Scheiden met een baby

Sterkte lieve mama! Wat knap dat je er zo in kan staan. Weet zeker dat jullie er goed uitkomen❤️

Geen ervaring, maar ik denk dat iedereen die gaat scheiden hoopt dat het zo zal gaan ❤

Ik heb geen ervaring maar wil je alleen heel veel complimenten geven over hoe je met de situatie omgaat. Wauw, heel knap en heel sterk. Heel veel succes en sterkte gewenst. Met deze houding (van jullie beiden als ik het zo lees), kan het niet anders dan dat je kindje een heel gelukkig mannetje gaat worden!! 🍀❤️

Geen ervaring wil je wel complimenteren met hoe je erin zit en hoe jullie het willen aanpakken. Heel veel sterkte 🍀

Je kleintje zal er niet teveel van mee krijgen op deze jonge leeftijd. Oudere kinderen zijn veel bewuster en kunnen zich meer herinneren. Maak goede plannen met je partner en leg alles op papier vast zodat mocht er toch ruzie ontstaan alles duidelijk blijft sterkte in deze moeilijke tijd

Niet zelf ervaren. Maar mijn man is gescheiden en ik heb dus bonus kinderen. Doordat het een vechtscheiding was loopt dat dus niet goed. Maar ik weet dat een hele goede vriendin die ik had gescheiden ouders had waar ze om de week van huis wisselde en die ouders konden nog heel goed met elkaar praten. Bij haar werkte dit wel heel goed. Bij beide ouders had ze spullen en kleren dus ze hoefde alleen haar telefoon en huiswerk mee te nemen. Ze hoefde ook niet te denken dat als ze wat verkeerd bij haar moeder deed ze ermee wegkwam door snel naar haar vader te gaan want ze namen het beide voor elkaar op. Ook wat haar moeder echt niet wou hebben gebeurde ook niet bij papa en wat papa echt niet wou hebben gebeurde ook niet bij mama. Verder verschilden de regels wel iets maar ze ging even graag naar haar vader als naar haar moeder. Dus zolang je goed uit elkaar gaat en er samen uitkomt kan je kindje echt wel gelukkig worden. Natuurlijk zal die wel vragen stellen waarom. Maar met een eerlijk antwoord zal die het later ook wel snappen. En je kleine zal later ook wel meer kinderen tegen komen met gescheiden ouders. Het is niet zo dat hij de enigste is dus dan zal het voor hem ook niet voelen dat het raar is. Ik hoop echt dat jullie er goed uit komen. Wel erg rot voor je. Want dat zal een erg harde klap zijn geweest voor je. En ik vind dat je er al heel goed mee omgaat en dat je het zo goed voor je kleine probeerd te regelen. Heel veel sterkte

Heel veel liefs stoere mama 💪

Allereerst heel veel sterkte! Ik vind het ontzettend knap hoe je erin staat. Ik heb zelf geen ervaring, maar je verhaal doet me wel een beetje denken aan dat van mijn vriend. Zijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen hij 2 was en hoewel dit met veel ruzie was, zijn ze ondertussen goede vrienden. Ze vieren bv. verjaardagen en de feestdagen gewoon met zijn allen zonder dat er problemen zijn. Hij heeft met beide ouders een hele goede band en ze gaan vaak bv uit eten met zijn drieën. Ik kan natuurlijk niet voor hem spreken, maar ik heb niet het idee dat hij hierdoor een ongelukkige jeugd heeft gehad, of zich hierdoor anders voelde dan andere kinderen. Hij is altijd heel positief over zijn jeugd en heb nooit gemerkt dat hij er last van heeft gehad. Ik denk dat het feit dat zijn ouders goed met elkaar omgingen en er wel gewoon samen voor hem waren daarin het verschil heeft gemaakt en als ik het zo lees is dat precies hoe het in jouw situatie ook gaat, dus dat komt vast en zeker goed! ❤️

