Scheiden, maar kinderen niet willen missen

Ik snap je wel. Hier geen ervaring (gelukkig) maar ik heb het eerste jaar zo vaak tegen mijn man gezegd dat uit elkaar gaan géén optie meer is. Ik moet er niet aan denken mijn kind de helft van de tijd te moeten missen.

Moeilijk. Gelukkig geen ervaring mee maar wil je wel heel veel sterkte wensen. Vooral wanneer kinderen in het spel zijn, wil je je relatie niet snel beëindigen. Maar soms gaat het gewoon niet meer. Elke dag ruzie thuis is ook niet bevorderlijk voor de ontwikkeling van de kinderen. Heb je met je man hierover gehad? Zoja, hoe denkt hij hierover?

Je hebt een baby, bent zwanger en wil nu al bij je man weg? Waarom vond je het dan een goed idee om kinderen van hem te krijgen? Uit elkaar betekent ook de consequenties dragen, dus inderdaad de kinderen minder zien. Logisch gevolg van je keuzes, het is wat het is

Misschien relatie therapie proberen? De eerste jaren met jonge kindjes zijn sowieso heel heftig, je zwangerschap kan misschien ook voor de nodige hormonen zorgen en vaker ruzie geven. Ik zou er sowieso goed over na denken want je hebt tenslotte wel samen kindjes gemaakt. Natuurlijk kunnen er allerlei rekenen zijn waardoor je relatie echt niet te redden valt. Heel veel sterkte dan met de scheiding. Maar de tijd met je kindjes gaan wellicht wel wat verdeeld moeten worden. Mijn ouders zijn ook gescheiden maar was toen al 11 jaar. Het is moeilijk en elke situatie is anders maar het begint met praten alles goed samen vastleggen hoe het verdeeld wordt. Misschien kan je jullie werkdagen verdelen zodat de kindjes tijdens jou werkuren bij je partner zijn en andersom.

Niet als moeder, maar wel als bonusmoeder ervaring mee. Het is en blijft verdrietig en moeilijk voor alle partijen. Ondanks dat bij ons iedereen oké is met de situatie en goed met elkaar om gaat. Wij missen mijn bonusdochter vaak en mijn bonusdochter mist de ene ouder als ze bij de andere ouder is. Tenzij je man een gevaar is voor je kinderen, zal je toch een omgangsregeling moeten aangaan en je kinderen dus wel eens moeten missen en dat is niet makkelijk en went nooit. Mijn vriend wil het zeker niet nog een keer meemaken, omdat het zo verdrietig is haar te moeten missen. Ik zou het niemand gunnen of aanbevelen. Zeker niet de kinderen die heen en weer gesleept worden. Ondanks dat ik ontzettend blij ben met mijn bonusdochter, zij is gek op mij en ik op haar. En haar moeder accepteert mij volledig.

Hou eens op zeg met mensen veroordelen.

Wat een lelijke opmerking. Misschien is er wel iets gebeurd in die tussentijd die haar erg doet twijfelen. Dat kunnen wij allemaal niet beoordelen. Ik heb verder geen ervaring met dit onderwerp. Denk je dat er een goede verdeling te regelen valt met je man? Of zal het een gevecht worden?

Weet je, sommige dingen mag je lekker in stilte denken, en verder houd je je mond.

Dank je

Als het zover komt zullen we goed uit elkaar gaan hoor vermoed ik

Je schrijft niet wat er speelt en misschien wil je dat ook helemaal niet delen en alleen ervaringen horen. Dus misschien bemoei ik me nu terwijl je daar niet op zit te wachten. En misschien zijn er ook echt nare, onoverkomelijke dingen in jullie relatie of met je man. Maar dit zijn wel de tropenjaren. Je hebt een hartstikke jong kind volgens je profiel, en nu zwanger van een tweede. Je hormonen zijn nog niet genormaliseerd en dat zal voorlopig ook niet gebeuren omdat je zwanger bent en dan nog lief ontzwangeren. Een jonge baby en een zwangerschap zijn ZWAAR. Is het niet verstandiger de komende 2 jaar niet zit soort keuzes te maken? Bij ons was het de eerste 2 jaar ook echt overleven, vanaf 1e jaar werd het wat beter, vanaf 2 jaar veel beter. En als je denkt dat het hier los van staat, zou relatietherapie nog een optie zijn? Ik zou, tenzij er grote dingen zijn voorgevallen (geweld, seksueel geweld, overspel, etc) niet zwanger of kort postpartum dit soort grote beslissingen nemen. Maar goed nogmaals misschien overstep ik nu enorm, in dat geval gewoon negeren! Sterkte met de hele situatie 🍀💗

