik bedoel dat de kinderen weten waar ze aan toe zijn. In de trant van een soort dagschema waarin duidelijk is welke dingen de kinderen zelf mogen/moeten doen en wanneer jij er voor ze bent. Met je man er goed over kunnen praten lijkt me ook essentieel. Hij hoeft je niet te begrijpen. Maar hij kan wel begrip opbrengen, dat is net iets anders. Verwacht niet dat hij je snapt, wel dat hij je serieus neemt en niet de situatie negeert omdat hij zich niet in jou kan verplaatsen. Als hij op emotioneel vlak er niks mee kan, vraag hem dan om praktisch mee te denken. Het is nu eenmaal zo, of hij het nu snapt of niet, dus kun je hem vragen om mee te denken over hoe jullie dit samen kunnen aanpakken.

Hoi! Hier ook een bonus-mamma van 3 kindjes en zelf in verwachting van mn eerste kindje. Allereerst wil ik graag mn waardering naar jou (en alle andere bonus mammas hier!!) uitspreken. Want bonus mamma zijn is niet niets, al helemaal niet als je zelf zwanger bent en vól emoties zit. De bewustwording die je nu hebt, zal denk ik al heel erg helpend zijn in je proces. Praat erover met je vent (zo te zien doe je dat al) en trek je af en toe terug als je het nodig hebt. Ikzelf zit in mn tweede trimester en merk dat ik ook steeds minder kan hebben en wat snauweriger wordt. Nu heb ik ook niet de fijnste zwangerschap, dus heeft dat er vast ook daarmee te maken. Maar misschien is het ook een soort van 'oergevoel' van zorgen richting mijn eigen kindje en een soort van jaloezie naar mn vriend dat ons kindje niet de 100% aandacht gaat krijgen (kan soms ook een heftig besef-momentje zijn). Ps: leuk om hier iemand tegen te komen die ook 3 bonus kinderen heeft! Nog nooit meegemaakt :)

Dank je wel voor jullie tips! Ik ga rondkijken en met mijn man bespreken wat we hier het beste in kunnen doen. Waarschijnlijk moet het één en ander in mijn hoofd even op een rijtje komen en dat het dan hopelijk allemaal weer goed gaat komen!

Hier ook herkenbaar. Bij mij viel het tijdens zwangerschap en de eerste maanden nog hartstikke mee maar ik voel dat ik nu op een punt zit waar ik er echt even genoeg van heb. Mijn dochtertje is 20 maanden en wordt sinds 6 maanden of zo door mijn stiefkinderen gebruikt als pop (ze zijn 5 en 9). Ik word er helemaal gek van. In het begin waren ze zo ontzettend lief en zorgzaam maar nu mijn dochtertje zo veel meer kan denken ze dat ze met haar net zo gek kunnen doen als met elkaar (van de glijbaan afduwen, stoel onder haar wegtrekken, tegen haar step schoppen als ze aan het steppen is - en dat alleen de voorbeelden van de 2 uur die ze gisteren met elkaar hebben gespeeld). Ik word er WOEST van. En ze luisteren gewoon voor geen meter. Mijn dochter kan wel 10 keer nee gillen, ze gaan nog lachend door tot ik ze wéér naar hun eigen kamer moet sturen. Het zorgt voor onwijs veel frustratie aan mijn kant en als je het nu aan mij zou vragen hoeven ze de komende weken echt even niet bij ons langs te komen hoor. Maar ja, dat gaat niet gebeuren natuurlijk. Dus ik probeer mijn man zoveel mogelijk te betrekken bij het corrigeren van ze, of ik haal mijn dochter (en mezelf) uit de situatie en loop gewoon weg. Daar hebben we allemaal meer baat bij dan dat hun "boze stiefmoeder" weer ontploft...