Scheiden of blijven..?

Geen herkenning, maar ik denk dat je inderdaad veel beter af bent zonder deze man. In principe zal het niet eens zo veel veranderen, aangezien je eigenlijk alles al alleen doet... Enig idee hoe je man gaat reageren als je hem verteld dat je wil scheiden?

Girl, run! Heel dapper dat je er uberhaupt aan denkt om deze beslissing te nemen. Mocht je nog twijfelen: lees je eigen verhaal terug, opnieuw en opnieuw. Dat je al vanaf dag 1 na de bevalling alles alleen hebt moeten doen is gewoon NIET oke. Je man hoort je juist te helpen, je pijn te verlichten, je extra te verwennen. Ik zou zeker niet bij hem blijven omwille van een kind of nog een kinderwens. Want geloof me, uit eindelijk wordt je kind er ook niet gelukkig van om te zien hoe papa met mama omgaat en dat mama vaak verdrietig is. Ik hoop dat je een netwerk hebt aan familie/vrienden waar je op terug kan vallen . Veel sterkte en succes met je beslissing, je bent een powermom! ❤️

Ja ik denk dan vooral dat mijn kindje gaat zoeken naar zijn vader en wanneer hij bij zijn vader is naar mij.. Ik denk zeker dat hij uit zijn dak gaat en slachtofferrol gaat aannemen..

Dat lijkt me geen lot uit de loterij. En aangezien je het nu al alleen doet, kun je het net zo goed echt alleen gaan doen. Dat zal een hoop frustratie schelen zelfs. Je kindje is nog zo klein, die zal er niks van mee krijgen. Voor je zoon is het straks normaal, die weet niet meer beter. Ik denk juist dat het voor hem nu makkelijker is dan als hij wat ouder is. En wat wil je je zoon meegeven? Dat dit een normale manier is om met een vrouw/een ander om te gaan?

Ik heb laatst een reactie gelezen van een psycholoog hier op een forum. Het was ook een topic over scheiden en angst daarvan etc. Ze zei dat 90% van de kinderen van gescheiden ouders problemen hebben of trauma’s door de periode dat hun ouders wel nog samen waren & de manier waarop er co ouderschap wordt gedaan. Niét omdat ouders uit elkaar zijn. Ik vind het een fijne gedachten.

Jeetje wat een rot situatie. Zelf zou ik idd weg gaan als ik zo’n partner had. Er zijn echt veel leukere en lievere mannen! En kindjes van verschillende vaders is echt niet erg. Hopelijk krijgt jouw kindje dan wat extra liefde van de toekomstige andere vader, want dat mis ik in dit verhaal ook nogal.

Ik herken je verhaal gelukkig niet, maar heel eerlijk: je leeft al als alleenstaande moeder, als ik het zo lees... Onder 1 dak met de vader weliswaar, maar daar lijkt ook alles mee gezegd te zijn. Een enorme dooddoener, maar wellicht wel helpend: wat zou je je beste vriendin adviseren als ze met dit verhaal naar je toekwam?

Waarom denk je dat het in jullie situatie beter is voor jullie kindje om samen te blijven? Juist dan geef je je kind het verkeerde voorbeeld want kinderen zien ook wel dat jullie 0 liefde aan elkaar geven en jij leert je kind dus eigenlijk dat het oké is om jezelf maar weg te cijferen. Stop hiermee en kies voor je eigen geluk. Liever apart 2 gelukkige ouders dan samen 2 ongelukkige ouders!

Wat maakte dat je in de eerste plaats met hem getrouwd bent en wel voor hem viel? Je geeft aan 0 gezamenlijke interesses maar op dit moment kan je die waarschijnlijk ook niet zien. Vanuit je “op” zijn typ je nu vooral de negatieve dingen. Zou je naar een relatie therapeut kunnen gaan om er eerst aan te werken? Uit elkaar kan altijd nog. De meeste scheidingen vinden plaats de eerste vijf jaar nadat een stel kinderen krijgt. Omdat het hele pittige (tropen) jaren zijn. Daarom niet gelijk aan te raden om je partner te verlaten zou ik zeggen.

