Sinds kind is carrière minder relevant?

Hey! Ja wel herkenbaar! Mijn dochter is nu 14 maanden en ik heb minder plezier in mijn werk dan voordat ik haar kreeg. Hier ook een uitdagende academische functie, en ik heb zo vaak gewenst dat ik even een paar uurtjes kon enveloppen plakken ofzo, iets waar ik even niet scherp voor hoefde te zijn en na denken... maar dat zit er niet echt in. Ik vind het zelf zo lastig om te beoordelen of dit nu nog komt van het vermoeiende eerste jaar (onze dochter slaapt nu net een paar weken door, ik hoop echt van harte dat dit zo blijft), of dat ik eigenlijk wat anders zou willen. Ik heb maar besloten om nu even geen beslissing te nemen. En op werk inderdaad ook in gesprek over promotie..

Ja, ik herken hem wel deels. Ben ook WO opgeleid. Ik werkte 5 dagen en was erg bezig met carrière maken. Werk stond met stip op 1. Ik had een vast contract maar voelde toch dar ik me moest bewijzen. Vanaf het moment dat ik zwanger was, voelde ik het gewoon dalen op de prioriteitenlijst. Als ik m'n baan zou verliezen, ach er komt wel wat nieuws. Mijn gezin staat op 1, en daarna komt een hele tijd niks. We hebben de mazzel dat we het zo kunnen regelen dat iedereen elke dag tussen 5 en half 6 thuis is, zodat we samen kunnen eten. Je zegt het al in je post: je wil op tijd thuis zijn bij je gezin. Kies -voor nu- een functie die daarbij past. Een dergelijke promotie komt wel weer op je pad als je dochter wat ouder en zelfstandiger is.

Zo megaherkenbaar dit! Ik werk(te?!) graag hard en veel en ben (was?!) heel ambitieus. Tijdens m'n verlof nog gesolliciteerd op een nieuwe functie, deze ook gekregen. Zelfs overwogen nog een master te gaan doen, maar vanwege die nieuwe functie dat niet ook maar gaan doen. Wel 3 dagen gaan werken ipv 4. Maar verrek, wat kan ik het gehaast en de drukte nu soms irritant vinden. Ik werk op een school en vind de hele organisatie soms zo vervelend. We hameren zo op die kinds om maar te presteren en nog meer te presteren. Iedereen moet maar drukdrukdruk zijn. Zooooveel vergaderingen in de week. Altijd naar huis met een to-do lijstje en op m'n vrije dagen toch nog even 1 of 2 uurtjes werken... Ik mis de traagheid, de zogenaamde 'wiebelruimte' waarin creativiteit kan ontstaan. Thuis vind ik het heerlijk met m'n kleintje. Een beetje aanklooien in huis, uitgebreid samen ontbijten en dineren, tussendoor lekker naar de winkel wandelen via het bos, afspreken met vriendinnen met kindjes, heerlijk vind ik het. Dus ik ga lekker nog een dagje extra ouderschapsverlof opnemen via die 70% regeling. Nog meer genieten en in de relax-stand ipv gejaagd door dit nieuwe leven met baby te gaan. Financieel merk ik het wel wat. Maar echt, ik heb het er graag voor over. Deze tijd ga ik nooit meer terugkrijgen dus ik probeer zoveel mogelijk in het hier en nu te leven samen met m'n kleintje en m'n vriend. We hebben het zo fijn samen, dus waarom zou ik werk of financiën voor laten gaan? Idd, heel anders dan 'vroeger'. En wie weet komt de ambitieuze dame ook wel weer terug. Maar nu nog even niet. Nu nog even ontspannen en genieten 😀

Ja. Ik ben van 5 naar 3 dagen gegaan. Ik zou het liefste een functie teruggaan maar ivm te weinig werknemers is dat niet haalbaar.

Ik zou vooral heel erg je gevoel volgen, wat nu op dit moment in deze fase van je leven bij je past. Het klinkt namelijk alsof je liever inderdaad nu even wat meer focus wil hebben op thuis/meer ruimte daarvoor dan in een andere fase, en dat is niet meer dan logisch. Ik zou zelfstudie ook zeker niet onderschatten. Ik heb zelf naast van mijn werk nog een opleiding gedaan 2 jaar geleden, en ondanks dat mijn werkgever best wat ruimte gaf voor opleidingsdagen in werktijd, vond ik het erg pittig, want huiswerk/zelfstudie was in eigen tijd. En dat was nog voordat ik een kind had. En zelf denk ik, stel je gaat hier nu niet voor, dan kun je het over een paar jaar toch ook nog doen mocht het dan passen? Of misschien ben je nu ook gewoon anders, door moeder worden verander je en liggen je prioriteiten ook gewoon anders/kunnen veranderen. Ik zou gewoon echt heel goed naar je gevoel luisteren, daar zit vaak de wijsheid!

