Slechte vader-zoon band?

Heel begrijpelijk dat je denkt dat het zich gaat herhalen! Pas wel op dat je niet te veel gaat proberen het in goede banen te leiden, waardoor je man misschien het idee krijgt het juist niet goed te doen. Jullie zullen beide je weg moeten vinden als nieuwe ouders en komen er misschien achter dat je heel erg verschilt daarin, maar het een is niet beter of slechter dan t ander. Heb je hier al over gesproken met hem? Vindt hij zelf ook dat hij niet weet hoe hij het moet aanpakken straks? Probeer niet te veel te sturen, maar hem zijn weg te laten vinden. En geef ze voldoende quality time samen, zodat ze samen een band kunnen opbouwen. Hij klinkt als een heel betrokken man, hij verbreekt vast de trend!

Ik ben bijna 3 jaar geleden uit huis gezet en heb ook nooit goed contact met mijn moeder gehad (vader niet in beeld). Mijn moeder heeft ook nooit goed contact met haar moeder gehad en ik heb mijn oma daardoor dus nooit ontmoet. Ik ben 2,5 jaar terug stiefmoeder geworden en was ook heel bang dat ik hier niet goed in zou zijn, maar dat is nergens voor nodig. Zolang je goed zelfinzicht hebt is het prima te doen. Heel soms herken ik trekjes van mijn moeder in mezelf en daar ben ik dan heel verdrietig om, want ik weet dat dat geen leuke trekjes zijn. Echter zie ik dat dan zelf in, en kan ik dat aanpassen. Nu ik zelf moeder word ben ik er ergens ook wel bang voor, maar ik weet dat ik genoeg liefde te geven heb, dat had mijn moeder niet.

Mijn man heeft 3,5 jaar geleden gebroken met zijn vader en zijn oma (en hierdoor ziet hij ook zijn volle en halfbroers en -zussen niet meer). Hij heeft een verschrikkelijke jeugd gehad (misbruikt door stiefvader tot 12 jaar, eigen vader ging vreemd toen zijn moeder zwanger was van zijn broertje en de minnares had zijn moeder in haar zwangere buik getrapt, toen mijn man 22 was is zijn moeder overleden, de stiefvader heeft de erfenis gepakt, en zijn vader heeft altijd alleen aan zichzelf gedacht)). Voor mij een ver van mijn bed show, want mijn jeugd was fantastisch en mijn ouders zijn er altijd voor mij geweest. Gelukkig hoort mijn man nu ook bij deze familie. Ik ben nooit bang geweest dat hij (onbewust) moeilijk een band zal opbouwen met ons kindje. Mijn man is zorgzamer dan dat ik ben. Hij is gek op alle dieren, hij houdt zielsveel van onze kattenkinderen en hij is dol op de hondjes van mijn ouders, hij werkt in de zorg, hij is zachtaardig en geduldig. Ik heb dus geen enkele twijfel dat hij een supervader gaat worden. Hij heeft 5 jaar terug wel een keer gezegd dat hij bang was geen goede vader te worden door zijn vader, maar alleen dat hij zich daar al zorgen om maakte zegt genoeg. Ik heb hem hier daarna nooit meer over gehoord. Ik denk dat als je een slechte vader bent, je ook als persoon zelf wat minder bent. Maar mijn man is als persoon perfect, dus hij kan echt geen slechte vader worden. Je zou natuurlijk kunnen vragen aan je man of hij misschien met dezelfde zorgen als jij zit. Samen erover praten werkt vaak het best.

Daarnaast heen ik gezegd dat ik de opvoeding 50-50 wil doen. Dus mijn man gaat 24 uur werken straks en ik ga misschien zelfs meer werken dan hij. Ook zal hij erbij zijn als we kraamhulp ontvangen zodat hij ook alles kan leren. Maar de reden van dit alles is niet zodat hij een betere band krijg, maar zodat ik niet zo'n bemoeial-moeder wordt die alles beter weet en tegen haar man zegt dat doe het niet goed doet ("als ze zo huilt betekent het dit", "je moet haar ZO in bad doen", "je moet het niet zo doen, ze vindt dit fijner"). Want ik kan nog wel eens micro-managen dus dat wil ik straks niet doen bij mijn man met de baby 😅

Wat goed dat je daar ook over nadenkt. Ik denk dat het lastig kan zijn om te accepteren dat je het allebei op je eigen manier mag doen. Dus inderdaad geen commentaar op de manier waarop de ander de luier verschoont etc. Ik ga ook hard proberen om dat soort kleine dingen los te laten en niet te micro managen!

Ik heb het onderwerp een paar keer voorzichtig aan bod gebracht en hij is ervan overtuigd dat de slechte band met zijn eigen vader niet door hoeft te spelen op de band die hij zelf gaat hebben met zijn eigen kinderen. Te vaak wil ik het hier ook niet over hebben; ik ben bang dat hij dan gaat denken dat ik twijfel aan zijn kwaliteiten. Hij is verder qua karakter ook erg zorgzaam en zachtaardig, ik ben waarschijnlijk teveel aan het doemdenken

Ja inderdaad, zelfinzicht en kunnen reflecteren is zó belangrijk! Ik weet zeker dat het bij jou helemaal goed zal komen 🌸

Jeetje wat een heftig verhaal! Maar jullie klinken allebei heel goed voorbereid voor de komst van jullie kleine. Erover praten hebben we inderdaad gedaan, maar hij heeft die zorgen zelf niet. Dat laatste punt is inderdaad een hele goede! Ik ben zelf ook bang dat ik mij teveel ga bemoeien met hoe hij alles doet, ook hiervoor kraamhulp inschakelen is ideaal.

Bij mijn man precies hetzelfde verhaal. Maar juist omdat hij die band gemist heeft, wil hij zijn kinderen het tegenovergestelde bewijzen. We hebben samen twee kinderen, derde op komst en ik zie dat hij heel betrokken bij ze is. Ik zou me niet teveel zorgen maken...

Het hoeft niet zo te zijn dat hij ook zo wordt. Mijn vriend zijn vader is er nooit geweest, hij raakte in een midlife crisis, carnaval en feesten gingen voor dan zijn eigen kinderen maar als ik zie hoe mijn vriend met kinderen om me heen omgaat maak ik me totaal geen zorgen dat hij precies hetzelfde wordt. Dus het kan zijn dat hij wel betrokken raakt met jullie zijn.