Stress door huilen

Ps: het gaat specifiek over het huilen van de kleine in de avond of in de nacht

Ten eerste je bent hierdoor absoluut geen slechte moeder. Als ik je verhaal zo lees heb je er zelf veel last van. Om deze reden is het wellicht voor jezelf fijn om hulp te zoeken? Misschien dat de huisarts iets voor je kan beteken?

Precies hetzelfde hier!!! Altijd slechte slaper geweest en nu het wat beter gaat is het nog enger als ze ineens huilt of een hele nacht niet slaapt . Gelijk paniek

Zo herkenbaar, en gelukkig wordt heg met de tijd minder. Kijk eens op de socials van 'Liefde van een moeder' heb ik veel aan gehad en gaf me vertrouwen

Yup, herkenbaar. Door slaaptekort is slaap van zulk groot belang geworden, dat alles daar om draait, klinkt dat bekend? Daar kwam de spanning bij mij vandaan destijds.

Herkenbaar! Was bij mij ook heel erg en het beheerste mijn dag. In de namiddag begin ik al te doemdenken en stressen. En zodra ik dan de deur van zijn kamer dicht deed als hij op bed lag... Inwendige paniek. Ik stopte met leven, was constant aan het wachten tot het gehuil zou beginnen. Ik deed savonds niks voor mezelf en was alleen maar aan luisteren, wachten. Ik werd doodongelukkig en prikkelbaar. Ik kon het ook op werk niet loslaten. Toen hulp gezocht bij de POH en later psycholoog. Maar de tijd helt alle wonden, met ouder worden van je kindje kom je hieroverheen. Als tip wil ik geven: doe ademhalingstechnieken en denk helpende gedachtes ipv doemdenken. Ga savonds even een rondje lopen buiten en laat het even los. Blijf dingen voor jezelf doen en zet jezelf niet in de wacht.

Ik herken zeker dat gevoel van spanning in de nacht, maar inderdaad niet zo erg als jij beschrijft. Is je baby dan ook echt vaak moeilijk troostbaar of oververmoeid, of is het vooral alleen een angstbeeld? Als de angst je dagelijks leven beïnvloedt zoals bij jou - je krijgt er hoofdpijn van - dan is het zeker verstandig om hulp te zoeken. De huisarts heeft soms een praktijkondersteuner om mee te praten, maar (misschien) nog beter kun je zelf een afspraak maken bij een psycholoog. Daar hoef je echt geen stoornis of trauma voor te hebben, juist zo'n specifieke angst kan vaak in best korte tijd aangepakt worden. Ze kunnen je dan helpen om je (doem) gedachten op een rij te krijgen en ze uit te dagen. Het aanleren van een andere manier van denken kan angst veel minder groot maken!

Oja herkenbaar! Als m'n zoontje snachts geluid maakt dan is het alsof ik in een gat val. Krijg ineens een soort hartkloppingen heel vervelend.

Heel herkenbaar! Wij zitten nog in een andere fase, baby van 3 weken. Maar zijn eerste 2 nachten innhet ziekenhuis, hij kwam met een keizersnede, waren hels. Urenlang krijsen. Hierdoor begonnen wij gelijk met slechte nachten en een trauma. Daarna thuis kreeg ik al paniek als het donker werd! Elke dag gespannen, huilen, hartkloppingen. Dit terwijl het sinds we thuis zijn super goed gaat. Nu is het gelukkig al veeeeel minder maar nog niet helemaal over. Nogmaals andere fase dan waar jij in zit maar zeker ervaring met spanning om wel of niet huilen

Nee het gaat over het algemeen heel goed met slapen. Maar sinds een paar dagen gaat het allemaal wat moeizamer als we hem voor de nacht in bed leggen (hij is 10 maanden en enorm bewegelijk) hij wil allema gaan staan en zitten enz haha! Het zal wel een fase zijn ook. Hij zit ook midden in sprongetje 7. Maar ik merk al 10 maanden dat dit echt impact op mij heeft. Bedankt voor je reactie. Ik kan het ook aankaarten bij het CB. Ik heb al eerder hulp gehad vanuit daar. De 1ste paar maanden al.

