Stiefkinderen/gemengd gezin

Wat heftig, allereerst wil ik je zeggen dat ik super trots op je ben dat je het volgehouden hebt en alles hebt geslikt. Maar poe wat een lastige situatie. Zeker ook als jouw zoon er ondee gaat lijden. Laten we eerlijk zijn, hij heeft hier niet om gevraagd. Jij bent een relatie aangegaan met hem en wist dat hij kids had. Maar je zoon heeft t maar te accepteren. Ik vind het heeel knap hoe jouw zoon dit oppakt en ermee omgaat! Chapeao. Ik denk dat het slim is om af en toe even wat samen met je zoon te gaan doen. Jullie 2e. Straks jullie 3e. Zodat hij rust kan krijgen en afstand kan nemen van die 2 andere kinderen en even qualititime met jou. Al is het maar even rondje fietsen en schoolpleinen en speeltuinen afgaan. Ik snap je angst maar blijf praten met je zoon. Leg het m uit en ga zeker met je partner in gesprek want t moet niet zo zijn dat die kinderen van hem het gezin terroriseren en de boel op stelten zetten. Ik heb 2 bonuskinderen en herken je verhaal wel een beetje.

Hai! Geen eigen ervaring mee, wel pedagoog en jarenlange ervaring in de begeleiding van gezinnen met kleine en grote hulpvragen. Als ik je verhaal lees denk ik als eerste; wat goed dat je zoveel met je zoon gepraat hebt in de periode voorafgaand aan het samenwonen. Doe je dat nu nog steeds? Ik ben van mening dat praten de sleutel is voor heel veel dingen. Dat betekent niet alleen met je zoon en je partner, maar ook met zijn kinderen. Misschien helpt het jullie om de volgende keer dat ze er zijn een familiegesprek te voeren. Belangrijk is daarbij dat je partner en jij afstemmen wat jullie belangrijk vinden om te vertellen, en dat alle kinderen ook de kans en ruimte krijgen om te vertellen hoe zij het zien/ervaren. Als een van je stiefkinderen dan zegt; ik baal er van dat ik hier niet de hele dag rauwkost mag eten, dan mag dat er zijn. Stel vooraf met je partner wat basis afspraken vast waarvan jullie echt willen dat het zo gaat in jullie gezin. Niet te veel en vooral zo positief mogelijk geformuleerd. Dus niet een lijstje met dit mag niet en dat mag niet enz. Vervolgens mogen de kinderen hier ook dingen aan toevoegen die zij belangrijk vinden. Het lijstje is voor iedereen, dus ook jullie moeten je er aan houden en afspraken die voor jullie gemaakt worden tellen ook mee (een gezin dat ik begeleidde kwam bij voorbeeld met de afspraak we gebruiken de telefoon niet aan tafel, verzonnen door een jongetje van 5). Door zo'n gesprek kom je er achter wat iedereen in je gezin belangrijk vindt. Vervolgens het allermoeilijkste van dit idee; het uitvoeren. Daarbij is het heel belangrijk dat je partner net zo goed op gaat treden als de afspraken niet nageleefd worden. Zoals je beschrijft wat hij nu doet door jou de kastanjes uit het vuur te laten halen als ze niet goed eten, dat werkt niet. De kinderen gaan hier niet beter door naar hem luisteren en het kan inderdaad dat ze jou daardoor minder leuk gaan vinden. Daarnaast; kinderen leren het beste door positieve benadering. Sommigen krijgen daar direct de kriebels van en denken dat je dan je kind nooit meer straf mag geven. Dat is absoluut niet zo. Maar het kan heel erg helpend zijn om het positieve gedrag dat de kinderen laten zien te benoemen en daarmee bekrachtigen. Doe dat ook in bijzijn van de anderen, daarmee zien ze dat ze veel leukere aandacht ontvangen als ze iets goed doen. Pas er wel mee op dat de balans daarin niet doorschiet. Als jouw zoon continu complimenten krijgt en de anderen niet sla je de plank mis. Zoek naar kleine dingen en benoem ze! In het begin voelt dat misschien overdreven en onwennig, maar probeer het wat langer vol te houden. En als laatste, doe allebei wat kleine of grotere dingen 1 op 1 met de kids. Jij met je stiefkinderen net zo goed als met je eigen zoon en andersom jouw partner met zijn kids en met jouw zoon. 1 op 1 aandacht geeft kinderen een groot gevoel van eigen waarde en het idee dat ze er mogen zijn. Ik hoop dat je iets aan deze adviezen hebt! Liefs

