Spijt van tweede kind

Ja vanaf het begin eigenlijk wel al. Maar door de jaren heen vallen er steeds meer puzzelstukjes samen helaas. Hij huilde veel deed zich veel overstrekken. Wilde niet aangeraakt worden je zag aan hem dat hij dat niet fijn vond. Ik ben hem toen elke dag gaan masseren. Naar mate hij ouder werd kwam hij wel altijd bij me maar vroeg veeel aandacht ook veel negatieve aandacht het was nooit genoeg. Straffen belonen het deed hem niks. Met zijn vader, zus,oma en mensen die ons nabij staan heeft hij nooit een emotionele band gehad. En ik kom er nu ook steeds meer achter dat dat bij mij ook niet is. Daar heb ik het moeilijk mee. Hij vind zichzelf geweldig en alles ligt aan andere. En ik weet heus dat pubers dit ook kunnen hebben. Maar dat is in dit geval echt anders. Hij is naar de buitenwereld perfect. Maar wij weten wel beter. Hij heeft geen empathie. Als ik ernaar vraag zegt hij het niet te weten. Daardoor is hulp ook zo moeilijk te geven. Ik rook niet, drink nooit. Heb nooit drugs gebruikt. Leef gezond. Ik Ben altijd thuis geweest bij de kinderen. Maar moeilijk is het wel.

Hoe merkte je dan dat hij het niet fijn vond om aangeraakt te worden?

Wegduwen, huilen, geïrriteerd reageren. Toen hij ouder werd verstijven als je hem vast deed houden.

En als baby ook al?

Als pasgeboren huilen en bij knuffelen overstrekken. Bij ongeveer 7 maanden geïrriteerd en al weg duwen ja. Geen liefde accepteren

Dit heb ik de eerste maanden ook gehad met ons dochtertje! Ik vond dit heel heftig en pijnlijk, uren krijsen maar niks acceptern, ik ben nu nog overspannen daarvan 🥺 Nu gaat het wat beter (net 1), maar dat heeft toch een stukje trauma achtergelatem waardoor ik niet snel voor een tweede durf te gaan.

ik snap dat het zwaar kan zijn. maar spijt nooit. heb je misschien niet dat je een beetje tegen overspannen aan zit ?

Wauw, dat klinkt heftig.. maar zo te horen heb je als mama wel alles gedaan wat je kon doen..

Ja wel alles wat ik heb kunnen doen. Perfecte ouders kunnen we allemaal niet zijn. Maar ben altijd elke dag weer met een lach en positieviteit opgestaan. Onze dochter zegt ook mama je heb alles gedaan maar het is aangeboren. Jullie kunnen er echt niks aan doen. We zijn hem nu aan het voorbereiden en begeleiden dat hij op kamers kan wanneer hij 18 wordt. Het is tijd dat hij op zichzelf gaat wonen.

En hoe verliep het dan op school?

Op school verliep het altijd goed. Een totaal ander kind dan thuis. Pas in de laatste 2 jaren van de middelbare school begon hij ook leerkrachten te manipuleren. Bijna altijd te laat komen en daar mee weg komen. Door smoesjes of aardig doen. Hij zit nu op het mbo niveau 4. Momenteel stage van 10 weken. Hij is al weg gestuurd daar vanwege zijn houding en twee keer te laat komen. Mocht toch nog terug maar hij denkt dat iedereen dom is behalve hij. Hij heeft een baantje in het weekend in de horeca maar zijn baas moet niet bemoeien met zijn eigen zaak want die man kan geen zaak runnen. Zijn collega mist hersencellen. Ik kan nog wel doorgaan. Gisteren vroeg ik hem of het goed gaat met hem ook omdat hij zijn stage kwijt was. Er was niks met hem want stage had hij toch weer terug. Ik vroeg aan hem of school al gereageerd had maar dat was niet zo. Maar ik had zijn mail geopend en school had wel gereageerd. Hij liegt zonder blikken en blozen. Ik pakte hem gisteren even vast. Maar hij deed niks terug. Ik voelde geen liefde. Niet even een lieve blik niks. Ik kan zo wel doorgaan. Ik lees hier op het forum genoeg verhalen van moeders die getrouwd zijn met zo'n man. En dan denk ik zo wordt hij ook. En deze mannen waren ook kinderen en zij hebben ook ouders. Ik gun hem geen vrouw en zeker geen kinderen zou het zo erg vinden. Maarja wat kan je eraan doen.

Ik heb het trouwens nooit willen zien. Hij deed heel anders tegen mij dan tegen zijn vader en zus. Mijn man betrapte hem vaak op een leugen maar ik wilde dat niet geloven. Wij kregen dan als ouders woorden. En dan deed hij lachen maar kon ik dat niet zien. Maar mijn man en zijn zus zagen dat wel. Ik zei dan misschien lacht hij omdat hij zenuwachtig is. Nu weet ik wel beter. Ik ben thuisblijf moeder en laatst zei hij elke keer dat ik maar een huishoudvrouw ben en dat ik niet meer doe dan schoonmaken en een rondje lopen. Dagen later had hij een la in de keuken opgeruimd omdat hij vond dat het wel eens tijd was dat ik dat deed opruimen. Achteraf hoor ik dus van mijn man dat hij ook bij hem had geklaagd dat de keuken niet schoon genoeg was. Het is bij ons echt niet vies ben altijd bezig. Maar nu met een baby komen deze taken even op een ander moment. Maar zo doet hij dus stoken. Hij geniet ervan als we ruzie zouden krijgen. Het is daarom heel belangrijk dat we communiceren met elkaar en achter elkaar staan hierin. Maar moeilijk is het wel.