Ik ben helaas noodgedwongen op zoek moeten gaan naar nieuw werk tijdens mijn zwangerschap. Mijn oude werkgever was failliet verklaard. Ik ben/was iemand die liever teveel dan te weinig werkt. Ik houd er van als ik uitdaging in mn werk heb. Juist daar krijg ik energie van. Nu merkte ik dat ik juist in het hele sollicitatie proces daar zelf heel erg in tegen werd gehouden door werkgevers. Gezien ik ‘maar’ 32 uur nu werk en inmiddels een kindje van 6 maanden heb. De toch wat uitdagendere banen waren een stuk moeilijker te krijgen nu. Toen ik uiteindelijk de keuze had voor een uitdagende baan bij een heel goed bedrijf of een scale up bedrijf met een wat minder uitdagende baan maar wel mogelijkheid voor thuiswerken en alle tijd voor ons zoontje als dat nodig is, ben ik toch voor het laatste gegaan. Voor nu is hij wel prioriteit. Hoe graag ik ook carrière wil maken. Ik kan dit altijd op een later moment weer aanpakken. Ik ben nu net een week begonnen daar. Ook heb ik bij dit bedrijf alle doorgroeimogelijkheden mocht ik dat willen. Voor nu is het goed zo en we zien wel wat de toekomst brengt 😊.

Jup herkenbaar! Ook hier een uitdagende functie, zowel inhoudelijk als qua werkdruk. Gekozen voor een kdv met ruime openingstijden, zodat ik geen stress zou hebben als ik 1830 een keer niet zou redden qua ophalen (single mom dus ik moet er zelf staan). En inclusief avondeten voor de kleine, superhandig! De uitspraak gedaan dat ik, als ik veel thuis kon werken, wel weer naar 4x9 wilde qua uren. Dit jaar voor mijn doen wel een ‘rustig’ trainingsplan gemaakt. Puntje bij paaltje: ik werk veel thuis maar no way dat ik naar 4x9 ga. Elke dag uiterlijk 1730 (maar meestal eerder) sta ik bij het kdv, en echt niet dat hij daar blijft eten. Trainingen? 0 gedaan dit jaar. De (altijd heel gezellige) avondbijeenkomsten? Nog niet van gekomen. Ik vind mijn werk gelukkig nog steeds leuk, en moet er niet aan denken fulltime thuis te zijn. Maar rond 1715 ga ik veeeeeel liever tijd aan mijn zoontje besteden. En dat lukt zeker niet altijd en ik zit nog steeds ook wel avonden te werken. Maar veel minder vaak en ik kan werk met name in het weekend veel beter loslaten. En nu hij 11 maanden is gaat het overigens ook beter dan net na mijn verlof - toen wilde ik me onbewust nog steeds bewijzen denk ik en ging ik veel te ver. Nu denk ik met enige regelmaat: f* it. Wat mij betreft een stuk gezonder nu :).

Superherkenbaar. Ook wo opgeleid en werkzaam als jurist bij de rijksoverheid. Was altijd heel ambitieus maar sinds ik kinderen heb gekregen al meerdere carrièrekansen laten zitten omdat ik er geen trek in heb. Ook iets wat eigenlijk helemaal niet bij me past. Mijn focus is gewoon veranderd. Thuis is nu veel belangrijker geworden en werk is ondergeschikt daaraan.