Ik word heel verdrietig van deze post. Jouw kind is lief, gevoelig en rustig en zijn kinderen druk, claimend en dwingend. Daar zit al zo veel oordeel in, die kinderen kunnen zich nooit welkom voelen bij jou. Wat als je vriend schrijft: haar zoon is passief, afhankelijk en een watje en mijn kinderen zijn energiek, weten wat ze willen en kunnen goed voor zichzelf opkomen. Hoe voelt het om dat te lezen? Vind je dat je zoon dan gezien wordt voor het mooie mens dat hij is? Door het enorme onbegrip voor het karakter en zijn van zijn kinderen hebben ze volgens mij nooit de kans om het goed te doen, behalve als ze zijn zoals jouw zoon. Ze zijn maar om het weekend bij hun vader, da's toch niet gek dat ze dan uitgelaten zijn en er alles uit willen halen wat er in zit? Ik vind het echt, oprecht verschrikkelijk voor je dat het thuis zo gaat, maar jouw rol hierin is zo cruciaal, dus mss een boek voor jezelf aanschaffen over het samensmelten van samengestelde gezinnen. Jullie nieuwe kindje gaat de dynamiek namelijk weer veranderen. Of vraag hulp. Ga ontdekken welk gedrag je opvoedkundig kan en wil aanpakken en welk gedrag kind-eigen is (meisjes van 9 zijn namelijk gewoon best wel eens geniepig. Ik heb er een halve klas vol van en ja, ze moeten leren dat dat niet leuk is, maar het hoort er echt een beetje bij) Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe.

Hier een berichtje van een stiefkind. Ik vind jou in de berichtje heel veroordelend naar je stiefkinderen toe. Jouw zoon is een engeltje, zij hebben alle mankementen. Kinderen voelen dat aan en gaan zich ook naar jouw verwachting gedragen. Geef jij jouw stiefkinderen wel het gevoel dat ze welkom en geaccepteerd zijn? In mijn ervaring met kinderen komt hun gedrag altijd ergens vandaan (onzekerheid, angst, enthousiasme) en doen ze de dingen (bijna) nooit opzettelijk. Ik lees hieronder een berichtje over familie afspraken en dat klinkt mij goed in de oren. Even alle neuzen dezelfde kant op en hetzelfde lijstje afspraken waar iedereen zich aan dient te houden.

Een lastige situatie maar ik zou toch proberen om je bonus kinderen beter te leren kennen, besteed tijd aan ze en laat ze jou ook beter leren kennen op een leuke manier. Ik heb zelf sinds bijna 2 jaar een relatie, mijn vriend heeft 3 kinderen (nu 12, 10 en 5 jaar) ik heb ook in hen moeten investeren en ik vind ook niet al hun gedrag leuk maar zij hebben niet voor de scheiding gekozen en ook niet voor de nieuwe partners van hun ouders. Daarom is het met name de taak van volwassen om te zorgen dat de kinderen zich veilig en geliefd voelen. Ik vind het zelf heel spannend om ze over een tijdje te vertellen dat er een broertje of zusje komt maar ook daar is het mijn taak te zorgen dat ik mijn eigen kindje niet boven mijn bonus kindjes zet. In een samengesteld gezin is het belangrijk dat de volwassen zorgen voor gelijke behandeling. Je kan je partner ook wijzen op zijn verantwoordelijkheid en ik denk dat hij meer heeft aan handvatten van hoe jij het doet dan een boek. Samen bedenken hoe je het wilt en samen zo oppakken. Mijn vriend laat het ook gemakkelijk aan mij over hoor, maar daar moet je dan over praten. Succes en blijf positief

Dit is een trieste situatie... Jij kiest voor je man, maar daarmee kies je ook voor zijn kinderen. Die horen erbij. Jouw kind is heilig en zijn kinderen zijn vervelend. Oh wat sneu. Ik hoop die dat kindjes van jouw man al jouw liefde ook gaan krijgen en voelen, want dat verdienen ze. Zij hebben er niet voor gekozen om met gescheiden ouders er een bonus mama en een half-boer/zus bij te krijgen. Probeer te investeren in de relatie met die kids, dat verdient ieder kind. Of ze nou wat meer out going zijn, of ingetogen, dat mag niet uitmaken. Succes.