Aller eerst heel veel sterkte, wat knap hoe je hier in staat! ❤️ Zelf was ik net 6 maanden oud toen mijn ouders uit elkaar gingen. Dit helaas wel met strijd en ruzies. Ik heb geen broertjes of zusjes. Mijn moeder kreeg een nieuwe partner toen ik ongeveer 2 jaar oud was. Eerste verzorging was inderdaad vooral bij mijn moeder thuis. Later ging ik om de week een weekend naar mijn vader. Ik wist niet beter en heb er eigenlijk niks van meegekregen. Ben een gelukkig kind geweest en gelukkig mens gebleven. Ik kwam niets te kort en heb nergens last van ervaren. De ouders van mijn man daarentegen zijn gescheiden toen hij een jaar of 7 was, hij geeft aan dat hij hier wel veel last van heeft gehad en soms nog wel heeft, omdat hij alles zo bewust heeft meegekregen.

Jeetje, wat een rotsituatie. Ik vind het echt heel knap van je hoe je hierin staat. Zo te lezen willen jullie allebei het beste voor jullie kindje en kunnen jullie nog goed communiceren. Dat is het allerbelangrijkste in zo'n situatie. Dus het komt vast goed! Over je vraag. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik bijna 3 jaar was. Ik heb daar wel verdriet om gehad, maar het was absoluut de beste keuze. Zowel voor hen als voor mij. Zij hadden altijd ruzie en waren heel ongelukkig samen. Ik had wel een vader in huis, maar niet een erg geschikte. En er was constant ruzie. Dus geen beste omgeving voor een kind. Juist omdat ze uit elkaar gingen toen ik nog erg jong was heeft het weinig sporen nagelaten denk ik. Plus dat mijn vader ook geen erg beste vader was. Niet echt vergelijkbaar met jullie situatie natuurlijk. Maar wat ik ermee wil zeggen is dat hoe jonger het kind is als je uit elkaar gaat, en hoe beter je als ouders met elkaar omgaat, hoe minder sporen het bij je kind zal nalaten. Jullie kindje van een paar maanden oud weet straks gewoon niet beter dan dat papa en mama niet meer samen wonen, maar wel erg veel van hem houden. Het komt goed!

Voor mij geldt dat mijn ouders niet uit elkaar zijn gegaan toen ik kind was, terwijl er al lang geen liefde meer was. Toen ik 18 was zijn ze uiteindelijk wel uit elkaar gegaan en achteraf gezien was het ook voor mij beter geweest als ze dat eerder hadden gedaan. Want het was niet gezellig. Nu zijn ze allebei gelukkig met een nieuwe partner en kunnen gelukkig goed met elkaar omgaan. Dit is het allerbelangrijkste voor een kind! Op mijn bruiloft zaten ze bijvoorbeeld ook gewoon naast elkaar. Zoals gezegd: heel knap hoe je ondanks je eigen verdriet vanuit je zoon redeneert! Blijf dat doen en blijf met je (ex)man communiceren en je best doen om de verhoudingen goed te houden. Dan komt het echt goed met jouw zoontje en met jou! Hopelijk heb je fijne familie en vrienden die je steunen.

