Slecht contact ouders

Heb jij hier zelf ook hulp bij gehad om deze relatie voor jou een plek te kunnen geven? Hiervoor kunnen gesprekken met een psycholoog erg helpend zijn. Als je een volgens gesprek metnje moeder wel ziet zitten dan zou ik vragen of ze naar nou komt. Ten eerste ivm reistijd en omdat je hoogzwanger bent, en dan zie meteen of ze het echt wel wilt of al terugkrabbelt. Maat voel je vooral niet verplicht. Als je lekker in je eigen bubbel wil zitten en 'het gezeur van je moeder' er niet bij wil hebben dan is dat ook joú keuze!

Hoi! Wat vervelend voor je allemaal😒 het is bijna alsof ik mijn relatie met mijn eigen moeder/ouders lees. Bizar.. ik heb je een vriendschapsverzoek gestuurd.

Ik kan hier zelf niet over meepraten. Maar mijn man heeft zo'n zelfde relatie (gehad) met zijn moeder en stiefvader. Een jaar of 7 geleden heeft hij alle contact met hen verbroken (zijn zus deed dat 15 jaar geleden al) dus wij spreken ze nooit meer. Soms kom ik haar nog tegen, dan geeft ze me ooit een knikje, maar meestal negeren we elkaar volledig en dat is wat mij betreft prima. Ik merk dat de contactbreuk mijn man ontzettend veel rust gegeven heeft en hoewel ik me er niet 1x mee heb bemoeid (het is ZIJN moeder), vind ik het stiekem heerlijk zonder ze. Ze weten ook niet dat we zwanger zijn nu en dat ze dus (biologisch gezien) een kleinzoon krijgt. Helaas is mijn schoonvader overleden, maar voor ons krijgt ons kindje maar 2 grootouders: Mijn ouders. Je moet vooral doen waar jij je goed bij voelt maar mijn advies zou wel zijn: Als je merkt dat de relatie je meer energie kost dan dat het je oplevert, kan je er misschien voor kiezen om 'm te beëindigen. Hoe zwaar dat misschien ook klinkt. Jij start nu JOUW gezin en haar gezin was, vroeger. Nu is het jouw beurt. 🌺 Heel veel succes met wat je ook besluit!

Ik heb het contact lekker verbroken. Geeft een hoop rust 👌... Het leven is te kort om je zo druk te maken dat je wel een boek kan schrijven over de ellende van je familie/moeder.

Ja dan krabbelt ze wel terug, want zij is ziek en kan dat niet. En je hebt gelijk, ik heb voor nu echt behoefte aan mijn bubbel. Ik zei al tegen mijn partner dat ik me liever terugtrek in mijn gezin. Ik heb er geen hulp bij gehad. Het is eigenlijk dus sinds afgelopen jaar dat ik mijn jeugd en alles opnieuw aan het bekijken was. Ik voel me ook niet in de war erover en heb de indruk dat ik het mettertijd wel steeds beter een plek kan geven. Wel merk ik dat ik het ergens ook sneu vind voor haar. Ik weet dat ze het graag anders had gezien, haar relatie met haar dochter. Maar toch, ik heb zoveel gedaan en ze heeft het naar mijn inziens zelf verpest.

Voor jou ook vervelend. Bedankt voor herkenning! Ik heb je vriendschapsverzoek geaccepteerd:)

Hoi Wendy en Kiimi. Ik lees jullie reacties en voel wel dat dat een reeële optie zou zijn. Toch voel ik ook dat het haar dood zou worden, dat meen ik echt. Ik denk dat ik liever een gulden middenweg bewandel waarbij zij haar kleinkinderen wel eens ziet of spreekt. Dit Zou dan wel onder voorwaarden moeten gebeuren. In elk geval bedankt voor jullie reacties, dat zet me weer tot nadenken wat ik wel en niet wil.

