Schuldgevoel kind op de wereld gezet

Ik voel me niet schuldig, maar ik begrijp denk ik wel waar je vandaan komt ... Pijn en verdriet gaat erbij horen, zoals we dat allemaal hebben. Ik maak me wel wat zorgen over hoe de wereld zich vormt nu. Ondanks dat 'hokjes' niet geduld worden, lijken ze er in mijn optiek des te meer te zijn. En kies jij het 'foute' hokje, qua mening, kun je compleet afgeschreven worden. In de lichtste zij van het woord 😅 Ik hoop dat het goed mag komen en ik probeer zo dicht mogelijk bij ons gezin te blijven en te genieten van de allerkleinste zaken. In de hoop dat mee te geven...

Negatieve dingen meemaken hoort bij het leven en daar voel ik me niet schuldig over. What doesn’t kill you makes you stronger! Maar het klimaat / de planeet waar we nu leven / krapte op de woningmarkt etc. daar voel ik me wel heeeeel schuldig over! Deze negatieve dingen wist ik namelijk ook al heel goed toen ik zwanger raakte…

Ik herken het. Deze gedachte helpt bij mij: Ik kan ervoor zorgen dat mijn kind een goed mens wordt. Die misschien gaat meewerken aan oplossingen voor alle ellende. Daarmee wordt de wereld weer iets beter:) Want wat als alle 'goede' mensen uit schuldgevoel stoppen met kinderen krijgen? Dan blijven er alleen rotte appels over.

Ja dat is ook wel zo en dat is denk ik de juiste insteek. Ik moet meer genieten van mijn gezin en mijn mannetje en niet zoveel denken aan later. Daar schieten we toch niks mee op.

Trouwens ik vind de wereld waarin we nu leven niet heel slecht tegenover vroeger hoor. Velen hier zullen dat wel vinden, maar daar heb ik dus geen schuldgevoel over. (Behalve klimaat dan) Ik bedoel meer over teleurstellingen, gebroken harten, pesten, telefoon (wat gaat daar in de toekomst nog mee gebeuren allemaal), drugs/alcohol, erbij willen horen dus dingen "moeten" doen, afgewezen worden, opleiding, werk vinden of niet, huis kunnen kopen of niet, vriend(in) krijgen, trouwen, kinderen, of vrijgezel (en misschien eenzaam). Slaat misschien helemaal nergens op, maar over zo'n dingen maak ik me druk. Juist omdat ik zelf weet hoe veel van deze dingen voelen. Dat wil je niet voor je kind, maar je weet dat hij of zij er mee te maken gaat krijgen en je kan niks doen.

Dat is ook een mooie ja!

Ik vind het leven heel moeilijk / ingewikkeld / niet leuk. Nouja, míjn leven, niet ‘het’ leven. Daarom wil ik er juist alles aan doen dat mijn kind dat niet meemaakt. En natuurlijk heb ik dat niet 100% in de hand maar ik denk dat er bewust mee om gaan al heel veel helpt. En misschien hebben mijn kind en ik pech en vindt hij het, ondanks al mijn goede zorgen, toch verschrikkelijk. Maar daar voel ik me dan juist niet schuldig om. Het is met de beste intenties gegeven. De meeste mensen (in Nederland) zijn trouwens gewoon gelukkig dus het is niet alsof ik een grote gok neem, vind ik.

Ja dat heb ik ook wel! Ik wil mijn kind vooral leren hoe hij met dat soort situaties kan omgaan. Ipv het bij zichzelf te zoeken (ik ben niet goed genoeg) reflecteren en relativeren. En dat bepaalde situaties meer zeggen over de ander dan over hem. Pesten kan ik ook van wakker liggen! 💔

Ja dat is ook zo; de meeste mensen zijn (over het algemeen) gelukkig. Al zijn er ook ontzettend veel mensen ongelukkig, met depressies etc waarvan jij het niet ziet. Je buurman kan bijvoorbeeld ontzettend ongelukkig zijn terwijl hij overkomt als een heel gelukkig mens. Maar de meeste mensen zijn over het algemeen gelukkig dus daar moeten we aan denken en hopen dat onze kinderen dat ook worden.

Nee eigenlijk niet. Ik heb een bewuste keuze gemaakt om kinderen te krijgen en zal ze in de opvoeding genoeg meegeven om er in de toekomst het beste van te maken. Hoezo is het leven niet leuk? Jij vindt je leven niet leuk, bedoel je dat?