Jeetje wat naar allemaal!! Mijn ouders zijn gescheiden toen ok 4 jaar was. Ik ben dus bijna mijn hele leven op en neer gegaan tussen mn ouders. Ik wist niet beter (voordeel van scheiden als kinderen jong zijn) en heb dit (op wat onhandigheden na zoals dingen laten liggen bij de ene ouder) nooit als vervelend ervaren. Mijn vader woonde wel altijd in de buurt, en er is mn hele leven hetzelfde ‘rooster’ geweest, dat gaf veel duidelijkheid en rust. Ik was elke dinsdag en om de week in het weekend bij mijn vader, en in de zomervakantie half/half. Beide kregen een nieuwe relatie, en dat was soms lastig voor mij, maar dan had ik wel altijd een andere ouder/ander huis waar ik naar toe kon. Voor mij was het normaal, ik heb er geen last van gehad en heb een gelukkig jeugd gehad! Wel moet ik zeggen dat een intact gezinsleven voor mij ook het hoogsthaalbare is nu, dus het is voor mij wel bijzonder en speciaal om dat te hebben nu. Maar je kunt niet alles kiezen in het leven, en dit is meer achteraf. Voordeel is ook dat mocht ik ooit scheiden ik zeker weet dat het dan goedkomt met de kinderen, want ik weet hoe het is/kan zijn :) Kleine tip is wel om te proberen het contact tussen jou en de vader een beetje oke te houden, en geen kwaad over elkaar te spreken (liefst juist positief) tegen de kinderen. Mijn moeder deed dat soms en daar heb ik wel soms last van gehad (heeft nooit invloed gehad op mijn relatie met mn vader hoor, maar ik vond het gewoon niet leuk). Mijn moeder kreeg later nog een kind met iemand anders, en daar ben ik altijd heel blij mee geweest. Voelt gewoon echt als mijn broertje :) Sterkte! Maar het komt echt goed met je zoontje!

Wat een nare situatie. Heel veel sterkte. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik 7 jaar was. Ondanks de scheiding heb ik echt wel een gelukkige jeugd gehad. Een scheiding blijft een nare situatie, maar het is niet het einde van de wereld voor een kind. Genoeg mogelijkheden om een gelukkige jeugd te hebben. Ik bewonder jou enorm voor hoe je erin staat. Ongetwijfeld zul je ook boosheid ervaren, maar je ziet in dat het welzijn van jouw zoon voorgaat. Dat vind ik heel knap, dat konden mijn ouders helaas niet. Ik weet niet of je op zoek bent naar tips, maar ik kan deze niet inhouden: blijf als ouders met elkaar communiceren en niet via je kind. Ook niet als jullie zoon straks volwassen is. Ook niet over hele kleine dingen zoals bijv. “Vanavond kom ik je een kwartier later ophalen, zeg je dat even tegen papa?” Of “neem je dat paar rode sokken mee terug?” Verantwoordelijkheid zijn voor de communicatie tussen mijn ouders ervoer en ervaar als een hele zware last. Heel veel sterkte, het komt goed met jullie zoon en met jou!

Wij zijn uit elkaar gegaan toen mijn zoontje 1,5 was. Hij is inmiddels 4 jaar. Ik keek laatst babyfoto’s met hem en hij vroeg ‘huh was jij toen in papas huis?’ Tuurlijk breekt mijn hart, want je wilt 1 fijn huis. Maar hij weet dus echt niet beter. Het is hier voor hem soms lastig om te schakelen om van huisje te wisselen, maar dat begrijp ik heel goed. Toch geeft hij zelf vaak aan dat hij blij is met 2 leuke huisjes en dat is wat ik mezelf voor blijf houden. Ik heb inmiddels een nieuwe partner en daar samen een kindje mee. Mijn nieuwe partner heeft mijn zoontje compleet omarmd en zijn de beste vriendjes. Mijn zoontje zegt dan ook steeds dat hij 2 papas heeft. Ik ben zelf met een psycholoog gaan praten, omdat ik heel erg met een schuldgevoel bleef zitten na mijn zoontje toe. Zij gaf toen aan dat het een rouwproces is, omdat je vaak van kleins af aan het ideale beeld voor je ziet. En in dat beeld komt geen gescheiden gezin voor. Zij heeft me echt laten relativeren wat mijn zoontje uiteindelijk gelukkig maakt. Een huisje waar papa en mama niet meer verliefd zijn maar toch samen zijn. Of twee huisjes waar nu zowel zijn mama als papa een nieuwe partner hebben, allemaal veel beter in hun vel zitten en hierdoor ook een veel leukere papa en mama kunnen zijn❤️ Ps wel een tip! Ondanks dat jullie nu goed kunnen praten, laat alsnog dingen vastleggen omtrent afspraken (ouderschapsplan). Hier ging ook alles goed, totdat 1 van ons een andere partner kreeg. Het heeft ons toen heel erg geholpen om ons vast te houden aan gemaakte afspraken. Nu alles weer goed gaat doen we het in overleg. Heel veel kracht voor jou! Het moet voor jou nog lastiger zijn gezien het niet jouw keuze is❤️

