Spijt van tweede kind

Oh sorry, ik was in de war met Netflix, maar het zou ook HBO kunnen zijn idd

Zo verdrietig om te lezen allemaal!!!!

Kan je dat uitleggen wat je met de energie bedoelt? Ik twijfel ook heel erg over een tweede.

Ik vind dit een fijn topic, want ik lees veel herkenbare dingen. Laat ik voorop stellen dat ik geen spijt heb van mijn 2 kinderen. Zou ik achteraf andere keuzes hebben gemaakt? Ja, ik denk dat ik langer had gewacht. Er zit nu 2j3m tussen mijn jongens. Wat maakt die 2e erbij nou zo anders? De jongste sliep de eerste 15 maanden niet door, de oudste stopte tegen zijn 3e verjaardag met een middagslaapje (toen was de jongste 6m) dus geen rustmoment meer, de oudste heeft een ontwikkelingsachterstand (taal, zindelijkheid, sociaal) wat redelijk wat aandacht eist en so far wordt er zelden leuk samen gespeeld - eerder het tegenovergestelde. Ze zijn nu bijna 4j en dik 1,5j oud. Ik loop op mijn tandvlees en ben erg vaak neerslachtig. En ja, ik accepteer hulp van alle kanten, maar nog steeds heb ik moeite om mezelf staande te houden. Je kunt het je misschien niet voorstellen, maar ondanks dit verhaal hebben we nog wel een wens voor een derde. Tja, tegenstrijdige wensen en gevoelens kunnen naast elkaar bestaan. Van deze ervaring heb ik geleerd dat ik dat plan op z'n vroegst rond de 3e verjaardag wil overwegen. Eens zien hoe ik me dan voel. Ik sluit niet uit dat we omwille van mijn mentale gezondheid niet voor een derde gaan.

Hier van te voren wel zorgen over gemaakt, maar zeker geen spijt van. Onze oudste is 5 en de jongste bijna 15 maanden. Zo blij dat ze elkaar hebben. Wel ook fijn om even de tijd voor de jongste te hebben als de oudste op school zit

Hoe is dit gegaan, Jyc88? Ik heb een zoon van 10 maanden en 8 weken zwanger van een tweede (van dezelfde donorvader), voel me erg misselijk een neerslachtig en ben bang dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt om voor een 2e te gaan. Ik wilde de pogingen aankijken, twijfelde al een beetje, en toen was ik na de eerste poging zwanger. Ben alleenstaand, en heb vrouwen in omgeving die 1 of 2 kids in hun eentje hebben gekregen, maar ben ontzettend bang dat ik spijt ga krijgen. Kan ook zijn dat dit door de hormonen komt, maar wat als dat niet zo is?

Wat spannend! Ik heb ook 2 kindjes via een donor. Heb ook wel getwijfeld en vond het ook spannend hoe het zou zijn qua drukte en aandacht verdelen als de 2e er was. Ik vond de eerste weken heel pittig ( pasgeboren baby en peuter die de negatieve aandacht op zocht door de nieuwe situatie). Mijn zoontje was al wel wat ouder ( 2 jaar en 3 maanden) toen mijn 2e kindje kwam. Aan de ene kant voor jou pittiger omdat jou 1e meer zorg nog nodig heeft, maar misschien ook wat makkelijker omdat hij dan nog niet echt een dwarse peuter is? Ik vind het nu makkelijker, omdat de jongste ook meer een ritme heeft. Wel momenten van te veel prikkels en even met de handen in het haar. Maar ook heel veel mooie momenten dat ze leuk contact samen hebben🥰

Ah fijn om te lezen dat je ook via een donor 2 kindjes hebt. Ik vond het moeilijk te reageren omdat mijn situatie heel anders is, mijn man helpt veel en dat scheelt een hoop. Na het 1e trimester voelde ik me gelukkig al beter, en toen ik te horen kreeg dat het een meisje zou worden waren alle zorgen voorbij. Inmiddels is ze 2 maanden en ik zou haar niet meer kunnen missen :). Gelukkig allemaal bijgetrokken want het was echt heel shit om me zo te voelen!! Ik weet precies hoe het voelt ;'(

Misschien een algemeen vraagje aan de dames die 2 kinderen als zwaar hebben ervaren: denk je dat het een verschil zou uitgemaakt hebben mocht er bijvoorbeeld een groter leeftijdsverschil geweest zijn?