Ohja zeker! Alleen al de gedachte dat ze gaat moeten doorstaan wat ik bijvoorbeeld als kindje op school heb meegemaakt (om maar iets te noemen), verschrikkelijk! Maar ik heb nooit mijn ouders de schuld gegeven, nooit gedacht van: als jullie me niet op de wereld hadden gezet, dan had ik nu geen verdriet gehad! Dus dat zal mijn dochter dan vast ook niet denken. Maar als ik haar voor alles zou kunnen beschermen had ik dat graag gedaan, maar dat kan helaas niet. Als er één ding is wat ik trouwens wel van plan ben is om haar op een zelfverdedigingssport/vechtsport te doen. Dat bespaart hopelijk al een deel van het leed.

Ik vind mijn leven op dit moment juist heel leuk, maar heb meerdere malen in mijn leven gehad dat ik het leven niet leuk vond, juist ontzettend kut. En ik denk dat veel (de meeste) mensen dit hebben.

Dat is wel een goed idee! En ik heb mijn ouders ook nooit de schuld gegeven, ik verwacht ook niet dat mijn zoon dat gaat doen. En we kunnen onze kinderen helaas niet voor alles beschermen, maar ik weet zeker dat we nog zware tijden gaan hebben wat betreft verdriet hierom.

Ik heb mijn ouders wel vaak de schuld gegeven. Maar niet van de wereld of dat ze mij op de wereld hebben gezet. Wel van hoe ze mij hebben opgevoed. Maar dat is juist waar ik wel invloed op heb, dus dat voelt voor mij juist goed en positief, alsof ik iets kan betekenen. (misschien heel naïef hoor)

Tuurlijk en dat hoort er ook bij. focus je op de mooie en leuke dingen die jij en je kinderen mee zullen maken. Ik zelf heb geen leuke jeugd gehad maar heb ze nooit de schuld gegeven van waarom heb je me op de wereld gezet? Ik heb ze wel de schuld gegeven hoe ze me hebben opgevoed.

Ik snap wat je bedoelt. Maar persoonlijk denk ik dat óók de slechte dingen je het gevoel geven dat je leeft. De mooie dingen in het leven zijn extra bijzonder door de minder mooie dingen. Heb zelf ook in diepe dalen gezeten en rottige dingen meegemaakt. Dat gun ik mijn zoontje ook niet. Maar ik heb wel altijd de tools gehad om er mee om te gaan. En dat gun ik mijn zoontje ook ❤️ Hopelijk voeden we hem zo op dat hij leert om op een goede manier met tegenslagen om te gaan - want die gaan er hoe dan ook komen. Ik maak me zelf meer zorgen om de toekomst van de aarde, de woningmarkt, de groter wordende ongelijkheid..

Ik voel me soms machteloos over de toekomst van de kids. En ik baal dat we niet onbezorgd kunnen leven nu. Die hele k*'t corona zorgt ervoor dat alle leuke dingen die je met je kids wil doen onmogelijk maakt. De feestdagen, vakantie, een simpel iets als een zwembad het is of moeilijk of ze sluiten de boel. Ik heb altijd gedroomd van een leuke sinterklaas tijd met de kinderen en nu ligt het weer op een randje...vorig jaar hebben we niet eens gezien. Dat maakt mij op dit moment verdrietig en voel me schuldig naar de toekomst. Het klimaat maak ik me ook erg veel zorgen over. We kunnen ook niet zo verder leven vind ik. Alles moet snel en perfect, we hebben geen geduld en elke seconde van de dag moet er een perfecte maaltijd zijn. Perfecte paprika's en komkommers. Elke dag is alles te koop. We kunnen elke dag wel naar 100 plaatsen vliegen.. Het is doorgeslagen. Alles draait om geld, en ik hoop dat het beter wordt voor onze kleintjes.

Herkenbaar. Al denk ik niet dat ik mij schuldig voel, maar als ik onze zoon dan zo zoet zie zitten spelen denk ik wel eens: ach lieverd, er gaat nog zoooooveel op je af komen en dan wil ik 'm helemaal platknuffelen 🙈

Ja, precies dat..😢🥰

Ik heb dit eigenlijk niet. Zelfs op momenten dat het leven wat minder leuk is, ben ik blij dat ik er wel ben. Anders zou ik dit alles niet meemaken. Heb je een verleden met depressies? Dan is het wel een ander verhaal misschien. Mijn 'verdriet' is vrij normaal en beperkt zich tot een bore- en burn-out waar ik beide vrij op tijd bij was (en natuurlijk het verlies van dierbaren). Dus dat maakt wel verschil. Het 'leed' in de wereld kijk ik niet naar, anders word ik verdrietig en daar heb ik geen zin in. Ik focus me zoveel mogelijk op de leuke dingen.