Schoonfamilie- Deel 14

😂

Inderdaad, doe dan iets van "goh en inmiddels ben je al 2!" Bizar 😂

Weet je wat nog erger is Er staat in de kaart: Veel plezier met deze gave raceauto die met afwasmiddel met de hand gewassen moet worden. Het cadeautje is een boek?????

HAHAHA. Hoe oud zijn die kennissen?

Ik heb werkelijk waar geen idee. Denk dat ik ze 1 keer heb gezien de afgelopen 5 jaar ? En ze noemt zichzelf tante… Maarrrr ik denk rond de 65?

Misschien hebben ze 2 cadeautjes verzonden en de dingen omgewisseld? Qua info én cadeaus? Beetje bijzonder wel! Zo kreeg ik na de geboorte van de jongste, 2 pakken kruidvat luiers via de post ZONDER AFZENDER... Dus nooit iemand kunnen bedanken 🥲🤪

Zoiets dacht ik ook haha. Of ze hebben voor zijn geboorte die kaart geschreven en een auto gekocht en zijn dat vervolgens helemaal vergeten. Vonden nu een enveloppe, maar het cadeau was verdwenen, dus maar een boekje ingepakt, niet meer wetend dat ze in de kaart aan fe auto refereren... of zo

Maar is het wel een kinderboek of dan ook nog een kookboek ofzo? 🤭 Ik zou ook echt niet weten wat je hiermee moet 😂 Leuke verrassing wel.. haha

Nee wel een kinderboek. Over boerderijdieren. Denk dat ze zich inderdaad ergens vergist in hebben

Ook geen broers en zussen? Gek hoor!

Heel extreem? Haha nou zo gek is het niet hoor dat je man even het kindje van zijn broer wilt vasthouden. Maar goed, zo denken wij er over he haha Ik zou mijn kindje ook niet snel aan vrienden geven in de eerste weken (zijn ze ook niet uitgenodigd) maar mijn broers en zussen.. ja die betekenen zoveel voor ons dat ik dat wel vertrouw voor die paar minuten.

Hoezo gek? Jouw kind, jouw mening. Daarbij dus niet bepalen voor een ander.

Huuuuh??! Hahah

Snap ik Maar bij ons in de familie is het vrij normaal om te doen. Vandaar dat het voor ons opeens erg raar is. Mijn moeder en schoonmoeder appte na de visite waar de foto’s bleven en hoe we het vonden om weer met een kleine baby te kroelen.. Misschien snap je daarom waar onze verbazing vandaan komt Overigens dikke prima dat ze zelf bepalen hoe of wat he. Ze zijn zelf ouders geworden. Alleen nogmaals is het voor ons gewoon niet wat we gewend zijn uit onze directe familie

Het heeft niks te maken met hoeveel jij voor een ander betekent. Iedereen die aan je pasgeboren baby komt vormt een risico om je baby met minimaal immuunsysteem ziek te maken. Waarom is het zo erg dat ze de baby eerst een wat beter immuunsysteem gunnen, en dan pas extra risico daarmee nemen?

En nu zeg je dikke prima, maar ik zou je eerste bericht erover nog even teruglezen 😅. En blijkbaar is het toch niet zo normaal bij jullie in de familie, maar hoe dan ook: ik snap dat je ernaar uit keek om de baby vast te houden. Maar je dood ergeren omdat zij het nog niet willen? Vinden dat je recht hebt op het vasthouden van andermans kind? Nee daar kan ik niet zo goed tegen.

