Stiefkinderen en een baby op komst

Voor kinderen (zeker in de puberteit) is het heftig als ouders gaan scheiden, er een nieuwe partner in beeld komt en zeker als er weer een nieuwe baby komt. Dat uit zich vaak in driftbuien, zich niet begrepen en buitengesloten voelen. Ze horen nergens meer echt bij. Jouw partner heeft hierin een hele grote rol. Wellicht heeft hij te snel stappen genomen (nieuwe relatie, samenwonen, baby), voor nu moet hij zorgen voor en stabiele situatie voor zijn kinderen. Ze hebben veel tijd en aandacht nodig, juist nu ze in een moeilijke leeftijdsfase zitten. Dus gun ze tijd samen om gesprekken te voeren, samen activiteiten te ondernemen en trek het je niet persoonlijk aan.

Hebben jullie al gevraagd waarom hij zich niet welkom voelt en wat jullie kunnen doen om dat gevoel te veranderen? Het zal wel even wennen zijn van beide kanten, maar ik vind dat je wel grenzen mag trekken ten aanzien van het agressieve gedrag. Emoties mogen er zijn, maar er zijn grenzen

Ik heb zelf ook een partner die wat ouder is. En een pluszoon van bijna 14jaar. Hij woonde eerst door de week hier bij ons en in het weekend bij de mama. Ook best problematish gamer in mijn ogen met woede en geschreeuw als hij verloor. Niet dat hij alles stuk slaagt maar best wel eens een vuist op zijn bureau klopte. Hierom zijn inderdaad ook heel wat spanningen ontstaan tussen mij mijn partner en pluszoon. We hebben samen een zoontje van bijna 2 jaar en vond dat geschreeuw en gescheld echt geen goed voorbeeld voor onze kleine man. Ook als hij net sliep en werd wakker geschreeuwd kon ik best wel geirriteerd geraken. We zijn nu weer zwanger en krijgen begin oktober nog een zoontje. Het is nog steeds soms moeilijk maar het gaat eigenlijk echt al veel veel beter. Mijn pluszoon heeft nu pas een 2 tal maanden een nieuwe hobby gevonden skaten. Hij gaat nu week om week bij de mama en bij ons is aangenamer en minder lastig hij helpt regelmatig het gras afrijden en in de tuin klussen. Soms is hij wel heel erg humeurig naar zijn kleine broertje of naar mij. Hij is best onverdraagzaam maar over het algemeen gaat het best goed. Ook de week dat hij bij zijn mama is zijn we dan ook weer even "alleen" om weer op adem te komen en met goede energie terug aan onze week te starten. Geef het tijd het is een puber, je eigen kindje gaat vast en zeker ook moeilijke momenten krijgen. Probeer vooral met je partner op 1 lijn te blijven en zijn kinderen niet te fel achteruit te stoten op jullie kinderen samen want dit kan nog voor veel meer spanningen gaan zorgen

Klinkt echt als pubergedrag en dat iedereen nog moet wennen aan dit nieuwe leventje. Hij voelt zich in ieder geval wel genoeg op zijn gemak om te zeggen dat hij 'zich niet welkom voelt'. Neem deze woorden dus niet te serieus. Ik denk eerder dat hij een erg gevoelige jongen is en het moeilijk heeft met de veranderingen. Een nieuwe baby op komst, papa die iedereen tevreden probeert te houden en aandacht en liefde moet verdelen. En dit ook moet geven aan een vrouw (die niet zijn moeder is) die ook deelneemt aan de huisregels. Hij is zich tegen alles aan het verzetten, waarschijnlijk omdat hij niet de controle heeft op de situatie. En hij is ook op een leeftijd, dat hij echt wel merkt wanneer jij het niet meer echt trekt en je irriteert, dat hij dat schepje er nog bovenop doet. En als de bom barst, heeft hij voor even het gevoel dat hij de controle heeft. Ik zit niet in een soortgelijke situatie en spreek alleen vanuit inlevingsvermogen. Ik ben ook ooit een ontzettend dwarse puber geweest, ik heb ook vrienden die in een soortgelijke situatie zitten en ik heb ook in de jeugdzorg gewerkt. Dus wat dat betreft toch wat ervaring. Jouw man heeft hier de belangrijkste en moeilijkste rol. Bespreek absoluut met hem op een respectvolle en begripvolle manier hoe jij je hierbij voelt.Zonder dat hij het gevoel heeft dat je zijn zoon liever kwijt dan rijk bent. Hij kan in ieder geval geen partij kiezen, dat moet je beseffen. Andere benaderingswijzes en andere manieren van gesprekken voeren kan helpen. Misschien even een paar dagen heel bewust letten op hoe het normaal dagelijks gaat en waar het bij zijn zoon triggers zijn. Dat zijn dan de aandachtspunten. Probeer het zonder emoties te bekijken vanuit een helikopterview. Laat je partner en zijn zoon zien dat je er voor gaat en het goed bedoelt, ondanks het gedrag van zijn zoon. Een band moet ook groeien. En tijd, alles heeft tijd nodig. Ik wens je veel geduld en probeer ook te genieten van je babytje op komst.