Allereerst bedankt voor alle reacties! Een paar komen best hard binnen maar ik kan heel goed begrijpen dat ik in mijn stuk heel negatief over kom. Ik wil wel het een en ander verduidelijken want kan niet ontkennen dat ik mij door sommige erg aangevallen voel. Ondanks de verschillen en de dingen waaraan ik mij irriteer behandel ik ze alle 3 gelijkwaardig. Ik kan niet zeggen dat zij aanvoelen als mijn eigen kinderen want dat doet het oprecht niet maar wat voor mijn kind geldt geldt voor de andere 2 ook. Zo ga ik weleens alleen met zijn dochter winkelen, doe ik haar haren, ga ik met de jongste naar de speeltuin als de andere 2 wat voor zichzelf doen etc etc. Koop ik wat voor mijn zoon, koop ik wat voor hen. Ik denk dat ik oprecht kan zeggen dat ik niemand het gevoel geef niet welkom te zijn. Zij zijn bij mij ingetrokken en alles is in gereedheid gebracht voor hun komst. Zijn kinderen zijn oprecht dol op mij omdat ik dus niet laat merken dat ik me zodanig stoor aan dit alles. Nogmaals, ik kan sommige reacties heel goed begrijpen maar misschien heb ik de situatie verkeerd geschetst in mijn eerste berichtje. Mijn grootste angst zit hem vooral in het bespreekbaar maken van alles, juist omdat ik niemand wil kwetsen en een naar gevoel wil geven. Maar hierdoor loopt mijn eigen zoon hier wel met een naar gevoel rond en ik dus ook. De tip over het familiegesprek ga ik dus ook echt met beide handen aangrijpen en al m'n angst maar opzij zetten. ❤️

Het is oprecht niet mijn bedoeling geweest je aan te vallen, wat je nu schrijft geeft ook een heel ander beeld. Ik denk dat je goed bezig bent, maar zou het e.a toch bespreekbaar maken. Misschien niet alles in 1 gesprek maar gewoon verdelen? Of een maandelijks iets van maken om even met zijn allen te praten? Om ze een goed gevoel te geven kun je ook een complimentenronde invoeren , dan moet iedereen over iedereen iets aardigs zeggen, bij voorkeur niet hetzelfde als iets wat al gezegd is

Ik kan me helemaal voorstellen dat sommige reacties hard binnenkomen. Kan me ook ergens voorstellen dat jouw verhaal dit oproept, maar denk dat het vooral komt doordat het een geschreven tekst is en je natuurlijk ook alleen het probleem beschrijft ipv je hele levensverhaal. Ik vind je reactie heel mooi en puur. Wbt de angst voor het bespreekbaar maken; vaak vinden mensen het lastig dingen uit te spreken waar ze last van hebben, dat is ook niet leuk en soms moeilijk. Maar 9 van de 10 keer denkt de ontvanger (mits je het vriendelijk verwoord) ahhh wat fijn dat je het zegt, want ik voelde dat ook! En zeker kinderen, voelen vaak heel veel aan in sfeer en ongemak. Bereid je goed voor op zo'n gesprek, probeer er vooral voor te zorgen dat er een open sfeer is en dat alles wat je zegt opbouwend is. Ik hoop dat het jullie gezin iets oplevert! Veel succes!

Dat is indd ook een heel mooi idee.. Uiteindelijk is het doel van zo'n familiegesprek ook dat dit niet eenmalig is maar regelmatig terugkomt. Dingen kunnen nu eenmaal veranderen of ander gaan voelen. En belangrijk dat ieder lid van de familie om zo'n gesprek kan vragen... Dat complimentenrondje vind ik ook mooi. Ik introduceerde dat bij de gezinnen die ik begeleidde vaak voor na het avondeten. Iedere avond even een rondje langs iedereen om een compliment te geven en/of om iedereen de ruimte te geven iets positiefs te noemen van de dag. Door dat consequent elke dag te doen breng je de focus veel meer op alles wat goed gaat en leuk is..

Ik wil echt niet gemeen overkomen! Maar vind wel dat je je eigen kind de hemel in prijst maar als het om je stiefkinderen gaat alleen maar negatief over spreekt. Denk dat je je zelf ook moet afvragen of de fout misschien wel bij de de vader en jou ligt i.p.v. de kinderen. Slecht gedrag van een kind komt meestal ergens vandaan, praat met elkaar. Hoop dat jullie snel een oplossing kunnen vinden samen als gezin.

Wanneer je iedereen echt als gelijk doet en het dus niet meer hebt over 'wij' en 'zij' en 'mijn' en 'zijn' en dat oprecht zo voelt, gaat alles vanzelf oplossen. Het gedrag wat jullie kinderen laten zien, ligt waarschijnlijk voor 80% bij jullie. De kinderen voelen hoe je over ze denkt, ook al behandel je ze nog zo gelijk. Ik zou denken: of ga je stinkende best doen om echt een eenheid te willen vormen met iedereen en stel je hart open, of ga latten met je partner zodat ieder gezin z'n eigen plekje heeft en je samen komt als daar ruimte voor is. Succes!

