Schuldgevoel

Ik heb niet hetzelfde verhaal als jij (onze tweede is erg makkelijk), maar ik herken het schuldgevoel wel heel erg. In de eerste weken had ik vooral een schuldgevoel naar de oudste, omdat de aandacht ineens verdeeld moest worden. Naar de jongste had ik een schuldgevoel omdat de liefde nog niet meteen hetzelfde voelde als bij de oudste (wat natuurlijk helemaal normaal is want de oudste was all 2,5 jaar). De jongste is nu 7 maanden en ik heb er nu gelukkig geen last meer van. Ik heb verder geen speciale dingen gedaan, ik heb het alleen tijd gegeven.

Ik heb maar één kindje, dus kan je geen tips geven of herkebaarheid geven. Maar ik wilde je wel even een hele dikke knuffel geven lieve mama! Ik vind het super knap dat je dit zo kan verwoorden, je spreekt in je bericht met onwijs veel liefde voor je oudste dochter. Goed van je dat je al hulp hebt gezocht! En wees ook niet te streng voor jezelf zou ik zeggen.

Dankjewel voor je reactie, fijn dat je er geen last meer van hebt!

Heel lief dankjewel, doet me goed❤️

Wauw mama wat goed dat je hulp hebt gezocht! Wat jammer alleen dat je nog zo lang moet wachten. Laten we voorop stellen: wat je voelt is super normaal. En als je energie gewoon op is dan komt alles vele malen harder binnen en is het lastiger te verwerken. Dit is niet wie je echt bent en daarom is het goed dat je hulp krijgt. En dan bovendien het is december de meest verschrikkelijke maand van het jaar met kinderen, hoe makkelijk ze ook zijn. Ik herken het enorm met wat je zegt hoor. Ik maak niet weg leg baby’s die alleen op mij slapen. En ook nog eens heel veel slaap nodig hebben. Dus dat was even heel lastig en voel me ook zo enorm schuldig naar de oudste toe. Dat is zo een lief meisje en dan moet ik zo vaak nee verkopen. Daarnaast is het ook een heel gevoelig meisje met als gevolg dat ze snel kan “zeuren/piepen”. Iets waar ik enorm allergisch voor ben. Dan vind ik dat zo moeilijk te handelen terwijl mijn baby alleen maar rustig wil lachen en knuffelen. En de voel ik me daar weer schuldig over. En als de baby dan niet op mij slaapt en wakker is (en je dus interactie kan hebben) dan moet ik weer aandacht geven aan de kleuter want die verdient dat ook echt. Dus ook ik heb continue het gevoel op alle vlakken te kort te komen. Maar gelukkig heb ik een schoonmama die super helpt. En straks heeft mijn man ook meer tijd. Heb jij ook je achtervang waar je op kan leunen? Ik ga straks ook keihard vrij nemen en alleen naar de sauna. Even op adem komen. Zo belangrijk.

Fijn is niet het juiste woord maar, 'fijn' om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik herken wat je bedoelt, altijd aan maar het voelt nooit goed genoeg. Onze oudste heeft naast alle dingen die ik noemde wel ook een mega temperament, af en toe schreeuwt ze opeens heel hard en dan knapt er echt iets.. normaal gesproken kan ik haar uitbarstingen heel goed aan en blijf ik heel rustig en help ik haar erdoorheen maar nu lukt dat gewoon niet... Helaas hebben we niet echt een achtervang. Mijn man en ik wisselen wel af als hij niet aan het werk is, dan nemen we allebei even een kind wat het wel wat dragelijker maakt. De oudste gaat normaal gesproken twee x per week naar de gastouder. Dat geeft wel echt rust maar het is nu kerstvakantie...

Herken dit heel erg. Na de bevalling van ons tweede kindje leek niets goed te verlopen: borstvoedingsproblemen, te korte tongr- en lipriem, reflux en met 2,5 week oud heeft mijn dochter 10 dagen met het RS-virus in het ziekenhuis gelegen en ze het bijna niet overleefd had. Mijn zoontje heeft toen een week bij opa en oma gelogeerd. Mijn schuldgevoel werd hier nog groter door; door de kraamweek al weinig aandacht voor hem gehad en dan ook nog je papa en mama moeten missen. Dit alles bij elkaar, en dan vooral het trauma dat ik heb gekregen door de ziekenhuisperiode van mijn jongste, zorgde ervoor dat ik in een burn-out belande na een half jaar. Nu weer een half jaar verder (mijn jongste is nu 1 en oudste 4) Zit ik nog steeds in een burn-out thuis mede door het schuldgevoel dat ik kreeg en de heftige gebeurtenissen. Waar ik achter ben gekomen: je kan niet meer doen dan je best en je schuldig voelen helpt echt niet. Je doet je best en meer dan dat ja je niet doen. Het is goed dat je hulp zoekt, een psycholoog kan je hier waarschijnlijk wel mee helpen. Mocht de wachttijd te lang zijn, ga dan naar de praktijkondersteuner om de tijd te overbruggen. Je doet het echt goed! 💕 Meer dan dat je kan, daar moet je in geloven. En het wordt écht beter! Nu mijn dochter deze week 1 is geworden voelde ik mijn schouders letterlijk zakken.. hehe….. en is alles zoveel leuker, zoveel makkelijker! Ik kan er nu echt van genieten. Jij komt daar ook, echt waar💕

Lief! Dankjewel!