Even eerst. Hier absoluut geen spijt van 2 kindjes en geniet volop van ze 🥰 Leeftijd verschil is bij ons exact 2,5 jaar. Ik denk niet dat een groter verschil zou maken. Is het dan makkelijker voor jezelf? Ik denk het niet de oudste heeft andere interesses misschien al kan meer en die moet zich dan weer aanpassen aan de jongste. Ik vind wel lekker als we bijvoorbeeld naar een speel iets gaan ze in dezelfde categorie nog kunnen spelen. Anders ben je alleen maar aan het verdelen vanwege een groter leeftijd verschil

Ik lees jullie reacties met grote interesse. Ikzelf heb 5 kinderen en de enige keer dat ik “spijt” had en mij wanhopig voelde was bij kind 1. Ik ben momenteel ongepland in verwachting van een tweeling en verwacht dus kind 6 en 7. Ik heb nooit zo een groot gezin geaspireerd en voelde mij de eerste weken zwaar overweldigd en angstig. Maar ik ben inmiddels over de schok heen en weet dat wij ook dit kunnen. In mijn geval helpt het de situatie te accepteren zoals het is en mij aan te passen. Te focussen op het genieten van de unieke personen die onder mijn zorg komen en te investeren in een volwaardige relatie met hen. Zij blijven geen babies, maar worden volwassen mensen die allen belangrijk en bijzonder zijn. En nee, ik loop mezelf niet voorbij! Ik respecteer mijn eigen grenzen en vind mezelf ook erg belangrijk ❤️ Ik neem lang verlof van mijn werk, maar keer wel altijd terug en doe wat ik leuk vind en mij energie geeft. Ook zorg ik goed voor mijn lichaam door lekker en gezond te eten en te sporten. Het is allemaal wel wat, maar bovenal een verrijking als je het weet te managen. Succes allemaal!

Ik heb ook geen spijt. 2 jaar tussen mn 2 oogappels in. Dat vond ik achteraf wat weinig. Het eerste jaar heb je dan een peuterpuber en een newborn.. daarom beginnen we nu voor de derde een jaar later. Moet wel zeggen dat ze echt heel goed elkaar vermaken sinds de jongste 1 is. Dus dat is wel heel fijn nu😊

Aan het kleinere leeftijdsverschil zitten goede en minder goede kanten idd. De eerste weken lijken me ontzettend pittig, en als ze iets groter worden het managen van vertrek/aankleedmomenten thuis :-) Ik voel gewoon angst dat het me totaal gaat overspoelen, dat ik gek word. Maar ongetwijfeld spelen de hormonen van dit eerste trimester ook mee.. fijn dat bij jou het pittige in balans lijkt te zijn met het mooie!

Hoi, ik zit momenteel in eenzelfde situatie. Ben benieuwd hoe het bij jou is gegaan uiteindelijk?

Ik zie nu je berichtje pas. Hoe gaat het nu met je?

Inmiddels is ze 5 maanden oud en zou haar niet meer kunnen missen! De dagen alleen zijn pittig maar gaat steeds beter vergeleken met de 1e maanden. We hebben onze balans teruggevonden en ons zoontje van 3 is helemaal weg van haar, helpt goed mee en troost als ze huilt. Totaal niet jaloers! Heel mooi om de connectie tussen die 2 te zien, ze moet continu lachen als ze haar grote broer ziet! Achteraf gezien waren het de hormonen die ook meespeelde en angst ook het onbekende/aard van het beestje.. echt heel klote om je zo te voelen! Hopelijk gaat het gauw beter ❤️

Hai! Het gaat heel goed. Na de 10 weken werd het rustiger in mijn hoofd en langzaam groeide ik van ‘ik laat het niet weghalen’ naar ‘ik wil het houden’ en ‘ik kijk er naar uit’. Nu ben ik er heel erg happy mee. Wel ongelofelijk ongelofelijk moe, een zoon van 14 maanden en zwanger en 42 zijn en als freelancer werken en alleenstaand zijn is wel veel, zoonlief slaapt ook nog steeds niet door, maar mijn gemoed is goed. Het waren in mijn geval dus toch echt de hormonen…

Hi Rebecca, hier ook heel pril zwanger en 42. Heb een dochter van 20 maanden maar ben ook niet blij waar ik me echt vreselijk over voel. Ben bang voor alle veranderingen en of ik dat mentaal wel aankan. Hopelijk wordt dit nog beter. Weet eigenlijk niet zo goed wat ik met dit verhaal wil maar even mn ei kwijt denk ik.

Hoi, heel vervelend dat je je zo voelt. Ik zit in een soortgelijke situatie. Mag ik vragen of jij van tevoren zeker was dat je een 2e wilde? Of was er al iets van twijfel?

Ook daar is dit forum voor toch? Hormonen hadden bij mij heel versterkend effect, lichte twijfel werd TOTALE overtuiging dat ik echt alleen met 1 kind gelukkig kon zijn, en dat een 2e de rest van mijn leven zou verpesten. De verloskundige zei bij 10 weken ‘geef jezelf een week of twee om er rustig over na te denken, de beslissing hoeft niet vandaag te komen’. En toen, in stilte, kwam ook de conclusie dat ik het wel door wilde zetten. Pas na 14 weken werd ik blij. Maar ieder zijn eigen tempo en beslissing. Geef jezelf tijd en zet de voor en nadelen op een rij.. Ooit wilde je dit misschien wel, wat was het toen dat je dat deed willen?