Spijt van tweede kind

Wat ontzettend naar dat je dit zo voelt, kan je iets meer vertellen hoe deze spijt zich uit bij jou? Waar loop je precies tegen aan?

Om me heen veel mama’s die dit hadden. Vaak kwam het daar na wat jaar totaal weer goed! Sterkte ermee mamsie 🩷🩷🩷🩷🩷

Ik vind het veel zwaarder dan gedacht en heb te weinig (eigenlijk geen) tijd voor mezelf. Ondanks dat ik twee schatten van kinderen heb waar ik onvoorwaardelijk van hou merk ik dat ik gelukkiger was met 1 kindje. Ik praat hier ook over met een professional en het gaat opzich prima met me! Maar ik zou graag wat verhalen willen lezen van moeders die hetzelfde ervaren. Misschien voel ik me dan net even wat minder alleen :).

Lief! Dankjewel. Mijn kinderen zijn alleen al iets ouder 😄. Ik zou graag wat ervaringen willen lezen van moeders die dit ook hebben. Er heerst een soort van taboe op terwijl dit gevoel er gewoon mag zijn.

Hoe oud is je kindje nu? Ik heb nooit spijt gehad, maar ik heb het wel als heel zwaar ervaren de eerste paar maanden. Nu, de tweede is 8 maanden, heb ik dat niet meer.

2 en 4,5 jaar

Mag ik vragen hoe je er tegenaan keek voor je zwanger werd van de tweede? Had je een sterke wens voor een tweede of hoe stond je erin? Wij hebben een wens voor een tweede, al heb ik rationeel soms zoiets van jeetje gaan we dat wel aankunnen? Nu is het soms wel zwaar de slapeloze nachten, weinig tijd voor jezelf/elkaar. Toch heb ik het gevoel dat ons gezin nog niet compleet is en gun ik het mijn dochter ook zo. Het verlangen is sterk, maar soms ben ik ook bang dat het tegen kan vallen. Voor jou: als ze wat ouder worden gaat het misschien makkelijker worden als ze misschien meer met elkaar spelen zodat jij niet een kind hoedt te entertainen? Dan gaan ze zelf eten aankleden naar de wc etc en krijg je vanzelf wat vrijheid terug. Misschien dat je er dan anders tegenaan kunt kijken?

Heel vervelend voor je! Hoe komt het dat je geen tijd voor jezelf hebt?

Wat vervelend dat je dit gevoel hebt. Bij ons is de tweede onderweg dus ik kan hier niet over mee praten. Wel moest ik erg wennen aan het hebben van een kindje. Zoveel verantwoordelijkheid en weinig tijd voor jezelf (ik heb trouwens geen spijt gehad, anders was de tweede niet onderweg :p). Ik heb nu 1 dag in de week dat mijn dochter naar de opvang gaat en ik zelf maar een paar uurtjes werk. Dan heb ik een halve dag voor mezelf. Of afspraken zoals kapper, schoonheidsspecialiste etc, sporten of gewoon lekker niks doen. Is zoiets niet te regelen voor je? Het moet financieel ook maar lukken natuurlijk. Maar ik merk voor mezelf dat iedere week wat tijd voor mezelf me echt goed doet, en dat heeft ook direct een positief effect op de rest van het gezin. Wellicht dat het straks wel scheelt als je jongste 4 is en ook naar school gaat? Veel sterkte!

Ik heb geen spijt, maar vindt het wel heel zwaar soms. Kinderen zijn ongeveer even oud. Merk dat het nu pas langzaam een beetje makkelijker begint te worden. Mijn man heeft nu een goede routine in huis voor als ik er niet ben. En langzaam krijgen we meer tijd voor onszelf en elkaar. Dat gaat wel helpen. Hoop dat er voor jullie ook nog iets mogelijk is

Ik heb (nog) geen echte spijt, maar kan me het gevoel heel goed voorstellen. Ik ervaar het wel als enorm zwaar bij tijden en vraag me regelmatig af hoe mensen dat doen, 2 kinderen. Vooral als ik even alleen met de 2 ben. Er zijn dan ook best momenten dat ik me schuldig voel naar mijn oudste toe, of heimwee heb naar de tijd dat het er nog maar 1 was. Dat was wel heerlijk overzichtelijk en er bleef meer tijd over voor onszelf, voor mijn man en voor de oudste. Volle aandacht voor de oudste op de momenten dat we dat wilden. Activiteiten waren makkelijker ondernemen en naja het leven was gewoon een stuk makkelijker. Maar de jongste is pas 2 maanden, en de babytijd is hoe dan ook pittig, en daar hadden we op gerekend. Ook de goede en leuke dingen tussen de 2 maken veel goed voor mij. En de liefde voor de tweede zelf ook. Plus ik ga er dus vanuit dat het beter gaat worden. Maar als je dat soort gevoelens nu nog steeds hebt, dan kan ik me goed voorstellen dat je zou willen dat je de keuze voor een tweede nooit had gemaakt. Hoeveel je nu ook van beide kindjes houdt. Ik denk goed dat je mentale hulp hebt, want ook al zijn de gevoelens misschien volkomen normaal, je kindjes blijven en dan is het fijn als je hulpmiddelen krijgt om daar meer vrede mee te krijgen. Succes!