Heel erg! En dat komt niet door mijn 2e, maar door de omstandigheden. Maar wat lig ik vaak te huilen in bed dat ik mij heb laten overhalen voor een 2e. Helaas weinig eigen leven/energie en dat was met 1 niet zo geweest.

Klinkt als hechting/ODD.. wat heftig en zwaar zeg. Ik werk in het onderwijs en wij hebben ook een gezin op school waarbij de middelste ODD heeft, de 2 andere kinderen zijn heel normaal en empatisch. Het is ook een heel liefdevol gezin..soms is het gewoon aangeboren. Lijkt me heel moeilijk als moeder😔 Heeft hij niet ook iets in ASS? Dat gaat soms ook samen..

Spijt niet, maar toch is het samen wel zwoegen door het eerste jaar. Meer dan we hadden verwacht. Het viel ook tegen dat we weer een huilbaby hadden en dan nog erger dan bij de eerste. Ik geloof wel dat onze zoon straks naar school gaat en onze dochter 1 jaar is geworden dat het weer stukje beter wordt. Ik accepteer denk ik vrij snel dat het is zoals het is. Doe ik mij waarschijnlijk vaak wel erg te kort mee, maar aan de andere kant zorgt het ook voor dat ik niet kan piekeren. De situatie is de situatie. 🤷‍♀️

Ja, dat kan ik geloven.. chapeau voor jullie als ouders. Klinkt heel erg moeilijk. Hopelijk geeft het een beetje rust als hij op kamers gaat..

https://www.nji.nl/gedragsproblemen/hoe-kan-ik-mijn-kind-helpen#:~:text=Neem%20contact%20op%20met%20het,en%20waardoor%20het%20blijft%20bestaan.

Al toen hij 5 was ben ik hulp gaan zoeken. Ze hebben toen onderzoeken gedaan. Hij was toen nog maar 5. Er kwam toen adhd uit en pdd-nos. Tijdens de rollen spel kwam uit dat hij weinig empathie toonden. Maar hoe dat als kind naar volwassenen dan gaat ontwikkelen dat weet je dan nog niet. Gelukkig maar ook niet. Een gedragsstoornis heeft hij zeker. Ik denk eerder nu hij ouder is dat het meer neigt naar antisociaal. Voor de buitenwereld is hij heel sociaal. Uiteindelijk wanneer hij langer met mensen optrekt valt hij door de mand. Maar hij heeft overal smoesen en leugens voor. En dan gaat hij weer verder met andere mensen. Bedankt voor je link maar wij hebben inmiddels al zoveel gelezen en gedaan. Idd wat lauranne86 zegt hechting. Er is geen hechting geweest. Meestal lees je dat dat vaak bij de ouders ligt al zijn er ook kinderen die geen hechting accepteren. Dat is in ons geval geweest. We hebben een afspraak staan bij de huisarts voor verwijzing. Maar hij zegt er is niks met mij. Één pilletje (ritalin) en het is ook goed. Maar ik weet niet of dat wel zo goed is in zijn situatie. En prikken behandelaars hier doorheen. Tijdens zijn studie heeft hij een test gedaan waar zijn interesses liggen daar kwam psygologie als hoogste uit. Hij vindt dat juist interresant.

Ik zie nu dat dit topic al van even geleden is.. @ts, aangezien we al enkele maanden verder zijn: hoe gaat het intussen? Idd, een zwaar onderwerp maar ik vind het moedig dat je dit bespreekbaar durft te maken hier. Ik heb maar 1 kindje van 6 maanden momenteel. Het is al een mooie tijd geweest maar ook heel pittig.. nu nog steeds met heel wat slaaptekort, het is zeker niet altijd gemakkelijk. Ik heb altijd gedacht dat ik 2 kinderen zou willen, nu weet ik het niet meer zo zeker🫣 ergens denk ik van wel, maar anderzijds vraag ik mij af hoe ik dat allemaal ga doen🫣🤣 Het constant aan moeten staan, de korte nachten, weinig tijd vr jezelf/partner,... pittig hoor soms! Met een tweede wordt dat vast niet gemakkelijker? 🙈 We hebben nog niks beslist hierover aangezien onze dochter nog maar 6 maanden is maar toch denk ik daar soms aan. Misschien moeten we wachten tot ze ouder wordt en deze moeilijke babyfases voorbij zijn om een beslissing te kunnen maken🫣 Maar ik ben dus wel heel benieuwd hoe anderen dit ervaren en vind het dus ook fijn dat het onderwerp op deze manier wordt aangekaart.

Mooi en kwetsbaar topic. Zelf heb ik ook moeite met de energie die anders en minder is, met een 2e erbij. Wij hebben een peuter van 3 jaar en baby van 9 maanden. De babytijd heb ik nooit wat aan gevonden. Oké je hebt leuke momenten, maar met ziek zijn, huilen en slapeloze nachten trekt mijn energie flink naar beneden. Ik accepteer dat dit nu even de situatie is en vanzelf weer beter gaat worden. Ooit snapt onze jongste de wereld ook. Nu ze nog zo jong is ,wil ze meer dan dat ze kan. Wel heb ik mij er wat op verkeken dat de energie anders is met 2 dan met 1. Neemt niet weg dat het een rijkdom is