Jeetje wat heftig! En wat knap dat er überhaupt nog contact is...... Ik zou je moeder even links laten liggen en aandacht steken in je eigen gezin. Wellicht op termijn eens praten met een psycholoog om ditalles een plek te geven? Je hoeft dan nu ook niet de keuze te maken om het contact te verbreken. dat kan later. Ik zou aangeven dat je nu geen gesprek wil, even niks met haar en alleen je gezinnetje. En nee, vindt ze vast niet leuk maar volgens mij maakt het niet uit wat je doet, niks is goed .. Succes!

Ik herken ook zoveel in wat je schrijft. Sinds ik een kind heb worstel ik er juist nog meer mee. Het heeft ook heel erg de eerste maand na de geboorte beïnvloed en dat vind ik nú achteraf zo jammer. Momenteel houd ik haar heel erg op afstand. Negeer wat meer de berichten en telefoontjes want er valt gewoon geen gesprek te voeren over grenzen. Ze heeft geen respect voor mijn grenzen en daar ben ik klaar mee. Al durf ik dus niet het contact te verbreken. Dat van die fantasie herken ik ook wel. Ze leeft zo in haar wereld. Verdraait ook vanalles. En ik wil mijn kleine daarvoor behoeden zover het kan.

Ik snap en herken je gevoel. Zelf had ik gekozen voor contact voor de kleinkinderen, want zag hoe het vroeger was in mijn omgeving. Achteraf gezien had ik beter het niet kunnen doen. Oudste is gek op haar en nu wordt het nog lastiger om het te doen. Ze is de enige die dat heeft. Kost te veel energie, want kwam altijd vanuit ons en je moet opletten op je woorden. Therapie heeft een beetje geholpen met 1 ding, maar is te veel om nog een goede verstandhouding te gaan hebben. Keuze is heel lastig om te maken

Het lijkt grotendeels op mijn verhaal. Ik heb, na meerdere keren een contactbreuk, gekozen voor definitieve contactbreuk. Niet om mijn ouder pijn te doen, maar om eindelijk eens voor mijzelf te kiezen. Een grootouder kan geen rechten ontlenen aan enkel biologisch grootouder zijn naar mijn mening. Mensen die zeggen “het is wel jouw vader/moeder” ben ik het helemaal mee eens. Zij hebben gekozen voor kinderen, dan verwacht je dat ze niet enkel zichzelf op 1 zetten. Nu ik definitief gebroken heb, voel ik eindelijk rust en alsof ik eindelijk mijn ouder niet meer boven mij plaats, maar voor mijzelf kies.

Ik lees dat je geen hulp hebt hierbij, betekent dat dat je in het verleden ook niet met een psycholoog oid hebt gesproken? Ik weet uit ervaring dat dat ontzettend kan helpen in nog beter begrijpen waarom je moeder is zoals ze is en tools krijgen in hoe jij daar het beste mee om kunt gaan (in het uiterste geval is contact verbreken altijd een optie, het kan zoveel rust geven!). Daarnaast ben je nu moeder met je eigen gezin en wat mij altijd enorm sterkt is de gedachte dat ik voor niemand verantwoordelijk ben (voor hoe zij zich voelen) behalve voor mezelf en mijn kinderen. Dat is echt de enige verantwoordelijkheid die ik heb. En je kunt bedenken: wat wil ik mijn kinderen meegeven? Dat je je alleen met respect moet laten behandelen? Want wat jij laat zien als moeder pikken zij op. Dat helpt mij ook bij problematische verhoudingen. Misschien heb je hier wat aan, in ieder geval stay strong en jouw grens is jouw grens!