Ik zou me als ik jou was verdiepen in puberpsychologie Het is nog een kind die zijn plek in de wereld moet vinden.. geen volwassen persoon die jou wilt leren kennen.. Een puber is niet per se leuk voor zichzelf niet en voor zn omgeving niet. Puber zijn is een rite of passage dat duurt een tijd, ook jij zit nu in zo'n rite of passage want je wordt/bent moeder en je zult geboorte gaan geven aan nieuw leven en daarmee alle banden voor altijd veranderen. Er is voor hem een hoop instabiel nu. Juist grenzen en hem verantwoordelijk heid geven zijn nu mega belangrijk.. dus niet gaan pamperen! Niet verwachten dat het per se leuk en gezellig is, het is een kind wat een geestelijke en lichamelijke transformatie naar volwassenheid aan t maken is ... Niet flauw bedoeld maar het zijn je vriends kids, er is geen sprake van 'het is niet zoals gehoopt en verwacht' het is zoals het is en jullie moeten er t beste van maken in deze situatie. Ik zeg zeker niet dat je jezelf moet wegcijferen he, maar wat ook al gezegd wordt je vriend heeft de verbindende sleutelrol, hij zet iedereen wel bij elkaar en het moet wel een prettige leefomgeving zijn voor iedereen. Misschien kunnen jullie zn zoon betrekken in wat nieuwe huisregels opstellen?

Wat rot! Is hij alleen bij zijn moeder weg gegaan omdat omdat hij meer gezelschap wilde? Zijn er vooraf afspraken gemaakt met elkaar hoe een ieder met elkaar omgaat? Je kan een evaluatie gesprek houden met als aanknopingspunt dat hij zich niet welkom voelt. De dingen die je noemt over het eten, opruimen vind hij heel normaal dit deed zijn moeder ook voor hem. De leuke dingen doen, is ook passend bij zijn leeftijd. Je kan dan ook aangeven welk gedrag echt niet kan. Heb je je ingelezen in samengestelde gezinnen? Voor een stiefouder is het dubbel zo hard werken. Geef jullie de tijd en pas je verwachtingen aan en lees er wat over. Sterkte en veel succes!

Heel erg bedankt voor jullie reacties. Ik ben mij ondertussen aan het inlezen over pubergedrag en mijn rol daarin. In de tussentijd is er weer een behoorlijk voorval geweest met woede. Een gesprek gehad achteraf en wij reageerden maar overdreven volgens hem. Ik probeer het een beetje los te laten en er niet teveel stress van te hebben. Ik ben vooral heel benieuwd hoe het straks gaat met de kleine erbij. De tijd zal het leren denk ik. Nogmaals bedankt en ik heb veel aan jullie reacties gehad!

Die reden is alles wat hij ons verteld. Van zijn oudere zus horen we dat hij verhuisd is omdat hij dan meer vrijheid had omdat zijn zus en moeder ook gek werden van zijn gedrag. En de tweede reden was dat hij liever in een huis woont dan in een flat. Ik zie het verschil niet maargoed. En er zijn hele duidelijke regels vooraf gesteld en die zijn niet veranderd.. maar nu krijgen wij te horen dat het teveel regels zijn. De regels zijn: niet schreeuwen tijdens het gamen, je eigen rotzooi opruimen en je kamer enigzins netjes houden en was in de wasmand. Niks is nog gelukt tot nu toe..

Bij ons is de middelste van mijn man bij ons komen wonen omdat het bij zijn moeder niet meer ging. De problemen waren al jaren zichtbaar dus we wisten dat het heftig zou worden (hij zat al aan de drugs) we hebben toen hulp instanties ingeschakeld en hoewel zijn moeder niet wilde meewerken konden we omdat hij bij ons woonde ze toch inschakelen. Er zijn toen vele gesprekken geweest en hij koos er voor om bij ons te blijven wonen maar wel met behoorlijke regels. 1 daarvan geen drugs in en om het huis. Hij is 18 jaar inmiddels, we hebben vorige week in een tas die beneden lag een verpakking van drugs gevonden en aangeven dat dit nu een waarschuwing is maar als het weer gebeurd hij kan vertrekken. Dit omdat we eerder ook al drugs hadden gevonden op hoogte en plekken waar onze gezamenlijke dochter bij kan. Toen we uitlegde dat het voor haar dodelijk kan zijn of dat ze zoiets kan meenemen naar bijv de opvang gaf hij aan dat het allemaal onzin was, want drugs is in zijn ogen normaal. (Zijn moeder gebruikt ook al jaren in bijzijn van kinderen) jeugd zorg, ggz bewind alles zit erin. Ook zijn moeder vond dat wij niet zo moeilijk moesten doen over drugs. Toch blijven wij bij hetzelfde punt en weet jij als het nu nogmaals wordt gevonden hij niet meer hier kan wonen.

Mijn advies, blijf bij je grenzen geef aan wat consequenties zijn voor gedrag. En vraag desnoods hulp aan een professional. Wij hebben onze regels ook gemaakt met hem zelf en met een hulpverlener gespecialiseerd in dit soort gedrag. Hij is van drugs verkoop/ diefstal en flink gebruik al wel overgestapt naar het hebben van een baan, houdt zich aan de regels (behalve dan nu even die terug val) gaat weer naar school etc. Maar ons is ook aangegeven dat we er echt strak op moeten blijven