Schuldgevoel naar werk

Je bent van ‘perfect’ naar ‘goed’ gegaan. Denk dat jouw baas niks te klagen heeft! (En hoevaak heb je wel niet gratis werk geleverd met je onbetaalde overuren?? Vraag me überhaupt af of dat mag in NL??)

Ik herken het niet, maar overuren maken is in principe niet normaal. Nu werk je gewoon zoals het hoort! Ik bedenk altijd : als ik over 20 jaar op mijn leven nu terugkijk. Hoe belangrijk is het streven naar een perfecte werknemer zijn tegenover je rechten pakken en je werk / prive leven in balans houden. Het tweede weegt bij mij een stuk zwaarder

Ik herken dit. Ik werk in het onderwijs waar overuren maken normaal is. Maar ik wil ook op tijd mijn kinderen ophalen en thuis heb ik overdag geen tijd om aan school te zitten vanwege de kids en in de avond ben ik super moe. Nu werk ik maar 2 dagen maar voel mij schuldig tegenover mijn duo omdat ik het gevoel heb dat zij veel meer doet. Al werk ik sowieso op mijn werkdagen een half uur tot een uur langer. Maar het is even wat het is, mijn gezin gaat nu voor werk. En moet wel zeggen dat ik niet het gevoel heb minder waardering te krijgen dan voorheen. Dus misschien is het ook wel prima zo🙈

Vroeger dacht ik net als jij totdat ik wakker geschud werd met dat werk, werk is en niet belangrijker is dan mijn gezondheid en gezin. Ik ben en zal altijd een nummertje blijven voor mijn werkgever hoe gezellig, leuk we het ook hebben op het werkvloer of hoe goed mijn band ookal is met mijn collega’s. Voor mijn gezin zal ik altijd moeder, partner blijven en geen nummertje.

Hier hetzelfde. Vroeger werkte ik veel, totdat ik een keer iets meemaakte op het werk en daardoor mezelf op de eerste plaats zette. Dit ook in de zwangerschappen, tijdens het kolven, enz. voortgezet. Betekent niet dat ik minder loyaal of minder goed mijn werk doe, ik kijk in ieder geval tegen dingen anders aan en benader ze op een andere manier. Doe ik dat niet, dan word ik gek. Mijn zoontjes zijn t belangrijkste.

Wat gebeurde er waardoor jij 'wakker geschud' werd? Ik zou zelf ook zo graag willen dat ik werk iets minder belangrijk kon maken in mijn hoofd... (Maar misschien is er wel iets heel vervelends gebeurd bij jou waardoor je dat nu kan, dat is natuurlijk ook niet fijn.)

Daar was dus wel een vervelend ervaring op werk voor nodig begrijp ik of dat niet? Het klinkt wel alsof jij voor jezelf je prioriteiten nu heel duidelijk hebt?

Vind dit een goeie: niemand maar dan ook niemand die op zn sterfbed ligt denkt ‘had ik maar meer gewerkt’ of ‘had ik maar meer onbetaalde overuren gedraaid’. Maar wel ‘had ik maar meer aan mezelf gedacht / voor mezelf geleefd / tijd met familie besteed’ etc

Oh ik herken dit wel! Mijn zoontje is al sinds zondag ziek, en ik zat dinsdag echt in mijn maag dat ik een training moest missen. Ik was zelf ook koortsig, en wilde me eigenlijk niet ziek melden. Uiteindelijk toch gedaan, maar voel me er wel gewoon rot door. Ben nu nog steeds ziek, en hij ook. Ik was voor mijn zoontje nooit ziek, hij is nu 13 maanden, en dit is de 2e keer dat ik me ziek heb gemeld in een jaar tijd. Dat van de overuren herken ik niet, wat hieronder is gezegd vind ik wel mooi: je werkt nu het juiste aantal uren zoals het hoort! Bij mijn werk heb ik het idee dat de mensen zonder kinderen zich een beetje ‘uitsloven’ door langer te blijven. Maar voor mij is dat gewoon niet haalbaar ivm reistijd, en ik wil mijn kindje gewoon nog even zien na werk. De tijd samen is maar zo kort op een werkdag. Mijn manager (vrouw) werkt denk ik 50+ uur per week en ze heeft 2 jonge kinderen. Prima als dat werkt voor haar, maar ik weet dat ik niet zo’n moeder wil zijn. Voor je werkgever ben je uiteindelijk een nummertje (iedereen is vervangbaar!), maar voor je kindje ben je dat niet, en dat is het belangrijkst.

Ik ben wel van de regel: ik word betaald voor 40 uur, ik maak 40 uur. Natuurlijk is een keer wat extra prima, maar als het werk niet te doen is in een normale werkweek, dan klopt er in principe iets niet. Ik begrijp je gevoel ergens wel, maar feitelijk heel erg onnodig naar mijn mening.