Gelijk ziet* moet het zijn

Dit denk ik ook. Je kan iedereen nog zo gelijk behandelen, maar liefde en irritatie voelen kinderen direct. Dat is toch een extra zintuig. Sorry dat het hard aankomt, maar ik denk echt dat je daar zelf de sleutel in bent. ♥️

Ik snap wat je zegt. En dat is ook precies de reden waarom ik dit bericht hier heb geplaatst. Ik ben opzoek naar een oplossing waarin iedereen zich gewoon prettig kan voelen hier thuis. Zonder dat er 1 of meerdere zijn die zich ondergesneeuwd of niet prettig voelen. Het is niet bedoelt om een schuldige aan te wijzen, ik schets de situatie zoals die is. En ja, ik snap dat het negatief over komt, maar in alle eerlijkheid is dat hoe het er hieraan toegaat. Een klein voorbeeld, ik gaf aan over hoe de dochter van mijn vriend het buurmeisje opstookt tegen mijn zoon. Terwijl een half uur eerder, zat ze naar over het buurmeisje te praten, dat ze lelijke kleding droeg etc. Ik heb haar hierop aangesproken en gezegd dat dat niet aardig is om zo over iemand te praten. Dat het buurmeisje gewoon heel lief is en altijd vriendelijk is tegen anderen. Ik begrijp ook wat je zegt over het probleem eerst bij jezelf zoeken, zo'n persoon ben ik namelijk ook. Maar geldt dit ook als de kinderen dit gedrag overal vertonen? Dus niet alleen hier maar ook bij hun moeder thuis? Ook bij opa en oma een grote mond hebben? Zoals ik in mijn eerste bericht ook schrijf ben ik van mening dat kinderen dingen moeten leren en daar zijn wij als ouders voor. Een kind moet leren luisteren, leren spelen, leren samenwerken etc etc. Ik verwacht van niemand dat hij of zij perfect is. Het punt bij mijn vriend is dat hij niet gezien wilt worden als de vervelende vader, dit zegt hij ook letterlijk, en ik snap dit ook heel goed als je je kinderen zo weinig ziet! Desondanks dit alles ben ik wel degene geweest die hem heeft gestimuleerd om te vechten voor meer dagen. Dit heeft erin geresulteerd dat hij zijn kinderen nu de helft van de vakanties heeft ipv 1 week. Ik gun hen allemaal meer tijd met elkaar. Maar de tijd die zij hier hebben, waarin zij zichtbaar genieten, moet niet ten kosten gaan van anderen of zie ik dat verkeerd? Wat ik ook duidelijk moet maken is dat ik absoluut geen hekel aan ze heb! Het is niet altijd alleen maar naar, maar dit is hetgeen waar ik tegenaan loop. Er zijn ook genoeg mooie moment die ik hier kan schetsen, alleen is dat niet het geen wat stroef loopt. Ik ben oprecht opzoek naar een oplossing, waarin uit elkaar gaan, latten of mensen buitensluiten geen optie is. Ondanks het feit dat sommige reacties voor mij heel verwijtend aanvoelen terwijl ik in mijn hart alleen goede bedoelingen heb, hebben ze mij wel doen realiseren dat ik misschien met dit probleem beter terecht kan bij een gezinstherapeut. Dus ook daarvoor mijn dank!

Ik snap dat je niet de vervelende vader wil zijn maar ouderschap betekent natuurlijk wel opvoeden en verantwoordelijkheid nemen. Ook als je je kinderen niet elke dag ziet. En als je alles los laat uit schuldgevoel nemen de kids vanzelf een loopje met je, want ook dat voelen ze haarfijn aan. Werk aan de winkel lijkt me. Succes, je zit niet in een gemakkelijk pakket..

Ik hoop dat ik je niet schuldig heb laten voelen of verwijtend heb gedaan, dat is zeker niet de bedoeling! Met wat extra context erbij komt het alweer heel anders over. Je komt me over als iemand die het graag leuk in huis wilt hebben, maar waar het nu niet lukt. Ik denk dat het heel goed is dat jullie ook met de kinderen los dingen ondernemen. Gaat je vriend ook weleens alleen met zijn kinderen op pad? Blijf dat vooral doen, ik spreek uit ervaring dat dat heel fijn is! Voor de rest heb ik niet zoveel tips eigenlijk, behalve dus die familie momenten en verwachtingen/afspraken naar elkaar uitspreken. Weet je hoe de kinderen bij hun moeder zijn? Wat voor opvoeding daar wordt aangehouden? Ik kan me voorstellen dat het ingewikkeld is voor kinderen als er compleet andere regels gelden. Dat is iets waar je in groeit. Bij mijn moeder waren er andere regels dan bij mijn vader. Maar ik had in beide huizen ook andere gewoontes en dat is echt een proces wat zijn eigen beloop heeft. Hoe denkt je vriend over die familiemomenten?

