Spijt van tweede kind

Ik heb voor de geboorte van mijn dochter ook 4 miskramen gehad en gezien de leeftijd waren we heel erg in twijfel wel of niet een tweede. Dan zou het wel dit jaar moeten hadden we bedacht anders vinden we het qua leeftijd voor ons toch te laat worden zeg maar. In de weken na deze beslissing kreeg ik toch het gevoel van nee met zn drieën is het goed zo . Geen risico nemen ook op geen goede zwangerschap enzo. Eentje kunnen we alles geven etc. Dus eigenlijk min of meer weer de beslissing toch weer teruggetrokken zeg maar. Begin me ook weer meer mezelf te worden en alles wordt weer wat makkelijker. Heel veel beren op de weg voor een tweede dus. Even niet opgelet met de gemeenschap en dus ineens raak. Alhoewel ik nog voor mijn verwachte menstruatie zit (28ste) maar testte zaterdag al positief.

Wel twijfels gezien onze leeftijden en wat we hebben meegemaakt. We hebben 4 miskramen gehad dus dat we überhaupt 1 kind zouden krijgen was al lastig en dan nu zo onverwachts voelt niet als een eigen keuze.

Hier geen spijt van ons 2e kindje, maar wel vaak de gedachte "waar zijn we aan begonnen?" De jongste is nu bijna 13 maanden en ze slaapt vreselijk slecht... Voeding en slapen is al drama vanaf dag 1. Ik ben zo gesloopt! Nog altijd die gebroken nachten en moeie doen om haar in slaap te krijgen. Overdag zit ze aan mij vastgeplakt. Ik kan soms niks, continu naar mij toe kruipen en opgepakt willen worden. Ondanks de slechte nachten en weinig tijd voor mijzelf, hou ik zielsveel van haar en zou ik haar niet meer willen missen! Wel voel ik mij regelmatig schuldig naar onze oudste dochter toe, omdat ik niet altijd de moeder ben die ik zou willen zijn 😞. Gelukkig zijn de meisjes wel heel dol op elkaar, dat maakt veel goed 🥰.

Hoeveel tijd zit er tussen jouw kindjes?

Geen spijt maar met momenten tot bijna depressief aan toe gedachten als: Waar zijn we aan begonnen? Waarom nog 1 als we gelukkig waren enz. Naar een paar nachten beter slapen ging het gelukkig beter. Succes!

Precies 2,5 jaar. Opzich wel een prettig leeftijdsverschil vind ik zelf. Onze oudste dochter begrijpt al veel en is heel zorgzaam voor haar zusje. Maar ze kan niet wachten tot de jongste meer kan haha, om meer samen te kunnen spelen. Hoeveel kindjes heb jij?

Ja kan het soms wel spijt noemen. Had een hele mooie roze wolk denk ik voor ogen.. en onze derde is nu bijna 7 weken, en het begon in de zwangerschap al, één en al drama, en tijdens en na de bevalling ging dit verder.. ik ben compleet gesloopt, ik ben gewoon zo vreselijk moe, kapot. Alles is me teveel, zowel lichamelijk als geestelijk.. heb heel vaak de gedachten waarom wou ik dit ook alweer en hoelang hou ik dit nog vol..

Ik heb me vooral verkeken hoe groot de overgang is van 1 naar 2 kinderen. Dit is uiteraard afhankelijk van de leeftijd en van de kinderen zelf (en hun slaapgedrag 😵‍💫).

Nee, want dan maken ze nog ruziën en moet je er voor 2 zorgen. 2x clubjes, 2x zwemles etc. Met 1 had ik alles zelf gehad naast een baan van 40 uur en met 2 is dat toch lastiger.

Ik heb hier (gelukkig) geen ervaring mee. Heb er een van 5, van 4 en een van 5 maanden. De oudste twee schelen precies 12 maanden en 9 dagen 😅. Ja het eerste jaar was stevig aanpoten met twee kleine hulpbehoevende kleintjes maar heb echt nooit nooit nooit ook maar een sec gedacht van waar zijn we aan begonnen en wat is het zwaar.. Wat me meteen te binnen schiet.. hoe gaan de nachten? Want ik kan me wel heeel goed indenken dat wanneer je langdurig slaaptekort hebt dat alles te veel is. Daarnaast is tijd voor jezelf vrijmaken ook echt enorm belangrijk. Al is het maar savonds een half uurtje yoga doen of wat dan ook, voelt dan echt een stuk fijner allemaal. Hopelijk kan een professional of iemand die dicht bij je staat je hier handvaten mee geven zodat ook jij hopelijk wat meer kan genieten.

Zelf geen ervaring mee omdat ik geen tweede kind heb (kan krijgen) maar wel een vriendin van mij die er veel spijt van had. Stond los van het houden van e.d. maar ze had bij de eerste dat hij heel goed sliep en de tweede totaal niet. Ze had (naar eigen zeggen) het idee dat het goede slapen kwam, door de rust en structuur die ze boot. Maar niets was minder waar, tweede kindje, zelfde aanpak: niet slapen. Dat brak haar helemaal op. Vooral dat haar verwachtingen niet uitkwamen. Inmiddels is dat tweede kindje al 5 jaar. Ben na het lezen hiervan wel benieuwd hoe het nu is, met die gevoelens van spijt.( ze is verhuisd naar buitenland, maar ga haar opzoeken binnenkort en het dan een navragen!)

Spijt niet, ik heb het wel onderschat. Super naïef van mezelf, maar ik was echt even vergeten dat geen een kind hetzelfde is. Baby 2 is namelijk net zoals haar zus geen al te beste slaper, maar vooral een heel ander kindje. Dus ik dacht dat ik het allemaal wel wist hoe dat werkte, zo'n baby, maar dat viel behoorlijk tegen. Krampjes, huiluren, ziekte, véél nabijheid nodig hebben, ik vind dat echt next level hard werken als je nog een peuter rond hebt lopen die ook de aandacht verdient. Baby 2 is een half jaar en het wordt steeds wat makkelijker, maar pittig vind ik het nog steeds. Ik ben geloof ik ook niet zo'n babymoeder, ik geef echt mijn alles maar ik loop mezelf hier wel regelmatig voorbij en ga over mijn eigen grenzen heen. Dat weet ik van mezelf en ik probeer er op te letten, maar ik weet ook dat het beter wordt. Het is voor mij en mijn man (hij vind de babytijd ook zwaar) nog even bikkelen, maar spijt hebben we er nooit van gehad.