Spijt?

Kan helaas geen advies geven.. ik kan wel begrijpen wat je bedoelt.. heb ook niet zo lang geleden een burn out gehad.. en je merkt gewoon dat tot de dag van vandaag je heel erg op je energie moet letten en vaak moe bent.. en dan denk ik soms ook.. is het wel goed waar ik aan begonnen ben... maar ik.hoop voor je dat het goed komt 💪 denk dat de liefde voor je kind heel veel overwint, al voel je dat soms niet zo...

Wat klinkt dit pittig, maar ook als bekend in de zin: de eerste maanden, mss zelfs jaar gebeurt er van alles: je baby ontwikkelt zich ontzettend hard. Je krijgt te maken met krampjes, sprongen, slaapregressies tandjes. Een pittige periode! Ik ervaar het zelf niet als zo zwaar maar kan me goed voorstellen dat het wel zo kan zijn. Het feit dat je in de ziektewet zit zal ook niet helpen. Heb je psychische hulp? Dat kan je mss helpen perspectief te creëren omdat je het zelf niet meer ziet? En je vraag moet ik doorzetten, lullig gezegd heb je geen keus😅 je bent nu eenmaal mama. Maar ik geloof wel dat het makkelijker wordt na verloop van tijd, maar zonder je verder te kennen denk ik dat het feit dat je ook met jezelf in de knoop zit niet helpt..

Hi! Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik lees uit je verhaal veel 'dat zou ik moeten (hebben).' Iets makkelijk en/of moeilijk vinden is vrij relatief allemaal en heel persoonsgebonden. Ik zou voor geen goud fulltime willen werken naast de zorg voor mijn zoon/gezin, maar zou ook doodongelukkig worden van het zijn van huismoeder. Ik ben van mening dat er altijd een manier is om het behapbaar te houden voor jezelf. Wie zegt dat jij je constant moet wegcijferen? Jullie kunnen samen op de eerste plek staan of deze plek eens afwisselen. Mijn zoon komt heus wel eens na mijn eigen behoefte of die van zijn vader. En andersom net zo goed. Heb je een partner? Zo ja, in hoeverre helpt hij/zij jou? Zo nee, heb je een netwerk waar je op kan terugvallen? Ik denk graag met je mee om te kijken naar het positieve door mogelijk wat aan te passen in je huidige manier van leven met je dochter. De negatieve spiraal waar je momenteel in lijkt te zitten is voor niemand goed lijkt mij.

Het went, en het wordt écht leuker. probeer te genieten van kleine dingen. 4 mnd is helaasvoor iedereen een rotperiode qua slapen. Ga ff langs de huisarts om je schildklierwaarden te laten meten. Je zal de eerste niet zijn die een trage schildklier krijgt na de bevalling en die kan enorm van invloed zijn op je vermoeidheid, energieniveau, én je psychische gesteldheid (gevoel dat alles te zwaar is, de hele wereld tegen zit en je van niks kunt genieten.)

Eens! En zeker even je schildklierwaardes laten prikken. Ik had juist een te snel werkende als gevolg van de bevalling en kon alleen nog maar huilen. Ik vond het babyjaar ook verschrikkelijk pittig! Nu nog steeds (2.5 inmiddels) maar het wordt écht makkelijker. 🍀

Ik heb precies zelfde. Als ik t eerder had geweten was ik niet aan kinderen begonnen. Het is echt slopend, en t gevoel dat je ‘vast’ zit, bijvoorbeeld niet ff spontaan iets kan doen want of je moet oppas regelen of kind meenemen