Heel bizar en sommige dingen herken ik, ik ben zelf kind en heb helaas te maken met dit sorry dingetjes! Ik denk er voortdurend overna om bij mijn moeder te gaan wonen of naar mijn desbetreffende mentor te gaan want ja ik zit in de 2 klas mavo! Ik zal mijn situatie zo goed mogelijk uitleggen en voor mij is dit ook heel moeilijk (kom je zo dadelijk achter waarom) ! Ik zit dus in de tweede klas van mavo en alles gaat goed! Ook aan mijn resultaten kan je zien dat alles goed gaat, niets aan het handje (ZOU JE ZEGGEN!) ik ben een kind van gescheiden ouders en wissel om de week om Bij mijn moeder heb ik een samengesteld gezin waar het redelijk stabiel loopt en bij mijn vader loopt het soms wel en soms niet redelijk stabiel door bedoel ik mee dat ik de middelste ben en ik heb een grotere stiefbroer van bijna 17 en een kleiner stiefzusje van 12 Nou snappen jullie en ik allemaal wel dat het met 3 pubers in huis best druk is alleen is dat ook zo! Bijvoorbeeld 's avonds als ik aan tafel zit met iedereen behalve mijn vader omdat die dan werken is en mijn stiefmoeder is chagrijnig dan ben ik vaak de zondebok Dat komt omdat volgens haar mijn stiefbroer en steifzusje veel meer op hun kop krijgen dan ik en dat ik ook te braaf zal zijn. Mijn vader neemt mij heel erg in bescherming (terwijl ik daar helemaal niet om gevraagd heb en omdat ik dat ook helemaal niet wil) Logisch zal je zeggen en dat is volkomen normaal en terecht Alleen wil ik niet constant alle pijlen naar mij gericht hebben Ik moet je toegeven in vergelijking met mijn stiefzusje en stiefbroer ben ik ook wel degene die alles goed probeert te doen en de goede orde te houden maar zo ben ik, ik ga en wil me niet aanpassen aan mezelf en aan anderen! Dat is onzin! Ik wil dat mijn vader me hetzelfde behandeld als mijn stiefbroer en steifzusje, dat voorkomt veel irritatie bij mijn stiefmoeder en bij mij. Want als zogenaamd lief kind kan ik ook wel eens knappen! Alleen weet ik niet wanneer! Dus Tips zijn absoluut welkom want ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben! De situatie is enorm *** en dat maakt mij vrij emotioneel! Dus: tips zijn absoluut welkom en wat moet ik doen Sowieso ga ik naar mijn mentor Gr En sorry voor dit levensverhaal naar ik moest dit even kwijt

Wat vervelend voor je dat je hiermee zit. Als ik het zo lees, kan je het met je vader goed vinden maar is het niet altijd zo fijn bij hem thuis. Ik zou dit eens met je vader bespreken. Waarschijnlijk heeft hij helemaal niet door dat je hiermee zit. Zoals je zelf aangaf kan dit een keer knappen en dat is natuurlijk niet fijn. Dus mijn advies is allereerst aankaarten bij je vader. Die kan ook met je stiefmoeder praten en/of een keer samen met je vader een gesprek met je stiefmoeder hierover aangaan. Heel veel succes en hopelijk wordt de situatie snel beter voor je. Ps: op zo een jonge leeftijd je gevoelens zo goed formuleren is echt knap. Je mag trots op jezelf zijn!

Zou het kunnen dat de kinderen jaloers zijn dat jouw kind meer tijd met hun vader heeft dan zijzelf? En dat er straks een baby komt die 100% tijd met hun vader krijgt? Praat hij/praten jullie wel eens met de kinderen over hun gevoelens over de situatie? Lijkt me superingewikkeld, en kan me goed voorstellen dat je je zorgen maakt! Maar denk dat communicatie superbelangrijk is, juist in dit soort situaties. Probeer er achter te komen hoe ze zich voelen en waarom ze doen wat ze doen. Ik geloof niet dat kinderen bewust gemeen zijn, er zit meestal iets van frustratie en onvermogen achter.