Schoonfamilie.. iets zeggen of niet?

Even ter aanvulling; het gaat me er niet om dat ik boos ben, maar ik ben gewoon verdrietig… Ik vind het zo bizar dat men 2 heerlijke meiden in de familie heeft en ze zooooooo veel liefde, leuke momenten en energie hieruit kunnen halen….. En dan dat mijn dochter gewoon “niet de moeite waard zijn”, dat doet mij als moeder gewoon heel veel pijn! Ik zou het zo leuk vinden als zij ook gewoon hun liefde aan onze kinderen konden geven om wie ze zijn en niet omdat ze wat mankeren, in hun geval dus gewoon liefde ookal mankeren ze niets..

Je geeft aan dat je nooit opa's en oma's hebt gehad en dat jammer vond.. snap ik. Maar wat hebben jullie dochters nou aan zulke opa's en oma's? Zoals ik het lees gaan zij niet veranderen en krijg je niet de warmte en liefde voor de kinderen zoals je had gehoopt. Ik heb ouders (en zo langszamerhand mijn hele gezin van 6 broers+ zussen) met psychische problematiek.. heb het nu (ben 32 jaar oud) een plek gegeven en heb geleerd dat familie voor mij niet een bloedband is. Ik heb de aller liefste en beste vrienden die ik me kan wensen en zij zijn voor mijn dochter familie en andersom. Mijn tip is dan ook, laat mensen die zo negatief in het leven staan alsjeblieft ver uit je buurt.. het romantische beeld van een opa en oma voor jullie dochters ga je, hoe pijnlijk ook, niet bij hun krijgen en dat zal keer op keer weer voor pijn en verdriet gaan zorgen..

Is ook heel pijnlijk en haar tekortkoming.. haar manier van denken kan je niet veranderen, helaas. Ik begrijp je gevoel echt helemaal

Ik snap je helemaal! Wat wij jaren geleden gedaan hebben (met vallen en opstaan) is het los laten. Ik stuur nog in de familiegroep, ik betrek hen overal bij en zorg dat ze niets via omwegen horen. Maar ik verwacht niets terug. En soms hoop ik ook niets terug te horen of ze niet op bezoek te krijgen omdat het net zo vermoeiend kan zijn heel de tijd dat ik verhaal. Ook heel actueel momenteel. Ik heb medisch iets aan de hand en hoor of zie ze niet. Net door jaren geleden die afstand te nemen lukt me dat er nu nuchter in te blijven (tijdens zwangerschap lukte me dat niet) Ik heb ook geleerd te filteren wat ik tegen hen zeg. Negatieve zaken bepraat ik zelden met hen want ze gaan er zo diep in dat ze mij nog harder omlaag trekken. Soms heel soms probeer ik de positieve kanten ook nog is bij hen te brengen of meer toenadering... maar haalt niet veel uit Waarom toch berichtjes en foto's ... kunnen ze me niet verwijten dat ze niets van mij weten. (En dan hoor ja nadien van gemeenschappelijke vrienden hoe goed ze je kind wel niet kennen dat ze 3 keer hebben gezien 😅) Maar daar lach ik dan even mee en denk ik het mijne van. Zij gelukkig en ik heb mijn eigen familie samengesteld. Probeer je eigen weg erin te vinden. Wat vind jij aangenaam en haalbaar zonder dat het je te veel energie vraagt. En jou dochter is alles! Dat iemand anders dat niet ziet zegt meer over hen. Over hun leefwereld die te klein is om andere onderwerpen toe te laten (of dat houd ik me dan maar voor. ) In mijn redenatie is hun hoofd te vol met zichzelf om te zien hoe geweldig alles om hun heen is. Arme mensen die zoveel rijkdom missen. Mss trek ik me daaraan op.

