Scheiden

Ik zou eerder relatie therapie doen. Jullie hebben 2 jonge kinderen, dat vergt echt heel veel van je. Het klinkt alsof hij moeilijk met sommige situaties om kan gaan, misschien is hier hulp voor? Als je zegt dat dit veranderd is sinds komt van je zoontje, heb je heel veel kans dat het ook verbeterd als de kinderen ouder worden, ik zou echt niet zomaar handdoek in de ring gooien.

Wij hebben ook in deze situatie gezeten. Ik herken heeeeel veel van wat je typt. En het was een enorm moeilijk tijd omdat ik steeds balans zocht tussen er voor hem zijn (want ik zag vooral zijn onmacht en moeite met de hele situatie, een soort overspannenheid/burn out) en mijn grenzen en de grenzen van mijn kinderen bewaken. Hij wilde ook geen/moeizaam hulp. Uiteindelijk is het toch goed gekomen, hij heeft 2 gesprekken met de huisarts gehad en 2 gesprekken relatietherapie. Dat opende uiteindelijk echt zijn ogen dat wat hij deed echt, echt, echt niet oke was, ook niet vanuit onmacht en boosheid. En op die manier is de cirkel doorbroken. Het gaat nu weer zo goed, ook tussen ons. Ik had dat noooooit verwacht maar nu kan ik me bijna niet meer indenken dat hij een poos zo'n beest is geweest. Conclusie: ALS het lukt, en je kan het zelf nog aan, probeer hulp te zoeken. Maar ik weet, weet zo goed hoe moeilijk zo'n situatie is dus ik zal de laatste zijn die zegt dat je niet uit elkaar moet gaan want ik heb ook zooooo vaak op dat punt gestaan!

Mijn hart huilt een beetje voor je lieve vrouw terwijl ik dit lees. Wat vervelend dat je dit zo meemaakt en ook ivm je verleden lijkt mijn dat zijn gedrag voor jou een enorme trigger zal zijn… 😭 Dat gezegd hebbende. Het is niet oké hoe hij zich gedraagt. Jullie kindjes krijgen dit ook mee, jonge kindjes voelen stress echt aan en kan echt eng voor ze zijn. Net wat hierboven gezegd wordt jonge kinderen vraagt een hoop en zet een druk op de relatie, maar dat is écht geen excuus voor dit agressieve gedrag die hij laat zien. Dat is nooit oké, en zéker niet in bijzijn van de kinderen. Hij moet veranderen, dat is iets wat zeker is. Wellicht helpt inderdaad relatie therapie als jullie er beiden voor open staan. Mocht dat geen optie zijn en scheiden is echt wat je wilt, dan is dat heel verdrietig maar jullie vinden jullie weg daarin wel. Ik heb daarin geen ervaring dus ook geen tips maar ik wil je vooral een dikke knuffel toesturen 🫂

Aahw lieve mama, wat een rot situatie. Het is wel heel herkenbaar en het lijkt erg op mijn eigen situatie. Het enige verschil is dan dat mijn man inziet dat zijn gedrag niet normaal is en dat hij er aan probeert te werken. Kan je hem niet eens stiekem opnemen als hij zo’n bui heeft? Misschien lijkt het in zijn hoofd allemaal niet zo erg en moet hij even geconfronteerd worden met de realiteit. Geef aan dat hij zijn kinderen beschadigd. Ik heb toevallig gisteren nog een stevig gesprek met mijn man gehad.. hij heeft 2 keuzes. Of hij gaat accepteren dat dit ons hectische leven is met 3 kinderen, en een manier vinden om hier op een gezonde manier mee om te gaan. En keuze 2 is dat hij vertrekt. Zou het misschien werken als jouw man ziet dat het echt serieus is en je dit niet meer trekt? Misschien kan hij in therapie om met zijn gevoel om te gaan? Ik snap je gevoel echt zoo goed.. je wilt je gezin bij elkaar houden maar je wilt ook je kinderen beschermen.. zelfs als dat tegen hun eigen vader is. Als je wilt gaan snap ik dat heel erg goed.. al hoop ik echt dat jullie hier op een andere manier uit kunnen komen!

