Teleurgesteld in geslacht...

Wat vervelend dat je je zo voelt! Toen wij voor de 20weken echo gingen waren wij ook 100% overtuigd dat het een meisje was. Vriend is Afrikaans, je hebt daar personen die beweren het geslacht te kunnen zien. Die zeiden meisje. Dus wij overtuigd (vriend had me er in mee getrokken haha), komen wij bij de echo bleek het een jongen te zijn! Ik was niet zo zeer teleurgesteld, maar wel heel erg overrompeld. Wij hadden absoluut geen jongen verwacht en hadden ons ingesteld op een meisje. Ik heb een dag of 3/4 nodig gehad om van de schrik te bekomen en me op een jongen te richten. Uiteindelijk kwam bij mij de blijdschap over het feit dat er een gezond jongetje groeide. Bij mij was het zwanger worden eigenlijk niet mogelijk. Hoe bijzonder dat ik dat toch was. Ik kwam vanzelf op het punt dat ik dat besefte en dat ik super blij was met het jongetje in mijn buik. Dat jongetje is nu inmiddels 5.5 maand oud en ik kan me geen leven zonder hem indenken. Schaam je niet, dat is niet nodig. Je moet schakelen en het plaatje van een dochter omzetten naar een zoon. Dat gaat jou lukken en ook jij komt straks op het punt dat je blij bent met het jongetje dat in jouw buik groeit. Ik wens je een hele fijne zwangerschap toe. Geniet er van. Het gaat sneller dan je denkt!

Ik had dit ook bij mijn vorige zwangerschap.. exact zo en ik had al 2 jongens. Het bleek echter nog een jongen en ik was ook zwaar teleurgesteld. Heb me er ook erg voor geschaamd. Het wende wel en na een paar weken was ik er blij mee. Toen hij eenmaal was geboren kon ik mezelf echt niet begrijpen!! Zo lief en volmaakt, hij is nog zoveel meer dan wat we konden wensen!! Ik ben overtuigd dat het is zoals het moet zijn en daarom sta ik er deze zwangerschap gelukkig anders in qua voorkeur :). Geef jezelf tijd en ruimte om dit even te verwerken en te schakelen. Komt goed!

Wat vervelend voor je! Het is lastig als je na een zorgtraject iets in je hoofd hebt en t wordt anders. Probeer je niet al te schuldig te voelen maar accepteer het voor en ja dat kost tijd. Ga kijken naar schattige jongens kleertjes/ dingen die zijn er genoeg. Probeer t bedenken wat je het nou maakte dat je graag een dochter wilde? Veel dingen kunnen ook gewoon met een jongen! Ja het is schakelen en t kost wat tijd! Mijn man wilde heel graag een jongen.. maar helaas voor hem.. Hij heeft t geaccepteerd en heeft t nu steeds over zijn princess..

Ik snap je! Echt! Bij mijn dochter wist ik zeker dat het een jongen zou zijn en toen het toch een meisje bleek moest ik daar heel erg aan wennen. Ik wilde altijd al verschrikkelijk graag een dochter maar had toch het idee van een eerste kind = grote broer in mijn hoofd. Evengoed heeft het echt even geduurd voor ik eraan gewend was. Mijn dochter is een echt meisje meisje en we vinden het zo geweldig om een dochter te hebben dat we bij nr2 hoopten op nog een dochter. Een gezin met meisjes/zusjes leek ons zo leuk ook omdat ik daar zelf ook uitkom. Nu bleek nr2 toch echt een jongen te zijn en wederom hebben wij beide aan dat idee moeten wennen. Niet omdat we geen jongen wilden maar meer omdat je afscheid moet nemen van het idee van een meisje dat er niet (meer) komt. Ik kon me echt niet voorstellen wat ik met een jongen moest beginnen maar hij is er morgen toch echt al 7 weken en ik kan me met geen mogelijkheid meer voorstellen dat het anders zou zijn geweest. Een heel verhaal over mij wat eigenlijk niet mijn bedoeling was. Ik wil alleen maar zeggen dat het in mijn ervaring echt went en uiteindelijk prima is! Maar je moet gewoon even afscheid nemen van het beeld dat je in je hoofd had en ook dat is een soort van gemis wat er wat mij betreft gewoon mag zijn! 💙