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 17 was, dus heel bewust mee gemaakt. Beetje dezelfde situatie als jij nu omschrijft; ouders gingen nog goed met elkaar om. Ik heb er geen vervelende gevoelens aan over gehouden en met alle beide ouders een goede band. Nu ze een nieuwe partner hebben en daarmee gelukkig zijn begrijp ik het ook goed. De keren dat er wel bewust iets slechts over elkaar gezegd werd heb ik als het meest vervelend ervaren van de hele scheiding. En dan ook simpele verwijten als ‘dat had je vader wel even mogen vertellen’. Mijn advies zou zijn om dat nooit te doen waar je kind bij is. Even op je tong bijten en daarna hem misschien een appje sturen. Ook wel eens laat op de avond een studieboek of iets anders vergeten bij de één. Het was een half uur fietsen, dus dan was ik een uur bezig om iets op te halen. Toen ik mijn rijbewijs had mocht ik daarvoor niet even de auto lenen. Dat vond ik echt irritant 😅 Klinkt misschien een beetje verwend maar ik miste wat begrip daar in (als zij niet gescheiden waren had ik niet al die spullen moeten slepen van de één naar de ander).

Als eerste wil ik zeggen dat jullie het super doen. Niet aan jezelf denken maar in het belang van jullie kindje. Als je vriendschappelijk uitelkaar gaat is dat voor kinderen zoveel prettiger dan ouders die elkaar de tent uitvechten. Een kind houd van jullie allebei en wil geen slechte dingen over zijn ouders horen. Mij ouders zijn gescheiden toen ik 2 jaar was. Ik zelf vind het prettig dat ik niet weet hoe het was toen ze nog samen waren. Wat ik zelf als vervelend heb ervaren was dat toen nog niet zoveel mensen gingen scheiden dus ik was vaak de enige in mijn klas die gescheiden ouders had. En dat mensen je zielig vonden. Gelukkig is het nu heel normaal en mijn kinderen kijken er niet meer van op als de ouders van vriendjes gescheiden zijn. Wat ik ook merk in mijn omgeving ( ik ben zelf niet gescheiden) is dat als kinderen nog heel klein zijn er makkelijker er mee omgaan dan wanneer ze in de pubertijd zitten en ouders gaat uitelkaar.

Wauw wat doen jullie dit knap! Hoe verdrietig en naar de situatie ook is, je kind op plek 1 zetten is het allerbelangrijkste, ook als dat inhoud dat dit tegen je eigen gevoel in gaat. Mijn ouders zijn op een vergelijkbare manier gescheiden toen ik 13 was. Er was geen ruzie, maar toch voel je als kind dat je ouders niet gelukkig zijn in een relatie. Ik ben ervan overtuigd dat de keuze om te scheiden de beste keuze is geweest, hoe pijnlijk het in het begin ook was. Ik ben absoluut niet beschadigd door de scheiding van mijn ouders, het heeft me juist gevormd zoals ik nu ben. Ik denk wel dat ik vroeger zelfstandig was als tiener/puber dan leeftijdsgenoten. Maar dit heb ik eigenlijk als iets positiefs ervaren. Heel veel sterkte en kracht!

