81 Reacties

één jaar geleden

Zeker een taboe en knap dat je het deelt. ‘Mom-rage’ is een echt bestaand iets en je bent bij lange na niet de enige. Hier ook aanwezig 🙋🏼‍♀️. Erg pittig op sommige dagen en schaam me er soms ook voor. Woede is wel echt een valide emotie en mag gevoeld worden. Ik vind deze vrouw (psychedmommy) op instagram super fijn om te volgen en heel helpend. Ze geeft hele goede informatie. Misschien heb jij er ook iets aan: https://www.instagram.com/reel/CdG17o0JM46/?igshid=YmMyMTA2M2Y=

één jaar geleden

Goed dat je dit deelt en bespreekbaar maakt! Zelf ben ik gelukkig niet bekend met deze gevoelens. Heb zelf een hele pittige baby gehad met slapeloze nachten (elk uur wakker) tot 10 maanden oud. Ik kan me maar 1 moment herinneren sinds 2 jaar tijd dat ik echt woest was. Verder altijd het geduld kunnen bewaren qua gevoelens. Ik probeer me heel erg in hem in te leven en benoem dan ook dat hij het even heel zwaar heeft en dat ik er altijd voor hem ben. Wel gek want normaal gesproken ervaar ik snel woede gevoelens, maar richting mijn zoontje helemaal niet. Is er wellicht hulp voor deze gevoelens? Via de vk of een psycholoog oid? Heel veel sterkte!

één jaar geleden

P.S. Mijn zoontje was absoluut geen huilbaby dus misschien kan ik deze situatie niet helemaal vergelijken met die van mezelf. Heb je medische zaken al uitgesloten zoals een koemelk allergie? Al bij osteopathie geweest?

één jaar geleden

Je hoeft je zeker niet te schamen. Gevoelens heb je niet in de hand, wat je ermee doet (zoals je zelf zegt) wel. Ik vind het knap hoe je dit verwoordt en ik denk dat bijna iedereen dit gevoel wel minstens één keer heeft gehad. Je bent op geen mogelijke manier minder inderdaad, ik vind het juist heel sterk hoe je dit toegeeft. Zelf heb ik een vreselijk makkelijke baby, maar op de dagen dat ze wel eens ontroostbaar was sporadisch kon ik dat gevoel ook wel eens hebben. Uiteraard ook niks mee gedaan, maar dat gevoel heb je niet in de hand. Respect voor hoe jij dit neerzet!

één jaar geleden

Allereerst wil ik zeggen dat ik het heel goed vind dat je dit onderwerp aankaart. Er zijn vast heel veel ouders die zich in deze gevoelens herkennen. Ik ben er daar geen van, ook niet op dagen dat ze een draakje is, maar ik heb een heel makkelijk meisje. Dat ik het zelf niet ervaar, wil niet zeggen dat ik ouders die dit wel ervaren veroordeel. Integendeel. Ik denk ook dat dit te weinig besproken wordt. Juist door te praten kan het opluchten, kan je ventileren en eventueel hulp vragen aan anderen. Ik heb weleens gelezen dat een huilbaby voor trauma’s kan zorgen en zelfs kan leiden tot ptss. Dat mag je best serieus nemen… Ik wens je heel veel sterkte en succes! Laat je niet gek maken.

één jaar geleden

Poeh wat moet dat zwaar zijn! Ik heb geen ervaring met huilbaby's, maar werk al jaren als pm in de kinderopvang, dus veel gezien en gehoord. En ik kan me eigenlijk heel goed voorstellen dat zulke emoties bovenkomen! Heel veel sterkte, sterke mama! Jij doet dat supergoed! Ik wens dat er heel snel betere tijden voor jou/jullie aankomen!

één jaar geleden

Goed dat je dit deelt en bespreekbaar maakt! Zelf ben ik gelukkig niet beke ...
Ze geeft aan de taboe te willen verbreken, niet dat ze er hulp voor wilt. Heel fijn dat jij er (gelukkig) geen last van hebt gehad maar er zijn mama’s die dit wel hebben, gevoelens heb je niet onder controle en dat is helemaal oke en volkomen begrijpelijk. het zijn je daden waar je controle over hebt lukt dat niet? Zoek hulp maar zoals te lezen is ze prima bij verstand. Heel veel sterkte? Come onn…. Ik reageer nooit op berichten maar hier word aangegeven een taboe op een moeilijk onderwerp te willen verbreken & this isn’t going to help.