Voor mij is dit heel herkenbaar. Moest rond die tijd ook weer gaan werken en vond het verschrikkelijk allemaal. Hormonen nog volop door mn lijf en alle ballen hooghouden. Dan een kind dat slecht slaapt en stiekem was ze ook echt nog niet zo leuk. Je bent alleen maar aan het verzorgen als moeder. Rond 1 jaar vond ik het leuker worden. Toen ze ging lopen (13mnd) nog meer en nu ze anderhalf is en ook begint te kletsen en sinds een maand eindelijk doorslaapt, voel ik me echt pas een trotse mama van haar. Ik voel een band en ben echt gek op haar. En zelf krijg ik ook eindelijk wat energie. Of ik dit nog een keer wil (een tweede) weet ik ook nog niet. Want het is zooooo zwaar. En het eerste jaar vond ik echt hel. Puur overleven. Het went, het wordt leuker, het wordt geweldig en soms wil je haar het liefst nog een keer aan de melkboer meegeven omdat ze het bloed onder je nagels vandaan haalt 😂😂😂

Ik vond het ook mega zwaar maar vanaf het moment dat hij wat meer begon te kunnen vond ik het echt leuk worden. Nu is hij bijna 14 maanden en geniet ik echt van hem. Begrijp me niet verkeerd, ik ben elke avond weer blij wanneer hij op bed ligt en ik even tijd voor mezelf heb, maar het is echt een blij ei en brengt leven in de tent. Ik weet niet of je hulp krijgt (ggz, psych, poh) maar dat zou ik wel aanraden. Ik denk dat je moet waken voor een burnout en depressie. Het klinkt namelijk niet of je erg gelukkig bent met je situatie en dat lijkt me erg zwaar voor je mentale gesteldheid

Ik werk normaal 36uur in 4 dagen. Nu is dat 3 dagen geworden ivm betaalde ouderschapsverlof, misschien dat ik het wel bij 3 dagen wil houden. Maar aan de andere kant is het dan niet zo dat ik 2 dagen "vrij" ben, die vrije dag die ik altijd heb, ben ik er nu altijd voor m'n dochtertje. Zou wel minder lange dagen willen werken maar dat gaat niet in mijn vak (kinderopvang, ja I know heel typerend haha). En huismoeder is ook niks voor mij want ik merk nu al dat ik echt wel een break van m'n dochtertje nodig heb, ook mezelf zijn ipv alleen mama. Ik cijfer mezelf niet constant weg maar de nacht zal ze toch een voeding moeten dus ik moet eruit (ja papa zou dit ook kunnen doen maar die slaapt er vaak doorheen en wordt pas wakker als ik alweer in bed kruip). Daarnaast word ik van ieder jengeltje wakker, ook al valt ze direct daarna weer in slaap, ik ben wakker. Oordoppen heb ik al geprobeerd maar dan ging ik nog lichter slapen omdat ik bang was haar ook niet te horen als ze me echt nodig zou hebben (dus toch dat moeder instinct haha). Wat het ook lastig maakt, is dat Ik heel moeilijk weer in slaap kom als ik eenmaal wakker ben. Dat breekt me ook wel op. Verder kan ik haar best wel laten mopperen zodat ik kan eten/plassen etc, dat heb ik al wel geleerd. Beide omas kunnen inspringen (al vaker gedaan zodat ik even een dutje kon doen) en verder zijn er wel wat vrienden die hulp aanbieden maar die zou ik dan weer niet vragen om "op te passen" zodat ik kan slapen. M'n vriend is echt een papa, troost haar als ik even druk ben, is met haar in de weer maar heeft een beetje hetzelfde als ik, de hoop dat dit maar een periode is en het leuker wordt. Heeft niks met babys🙈. Hij zou de nachtvoeding kunnen doen want zodra zijn hoofd het kussen raakt, slaapt hij weer maar hij wordt dus niet wakker van d'r. En tsja dan ben ik toch al wakker. Hij doet ook de droomvoeding als ik al slaap, dat scheelt iets.

Eerste jaar is heftig! Heb nu een zoontje van 3 jaar en een zoontje van 8 maanden. Het blijft soms zwaar en helse nachten maar merk dat het steeds makkelijker wordt en je steeds meer je handen vrij hebt.