Ik herken het ook. Maar vind wat meer emotionele afstand tot mijn werk eigenlijk wel een goede ontwikkeling. Ik trek me minder aan wat er op mijn werk gebeurt, het raakt me minder. Ik stel (op een goede manier) ook sneller grenzen, want ik heb geen zin om de tijd die ik weg ben bij mijn kind te besteden aan onzin. Ik heb ook meer zelfvertrouwen, ik voel me steviger ofzo? Dus ik vind het alles bij elkaar eigenlijk wel positief dat ik wat minder carrièregericht ben. Wel vind ik de combi slaapgebrek/werk zwaar omdat ik écht minder creatief en strategisch ben geworden. En mis ik mijn dochter soms ineens, ik zou wel meer tijd met haar willen. Die strijd om de goede balans zul je altijd wel hebben vrees ik…net als het schuldgevoel. Maar voor ons gezin is allebei 4 dagen werken en 50/50 zorgen het meest logisch. 😊

Hier pas na 40ste voor het eerst moeder geworden in juni. Heb hoge functie en echt carrière gemaakt. Altijd meer dan fulltime gewerkt en vond dit nooit erg. De luxe nu dat ik verlof kon nemen tot januari. In januari weer aan de bak en ik moet bekennen ik wil gewoon echt niet, echt bizar, geniet onwijs van dit leven zo en m’n kleintje. Zou nog een dag ouderschaps verlof hebben tot mei dus maar vier dagen werken vanaf januari, zat al stiekem te rekenen of ik niet een kleine sabatical kan nemen. Totaal geen drive meer om op dit niveau te blijven functioneren. Ben benieuwd hoe het gaat lopen

Het valt me in je verhaal ook op dat je het maximale uit je werk wilt halen. Ben je een alles of niets persoon? Want op zich zijn dit natuurlijk ook gewoon zware jaren, je moet én carrière maken én een kind opvoeden én je bent er een of meerdere even uit ivm zwangerschap. Dus als je heel perfectionistisch bent zul je misschien eerder denken: nou laat dan maar, dan ben ik liever de perfecte moeder dan half moeder en half carrièrevrouw? Wat ook een vorm van zelfsabbotage is. Misschien projecteer ik hoor, maar dat viel me op.

Haha ik was hier bang voor, maar ik heb hier dus geen last van. Voor de zwangerschap gekozen om te onderzoeken of een functie hoger wat voor mij was. Dit tijdens mijn zwangerschap uitgezocht. Expres gewacht tot na de zwangerschap met wat het moederschap met mij zou doen. De eerste maanden na mijn verlof heb ik nagedacht (hormonen?) of een functie lager wat voor mij was. Maar nee, ik vind mijn werk niet uitdagend en dus saai. Nu dus bewust de keuze gemaakt voor de functie hogerop. Het moeder zijn heeft de carrieretijger niet getemd. Volgend jaar start ik dus met een nieuwe uitdaging en met de daarbij benodigde opleidingen. Spannend, maar ik heb er zin in. Gelukkig een super oppas en man die mij volledig steunen en het beste voor hebben met mijn zoontje. Anders had ik het niet aangedurfd. En het word niet fulltime, maar 28u in de week.

Heeeel herkenbaar! Voorheen had ik het absolute plan nog een post master te doen, te specialiseren, promoveren om uiteindelijk gedeeltelijk op de universiteit les te geven en gedeeltelijk in de praktijk te blijven werken. Als je me 10 jaar geleden had gezegd hoenhet er nu voor staat had ik je keihard uitgelachen. Nu 3 kinderen verder ben ik enorm blij dat ik nog maar 28 uur werk. Die post master lukte ervoor niet, en nu moet ik er ook niet meer aan denken.. ik ben 2 jaar geleden bij mijn huidige werkgever begonnen waar ik praktijk met onderzoek kan combineren en dat bevalt heel goed! Maar promoveren moet ik echt niet aan denken nu, het is mijn wereld niet meer.ik zit goed waar ik zit en als het financieel haalbaar was werkte ik nog minder

Ik heb er bewust voor gekozen om een stapje terug te doen. Een betere werk/prive balans had ik niet kunnen hebben. Met 2 min ben ik bij de opvang, en weer 2 min later kan ik thuis zijn. Geen lange reistijd dus en een ontzettend flexibele werkgever. Ik zelf ben van mening dat als je voor een bepaalde functie kiest, er soms bepaalde verantwoordelijkheden bij komen kijken (dat het ook een keer 17.30 kan worden ipv 17.00). Als ik gebeld wordt door de opvang dat de kleine ziek is, dan sta ik 1 min later buiten om hem op te halen (bij wijze van) en deze tijd hoef ik ook niet in te halen. Natuurlijk moet je het financieel ook kunnen redden, maar een beter besluit had ik niet kunnen maken. Bij mijn vorige baan had ik een 32 uur contract, maar was ik vaak ook 40+ aan het werk.

