Steeds mindere band met schoonmoeder...

Sommige mensen zijn nou eenmaal confrontatie vermijdend. Dan vind ik zinnen als: ze heeft het vermogen niet om.. & alles wat ze uitlegt is een soort woordenkots. best wel hard. Ik kan me eigenlijk best voorstellen dat ze op de rem is gegaan. Je wilt er wat uit halen. Namelijk dat ze nog kan en wil oppassen, en zich aan jullie regels houdt. Dan zou ik toch proberen dat gesprek meer op haar manier te voeren. En misschien is je man dat laten doen dan wat vertrouwder voor haar. Ik bedoel dit trouwens niet aanvallend hoor. Maar jullie zijn duidelijk 2 uitersten in communicatie. En dan moet je toch ergens in het midden een beetje de weg vinden denk ik

Waar is je man in dit verhaal? Want eigenlijk denk ik dat hij hierin meer een rol op zich zou moeten nemen. Voor zijn ouders is het waarschijnlijk ook makkelijker als hij het gesprek meer aangaat, ook over wat jullie grenzen zijn. Ik ben het trouwens ook wel eens met Smom. Ik snap jouw frustratie, maar om je doel te bereiken kan het zinvoller zijn je iets meer aan te passen aan hun manier van communiceren.

Ik zou wel het gesprek eet over aan gaan, je zou nou eenmaal nog heel lang aan haar als schoonmoeder vast. Dan is het toch fijn als de relatie gewoon prettig voelt. Ik zou het dan wel proberen bij jezelf te houden, zoiets van 'goh, ik heb heel veel dingen tegelijk gezegd omdat het mij hoog zat toen, maar ik wil wel bij even zeggen dat ik echt heel blij ben met jou als (oppas) oma. Ik hoop dat het niet te hard is aangekomen. Hoe voel jij je er nu bij?' Voor jou gevoel heb je waarschijnlijk niet zo veel tegelijk gezegd, maar voor iemand die echt geen confrontaties/feedback gewend is kan 1 ding al heel veel zijn. Als je dan zowel het eten als het slapen hebt benoemt, voelt dat voor haar misschien als alles wat ze met de kleinkinderen doet. Misschien ook goed om een aantal keer (als in beschermende momenten, los van dit gesprek) jaar een momentje te geven over iets wat ze met de kinderen doet, zodat ze wat meer vertrouwen krijgt in dat ze in jou ogen ook dingen wel goed doet. Bijvoorbeeld zoiets als: 'Oh hebben jullie activiteit x gedaan, wat leuk! Ik vind het heel leuk hoe je zulke dingen met de kinderen doet' ofzo. Het niet wel iets zijn wat je echt meent, anders komt het waarschijnlijk niet goed over een dan doet het misschien meer kwaad dan goed. Succes, het lijkt me wel een lastig probleem!

Lastig zo een situatie, goed om te bespreken. Daar moet je wat mee doen, want zoals je zegt oppassen prima, alleen slapen/eten zijn wel even belangrijke dingen waar ze rekening mee moet houden. Wel denk ik niet dat je perse alles op jouw manier kan bespreken, dus recht door zee. Jullie hebben hele verschillende communicatiestijlen en moeten daar een middenweg in vinden. Als zij haar hele leven conflict vermijdend is, zal ze dat nu (op haar leeftijd) niet kunnen handelen. Ik mis idd je man in dit verhaal, het is zijn moeder. Hij communiceert zijn hele leven al met haar en kan dat ws gemakkelijker doen. Ik denk altijd dat het bij je eigen ouders makkelijker is. Veel succes.

Ik herken dit wel. Heb echt moeten leren om mij aan te passen aan hun communicatie. Samen met m'n man bespreek ik wat echt heel veel belangrijk is voor ons en dat bespreken we op een rustige conflict vermijdenden manier. Ik heb moeten accepteren dat een open gesprek zoals ik dat gewent ben met mijn familie niet mogelijk is met m'n schoonfamilie en nu na een aantal jaar is dat voor mij oke en heb ik dat geaccepteerd. Ik merk dat mijn schoonmoeder ook snel het idee heeft als ik iets aangeef dat ze "niets goed kan doen". Daar moet ik m'n communicatie op aanpassen . Inderdaad de positieve momenten benoemen en de lastige punten samen met m'n man.

Mijn vriend is in dit verhaal hetzelfde als zn moeder: wil zich niet moeien in iets waar hij nooit bij is (zij passen op als hij al de deur uit is en zien hem vaak nog even als de kleine al weer op bed ligt) hij is net zo conflictvermijdend. Hij snapt mij wel, maar vind dat iedereen eigenlijk maar gewoon de makkelijkste weg moet kiezen om maar geen ruzie te krijgen. Hem is nooit geleerd een gesprek aan te gaan, ik denk dat hij oprecht niet weet hoe hij dat zou moeten doen met zn eigen moeder.

oh its me! haha, heb 2 accounts en ben op laptop nog op andere account ingelogd als mobiel zie ik!

Moeilijk. Heel herkenbaar. Schoonmoeder is hier ook conflictvermijdend en er wordt nergens over gepraat. Mn partner maakt af en toe haar wat duidelijk en dan houdt ze zich er wel aan. Misschien moet je jezelf de vraag stellen of JIJ/jullie nog wel willen dat ze oppast. Niet omdat het niet goed is , maar omdat jullie blijkbaar nog op 1 lijn zitten en om zo de band die er is te behouden, iig niet te verslechteren ?!