Poe, ik lees duidelijk hoe moeilijk je het hebt... en ik herken het. De eerste maanden zijn heel zwaar. En tegen de tijd dat je denkt dat je een beetje in de gaten hebt hoe het werkt, komen slaapregressies en sprongetjes. Ik vond het na de eerste 3 a 4 maanden echt makkelijker worden. En gedurende de tijd ga je dat gevoel vaker opmerken. Wat mij heel erg heeft geholpen is om niet te vechten tegen de slaapregressie, tanden en alles wat erbij komt kijken. Jij kunt er niks aan doen, je dochter kan er niks aan doen (en heel eerlijk is het voor haar het zwaarst). Het enige wat jij kunt doen is er voor je dochter zijn als ze het zwaar heeft. Ook al is het de 5e keer in één nacht, weer rustig troosten en veiligheid bieden. Ze heeft het nodig en het helpt haar (sneller) door deze periode. Daarnaast zou ik je adviseren om hulp te vragen, via je huisarts of je omgeving. Je moet namelijk ook goed voor jezelf zorgen om goed voor haar te kunnen zorgen. Gaat je dochtertje wel naar de opvang ofniets dergekijks, nu je in ziektewet zit? Dat zou misschien een goed moment voor jou zijn om even op te laden en tot jezelf te komen. Het komt echt goed, het wordt echt beter en makkelijker, maar het is nu gewoon echt even kei hard werken. Heel veel succes 🍀

Dit gevoel had ik heel erg na de geboorte van onze 2e. Ze is nu 1,5 jaar en ik kan zeggen dat ik er nu echt wel van geniet om 2 kinderen te hebben. Maar dit heeft wel echt een jaar geduurd.

Wat vervelend dat je je zo voelt! Ik werk 36 uur in een veeleisende baan maar ik vond een dag met een baby soms nog wel pittiger. Als jij al in de ziektewet zit, is het verzorgen van een baby (zeker met kramp) heel zwaar. Het wordt écht leuker. Kun je op dit moment meer zorg delen met partner of eventueel op een andere manier opvang voor je dochter regelen, zodat je zelf rust en tijd voor jezelf kunt nemen? Dan wordt het allemaal behapbaarder. Sterkte het is niet niks.

Ook ik vond het eerste jaar behoorlijk zwaar. Tuurlijk ook met leuke momenten waarop ik enorm genoot maar alles bij elkaar, zwaar. Vanaf dan wordt het leuk, vond ik. Nu weer een newborn hier en ik kan niet wachten tot ie baby-af is 😅.

Wat naar dat je je zo voelt. Het is ook heel wat om jezelf op de tweede plek te zetten. Ik herken het wel! Ik vond het eerlijk gezegd echt leuk worden na een jaar. Meer interactie, meer lachen met en om elkaar. Mijn dochter is nu bijna 15 maanden en mijn gevoel voor haar groeit nog elke dag. Plan ook lekker tijd voor jezelf in als dat mogelijk is en probeer te genieten van kleine momentjes met en zonder je dochter. Hopelijk vind je het net als ik ook steeds een beetje leuker worden!

Ik kan mij hier ook compleet in vinden. Mijn zoontje is nu bij 2, maar poeh wat was dat eerste jaar een hel. Het wordt écht leuker en makkelijker. Natuurlijk kan ik hem nog steeds wel eens achter het behang plakken en denken waar ik in godsnaam aan begonnen ben. Maar het is ook echt heel erg mooi. De liefde voor mijn kindje duurde ook een tijdje, vond het enorm lastig om van de een op andere dag een compleet ander leven te hebben. Maar je krijgt er ook zoveel voor terug. Mijn tip; plan kleine dingetjes voor jezelf in, ook al is het even een uurtje bij de kapper of een massage. Dit doet wonderen. Het komt écht goed! 💖