Geen idee uit wat voor nest je man komt, maar misschien heeft hij nooit geleerd met zijn emoties om te gaan. Ikzelf heb daar ook veel in te leren, maar ik wil de cirkel doorbreken om het juiste aan onze kinderen te laten zien. Mijn advies zou zijn om hulp te zoeken. Jonge kinderen vragen heel veel van je. Zeker icm slapeloosheid en oooohh die slaapregressie!!! Niet onderschatten hoor. Ik zou je ook nog 'de vijf talen van de liefde' willen aanbevelen. Mocht de verliefdheid weg zijn. Sterkte hoor!! ❤️

Dit! Ik herken persoonlijk zijn machteloze gevoel van kleine (huilende, niet slapende) kinderen. Ik sloeg ook weleens met deuren bijv. Echt niet oké, maar therapie kan wellicht wel helpen voor emotieregulatie! En vergis je niet wat slaaptekort doet/kan doen met jullie allebei. Als hij dit gedrag voor dat je kinderen had, niet had, zou ik zeker niet nu de handdoek in de ring gooien. Want de tijden worden echt beter!! (Maar je moet wel iets gaan doen samen, zeker met jouw verleden. Ook als hij het niet inziet, zeg wel op een rustig moment tegen hem hoe het jouw verleden triggert)

Klinkt niet als een veilige situatie. Als hij geen hulp wil, een ultimatum stellen? Als hij geen hulp zoekt, dan ga jij bij je vader wonen tot hij dat wel doet. Desnoods inderdaad relatietherapie. En als hij niet verandert, heel gauw wegwezen. Beter alleen met de kinderen, dan met zo iemand.

Bedankt voor alle reacties ❤️! Ik heb hem al meerdere keren gevraagd om in therapie te gaan (zelf of samen). Hij vind het onzin en vroeg de een na laatste keer om geduld zodat hij zich kon bewijzen en dat hij echt zou veranderen. En dat het tijd kost en dat het moeilijk is dat weet ik, ik zit in dezelfde situatie als hij. Ik noem hem echter geen ziele piet en dat ‘papa mij geslagen heeft’. Ik voel de haat in zijn stem zodra hij in zon bui is en dat kan ik gewoon simpelweg niet meer vergeten. Ik durf het alleen niet te zeggen omdat het dan ook permanent is. Ik geef mezelf nog even de tijd om te wennen aan de gedachte en hoop dat de knoop op een sterke en volwassen manier door te kunnen hakken.

Ik weet niet of ik het eens ben met de reacties hier. Lieve mama, jij weet wat het beste is voor jou en je kinderen. Wij weten niet alles wat er nog omheen speelt, en zelfs als we dat wel zouden weten hoef je je niet te verantwoorden. Als jij op een punt bent gekomen waarop je zegt: wij moeten uit elkaar. Dan is dat zo. Ik ben het er mee eens dat er zeker ook aan relaties gewerkt moet worden, maar je mag nog steeds gewoon grenzen hebben in welk gedrag je accepteert. Dat wilde ik toch ook even gezegd hebben. Veel succes 🍀

Jammer dat hij niet open staat voor therapie. In het begin dacht ik ook altijd 'Huh therapie? Nee hoor, kan het zelf allemaal wel' Toen ik voor het eerst samen met mijn man naar (relatie)therapie ging was ik echt verbaasd. Omdat het zo een rust geeft en iemand zonder vooroordelen naar je luistert. Er werden goeie vragen gesteld waardoor je echt moest nadenken 🤔 Ik denk dat je hem echt moet gaan dwingen en als hij het dan nog steeds niet wilt, dan inderdaad afkappen. Je partner kleineren, schreeuwen en met dingen gooien etc. waar je kinderen ook bij zijn, no way dat kan echt niet! Dit kan alleen maar erger worden als iemand niet op tijd inziet en hulp zoekt. Je hoeft niet als vrouw alle klappen op te vangen en dingen te pikken/slikken. Hij moet zsm tot zichzelf komen!