Wat lastig zo voor je. Herken een deel van je verhaal. Vooral het slachtofferrol en geen feedback kunnen accepteren. Ik heb zelf doormiddel van een psycholoog hulp gehad om te leren omgaan met haar. En ook wel door mijn nuchtere partner. Door vooral het te gaan accepteren dat ze niet te veranderen is. Hierdoor ben je dus niet steeds opnieuw teleurgesteld in haar waardoor het minder energie kost. Ik zorg dat ik contact met haar heb als ik genoeg energie heb en emotioneel sterk genoeg ben om grenzen aan te geven. Die bij haar niet als grens voelen. Bij mij werkt het ook dat je zo min mogelijk alleen met haar afspreekt, ze is dan minder intens. Geen idee of dat bij jou ook zo is. Dat je dus bij je broer afspreekt of dat je man mee is of je kinderen. Wat ik je wel zou adviseren is om contact op te nemen met een praktijkondersteuner of psycholoog om zo sterker te worden en ook je verleden te verwerken. Misschien alleen niet zo fijn om dat zo voor je bevalling te doen.

Ik heb geen contact meer met mijn moeder, zij heeft borderline, mijn vader is al vanaf jongs af aan overleden. Ik heb het met mijn moeder vaak nog geprobeerd maar ze houd het zelf ook af.. nu bedenk ik mij dat het voor de kinderen ook wel écht beter is dat het contact er niet is. Altijd de leugens, goedmaken met cadeau’s (omkopen), altijd de ruzies, bemoeien, verwachten dat we haar áltijd uitnodigen en óveral bij betrekken.. geen gezonde situatie. Onze kinderen weten niet beter dat ze 1 opa en oma hebben (schoonouders), voor nu is dit dus prima, er is rust, liefde, regelmaat en dat willen we graag zo houden

Is het een optie om dezelfde tactiek als je broer toe te passen? Voor nu zou ik even afstand nemen en geen gesprek voeren in deze fase van je zwangerschap.

Contact verbreken. Die disrespect naar m'n man toe en kinder(en) zou ik niet accepteren. Zelf heb ik al 10 jaar geen contact meer met m'n ouders. In het begin pijnlijk maar tijd heelt en achteraf beste beslissing ooit.

Hallo allemaal 👋, bedankt voor de reacties die nog gekomen zijn. Ik heb ze allemaal uitvoerig gelezen! Ik heb tussentijds weer eens nagedacht hoe ik me eigenlijk voel en wat ik zelf wil op het moment in plaats van dat ik denk aan de gevoelens en wensen van mijn ouders. Mijn conclusie is dat ik er simpelweg geen zin in heb. Ik heb niet meer gereageerd want ik heb er dus echt even geen behoefte aan en ook niet aan het staartje dat er achter weg komt. Mijn broer die alles begrenst de hele tijd.. ik wil helemaal niet zo uitvoerig bezig zijn met het bewaken en aangeven van mijn grenzen en zo scherp zijn de hele tijd. Ik laat het lekker rusten. Als mijn ouders of mijn broer dan ook contact opnemen erover, dan geef ik ook aan dat ik nu behoefte heb aan de tijd voor mezelf en lang genoeg gewacht heb op dat gesprek. Eerlijk, van mij hoeft het niet meer. Ik merk dat ik veel meer rust ervaar zonder dat contact met mijn ouders. Ik zal ze niet hun kleinkinderen ontnemen, maar tja dat gebeurt automatisch toch wel. Ze gaan niet op en neer reizen naar de andere kant van het land en ik heb er geen behoefte aan om elkaar voor langere tijd te zien, evenals videobellen. Het heeft me pijn gedaan in mijn hart wat er gebeurt is, maar ook mijn ogen geopend. Voor nu gun ik mezelf, mijn gezin en mijn innerlijke kind de eerlijke volwaardige aandacht. Het innerlijke kind dat al teveel moest en rekening moest houden. Ik geloof dat de meeste ouders inclusief mijn ouders, of ikzelf for that matter altijd hun best doen. Ik hoop dat ik hetzelf beter doe. Ik zie ook in dat het gedrag van in elk geval mijn moeder, niet gaat veranderen. Incompetentie of onwil, het maakt ook niet meer uit want het is door mijn leven teveel ten koste gegaan van mijzelf, zelfbehoud met alle gevolgen van dien door het leven heen. Bedankt voor alle reacties en voor iedereen in een (voorheen) soortgelijke situatie; succes. We kunnen hier in dit topic verder blijven kletsen! 🥰