Zus inderdaad wel, aanhang niet. Maar ieder z’n ding toch🤷🏼‍♀️

Ik moet ook even mijn ei kwijt.. Mijn partner heeft een zeer dominante en aanwezige familie. Vinden overal iets van en bemoeien zich overal mee. Zelf is mijn partner niet assertief en eigenlijk vindt hij alles prima. Vanaf het begin van onze relatie werd ik (door cultuur en afkomstverschil) eigenlijk al niet geaccepteerd, al denk ik niet dat dit de basis van ons probleem is want hoe ze doen, doen ze tegen iedereen. Zij zijn het type “alles zeggen wat ze denken en dan na 5min weer doen alsof er niks aan de hand is”, ik ben helaas wat “haatdragender” en laat dingen dus niet snel van me afglijden. Dit is ook de reden dat ik discussies en confrontatie uit de weg ga, ik ben bang dat er geen weg meer terug is als er eenmaal met vingers gewezen gaat worden. Nu gebeurd dat voornamelijk achter mijn rug om en moet ik van andere familieleden/mijn partner aanhoren wat er gezegd wordt en daar vervolgens mijn mond over houden. Nu het volgende: ik heb met (bijna) mijn hele familie gebroken om precies deze reden. Ik hou niet van schijnheilige mensen en heb totaal geen behoefte aan contact als het op deze manier moet. Er is geen ruzie geweest, ik heb gewoon besloten om geen interactie meer te hebben met mijn familie. Mijn partner is een familiemens en wil graag iedereen pleasen. Ook mij. Als ik er dus voor zou kiezen om afstand te nemen en niet meer mee te gaan naar de wekelijkse familiebezoeken, zou hij dat heel lastig vinden en misschien zelf ook niet meer gaan. Daarnaast hebben we een kind van 1 en is de 2e op komst. Enerzijds wil ik ze niet weghouden bij ons kind, maar anderzijds vind ik het ook lastig om zelf naar behandeld te worden maar ze wél toegang tot mijn kind te geven. Ik wil niet chanteren, maar ze komen er wel lekker makkelijk vanaf dan ofzo.. Mijn familie ziet mijn kind bijvoorbeeld ook niet. Ik zit dus ontzettend in tweestrijd: alles wat ik doe mbt mijn schoonfamilie, doe ik voor mijn partner. Maar ik ga mezelf en mijn eigen behoefte daardoor voorbij en ze gaan keer op keer over mijn grens. Ik vind het ook moeilijk om voor mezelf op te komen zonder dat er ruzie ontstaat (grote familie en gaan GELIJK in de aanval terug, zelfreflectie is 0) dus laat ook maar een beetje over mezelf (en mijn kind, dat maakt me nog het meest boos) heen lopen en vreet mezelf ondertussen op. Ik vind het zo’n verdrietige situatie, ik gun mijn man al het gezeik ook niet, maar kan het gewoon echt niet meer opbrengen om leuk tegen ze te doen door alle steken die ik onderwater, bovenwater en zelfs achter mijn rug krijg.. ik ben bang dat mijn bom een keer barst, dan is de relatie - wat mij betreft zeker - voor altijd kapot. Ik ben niet ver van dat punt, gezien er in korte tijd meerdere dingen zijn voorgevallen. Ik heb het hier met mijn man trouwens ook over, hij vindt dat ik niet over me heen moet laten lopen en voor mezelf op moet komen. Wel weet hij hoe ik ben en is hij ook bang dat zijn familie mijn weerwoord niet pikt, hier niet goed op reageert en dat het voor mij dan klaar is. Ik wil dat zo graag voorkomen - voor hem en mijn kind(eren) - maar het lijkt wel alsof er gewoon geen andere uitweg is.. ik probeer langzaam afstand te nemen en ben minder enthousiast als we bij mijn schoonfamilie zijn, maar zelfs dan is de situatie eigenlijk niet te houden voor mij en mijn partner wordt daar ook niet vrolijker van natuurlijk.. die voelt dat ook aan en loopt dan ook op eieren. Zo lastig en verdrietig..

Dat stukje mbt contact met ons kind trouwens, dat is natuurlijk niet alleen omdat ze zo tegen mij doen. Ze hebben ook een heel ander idee hoe een kind/mijn zoon zich hoort te gedragen. Als hij bijvoorbeeld valt of zichzelf bezeerd, dan lachen ze hem (1j) uit. Toen hij net was geboren moest en zouden ze hem vasthouden, en zelfs na een half uur gekrijs van hem, kreeg ik hem niet terug en zat ik zelf met tranen in mijn ogen toe te kijken hoe mijn kind getroost moest worden door een ander terwijl hij duidelijk niet op zijn gemak was. Dat ik niet voor ons op kwam neem ik mezelf nog steeds heel erg kwalijk en het heeft mijn relatie met mijn schoonfamilie echt een knauw gegeven. Hierdoor zou ik het moeilijk vinden om hem - zonder mij - naar mijn schoonfamilie te laten gaan. Ik heb niet het idee dat zijn belang een prioriteit is voor hen, niet hoe ik dat zie tenminste. En als ik er niet bij ben kunnen ze doen en laten wat ze willen natuurlijk, want als mijn partner er iets van zegt krijgt hij “ah johhhhh stel je niet aan” te horen en daarmee laat hij zich dan ook afschepen. Vandaar dus, er zit wel meer achter dan alleen mijn relatie met hun haha!

Jeetje wat een lastige situatie! Ik heb echt zo gauw geen tips, want ik ben niet goed bekend met deze situatie, maar dacht wel direct: zou je de familiebezoekjes niet kunnen beperken? Wékelijkse bezoekjes, lieve help, ik moet er echt niet aan denken. Mijn schoonfamilie is ook erg hecht en als ik die in 1 maand 2x zie begint het al verstikkend te worden...