Gooi niet meteen de handdoek in de ring. De situatie veranderd zo met de komst van een kindje. Niet dat het goed te praten is hoor. Maar ik heb zelf na de komst van de tweede depressieve klachten en ram er ook wel eens op een deur qua woede. Wij kunnen er thuis over praten en hulp gezocht Probeer hulp te zoeken en geef niet zomaar op als dit alleen speelt sinds de komst van de kleine

Hoewel ik ergens de reactie begrijp dat mensen zeggen dat je niet meteen de handdoek in de ring moet gooien… probeer ik mij ook altijd te realiseren dat op het moment dat mensen met dit soort dingen naar buiten treden (in welke vorm en tegen wie dan ook), deze eerste verhalen voor ons vaak nog maar het topje van een ijsberg zijn en er al veel langer en veel meer onder zit en aan vooraf is gegaan. Lieve mama, ik kan alleen maar zeggen vaar op je gevoel en vertrouw daarop. Ik ben echt overtuigd dat je áltijd diep van binnen weet wat je moet & wil doen en daarop mag je vertrouwen. Heel veel sterkte 🫶🏻

Hoi mama van twee, ik zou zeggen: wegwezen. Als je het nu niet doet, dan over 10 jaar pas en dan heb je spijt. Dit heb ik in mijn omgeving gezien. Je weet al dat je wil scheiden. Iemand die zo tegen je praat, is jouw liefde niet waard. Heb echter geen ervaring met kindjes in deze situatie maar ben wel uit vervelende relaties gegaan. Dat lijkt eerst onmogelijk, maar het wijst zich vanzelf en komt allemaal goed omdat je voor jezelf (en je kindjes) kiest. Dit heb ik wel ook in mijn omgeving gezien bij moeders. Gelukkig kan je bij je vader wonen, om iets op te zetten vanuit daar.

Heel verstandig om weg te gaan! Wat een ongezonde situatie voor jou en je kids. En als hij niet serieuze actie onderneemt om zijn gedrag zsm aan te passen, wegwezen inderdaad

Ik lees mooie eerdere comments en zal dan ook niets zeggen over je besluit om wel of niet te scheiden. Wel wil ik je meegeven: denk goed na over het gezag. Indien jij niet het volledige gezag over de kinderen krijgt, betekent dat dat hij ook voldoende alleen tijd met de kinderen heeft, inclusief zijn opvliegendheid. Kijk goed hoe je dat kunt organiseren

Mogelijk helpt het als je kunt bespreken dat het voor hem lastig is, dat je zou willen dat hij het vaderschap als wat makkelijker en vooral leuker/ fijner kan ervaren. Groot voordeel van therapie kan ook zijn dat, mochten jullie toch uit elkaar gaan, hij zich ook zekerder voelt als hij in zijn eentje de kinderen heeft. Voordeel ook voor jou: dan voel jij je geruster en voor de kinderen is het natuurlijk ook beter. Hopelijk komt het niet zo ver. Succes met de hele situatie.

Was hij zo ook voor de komst van de laatste?

Ik vroeg me ook nog het volgende af… je hebt een verleden met huiselijk geweld in jouw ouderlijk huis. Je zegt daarnaast dat je bij je vader kan gaan wonen. Is dat dan wel veilig?

Inderdaad vraag ik me ook af. Vind beetje vreemd verhaal en alles in andermans schoenen schuiven

Dat iets in het ouderlijk huis is gebeurd, wil toch niet zeggen dat beide ouders in die tijd daarbij betrokken waren? Misschien was het een gescheiden gezin of welke andere vorm dan ook. Dat zijn echt aannames die dan worden gedaan, heel bijzonder.