Aaah heftig ja 😣 Rotgevoel is het hè? De avonden dat ik alleen ben en mijn man gaat sporten vind ik altijd het lastigst. Dan ben ik alleen en heb het idee dat ik het niet aankan ofzo

Oh ja heel herkenbaar die paniek, die angst en die stress wanneer het niet gaat zoals je had verwacht/had gehoopt. Het gebeurd eigenlijk nooit meer maar als ik onze zoon in de nacht even hoor dan sta ik meteen aan. Schiet mijn hart in mijn keel en denk ik alleen maar nee nee. Ik hoop ooit dat het nog minder wordt 🙈 soms kan ik gewoon vanaf 04:00 niet meer slapen, omdat ik bang ben dat ik net slaap en mijn zoon eerder dan normaal komt ofzo. Het is niet abnormaal, maar als je gevoel hebt dat het je leven teveel beheerst zal ik daar zeker open over zijn wellicht een praktijkondersteuner of het cb.

Oh ik heb dit ook en dacht dat dit normaal was en iedereen dit heeft 🙈 Mijn man heeft t ook.. Hoe ouder ze worden hoe minder, dat wel. En bij de tweede hebben we het ook minder dan bij de eerste. Het is toch een oer instinct dat er voor zorgt dat je goed om je kleine denkt. Wat ik zelf doe is de babyfoon de eerste 5 minuten uitlaten, want dat heeft ze ff nodig om in slaap te komen. Maar mijn dochter is denk ik wat ouder.

Ik denk persoonlijk dat hulp zoeken nooit verkeerd is. Soms helpt het om even je verhaal kwijt te kunnen en tools mee krijgen om te ontspannen. Ik had ook heel erg last van doemscenario's, niet perse rondom het huilen maar ik werd er ontzettend gestresst en angstig van. Het werd ook steeds erger ipv minder. Als jij er zelf last van hebt en niet meer de mama kan zijn die je zou willen zijn dan is het beter om hulp te zoeken/vragen. Bij mij heeft een psycholoog erg geholpen en weet hoe ik moet omgaan met momenten wanneer mijn stress heel hoog is en ik hier niet compleet in doorsla.

Ik heb dit precies het zelfde gehad 😓😬... Het wordt beter als ze groter worden, gaan doorslapen, sws minder gaan huilen... Maar ja tot die tijd, had ik ook 1 bonk spanning de hele tijd, maar goed, de onze werd ook om de haverklap wakker, dus ja, je staat dan soms ook wel op he noodaggregaat te draaien.. heel taai!

Herkenbaar, bij mij is alles snachts ook een stuk erger dan overdag. Wat bij mij erg hielp was zachtjes tegen de kleine geruststellende dingen zeggen (het is goed, mama is er, we gaan zo lekker slapen enzo) daar werd ik zelf ook rustiger van omdat mijn gedachten niet zo overheersten dan

Ooh ik denk dat elke mama wel eens zo een momenten heeft. Ik heb ook wel eens tegen mijn vriend gezegd ´neem hem over en ga even in een andere ruimte of ik doe hem iets´ je mag niet onderschatten wat vermoeidheid en hormonen met je doen! Soms is het oké om het eens uit handen te geven, bv nachtje bij de grootouders ofzo dat je echt eens een beetje rust hebt. Hulp vragen kan nooit kwaad 😉

Ik heb het ook. Het helpt mij om even stil te staan, tot 10 te tellen en een paar keer hele diep in en uit te ademen. Daarna naar de baby en troosten en kijken wat ze nodig heeft. Daarnaast: je weet nooit hoe een dag/nacht gaat lopen. Probeer je te focussen op het moment en dan zie je het daarna wel weer. Probeer (als dat kan) momenten voor jezelf in te plannen. Bv een ochtend vrij van werk als de kleine toch naar de opvang is. Dan kan je wat bijslapen. In de avond/weekend 2-3 uurtjes voor jezelf (dat je partner voor de baby zorgt) zodat je kan opladen. Een grootouder die een dag/nacht oppast zodat jullie samen er even uit kunnen. Deze dingen hoeven echt niet wekelijks, zolang je maar ergens naar kan uitkijken. Dat houdt het dragelijk :)

Ik had dit ook. Hoe oud is je kindje? Het wordt echt makkelijker en beter. Buiten dat, denk ik in het geval van hulp zoeken altijd bij twijfel gewoon doen. Al is het alleen een keer een gesprek met de huisarts.

Ja hulp vragen vind ik heel erg lastig.. Onze kleine heeft ook nog nooit ergens anders geslapen. En dat vinden we ook niet erg hoor. Hij is over het algemeen een hele goede slaper. Altijd wel geweest. Maar als er dan een avond of nacht is dat ie onrustig is dan word ik ook onrustig. Heel lastig is het. Ik denk dat het op den duur wel minder wordt natuurlijk. Maar soms denk ik dat ik niet helemaal 100 ben in mijn bovenkamer..😅😂