Scheiden met een baby

Hoi allemaal, Ik heb lang getwijfeld om een topic te plaatsen. Maar hier ben ik dan. Het gaat al een langere tijd niet goed tussen partner en mij. In de 2 jaar dat we zijn getrouwd zijn er veel dingen gebeurd. Partner heeft helaas een familie waar je u tegen zegt. Echt nog nooit zulke mensen gezien. Doen alles om onrust bij ons thuis te zaaien en uiteindelijk ziet hij mij als slecht en krijg ik weer de wind van voren. Echt wat ik allemaal heb gepikt van deze mensen maar het stopt gewoon niet. Vooraf ik zwanger werd ging het trouwens weer goed tussen ons en ik raakte in verwachting. Dolblij waren we. Tot de baby werd geboren. Alles ging weer eens fout. Partner gedraagt zich heel respectloos naar mij toe. Scheld me uit, kleineert me, schreeuwt. Het is laatst zo uit de hand gelopen dat ik voor een week ben vertrokken. Hij heeft me voor alles en nog wat uitgescholden en draaide door. Tijdens mijn vertrek zou hij veel spijt hebben, wilde ons niet kwijtraken waardoor ik weer terug ben gegaan. Echter is toen 2 dagen later alwéér de bom ontploft. Echt om niets. Hij begon weer als een gek te schelden (lees: kanker hoer, kutwijf, je bent niks waard, ik had nooit met je moeten trouwen, je verpest mijn leven, je bent walgelijk) ik heb toen aangegeven dat ik wil scheiden en er klaar mee ben. Het is leuk geweest zo. Ook heeft hij een blow verslaving maar vind dat hij ons hier niet lastig mee valt. Ik overdrijf want het is niks geks. Ook geeft hij dan ook dan hij een harde werker is en voor zijn gezin zorgt. Ja klopt dat hij hard werkt voor ons en daarnaast altijd thuis is niks geks doet maar ik vind het verschrikkelijk. Heb het altijd al vervelend gevonden en zeker met een kleine in huis gaat dit over mijn grenzen heen. Ook vind ik dit nog vervelender door zijn vreselijke gedrag naar mij toe. Echt ik kan niets goeds doen in zijn ogen en voel me gewoon niet op mijn gemak meer. Na deze desbetreffende dag is er dus geen woord meer gezegd tegen elkaar en zijn nu weken verder. Je kan begrijpen dat dit geen leven is zo. We negeren elkaar volledig en er hangt een ongemakkelijke sfeer in huis. Ben vooral bezig met hem ontwijken. Ik richt me op mijn baby en zorg dat ik vooral leuke dingen doe om positief te kunnen blijven. Echter voel ik me elke keer weer rot als ik thuiskom en ben zo bang dat zij dit voelt. Hier komt het. Elke keer als ik definitief de stap wil zetten om te scheiden voel ik me ontzettend rot. Bang voor wat er allemaal gaat komen en voel me zo onwijs schuldig naar de kleine toe. Die heeft hier nooit om gevraagd en verdiend het om in een warm gezin groot te worden. En dan slaat de twijfel weer toe en onderneem ik niks omdat mijn moederhart breekt. Ik heb een goede baan en familie staat 247 klaar voor me. Als ik de knoop doorhak kan ik zo intrekken met de kleine. Daar ligt het probleem dus niet. Ik heb zielsveel van deze man gehouden, heb echt mijn best gedaan om dit te laten slagen maar hij lijkt gewoon niet gelukkig te kunnen worden. Lijkt me gewoon als zijn vijand te zien. Hij heeft me zoveel pijn gedaan en zeker na de geboorte. In plaats van me te steunen etc heeft die me alleen maar kapot gemaakt en behandeld me alsof ik oud vuil ben. Ik ben het zat dat hij zo op me neerkijkt en me zo behandeld. Dit is niet gezond dat weet ik heel goed. Ik kom uit een erg warm gezin en heb thuis zoveel liefde gehad. Ik merk dat ik daar nu veel aan terugdenk nu ik zelf mama ben geworden en het maakt me zo verdrietig en kwaad. Zo, het is eruit. Dat moest echt even. Ik ben gewoon echt moe.