Voor mij wel wat herkenbaar. Ons eerste kind is een makkelijker en meegaander. Met kind twee was dat anders. Ze is heel gevoelig, sliep niet goed de eerste 14 maand en was een flesweigeraar. Nu slaapt ze wel goed, maar is een dreumes met een pittiger karakter, veel driftbuien erg ondernemend. Met haar dingen doen is daardoor lastiger. Ook vind ik het met twee kinderen vaak aanpoten terwijl het met 1 allemaal makkelijk en flexibel ging. Mn man heeft nu ook ander soort werk waardoor hij vaak lange dagen maakt en ik het alleen doe. Ik denk dus vaak het was zoveel relaxter met 1. Ben nu vaak uitgeblust. We zijn nu op vakantie en ook dat is logischerwijs heel erg wennen voor haar. Veel uitjes zijn dan ook niet echt leuk met driftbui na driftbui. Dus ik zei laatst in een gefrustreerde opwelling als deze vakantie met zn 3en was, was het zoveel leuker geweest...dus ja voor mij herkenbaar. 2 is zoveel meer werk en al zeker als de 2e veel pittiger is.

Lastig he om dit zo te delen. Voor mij is het niet hetzelfde want ik heb maar 1 kindje. Maar dit valt me zoveel zwaarder dan verwacht (nu 1.5 jaar). Voorheen had ik een toekomst in gedachte met 2 kinderen en nu begrijp ik niet hoe mensen dit doen. Ik dacht altijd dat mijn leven er perfect op ingericht was voor het hebben van kinderen. Ben veel en graag thuis en hou er van om met familie te zijn. Nu pas merk ik hoe graag ik eigenlijk ook tijd voor mezelf heb, dat wist ik niet van mezelf. Nooit gedacht dat ik dat zou missen of echt nodig zou hebben. We hebben ontzettend lief en slim zoontje, ben gek op hem maar het is ook een pittige hoor. Het is een huilbaby geweest die vrijwel niet sliep en nu een zeer pittige dreumes. Tot nu toe heb ik het door omstandigheden alleen gedaan, ook dat had ik nooit kunnen bedenken van de voren. Ondanks dat ik denk dat ik het over een tijdje minder zwaar zal vinden denk ik nog regelmatig waar ben ik aan begonnen? (Met schuldgevoel) Ook denk ik wel eens na of ik deze keuze had gemaakt als ik dit allemaal had geweten en dan weet ik het antwoord nog echt niet... Hoe dan ook, een hele andere situatie maar ik kan me je gevoel wel voorstellen. Heel dapper dat je dit deelt en goed dat je hulp hebt gezocht.

Ik ben zelf op het moment 7 weken zwanger van de 2e maar ik merk aan mezelf dat ik echt niet blij ben en er behoorlijk tegenop zie. Nu was alles eindelijk wat stabiel thuis qua slapen enz en nu gaan we er weer aan beginnen.. woensdag 1e echo en dan bespreken met de verloskundige hoe ik me voel.. 🥺

Ik heb absoluut geen spijt. Zou onze dochter voor geen goud willen missen. Maar ik vind het met 2 wel echt heel zwaar soms. Enorm aanpoten en erg vermoeiend. Maar dat wordt makkelijker en beter als ze ouder wordt (ze is nu 8 maanden). Misschien is dit gevoel bij jou tijdelijk?

Dat is fijn om te lezen. Mijn tweede is 6 wkn 😜 Maar ik had bedacht dat er vooral even het eerste jaar door moesten ….

Ja spijt van de tweede. Het gevoel kwam al snel na zijn geboorte. Een hele moeilijke baby die geen hechting wilde accepteren. Heb zoveel geprobeerd. In die periode vaak spijt gehad. Hij heeft uiteindelijk het leven van zijn zus ook behoorlijk verpest. Hij is nu 17 en kan ik zeggen dat we een narcistische zoon hebben. Kan alleen maar liegen manipuleren, stoken. Ik heb het er zo moeilijk mee. Ik hou van hem ik ben zijn moeder maar hij niet van mij. Hij weet gewoon niet wat het is. We zijn 6 maanden weer ouders geworden en we zijn zo blij met ons zoontje. We krijgen zoveel liefde van hem. We genieten intens van hem. Maar soms extra moeilijk en confronterend dat dat niet met onze tweede is geweest. Gelukkig met onze eerste ook een goede liefdevolle band.

Het eerste jaar had ik wel “spijt” al zou ik het niet perse zo noemen. Ik heb me elke dag afgevraagd waar we in godsnaam aan begonnen waren. Meer heimwee naar hoe het was met 1 kind. Nu ze wat ouder zijn, zeker geen spijt. Maar alsnog vind ik het hebben van 1 of 2 kinderen totaal niet te vergelijken, en vond ik het hebben van 1 kind veeeeel makkelijker en praktischer.

Het is veel zwaarder dan het was nu met de tweede erbij (7 weken) en m’n dochter van ruim 2.5 jaar, maar heb wel geluk dat m’n zoontje beter slaapt en speen neemt, goed drinkt, alles soepeler gaat. Ik geniet van zijn groei, zijn vooruitgang en waarschijnlijk komt er geen derde, dus iedere kilo erbij, iedere maat groter, ieder ontwikkelingsstapje is een stap naar een groter en sterker kind, meer rust en herstel voor mij en straks 1 kind op school. Alles is een fase. Als ze allebei op school zitten krijg je ook weer veel meer tijd voor jezelf. Dit zijn de tropenjaren. Niet iedereen trekt dat goed. Houd vol en stuur je kinderen wat meer naar familie/ opvang/ ga sporten/ ga in je eentje of met vrienden een avond/ weekend etc weg en doe dingen om je weer jezelf te voelen.

Heb je dus het idee dat hij als baby al anders was dan je andere 2 kinderen? Hoe merited je dat hij toen geen hechting kon accepteren?