Als het kan zou ik het drie dagen blijven werken en je dochter op 1 van de 2 vrije dagen naar de opvang brengen. Zo ben je elke week zeker van een vrije dag die je naar wens kunt indelen (van Netflixen op de bank tot wandelen in het bos). Wie weet geeft dit wat ruimte in je hoofd. Qua nachten zou ik persoonlijk wel meer gaan verdelen, want het is zwaar om week in week uit onderbroken nachten te hebben. Helemaal als je daarna niet snel in slaapt valt. Ik lees heel vaak dat moeders het in de nacht allemaal maar zelf doen onder het mom 'ik word toch wakker', maar ik denk echt dat het jouw gemoedstoestand kan helpen als je bijv. twee nachten geen 'dienst' hoeft te draaien. Desnoods slaap je in een andere kamer/op zolder. Als vrienden hulp aanbieden, neem het aan. Al zouden ze een uurtje met haar gaan wandelen zodat jij gestrekt op de bank kan liggen om wat bij te komen. Echte vrienden doen dit graag voor je. Heb je wel eens overwogen je dochter een nachtje bij een oma te laten logeren? Fijn dat je steun krijgt van je vriend. Hij klinkt als een lieve vader. En ja, jullie zullen alle twee niet de enige zijn die de babyfase gewoon niet leuk vinden. Dit gevoel mag er ook gewoon zijn. Op de leeftijd van vier maanden ontwikkelt je dochter zich in een heel snel tempo, maar dat brengt ook 'ongemakken' met zich mee. In dat opzicht zou je kunnen zeggen dat het 'makkelijker' wordt, maar realistisch gezien heeft elke leeftijd wel wat. Mijn zoon is momenteel twee jaar en kan heel driftig zijn (o.a. frustratie als ik niet snap wat hij zegt).

Sterkte. Veel herkenning. Eerste jaar was het grotendeels "waar zijn we aan begonnen", maar er is inderdaad geen weg terug. Dit door zowel medische redenen dochter als postnatale depressie bij mij. Hierna werd het langzaamaan "we kunnen niet met én niet meet zonder haar". Ik vind nu ze 2 jaar is pas echt leuker worden doordat ik weer goed in mijn vel zit én er veel meer interactie is. Krijg je professionele hulp? Gaat je dochter wel naar opvang tijdens de dagen dat je gewoonlijk xou werken?

Bedankt allemaal voor de hoopvolle berichten! Ik probeer al wat dingetjes voor mezelf in te plannen en zal meer hulp aannemen en toch even goed die nachtvoeding bespreken (hebben baby's niet gewoon een knop die je omzet zodat ze doorslapen? Niet?😂)

Ik heb nog niet overwogen om haar uit logeren te doen, puur omdat oma dan ook de nacht op moet voor die voeding hahaha, vind het ergens wel spannend. Ik zit wel in de ZW maar ben begonnen met uren opbouwen. 1 dag is ze dan met papa thuis, 1 past oma op en de 3e dag is ze wel op de opvang. Daar moet ze sowieso wennen dus breng ik haar idd wel. De eerste keer heb ik de halve dag gefietst en toen gerommeld in huis. Tweede keer waren vriend en ik allebei nog ziek van de griep en hebben de halve dag geslapen😂. Aankomende keer moet ik 4 uurtjes werken dus heb dan nog een halve dag over voor mezelf, dan ga ik wel even niksen inderdaad. Ik ga sowieso mee met haar, zet me nergens tegen af en als ze de hele dag bij me wil hangen, doen we dat gewoon. Al merk ik wel dat ik het nu dus heel zwaar vind. Maar alle hoopvolle berichten dat het wel beter en leuker wordt, doen me goed. Dan is het echt gewoon even volhouden. En natuurlijk heeft iedere fase wel wat moeilijks, hebben we straks de 2 is nee, driftbuien, gooien met alles en weet ik het welke fases nog meer, maar denk dat ik er dan beter tegen kan omdat er dan ook veel meer mooie momenten zijn en er een vorm van communicatie is. :)