Absoluut herkenbaar! Ik heb een super goede functie in de IT en ben erg fier op mijn werk, waar ik voorheen altijd de kartrekker was van nieuwe projecten, houd ik me nu liever wat meer op de achtergrond en als rechterhand van. Precies omdat ik gemerkt heb dat de balans is gewisseld, voorheen werk hoogste prioriteit qua carrière en nu is thuis mijn hoogste prioriteit, zorgen dat de kleine opgroeit in een stabiele en zorgzame omgeving. Waar ze wel leert dat vrouwen ook een goede baan kunnen hebben, daarom heeft manlief ook een dag ouderschapsverlof opgenomen in zijn rooster.

Absoluut! Ik werkte voor ik kinderen kreeg fulltime in de zorg. Niet een bijzonder hoge functie ofzo maar wel als begeleider met veel extra taken. Na de 1e ben ik 3 dagen gaan werken in dezelfde functie. Na de 2e ben ik qua functie een stap achteruit gaan doen en heb ik een aantal taken vergeven. Nu na de 3e werk ik op dit moment 1 dag per week en vind ik het meer dan prima. Ik kan iedere ochtend de kinderen naar school brengen en op 1 dag na uit school halen. Ik ben de stabiele factor thuis en mijn man maakt carrière.

Deels herkenbaar wel. Ik ben vanuit een spw3-spw4-en hbo sph jeugdzorg opleiding de gehandicaptenzorg ingerold en zit daar bijna 10 jaar later nog steeds. Ik werk onregelmatige diensten en in de loop van de tijd wel opgeklommen tot pb'er en leerling begeleider. Zit prim op m'n plek en enorm naar m'n zin. Echter heb ik altijd geroepen dat ik toch nog wel de jeugdzorg in zou willen...nu weet ik dat niet meer zo zeker. Zou heel graag nog een opleiding erbij gaan doen, maar weet nog niet zo goed hoe en wat concreet. Enige wat ik wel zeker weet is dat ik uiteindelijk meer overdag wil gaan werken om zoveel mogelijk bij de kindjes te kunnen zijn. Ben al een dag minder gaan werken nadat de 1e kwam. Als ze beide op school zitten kijk ik wel weer verder.

Deels herkenbaar, het is vooral dat ik niet meer kan wat ik voorheen deed. Lees: 40 uur werken, veel extra uren maken etc. Ik heb er simpelweg de tijd en energie niet meer voor. Mijn werk is ook wel minder belangrijk voor mij geworden. Al is het zeker niet ónbelangrijk geworden. Ik merk gewoon dat mijn prioriteiten gewijzigd zijn. Dit merk ik ook met andere aspecten in mijn leven, dus het heeft bij mij niet zo zeer met mijn werk te maken denk ik.

Jup, heeeel herkenbaar. Had een leuke functie in de wetenschap, maar na jaren struggelen nu (pas) na de geboorte van de derde m'n gevoel gevolgd en gestopt met werken. Ben nu 1,5 jaar thuis en het is zaaaalig, ik mis niks meer van de kindjes en dat vind ik fantastisch. Ze zijn maar zo kort klein, en ik nog steeds jong. Ben nu 35 en verwacht voor m'n 40e wel weer aan het werk te zijn, dan heb ik nog tijd genoeg om me weer verder te ontwikkelen. En een leuk bij effect van deze keuze is dat man nu full focus op z'n werk is en lekker aan het doorgroeien is zonder dat dit ons gezinsleven of de balans verder in de weg staat. Hij werkt veel vanuit huis dus is ook vaak even beneden om met ons thee te drinken als de oudsten uit school komen, echt,wat een luxe. Zou (nu) niet anders willen!

Ik vind het allemaal niet zo vreemd. Je krijgt gewoon een heel andere vorm van zingeving. Zin halen we allemaal uit het leven. Zin halen uit een kindje kende je hiervoor nog niet. Je zoekt dan zingeving in werk, reizen, topsport, vrijwilligerswerk, voor ieder wat anders. En nu krijg je één van de meest intense vormen van zingeving in je leven: een kindje. Logisch dat je zingeving zich dan verschuift. Je voelt instinctief al wat jou nu beweegt in het leven, ga daar voor en ga dáár lekker van genieten.