Misschien kan t je helpen om eens wat podcasts te luisteren van omdenken. Daar zitten wel wat afleveringen tussen die je kunnen helpen die frustraties om te zetten. Want snap je helemaal maar zij gaan niet veranderen of in ieder geval heb jij hier geen invloed op. Waar jij mogelijk wel invloed op hebt ik jouw eigen perspectief. Hopelijk kost het je dan niet meer zoveel verdriet en energie. En ondertussen lekker trots blijven op jezelf en gezinnetje. Heel fijn dat het zo goed gaat. 🍀🍀🍀

Zo herkenbaar! Alsof ik het zelf geschreven heb. Toch stuur je vanalles en hoop je op iets en dan komt er.. niets…. Het ligt ook aan mij. Mijn dochters hebben er geen last van, maar ik vind het echt onbegrijpelijk! Echt onbegrijpelijk… Vergis je niet, als onze dochters iets hebben staan ze dus binnen 3 sec voor de deur; oppassen om 03:00 uur s’nachts, advies geven, interesse.. Maar gewoon? Nee, niets… Onze dochters moeten iets mankeren om aandacht te krijgen…

Ga ik luisteren.. dank je wel! Gelukkig heb ik mijn ouders! Die zijn er 2 keer in de week, ookal wonen ze op 45 minuten afstand. Ze passen vast op en genieten intens. De gedachte dat ze hier niet eeuwig zijn, maakt me alleen des te verdrietiger…. 😫

Je partner volgen en maling aan ze krijgen. Kies voor jezelf en je gezin, niet voor hun.

Vind je het contact wat je meiden nu hebben met opa en oma de moeite van jouw investering waard? Of verwacht je dat het beter gaat worden?

Heel eerlijk?! Ik weet het niet… Mijn partner is heeeeeeeeeel slecht in communiceren. Zegt altijd dat hij het gezegd heeft, maar eigenlijk heeft hij gewoon “beat around the bush” gedaan… Dus ik weet niet of ik daarop kan vertrouwen, als hij heeft gezegd dat hij daar al “over heeft gesproken”… Zowieso heeft dat niet plaatsgevonden zolang ik hem ken! Ik ben daarentegen heel anders, ik zeg waar het op staat (ook niet altijd goed) en weet niet of ik de juiste persoon ben om mijn mond open te trekken 😂.. Zo goed ken ik ze dus niet..

En of ik het de moeite waard vind of dit moment? Nee, 0.. Want het contact wat ze hebben gaat nooit over onze dochters. Als ze hier komt, gaat het over haar dochter en haar andere kleindochter… of over andere dingen.. Maar de verwijten en dan de contradictie is voor mij iets wat 0,0 rijmt! Dat maakt me gewoon de moeder die nog net niet boos naar school stapt! Ik vreet me op…..

Aaaaah dit soort mensen zijn ZO irritant. Ik zou het proberen te negeren en van je af laten glijden. Het klinkt niet alsof deze mensen tot inzicht gaan komen en hun gedrag gaan veranderen. En als je er geen invloed op hebt dan is het je energie niet waard 💕

Dit is echt het verhaal van mijn zus haar schoonfamilie. Toen ze verkering kreeg met haar man belde hij elke dag met zn moeder over zn zieke zusje en ouders die helemaal koekkoek zijn want zooooon zwaar leven. Daar heeft ze verandering in gebracht. Gekozen voor haar eigen gezin en ja daarin moet je soms mensen teleurstellen, maar dat hoort bij t leven. Ze zijn gelukkig en zullen altijd op verjaardagen enz komen, maar nooit iets spontaan doen. Vind het van mijn zus knap dat zij dat spontane nog wel doet met haar zieke schoonzusje en schoonzus die een gehandicapte dochter heeft. Maar die mensen zien dan helemaal niet in wat je voor ze doet joh. Echt een plaat voor de kop 😅

Wat hier helpt, is negeren en vooral niet geinteresseerd mee lullen als ze zo negatief zijn. Of een beetje cynisch reageren. Ik vroeg weleens " alles goed ? " en kreeg dan een heel zwaar antwoord zonder dat ze vroegen hoe t bij ons ging. Ben toen uit mezelf gaan zeggen hoe het hier gaat "bij ons gaat het ook goed blabla" en dan stopte t negatieve vaak wel.

