Soms bij partner weg willen?

En het is totaal zo dat ik ons al opgegeven heb. Ik zal nooit "zomaar" of te snel zo'n knoop doorhakken. Maar ik ben wel benieuwd naar advies of herkenning? 🍀

Wat heftig om te horen dat hij zo’n rugzak heeft en trauma’s en dat hij hier niets mee gedaan heeft. Ik snap heel goed dat je hier tegen aan loopt als ik je verhaal zo lees… En onbewust gaat hij ook dingen doorgeven aan de kinderen als hij niet aan de slag gaat met zichzelf. Ik zou deze dingen toch nog eens met hem bespreken en aangeven dat je andere dingen ‘verwacht’ van een partner/vader. Mij lijkt diepere gesprekken hebben samen wel echt belangrijk. Wat geeft hij aan als je vraagt waarom hij die relatie therapie niet kon?

Ik herken het een beetje met een ex van mij. Ook best een rugzakje. Op zich niet erg, die heb ik zelf ook. Maar ik heb therapie gehad en veel verwerkt. Ik ben emotioneel beschikbaar (meestal dan), ik kan steeds beter copen. Ik merk met mijn man nu, we klikken, we kunnen diepgaande gesprekken hebben. Bij mijn ex van toen (is al even geleden) heb ik dat wel gemist, en de wil om wat met zijn rugzakje te doen om het een en ander te verbeteren was er noet. En dat was ok, mocht hij zelf weten, alleen werkte dat voor mij niet en heb ik het uitgemaakt. Veel drinken, altijd grapjes maken, om alles lachen, altijd ongezond eten, altijd stoer doen, nooit eens een andere kant laten zien. Dat had ik wel nodig. En soms zie ik hem nog, komen niet uit het grootste dorp. Hij woont nu alleen, maar er is niets veranderd. Vanuit dat herken ik het wel, je wilt toch op een bepaald niveau met elkaar kunnen communiceren ofzo. Ik snap dat je niet direkt opgeeft. De tropenjaren zijn ook echt lastiger dan wanneer je daar niet in zit! En soms ontgroei je elkaar, maar dat zal alleen jij weten. Ik lees dat therapie een heftige stap voor em is, maar misschien is er ergens een stapje te zetten of optie? Heb je al eenset hem gesproken over wat jij nodig hebt in jullie relatie maar nu mist? Hoe zou hij daarop reageren? Zou hij daar het een of ander mee willen doen? Inzet tonen?

Ow en omwille van de kinderen is verandering ook wel belangrijk. Anders wordt het zo een intergenerationeel trauma ding. Hoe ziet hij dat voor zich? Kinderen voelen en zien dat soort dingen altijd wel. En veel succes hiermee. Ingewikkelde situatie! Das niet altijd gemakkelijk.

Hè wat vervelend dit! Ik kan me voorstellen dat deze situatie niet is hoe je het graag zou zien. Als hij het zo lastig vind om het gesprek te voeren, zou het dan een idee zijn dat je probeert een opening te zoeken door een brief te schrijven? Dan kan hij wel alles tot zich nemen maar wordt er niet direct een reactie verwacht? Maar ik zeg er ook gelijk bij dat ik geen vergelijkbare ervaring heb dus geen idee of dit op een positieve manier kan helpen…

Dat is 1.5 jaar geleden ondertussen. Hij vind het "onzin" (oftewel, erg pijnlijk) en niet nodig, want dat ligt in het verleden en hij kan het niet aankijken.. Hij ziet zelf niet in dat dat gedrag van nu, voortkomt uit al die trauma's. Met de uitleg van een coping hoef je bij hem niet aan te komen..

Wat knap dat je daaruit gestapt bent en voor jezelf gekozen hebt. En nu, hoe ik het lees, een fijne man hebt🩷 Hij ziet het probleem niet, "ik heb niks te klagen", en dan moet ik maar een ander zoeken die daar allemaal wel aan voldoet. Kortom, hij duwt mij weg, gaat in de weerstand en kan niet naarbinnen keren.