Ja ik denk dat we inderdaad relatietherapie gaan overwegen. Mijn man wil ook helemaal niet uit elkaar

Ik heb zelf ook een pluszoon, hier is het week om week geregeld... hij is ook een tijdje 5 dagen bij ons geweest en 2 dagen bij de mama per week. En dan in de vakantie andersom. Omdat zijn mama met ploegen werkt was dit niet handig als ze ging werken want de week met de vroege was ze smorgens veel te vroeg weg waardoor ze hem niet naar school kon brengen de week met de late kon ze dan niet koken en optijd naar bed brengen en van school halen enzo... Nu is hij ondertussen al 14 jaar en is hij de week dat de mama met de vroege staat daar en de andere week bij zijn vader en mij. Soms gaat het heel goed. Maar begint te puberen en ik heb samen met mijn man ook nog 2 zoontjes gekregen. Wat voor mijn bonuszoon soms wel wat moeilijker is omdat hij nu de aandacht plots met een baby en peuter moet delen

Eventjes een andere invalshoek.. Het zou kunnen dat jullie relatie vanzelf zou verbeteren over een paar jaar. Jullie zitten in de tropenjaren, zwanger en een baby. Misschien kan relatie therapie die verbetering al versnellen. Ik denk gewoon dat er vaak nog veel te halen is, als een relatie slecht gaat tijdens deze moeilijke fase. Niet altijd hoor. Nouja, ik snap sowieso 1000% dat je de kids niet minder wil zien. Sterkte!

Waarom overweeg je soms om bij je man weg te gaan? En wat maakt dat het soms is?

Tja makkelijk gezegd om niet te oordelen en dingen niet uit te spreken. De kinderen worden vervolgens de dupe en daar wordt te weinig voor opgekomen. Ik denk dat mensen over het algemeen véél te makkelijk denken over het krijgen van kinderen en vervolgens weer uit elkaar gaan. Dit is schadelijk voor kinderen. Het is voor kinderen echt beter als hun ouders gewoon bij elkaar zijn, ook al is dat een 'middelmatige' relatie. En natuurlijk zijn er uitzonderingen, bijvoorbeeld als er sprake is van geweld oid, maar in verreweg de meeste gevallen is dat niet het geval. Ik vind dat mensen zich daar best wat meer bewust van mogen worden.

Mensen mogen best wat meer hun best doen om voor hun relatie te werken. Dat eerst, dan nadenken over scheiden, alles er aan doen voor je kinderen. Werkt het dan nog niet, is 'bij elkaar blijven voor de kinderen' vaak best wel schadelijk. Hoeft niet eens geweld bij te komen kijken.

Je weet nog helemaal niet wat er speelt, toch?

Volgens mij mis jij het punt van dit topic compleet. Er wordt niet gevraagd wat jij van gescheiden ouders vindt, er wordt gevraagd of jij ervaring hebt met het moeten missen van de kinderen na een scheiding. TS heeft niks losgelaten over de situatie, dus je hoeft geen peptalk te geven over doorzetten. Mijn ex-partner kreeg een psychose en wilde hiervoor geen hulp zoeken. Een veilige thuissituatie gaat boven alles. En nee, dit ging ook niet over 1 nacht ijs.

Bla bla bla, er is nul achtergrond informatie te geven dus je post komt echt een beetje uit het niets. Niemand vroeg om je mening over dat men te snel uit elkaar gaat he?