Zou sws stoppen met fotos van je kinderen door te sturen. Pech. Geen interesse ook geen foto"s. Kan je altijd kijken hoe ze erop reageren

Ik snap heel goed dat je je bek open wilt trekken 🤣 zou ook op mijn tanden moeten bijten maar je moet je afvragen of je het waard vind .. In deze denk ik dat je beter het contact kan laten varen. En dat zal niet heel lastig zijn aangezien het toch al eenrichtingsverkeer is. Dit soort mensen (ook al is het familie) zijn geen toevoeging in je leven, brengen enkel irritaties en puntje bij paaltje ben jij waarschijnlijk de enige die er mee zit.. Je hebt gelukkig je eigen ouders die wèl een fijne band hebben met je dochters waardoor ze toch het mooie van opa/oma meekrijgen. Mijn beide opa's en 1 oma waren al overleden toen ik geboren werd en de ene overgebleven oma heb ik slechts enkele jaren mogen meemaken. Dus ik snap helemaal dat je het belangrijk vind voor je dochters

Hebben wij dezelfde schoonouders? Altijd zo negatief en alles altijd erger dan bij een ander 🤭 Wij negeren alles, hangen gerust de telefoon op na een waarschuwing en gaan onderhand ook gerust na twee minuten weer naar huis (we moeten een goed uur rijden voor ze, stiekem een verademing!). Het erge is, nu speelt er hier in huis ineens wel van alles, maar bij hen ook (deze keer wel ernstig). Mijn man kan door een hersenschudding niet rijden, lang bij de kinderen blijven en bouwt zijn werk eerst weer op (prioriteiten). Krijgen we de volle laag dat we niet mee kunnen rijden naar het ziekenhuis! Ze hadden 4 achtereenvolgende dagen afspraken staan. Moeten we ze ophalen, uur rijden, ziekenhuis, uur rijden of langer, terug, weer 1,5 uur en dan zelf nog naar huis. Ik werk, mijn man kan niet rijden en de kinderen hebben ook oppas nodig. Zoveel passen er niet in onze auto 😳. Dat we zelf ook nog ziekenhuisafspraken hebben doet er niet toe en wordt niet gevraagd. Nee, letterlijk: 'papa gaat voor', volgens mijn schoonmoeder. Wij zijn er even helemaal klaar mee! Heel veel succes daar! Wij lopen ook op ons tandvlees, maar ze veranderen niet, ondanks dat wij het al zeer vaak hebben aangegeven.

Er zeker iets van zeggen! Negeren of contact verbreken kan altijd nog. Maar stel nou dat het de de ogen opent?… je moet de gok wagen, vind ik! Uitgaande vanuit positiviteit (net als ik!) kan het zomaar lukken. In ieder geval geen prettige situatie, het zijn geen mensen om op te bouwen of leunen, jammer!

Ik zou het contact laten doodbloeden. Kijken of ze het zelf oppakken. Heb ik hier gedaan en het werkt. Ze belt elke dag om mijn dochter te zien. Hiervoor was er totaal geen interesse en had ze maar één kleinkind. Mijn kind bestond voor haar niet. Mijn pijn is er nog en ik ben snel getriggerd door schoonmoeder haar gedrag. Ze heeft in het eerste levensjaar van mijn dochter haar amper gezien. Ze woont nog geen 400 meter verderop. Maargoed sinds ik afstand heb genomen, de verwachtingen laag heb gehouden en uit hun buurt ben gebleven zoekt ze ons ineens op. Apart, maar het gaat beter.

Meid. Wat is het probleem? Zulke mensen wil je toch helemaal niet bij je kind in de buurt hebben? Wees blij dat ze geen interesse tonen. Het label opa oma of tante is ook maar een bloedband op papier in sommige gevallen. Erger zou zijn als deze mensen elke dag ongevraagd op de stoep zouden staan met hun negativiteit en alle levensvreugde uit jullie gezin zuiden. Lekker afstand houden, leef jullie leven en dan zijn er vast wel vriendinnen die als soort van tante kunnen fungeren voor je kindje. Ik snap niet waarom je hier zo mee zit. Dit is een blessing in disguise