Zoek ook vooral advies in je netwerk ipv op een forum want hoe makkelijk is het om tegen iemand anders te zeggen dat die moet weg gaan bij zijn partner of blijven.. zulke situaties zijn zo complex.

Ja, 1000% herkenning. Waarom zou je dit voor 3 man volhouden als je het ook alleen voor jezelf en je zoontje kan doen? Het levert zoveel rust op en je gaat energie overhouden. Uiteindelijk ga je eraan onderdoor als deze situatie niet verandert, want 3 man voortslepen hou je niet vol. Uiteindelijk dan. Want scheiden is niet makkelijk. Je moet eerst een hoop regelen en hopen dat je ex mee wil werken, zo niet, dan moet je voor jezelf en je kind vechten. Maar als alles rond is… rust. En je zoontje? Kinderen zijn super flexibel. Die is straks niet anders gewend dan dat papa en mama niet samen zijn. Mijn dochter was 4 toen ik ging scheiden (had ik veel eerder moeten doen, maarja, liefde…) en die ging er het beste van ons allemaal mee om. Ze is nu 10 en kan het heel goed vinden met onze nieuwe partners. We hebben het ouderschap 50/50 verdeeld en dat werk goed (voor haar). Zo heeft ze nog steeds haar beide ouders zoveel mogelijk in haar leven. En had ik tijd en energie om in mezelf en mijn carrière te investeren. Soms mis ik haar enorm, maar het helpt te weten dat ze het ook bij papa fijn heeft en er graag is. En ik heb nu een partner met wie ik kan lachen, die me steunt, met wie ik dit leven samen doe ipv alleen, inclusief de zorg van mijn oudste, en we verwachten samen ons kindje begin november. Met hem durf ik dit aan en ik vind het juist heel fijn dat ik dit met hem over kan doen, maar nu “goed”. Hoe zwaar scheiden en alles ook was, voor mezelf was dit het allerbeste wat ik kon doen en ik ben er heel gelukkig van geworden. En voor mijn dochter ook, want die ruzies met mijn ex waren niet goed voor haar en ik kon in die relatie ook niet de moeder zijn die ik graag voor haar wilde zijn en nu wel ben. Heel veel sterkte met het maken van je keuze 😘

Relatie therapie geprobeerd?

Hij heeft zich heel anders voor gedaan voordat we trouwde.. hij ging toen wel met mij films kijken etc. Pas later gaf hij toe dat helemaal niet leuk te vinden. Ook ging we samen sporten maar daar kom ik nu niet aan toe. Hij wilt niet in relatietherapie. Dat noemt hij vuile was buiten zetten... En het is zwaar een kindje maar ik doe alles met liefde voor mijn kind. Dus als dat het enige was dat hij niks doet hoor je mij niet klagen. Maar het is ook de andere dingen zoals altijd wel wat hebben en nooit thuis zijn, niet aan mij denken.

Ja heb ik gedaan. Maar ik heb geen vriendinnen (die ben ik allemaal kwijt geraakt door hem, want hij wilde niet dat ik vriendinnen meer had toen we net getrouwd waren). En mijn familie, moeder/zus, zeggen je moet doen wat jij denkt dat het beste is. Ja sorry maar dat is niet echt veel advies. Snap dat het waar is maar heb ik niet zo veel aan.

Wat zou je iemand anders aanraden in deze situatie? :) Zelf geen ervaring met scheiding of kinderen van verschillende vaders vanuit mijn rol als moeder, maar wel als kind. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik jong was, ik heb geen herinnering aan hen samen, en mijn moeder heeft later nog een kind gekregen, mijn broertje. Ik heb geen last van de scheiding van mijn ouders (het is goed dat ze uit elkaar zijn, ze waren geen match), en mijn halfbroertje voelt gewoon als een volwaardige broer, we hebben een jelemgoede band! We komen uit dezelfde buik toch :) Maak je geen zorgen om je kindje, voor een kind is een stabiele situatie met gescheiden ouders beter dan ouders die bij elkaar zijn maar waar tussen het niet goed gaat. Een kind merkt dat :) Bovendien ben jij ook wat (veel!) waard! Kiezen voor geluk en eigenwaarde zijn ook belangrijk voor je kind, jij bent zijn voorbeeld :)

Wat fijn om herkenning te krijgen 💖. En om te horen dat het voor jou allemaal goed heeft uitgepakt. Zulke verhalen geven mij kracht dat ik het ook kan en dat het allemaal goed komt. Hoe is het voor jou om kinderen te hebben van 2 verschillende vaders? En hoe gaat je partner met je dochter om?