Herkenbaar. Ik mis de overuren maken niet maar het ik vind het wel lastig dat ik minder flexibel ben om even spontaan een uurtje langer te werken. Daarnaast ook al de hele winter non stop ziek of m’n zoontje ziek. Maar ik doe nog steeds m’n werk goed en mijn werkgever is heel makkelijk gelukkig maar ik voel me wel schuldig als ik zoals nu me weer heb ziekgemeld

Ik heb nooit structureel overgewerkt. Ik had inderdaad collega's die dat wel deden. Het probleem dat je dan alleen krijgt is dat als je eigenlijk een persoon te weinig in je team hebt, dat niet gelijk opvalt en ik heb op genoeg plekken gezien dat dan de zomerperiode met vakanties eigenlijk bijna niet te doen is qua werkzaamheden. Ik heb wel altijd als het nodig was overgewerkt, maar dan werkte ik altijd een andere dag wat minder uur als er ruimte voor was. Zo doe ik het nu nogsteeds. Ik heb dus niet het idee dat ik daarin op mijn werkdagen qua werk ben veranderd. Ook valt het ziek zijn bij ons nog mee, klop het snel af. Maar kan als ik mij minder voel met mijn werk altijd thuis werken. Ik doe dit vaak al wel snel, waardoor ik niet over mijn eigen grenzen ga. Ik zou dus als mijn zoontje ziek is ook met hem wel thuis kunnen werken, maar dat is eigenlijk nog niet voorgekomen dat het nodig is. Zelf voel ik mij niet schuldig naar mijn werkgever. Ik ben er ook gewoon heel eerlijk in, dat mijn gezin in prioriteit heeft. Dus binnen mijn werkuren zet ik mij volledig in, maar daarbuiten gaat mijn gezin voor. Volgens mij waarderen ze mij nog net zoveel. En misschien nog wel meer, omdat ik zo duidelijk ben over mijn grenzen. Dus weten ze ook wat ze aan mij hebben.

Ik snap je ergens wel, zegt veel over jou als persoon en als werknemer. :) Echter heb ik geleerd van vele overuren maken heb dat jaren lang gedaan en waardering was ver te zoeken. Ik werk om te leven en leef niet om te werken is mijn conclusie. Toen ik mijn zoontje kreeg boeide ze het ook allemaal niet en was er 0,0 flexibiliteit vanuit mijn vorige werkgever. Als ik bv keer naar huisarts moest ofzo. Tijdens mijn zwangerschap was dat eigenlijk al zo moest hemel en aarde bewegen om naar een echo te kunnen. Mijn gezin staat echt op nummer 1

Ja ik herken dit! Niet perse in de overuren want daar ben ik na mijn phd mee gestopt maar wel in de flexibiliteit en ook in scherpte. Ik ben sinds ik moeder ben gewoon niet meer zo scherp als voorheen. Zeker het eerste jaar was een worsteling door ook het slaapgebrek en veel ziek of zwak voelen.

Zolang je je werk naar behoren doet volgens de afgesproken uren, is een schuld gevoel eigenlijk niet nodig. Onbetaald overuren maken is ook niet gezond inderdaad. Denk dat jet puur een gevoelskwestie is en vergelijken met de situatie zonder kinderen is niet realistisch.

Ik herken dit niet. Werk is werk, gezin is alles. Komt ook omdat er bij ons 0 waardering is, maar ik kan me hier echt niet druk om maken.. Maar ik doe in mn uren wel gewoon mn werk en zet ik me hard in. Ik denk dat als jij dat ook doet je je echt niet schuldig hoeft te voelen!

Ik herken dit ook! Niet het overuren stuk maar wel dat ik nu minder scherp ben en vaker vrij moet nemen of eerder weg moet. Daarnaast kan ik mij nu al druk maken om het feit dat ik graag in de toekomst een tweede kindje zou willen en dus vervolgens weer met verlof ga. Het is belachelijk om dit te denken maar ik krijg het niet uit mijn hoofd 🙈

Ja ontzettend herkenbaar! Ook dat dubbele gevoel, mijn gezin heeft absoluut de prioriteit in mijn leven, maar ik kom met werk gewoon geregeld in de knel omdat ik niet even langer door kan gaan, of makkelijk een dagje in het weekend wat werk kan inhalen. Ik snap ook vaak niet waar andere collega's met jonge kinderen de energie vandaag halen om in de avond ofzo nog even wat te doen voor werk, ik ben dan gewoon op. In mijn PhD maakte ik verschrikkelijke lange dagen, deels onbetaald, maar daardoor bereik je wel veel. Nu bereik ik veel minder omdat ik minder werk en dat heeft gewoon direct effect op mijn loopbaan.

Herkenbaar! Tot er een grote reorganisatie kwam en ik zag hoe makkelijk en snel mensen op straat werden gezet die net als ik ook structureel overuren draaiden voor het bedrijf. Inmiddels heb ik uit eigen keuze het bedrijf verlaten en bij mijn nieuwe baas heel duidelijk aangegeven: mijn kantooruren zullen "beperkt" zijn (8 uur per dag plus pauze dus precies zoals in mijn contract overeengekomen). Indien er overuren nodig zijn wil ik heus wel een keer wat inhalen maar dit doe ik wanneer het mij uitkomt: als de kids op bed liggen. Tussen 17 en 20 uur ben ik niet bereikbaar voor werk. Snap dat niet iedere werkgever dit begrijpt en accepteert maar het is voor mij een gouden rule waar ik ook geen (of nauwelijks) uitzonderingen voor maak. Als je morgen dood op straat ligt, heeft je werkgever je binnen een aantal weken vervangen. Je gezin niet.

Ik denk echt dat een PhD (zelf ook gedaan) je een beetje verknipt. Vind de cultuur op universiteiten ongezond. "Je werkt toch omdat het een passie is, geld is toch een bijzaak?"