Mbt de kinderen kunnen we er wel redelijk over praten en doet hij echt zijn best in manier van benadering en bij de oudste ingaan op haar emoties etc en met geduld. Daar ben ik erg blij om. Maar dat is natuurlijk lang niet alles als we kijken naar het stukje fysiek aanwezig zijn en emotionele beschikbaarheid

Hé dat kan een idee zijn. Ik heb ooit, in de beginjaren van onze verkering, ook eens een brief geschreven. Onder het mom van: ik weet niet of ik dit aan kan. (Dat gezin instappen en die trauma's). Achteraf denk ik, hoe triest ook, ik had toen gewoon moeten wegwezen. Even los van dat we geweldige kinderen hebben en uiteraard ook veel mooie momenten en herinneringen..

Dat is heel fijn! Mooi dat hij daar echt wel zijn best doet. Ja en ik heb niets te klagen, dat is wel lastig. Want hij ziet het niet, hij kan het misschien ook echt niet, maar jij ziet wel duidelijk dat het er wel is. Kan jij accepteren dat die kant die jij mist er bij hem gewoon niet zal komen? Heb je andere manieren om daarmee om te gaan? Kan je je ei kwijt bij een goede vriendin? Is therapie voor jou nog iets om te kijken of het voor jou zo zou kunnen werken?

Ik herken dit een beetje uit een vorige relatie. Een ex met een enorme rugzak. Hij had wel therapie gehad en kon ook wel praten met diepgang, maar ik zat bij hem constant in een zorgrol en bepaalde dingen bleven toch steeds opspelen of terugkomen. Toen ik zelf richting 30 ging en echt serieus ging nadenken over mijn toekomst zag ik in dat hij er niet in pastte en dus heb ik de relatie verbroken. In jouw situatie met kinderen is dit natuurlijk niet zomaar een optie. Wel denk ik dat het belangrijk is dat hij aan zijn trauma’s gaat werken. Je zegt dat hij bij relatietherapie huilend naar buiten is gerend en dat laat denk ik juist zien hoe nodig de hulp is voor hem. Hoe reageert hij als je zegt dat hij hulp moet zoeken voor zijn trauma’s? Uit je verhaal blijkt wel dat hij zijn best doet om er als vader te zijn. Hij vindt dat dus wel belangrijk, dus zou hij dan omwille van de kids hulp willen accepteren? Ik neem aan dat hij zijn trauma’s niet wil doorgeven, maar op deze manier gebeurt dit natuurlijk wel. Wat betreft jullie relatie en het jonge gedrag dat hij laat zien. Misschien kunnen jullie afspraken maken over een aantal dagen per week dat hij kan borrelen, maar dat hij de andere dagen er wel is voor jou. Dat is niet ideaal voor de lange termijn, maar dan weet jij op de korte termijn in ieder geval wel waar je aan toe bent.

Ja dat is het zeker. En we zijn in die 11 jaar verhoudingsgewijs uiteraard veel verder dan toen. Maar pas wanneer je kinderen hebt merk je denk ik echt het grote contrast. En ook waar mijn behoefte ligt vanuit mijn ontwikkeling vanuit burnout en therapie. Ik probeer het te accepteren, hoop te houden en manieren voor mezelf te zoeken. Heb een fijn vangnet. Maat puntje bij paaltje vind ik ook dat ik het verdien om dat stuk bij een partner kwijt te kunnen. En me gedragen te kunnen voelen wanneer IK iets nodig heb.🙁

Je verhaal raakt me, ook al zit ik zelf niet in zo’n situatie. Ik herken het niet uit eigen ervaring, maar ik kan me er heel goed in verplaatsen. Het klinkt alsof jij al veel stappen hebt gezet in jezelf, door therapie en groei. En hij… blijft hangen. In oude patronen, trauma, vluchtgedrag. En dat voel jij elke dag. Wat je zegt over hem ontgroeien, dat geloof ik ook echt dat kan. Zeker als je elkaar niet meer op emotioneel niveau vindt. Jij verlangt naar verbinding, diepgang, volwassen contact. En als dat steeds uitblijft, dan droog je op. Dat stukje over de pakketbezorger zegt eigenlijk alles. Niet dat je echt verliefd bent op hem, maar dat je snakt naar iemand die gewoon aanwezig is. Die er wél echt is. Je hebt al zo veel geprobeerd. Praten, boos worden, therapie. En er verandert niets. Dan ga je langzaam je gevoel uitschakelen. Natuurlijk zijn dit pittige jaren, maar dit klinkt als meer dan dat. Dit speelt al langer. En ik denk dat je heel goed weet wat er aan de hand is. Sterkte. Je klinkt krachtig, ook al voel je je misschien moe en alleen. Je bent niet gek. En zeker niet de enige. Liefs