Heb je deze dingen met elkaar besproken of voel je dat je de middelen hebt om dit te doen? Bij elkaar ingecheckt? Snapt hij 100% hoe het voor jou is (zoals je het hier opschrijft?) Niet om hem te verdedigen hoor, maar misschien is hij ook wel helemaal lam geslagen.. 1,5 jaar is in een flits voorbij en het krijgen van een kind kan een hele zware wisselwerking op een relatiedynamiek hebben... Het zou óók super zonde zijn als jullie niet alles geprobeerd hebben en echt naar elkaar geluisterd en het beste met elkaar voor Dan is uit elkaar gaan soms ook nog steeds een goed besluit maar met een andere grondslag Ik hoop dat jullie uit deze impasse komen en misschien moet je deze post (in een andere vorm) bij hem aan laten komen...

Zoals je zelf al wel weet is dit geen relatie. Klinkt alsof je nog een puberzoon in huis hebt. Geen ervaringen hier, maar het lijkt me dat je makkelijker gelukkiger kan worden alleen zonder je daar over te hoeven te frustreren. Je doet het nu al alleen. Heel veel kracht voor jou met het maken van je keuze ❤️

Heel eerlijk; ik hoopte vroeger vaak dat mijn ouders eindelijk écht uit elkaar zouden gaan in plaats van altijd maar de negatieve sfeer, ruzies en het “dreigen met”. Gelukkig zijn ze nu nog steeds samen hoor, denk dat de druk van 3 kinderen toen gewoon erg hoog lag. Hoewel dat nimmer het probleem van het kind zou moeten zijn. En dat ze zich niet bewust zijn hoeveel ik van dat alles heb meegekregen (ik was al wat ouder, zo’n 12 jaar).

Als je achter je scheiding staat, gaat het hoe dan ook op de een of andere manier goed komen. Echt waar. Zo te horen ben je een krachtige vrouw, dus daar ga jij gewoon voor zorgen. Mijn partner is zelf door zijn stiefvader opgevoed, dus heeft er geen problemen mee. Wel vindt hij het soms lastig om de ouder rol te vinden, omdat hij dat niet gewend is. Hij is soms wat te streng, en soms meer een speel vriendje, maar daar praten we samen veel over om die balans te vinden. Mijn dochter houdt van hem en accepteert hem en omgekeerd is hetzelfde; hij doet echt alles voor haar en voor mij ook. En deze man is echt, niet zoals mijn ex en zo te horen de jouwe. Ik vind het wel spannend om nog een kindje te krijgen, maar voornamelijk uit zelfbescherming. Ik ben bang voor herhaling van wat met mijn ex gebeurd is, maar dat is angst, want deze man is lief en zorgzaam en oprecht. Hij is ook super betrokken bij de zwangerschap en gelukkig dat we samen een kindje mogen krijgen. Maarja, angst. Aan de andere kant vind ik het mooi dat ik een herkansing krijg. Een bevalling zoals ik kies, met een kraamtijd samen met mijn partner en een lieve, zorgzame, betrokken vader. Dat dit een andere man is, is juist het hele positieve hieraan. Iedereen is blij voor ons en gunt ons dit. Ik krijg van niemand oordelen, mocht je daar bang voor zijn, juist omdat ze mijn ex kennen en superblij voor me zijn dat ik nu zo gelukkig ben en een fijne kerel heb. Hij kan het ook super vinden met mijn ouders en zusje en ik heb een geweldige schoonfamilie.