Het is een officieel en erkend iets. Geef het tijd... https://www.oudersvannu.nl/zwanger/prenataal/gender-disappointment/

Je voelt nu eenmaal wat je voelt. Er is teleurstelling maar ook blijdschap te lezen in je verhaal. Een zwangerschap gaat in mijn beleving gepaard met mixed feelings. Ik zag tijdens mijn zwangerschap bijvoorbeeld heel erg op tegen de gebroken nachten en de hele begintijd met zo'n kleine. Dat overheerste soms het vooruitzicht van de ontmoeting en alles wat er prachtig aan is. Daar kon ik me ook schuldig over voelen. Natuurlijk is dat zinloos. Sta jezelf gewoon toe dat je niet alleen maar in een jippie bui bent de hele tijd. En blijdschap over het feit dat je een zoon krijgt komt vroeg of laat heus wel. 🍀

Ik snap je teleurstelling ik weet zeker dat je er van gaat houden zodra je hem in je handen heb ik heb 3 zoons en nu een dochter van 9weken toen ik hoorde dat ik een dochter kreeg heb ik tegen mijn man gezegd wat moet ik er mee niet dat ik er niet blij mee was zag mij toch als boysmom geef het de tijd Jongens zijn echt leuk heel knuffelig naar mama's 😘

Lieverd rot dat je je zo voelt. Goed dat je het deelt juist. Ik weet zeker zoals Marijkekl zei, dat het helemaal goed gaat komen. Misschien kun je het ook met de huisarts /POH bespreken. Zodat je het kunt verwerken en je kunt gaan verheugen op je wondertje in je buik. Ik lees ook dat je een veel medische ellende hebt gehad. Misschien ook het verwerken waard? Bij ons was het andersom, iedereen dacht dat we een jongetje kregen, maar nee.. Wij wilden het overigens niet weten, omdat we niet in hokjes wilde denken. Misschien kun je daar iets mee, beetje de hokjes loslaten. Geniet van je zwangerschap meis!

Wees lief voor jezelf. 😉 Je hebt al een hele tijd in je hoofd dat je graag een dochter zou hebben en hier misschien al wel allemaal dingen van voorgesteld. En nu blijkt dat dat plaatje net even wat anders gaat worden. Dat heeft tijd nodig om te wennen. En niet te vergeten al die hormonen die nu door je lijf gieren; dat helpt soms ook niet mee. 😅 Geef jezelf de tijd om er aan te wennen. En mocht je er nou echt heel erg mee blijven worstelen dan zou je ook nog eens contact kunnen opnemen met de praktijkondersteuner van de huisarts. Misschien dat dat je ook kan helpen.

Oh ja, en natuurlijk gefeliciteerd met jullie zoon. 💙😊

Misschien kan je met iemand gaan praten hierover? Want het lijkt me niet echt goed, voor jou niet (en je relatie met je man), maar ook niet voor je zoontje. Misschien kan je het aangeven bij je verloskundige?

Erover praten met je verloskundige. Mogelijk kan zij je doorverwijzen naar een hulpverlener of kan ze je met wat extra begeleiding wat rust in je hoofd geven. Misschien helpt het je door je gevoel te scheiden: 1. Je had graag een meisje gehad en dat is een teleurstelling 2. Jullie krijgen zoontje en de 20wk echo was goed! Het eerste hoeft het tweede niet in de weg te zitten en die beide gevoelens mogen er zijn. Een stom voorbeeld: ik kocht met mijn man een huis en moest daarom mijn eerste appartementje uit waar ik me zo fijn voelde. Ik was dol blij met ons nieuwe huis en heel verdrietig dat ik het oude achter moest laten. Ook al is het 1 het gevolg van het ander, het had niets met elkaar te maken. En alle emoties mogen er dan zijn. ❤️