Jeetje, ben jij mij?! Ik herken echt alles behalve dat hij niet echt een traumatische jeugd heeft gehad. Wel minder liefde en het liep niet altijd soepel. Ook begin 30 en 11 jaar samen met 2 kids. Vluchtgedrag, veel werken en feesten. Laat thuis, spugen en brak, zo onaantrekkelijk. Inmiddels heb ik een grote muur opgebouwd en leef ik mijn leven met de kinderen en hij haakt soms aan, beide een eigen eiland. Hij kan mij geen pijn meer doen. Wij zijn net begonnen met relatietherapie, gelukkig staat hij daar wel voor open. Hij wil wel veranderen maar weet niet hoe, dus ik hoop dat dit onze redding is. Maar anders is het klaar, ik wil een vent die voor ons gezin gaat. Die vecht voor ons, niet die vlucht voor ons. Geen tips, alleen maar herkenbaarheid. Je bent niet alleen, dikke knuffel ❤️

Joh wat een moeilijke situatie. Heb je het al eens aan hem verteld dat het je zo hoog zit dat je overweegt uit elkaar te gaan? Niet als dreigement maar het kan hem misschien wel de ogen openen. Soms zien mannen gewoon echt niet hoe moeilijk het voor een vrouw is. Wat betreft therapie: het klinkt alsof hij doodsbang is voor de put die wordt open getrokken, en dat is logisch. Heb je het wel eens gehad over alternatieven dan 'bij de psycholoog op de bank'? Je hebt tegenwoordig ook hulp waarbij de focus niet ligt op praten. Bijvoorbeeld bokstraining oid. Zelf hoor ik goede dingen over Re-Attach training.

Oh ik herken zoveel van jouw verhaal in mijzelf! Hier ook een super traumatische jeugd van partner, alleen het vele feesten herken ik niet. Hij doet echt zijn best om er voor dochter op een andere manier te zijn dan hoe hij zelf is opgevoed en dat lukt vaak ook wel. En inderdaad als ik kijk naar hoe hij 13jaar geleden was en nu is dat echt een wereld van verschil. Maar... doordat we inderdaad een kind hebben, zie je de verschillen in emotionele connectie met elkaar ineens veel duidelijk dan voorheen. Zo ontzettend lastig en frustrerend soms. Evengoed ook voor onze partners denk ik, althans wel voor mijn man. Want die probeert echt wel te veranderen, maar voor mij gaat het soms te langzaam of te minimaal, terwijl het voor hem enorme stappen zijn. Geen tips hier, maar wel wat herkenning ❤️

Naar mijn mening zijn dit niet de tropenjaren, maar is dit persoonlijk gewoon geen goede relatie. Ondanks dat er minder tijd is voor mijn man en mij samen, kunnen wij altijd wel goede gesprekken hebben. Hebben we veel leuke familie tijd en hebben we dezelfde prioriteiten. Ik zou persoonlijk nooit met een man kunnen zijn waar je geen goed gesprek mee kan hebben. En zeker niet als hij andere prioriteiten heeft dan familie, en dus veel feest etc. Uiteraard is dit persoonlijk maar het klinkt alsof jij er ook flink op afknapt. Ik zou echt veel proberen te gaan denken en praten met hem.

Nee haha zeker niet verliefd, heb de beste man oprecht 2x gezien 😆 wie weet is het wel een gokverslaafde weet ik het. Achter iedereen schuilt wel iets natuurlijk, groot of klein. Het speelt zeker langer. Na de geboorte vd eerste hebben we een flinke klapper gehad, ik schreef me in voor woningen. Daarna is het weer een tijd beter gegaan, misschien door de eye-opener. Maar weet je wat het is, dat is elke keer tijdelijk. Omdat je de echte diepliggende grote oorzaak niet opruimt. Dus het verzaakt continue. Wat een lief berichtje🩷

Nou zeg dat👀 Hoeveel gesprekken hebben jullie gehad? En hoe voelt dat? Precies wat je zegt, die vecht, niet vlucht. En dat onaantrekkelijke is ook een belangrijk stuk idd. Je verlangt naar een man....

Zeker. Zie een van mijn reacties hieronder. En wederom stoot hij dan af. Dat is dus voor hem zelfs veiliger dan zich kwetsbaar opstellen. Ik weet oprecht niet of hij het (nu) kan, ook al zouden we vanaf morgen weg zijn bij wijze van.