Ik snap heel goed dat je graag de lucht wilt klaren. Maar eerlijk gezegd klink je zelf ook niet echt empatisch en warm naar je schoonmoeder toe. Het klinkt alsof je schoonouders veel voor jullie doen en ik snap wel dat zij zich nu terugtrekt / zich niet gewaardeerd voelt. Jullie hebben hele andere communicatiestijlen en wat je schrijft geeft me het gevoel dat je daar onvoldoende rekening mee hebt gehouden. Het lijkt alsof je jouw eigen familie (manier van omgang etc) een beetje op haar projecteert, terwijl iedereen anders is. Heb je wel met je man overlegd dat je haar "flink de waarheid ging vertellen"? Het klinkt alsof je man daar niet achter staat namelijk, dat lijkt me een lastige positie voor hem. Andere mensen laten oppassen op je kind betekent ook loslaten, en dat niet alles op jouw manier gaat.

Ohhh zo herkenbaar! Ik zou t denkik idd een keer met je man samen bespreken. En anders gewoon laten, tenzij het je echt dwars zit heel erg. Anders accepteren dat ze anders zijn en zolang t t oppassen op jullie kind niet in de weg staat gewoon zo laten denkik😅.

Je hebt een heel lang verhaal geschreven en als je je eigen verhaal terug leest dan kan je lezen dat er vrij minachtend wordt gesproken: ‘doordrammen’, ‘woorden kots’ en daarbij zeg je een paar keer dat dit los staat van haar als schoonmoeder, maar met haar gedrag heeft te maken. Maar waar jij haar nu op afrekent, conflictmijdend, is toch ook hoe zij als schoonmoeder is? Accepteer het zou ik zeggen. Heel veel mensen willen niet met iemand om tafel ‘om tot de kern te komen’. Je bent geen politieagent he!? En ik herken jou deels ook, want zo ben ik ook wel een beetje, maar op een gegeven moment leer je ook steeds meer dat je mensen niet kan veranderen, het zit niet in de aard van het beestje om het zo maar te zeggen.

Ik ben van mening dat puur omdat andere op jouw kind passen dat niet gelijk betekent dat zij vrije regie hebben. Jou grenzen heb je duidelijk aangegeven. Het is echter wel moeilijk om non-confronterende mensen op peil te houden met communicatie. Dat slachtoffer spelen zou er bij mij niet ingaan wat het is JOW kind. Het moet ook niet moeilijker voor jou zijn als t kind terug is anders zou ik ook direct andere oppas opties zoeken ook. Als men moeilijk gaat doen prima, dan doen we het anders. Als je die mogelijkheid hebt natuurlijk. Maar nogmaals, je hebt niets gedaan en haar goed gerustgesteld zo goed je kan. Zij is een volwassen mens dus om te zeggen dat je steeds haar emoties moet koesteren. Nee. Het is ook niet leuk en dat hoort bij het leven. Ik zou vooral met je partner overleggen en kijken of hij dat kan aanpakken, wellicht dat het beter overkomt voor haar en eventueel andere opties bedenken voor oppas.

Ik ben het met dit verhaal eens, behalve het laatste dat het betekent als anderen oppassen je het los moet laten. Het is jullie kind dus jullie regels, hier vind ik dat oppas zich ook aan moet houden! Maar de rest ben ik het mee eens😊

Wauw wat ben jij een verstandige vrouw met heel veel zelfreflectie en een hele reële kijk op de wereld en andere mensen. Ik zou willen dat iedereen zo in elkaar zat. Dat wilde ik graag even tegen je zeggen, volgens mij mag je daar heel erg trots op zijn. Hoe je deze situatie omschrijft, echt heel mooi. Ik kan t niet anders zeggen. Ik heb verder niet echt tips behalve idd nog een keer met haar in gesprek gaan 1 op 1. Haar nog eens duidelijk maken dat je haar nog steeds waardeert en dit alle los ziet van haar als mens. Ik denk dat ze dit niet kon horen op het moment zelf omdat ze zich voelde aangevallen en er allemaal gevoelens bij haar los kwamen.

Dit is exact hoe ik het ook las. En als wij als vreemden, zonder gevoel er bij dit al zo ervaren... moet je nagaan hoe jouw schoonmoeder het contact met jou ervaart. Je geeft aan dat je schoonmoeder niet in staat is tot zelfreflectie en feedback op de juiste waarde schatten. Ik zou eens in de spiegel kijken en eerst proberen je eigen gedrag/houding wat milder of meer open minded te maken. Ik weet er niet goed de juiste woorden voor te vinden, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Je lijkt enorm vast te zitten in hoe ik ben en hoe ik doe is goed en zij zijn minder omdat ze bepaalde eigenschappen, die jij belangrijk vindt,niet hebben. Lees je eigen tekst eens terug met een kritische bril naar jezelf ipv je schoonmoeder. Ik hoop dat dat helpt!

Waar is je partner in dit verhaal? Ik zou zeker samen het gesprek aangaan met je schoonouders om deze kou uit de lucht te halen.

Oeps! Zie ik nu pas. Maar je man kan dit nu ook nog leren hè? Net zoals je man dit nooit geleerd heeft, heeft je schoonmoeder dit ook misschien nooit geleerd. Waar voor haar zo hard en voor hem niet? Ik zou hem er toch ook op aanspreken dat belangrijk is om hier samen in op te trekken. Het is ook zijn kind. Hij deelt jouw mening (zo niet dan heb je ander gesprek te voeren samen). En kan juist een mooiere brugfunctie vervullen in zo’n gesprek. Als je ook bereid bent om zelf schoonmoeder tegemoet te komen (niet op inhoud maar haar gevoel dat ze niks meer mag doen zonder overleg).

Misschien schrijft ze het om op deze manier haar hard te luchten maar het is prima om je schoonmoeder zo te accepteren maar je schoonmoeder moet ook grenzen accepteren!