één jaar geleden

Heel herkenbaar. Hier ook veel gehuild en gekrijs in huis. Peuter die huil baby was (9 maanden lang) en heeft het huilen herontdekt lijkt te hebben, dreumes (geen huil baby geweest) die door heeft dat ze een eigen wil heeft en enkel kan huilen op standje slachthuis en baby (nu drie maanden en huilbaby). Soms word ik écht knettergek en ik denk ook echt de vreselijkste dingen. Ik denk ze. Ik doe ze niet. Vooral bij de eerste heb ik vaak genoeg gedacht aan dingen als ‘als ik dr nu van de trap laat ‘vallen’, zou ze dan even stil zijn?’ ‘Waar zou bij verstikking de grens liggen tussen stil en ademloos’. Ik heb noooooit op het punt gestaan zoiets te doen. Het waren gedachten die opkwamen en gingen zonder dat ik daar controle over had. Ik schrok er zelf van en heb het eigenlijk nooit hardop tegen anderen gezegd. Nu heb ik vooral heel veel moeite met de dreumes. Die krijst alsof ik dr vingers een voor een breek terwijl ik een luier verschoon. Elke verschoon beurt weer. Of bij tanden poetsen. Of aankleden. Of eten. Ik merk dat het huilen me sowieso snel triggert. Ik denk dat de oudste mij wat dat betreft ‘kapot heeft gemaakt’. Ik voel meteen adrenaline en algehele wanhoop als een kind ontroostbaar is. Gewoon huilen maakt me niet zoveel uit, ik troost je met liefde. Maar als je je niet wil laten troosten voel ik meteen adrenaline, woede en wanhoop opkomen. Nu we weer een huilbaby hebben, en ik het niet eerlijk vindt tegenover baby en dreumes dat ik niet rustig kan blijven, heb ik contact opgenomen voor psychologische hulp. Ik hoop dat het me wat gaat brengen. Want hoezeer ik ook m’n best doe (en dat lukt me vrij goed) om me in te houden en de kinderen weinig/niks te laten merken, merken ze het natuurlijk dondersgoed. Zo heel verhaal. Lucht wel op ;)

één jaar geleden

Ik heb een doorgaans heel makkelijk zoontje van inmiddels bijna 14 maanden maar ook ik heb deze gevoelens wel eens gehad. Helemaal in het begin.. ik gaf borstvoeding en hij had de zoveelste regeldag en wilde meer drinken dan mijn lichaam kon aanmaken en ik was zo moe. Hij wilde alleen maar meer en meer en meer en ik was op.. toen heb ik hem aan mijn vriend gegeven en ben ik even weg gelopen want ik kreeg zulke gedachtes. Later heb ik mn kraamhulp geappt (is een bekende van ons en woonde dichtbij) en die is ons even komen helpen zodat wij even lucht kregen. Zij zei ook "als je ooit het punt bereikt dat je m t liefst door elkaar zou schudden.. leg hem weg. Neem een moment voor jezelf en laat hem dan desnoods maar even huilen." Zij was dus ook bekend met hoe zulke dingen je hoofd in kruipen.

één jaar geleden

Heel heel herkenbaar lieve mama. Ook hier ben ik vaak de wanhoop voorbij en ik denk en zeg dan dingen die ik vooraf absoluut niet bij mezelf bedacht had.. zo fijn om dit te lezen. Je bent niet alleen!

één jaar geleden

I got you momma! Ik herken het helemaal. Ik ben zelf GZ-psychoog. Mijn dochter is ook een ontzettende huilbaby geweest door verborgen reflux. Ze is nu 2 en het gaat super goed. Maar wat was het zwaar! Ik weet precies hoe de ontwikkeling verloopt, wat normaal is en wat niet, wat ik kan verwachten en kan me heel goed inleven. En ik geef zelf de behandelingen voor o.a. agressie- en emotieregulatie. Het gaat om de balans tussen draagkracht en draaglast. Ik had op mijn werk een steungroepje met collega's die in hetzelfde schuitje zaten. Onze mantra was: "kindermishandeling is strafbaar". Dit uiteraard met een grote knipoog. Wat ik wil zeggen is dat het heeeeel normaal is. Vooral bij ontzettende huilbaby's. Ook bij de GGZ hulpverleners. We zijn allemaal maar gewoon mensen. Het is fijn om te weten dat anderen dit ook zo voelen. Het wordt beter!!

één jaar geleden

Reactie op mommytobe123

Ze geeft aan de taboe te willen verbreken, niet dat ze er hulp voor wilt. H ...
Ik snap niet helemaal waarom mijn reactie je zo raakt. Heel veel sterkte lijkt me op zijn plaats want een huilbaby lijkt me niet gemakkelijk. Anderen reageren ook met 'wat pittig voor je, wat heftig, veel succes, veel sterkte', maar oke. En een psycholoog kan wel degelijk helpen, juist met je gevoelens. Met een depressie of angsten kun je ook soms nog prima functioneren, maar zitten je gevoelens je enorm in de weg. Ik heb enorm veel baat gehad bij een psycholoog. Jammer dat daar blijkbaar ook nog een taboe op heerst. Daarnaast heb ik in een latere reactie ook nog gevraagd of er medische oorzaken zijn uitgesloten.

één jaar geleden

Ja groot taboe maar herken het absoluut!!