Als jullie het samen goed regelen dan hoeft je kind niet ongelukkig uit deze situatie te komen. Gun je kind van papa en mama te houden. Het klinkt heel simpel, maar als je dat oprecht aan je kind kunt overbrengen slagen jullie in het ouderschap! Het voordeel is dat jouw kindje straks niet beter weet. Ik vind het heel verdrietig, maar begrijp ook uit je verhaal dat je geen keuze hebt. En ik vind het prachtig en dapper dat je je niet opstelt als slachtoffer (wat veel mensen neigen te doen in zo’n situatie), en juist nu al uit wil gaan van positiviteit. Ik denk dat je met jouw attitude een heel eind komt! ❤️

Wat lijkt mij dit een moeilijke situatie voor jullie! Ik heb gescheiden ouders, mijn ouders gingen scheiden toen ik 14 was. Zij hebben mij en mijn broertje altijd op de eerste plek gezet en er was sprake van co ouderschap ene week bij mijn vader en andere week bij mijn moeder. Doordat hun geen strijd hebben gehad en altijd ons belang voorop hebben gesteld, heb ik het gevoel dat ik er geen negatieve gevolgen aan heb overgehouden. Zelf ben ik ook niet meer samen met de vader van mijn zoontje van 15 maanden. Wij hebben ook geen ruzie en kunnen nog prima met elkaar door een deur. Wel is de situatie iets anders bij ons, mijn ex partner kreeg tijdens mijn zwangerschap behoorlijk wat mentale problemen, waardoor hij eigenlijk ons zoontje niet meer wilde. Dit heeft er o.a. voor gezorgd dat wij niet meer samen zijn. Hij is dus ook niet super betrokken, hij ziet ons zoontje 1 keer per week en wij proberen in het weekend naar hem toe te gaan en dan gezellig te lunchen. Maar de toekomt is onzeker of hij het überhaupt ooit ziet zitten om meer in de zorg te doen. Ons zoontje is verder wel heel blij en vrolijk en ontwikkelt zich goed. Wel merk je dat als zijn vader komt dat hij echt heel blij is en soms van gekkigheid even niet weet wat hij moet doen, hij lijkt dus wel al te merken dat de situatie anders is. Wij zijn sinds afgelopen augustus uit elkaar en sinds december woont mijn ex partner niet meer bij ons. Ik heb wel weer wat rust. Maar vind het altijd aan staan en zorgen voor mijn zoontje ook wel zwaar met momenten. Doordat ik altijd de zorg heb, heb ik nog weinig tijd voor mijzelf, daar probeer ik nog een weg in te vinden. Ik ken ook gezinnen waarvan de ouders wel bij elkaar zijn. Maar helemaal niet gelukkig of veel strijd, dat levert ook veel problemen op. Het is denk ik super mooi dat jullie, ondanks dat jullie niet meer samen zijn liefdevolle ouders kunnen zijn voor jullie zoontje! Dat proberen wij ook, maar is ook niet altijd makkelijk. Het betekent soms je zelf even aan de kant zetten in het belang van je zoontje. Maar als jullie dat beide kunnen dan ben ik ervan overtuigd dat jullie zoontje er niet al te veel last van hoeft te hebben! Heel veel succes en sterkte in deze moeilijke periode!🍀 Als je er behoefte aan hebt mag je mij ook een privé bericht sturen!

Wat ontzettend vervelend voor je. Kan me voorstellen dat je het spannend vindt. De vader van mijn dochter is bij me weg gegaan toen ze 4 weken oud was. Ik werd enorm van de roze wolk afgegooid. Nu is mijn dochter een jaar en heb ik waarschijnlijk de moeilijkste periode gehad. Het zal pittig worden voor je, alle ‘taakjes’ komen op jou neer. Niet alleen de verzorging, maar ook het kinderstoeltje installeren, kleertjes kopen, traphekjes bestellen, deurbeveiligers plakken. Je kunt het zo gek niet bedenken. Maar (bijna) alle knuffels, kusjes, eerste woordjes, eerste stapjes, eerste dierengeluiden zullen ook allemaal bij jou plaatsvinden. Daar kan niks tegenop :) Mijn dochter heeft zover ik kan inschatten geen last van het heen en weer gesjouw. Ze wordt notabene ook naar opa en oma gebracht die oppassen. Als tip geef ik je mee om alles goed op papier te zetten en duidelijke afspraken te maken, ondanks dat jullie als vrienden verder gaan. Veel succes met alles, alles komt goed <3