één jaar geleden

Reactie op Fitzdex

Heel herkenbaar. Hier ook veel gehuild en gekrijs in huis. Peuter die huil ...
Standje slachthuis 😂 hier vaak standje luchtalarm 🙋🏼 Respect dat je nog 2 kindjes aandurfde na de eerste huilbaby. Ik merk dat een huilbaby ook echt traumatisch kan zijn. Ik herken heel erg wat je zegt; heel mijn lijf en gedachtes gaan 'aan' zodra ik gehuil hoor. Ik heb het zelfs in een EMDR cursus gebruikt om onderling te oefenen. Was heel helpend, moet ik zeggen.

één jaar geleden

Zeker herkenbaar. Wij hebben een dreumes die 10 maanden niet geslapen heeft. Stapelgek word je ervan! Zeker als je zelf weer om 6 uur uit je bed moet terwijl je 2 uur hebt geslapen en een hele hoop gehuil/gekrijs hebt gehoord. Ik geloof oprecht dat je niet meer normaal kan nadenken als je een kind hebt die constant huilt/niet slaapt. De spanningen in mijn relatie liepen ook hoog op na dit aanhoudende slaaptekort. Wij hebben wel eens naar elkaar geschreeuwd waar de kleine bij was. En ja ook naar de kleine heb ik wel eens geschreeuwd wat hij nou toch moet. Om daarna keihard in huilen uit te barsten, naar buiten te lopen en mezelf een moment rust te gunnen om weer naar binnen te gaan met een koel hoofd. Het valt allemaal niet mee 💜 Fijn dat je dit topic hebt gemaakt.

één jaar geleden

Heel herkenbaar toen mijn zoontje aan 1 stuk door huilde door koemelkallergie. Ik heb hem een keer op ons bed gegooid uit frustratie en ben daarna naast hem in een kussen gaan gillen. Ik was bang dat als ik m'n frustratie niet op deze manier zou uiten, ik hem wat aan zou doen. Ik denk dat het heel lastig is om er voor uit te komen, omdat je niet weet wat anderen met die informatie doen. En je wil geen slechte moeder zijn. Zoveel verschillende gevoelens komen er op je af. Ik vond het echt wel heftig. Maar ik snapte heel goed dat sommige ouders uit frustratie hun kind wat aandeden. Als je al moeite hebt met zelfbeheersing gebeurt dit denk ik heel snel.

één jaar geleden

Ik snap niet helemaal waarom mijn reactie je zo raakt. Heel veel sterkte li ...
Waar haal je vandaan dat er een taboe heerst op een psycholoog heb jaren therapie gehad. Het punt is dat ze dit verhaal naar buiten brengt om de taboe van gevoelens te verbreken, dat is bijna het tegen overgetelde van hulp vragen. Hoef verder ook geen discussie te voeren maar vond dat ik het wel moest aangeven.

één jaar geleden

Reactie op Fitzdex

Heel herkenbaar. Hier ook veel gehuild en gekrijs in huis. Peuter die huil ...
Wat mooi en open geschreven dit! Alsof ik het zelf geschreven heb, want dit is precies hoe het bij ons is. Mijn dochtertje was "officieel " geen "huilbaby". Maar ze had wel veel last van reflux en krampen en huilt per definitie alleen op standje "slachthuis" (prachtig, die houden we er in 🤭). Het gaf mij steeds het gevoel dat ik faalde, terwijl ik toch zo mijn best deed. Ik stond er ook veel alleen voor in die tijd, dus op een gegeven moment is het emmertje gewoon leeg. Ik moet nog huilen als ik bedenk dat ik wel eens gedacht heb om haar te schudden tot ze stil zou zijn. Natuurlijk zou ik het nóóit doen. Maar wanhoop stopt soms rare gedachten in je hoofd. Inmiddels kan ik best goed dealen met haar gegil. Ik weet gewoon dat het vaak niet zo heftig is als het klinkt. Maar inderdaad krijg ik ook nog steeds een stressreactie als ik gehuil hoor. Het is voor ons helaas wel één van de redenen dat er geen tweede komt. Ik weet niet hoe ik me zou houden als ze bijvoorbeeld allebei aan het gillen zijn.

één jaar geleden

Reactie op mommytobe123

Waar haal je vandaan dat er een taboe heerst op een psycholoog heb jaren th ...
Ik denk dat je een beetje overdreven reageert. Misschien omdat dit onderwerp jou erg raakt. Maar de reactie van mommyr2020 vond ik overkomen als een erg lieve en begripvolle reactie. Zonder oordeel. Tips kunnen altijd welkom zijn.

één jaar geleden

Reactie op Ro2020

Ik denk dat je een beetje overdreven reageert. Misschien omdat dit onderwer ...
Kunnen we stoppen met deze off topic discussie? Dit is een goed topic om aan te snijden en het is zonde dat er nu zo doorheen gepraat wordt.