Je kunt uit je verhaal heel goed opmerken dat jij je zeker er van bewust bent dat je al heeeeel blij mag zijn als je überhaupt zwanger raakt en er ook een gezond kindje in je groeit. Herinner me nog je topics over je angst over een verdikte nekplooi, dus mede door dat denk ik gewoon dat je je er heel bewust van bent dat een gezond kindje een grote zegen is. Ik ben van mening dat iedereen een voorkeur heeft. Je hebt een bepaald beeld in je hoofd en je ziet jezelf als een meisjesmama of een jongensmama. Ik had ook een lichte voorkeur voor een meisje en dat komt puuuur door de kleertjes. Was er zo van overtuigd dat het een meisje was, dat ik al jurkjes wilde kopen. Had nog allemaal foto’s gemaakt voor we naar de pretecho gingen. Toen we de ballon lekpriken en blauwe confetti zag, was ik helemaal ondersteboven. M’n eerste gedachte was: Ze hebben de verkeerde confetti gebruikt..! Ik kan 2 nachten niet slapen omdat ik nog steeds overdonderd ben. Steeds denk ik: Heh? Ik een jongensmama?? Hoee?! 😱 Het klinkt cliché, maar je gaat echt niet minder van je kindje houden als het niet het geslacht heeft wat je voorkeur had. Ik hou zielsveel van hem nu en zit al enthousiast naar jongetjeskleren te kijken. Ik denk dat zodra je je kindje in je armen hebt gesloten, je je nog meer zal schamen (op een positieve manier!). Wij hadden ook al namen vaststaan en ik denk dat als je een naam hebt, alles veel “echter” wordt. Ik hoop heeeel erg dat je gevoelens je niet zullen overheersen en dat je toch nog kan genieten van je zwangerschap! Zoek hulp in het ziekenhuis als je merkt dat het je leven echt overheerst. Er heerst ook veel taboe over dit onderwerp. Heel veel succes! ❤️

Ik herken dit zo erg! Ik ben in verwachting van een tweeling en 2 eiig (als het goed is) en ik was er zo van overtuigd dat het een jongen en een meisje was, mijn moeder ook zij had ook al allemaal roze dingen gekocht🤣 ik wilde zelf heel graag een meisje en een jongen , nou eenmaal de 20 weken echo , zagen we bij de 1e al overduidelijk een piemeltje , nou toen naar de volgende gaan kijken en ook daar zagen we een piemeltje, ik heb ook echt 5 x gevraagd weet u het zeker?! En jahoor heel zeker. Ben overigens super blij nu met mijn 2 jongens hoor vooral als je kleren gaat kijken😬 ben morgen 28 weken en kan niet wachten om mijn jongens in mijn armen te houden. Nu moet ik eerlijk zeggen dat meiden echt wel “heksen” kunnen zijn, ik merk dat heel erg bij het kindje van mijn broer , zij wordt bijna 4 maar jeetje wat is zij gemeen zeg😂 mijn vriend wilde heel graag 2 jongens en zijn er nu super blij mee!! Het komt wel echt , geloof me😘

Ik heb hier 9 maanden last van gehad. Ik wilde zo ontzettend graag een meisje omdat ik al een zoon had en wederom zwanger was van een jongen. Ik heb gehuild, gepiekerd, theorieren opgezocht wat ik had kunnen doen om het geslacht te beïnvloeden etc. Ik sloeg er echt in door. En nu... mijn zoontje is 12 weken en ik ben ZO gek op hem. Al mijn negatieve gevoelens zijn weg, ik denk niet eens meer aan mijn meisjes wens. Geloof me, het gevoel verdwijnt echt. Misschien voorlopig niet maar zodra hij in je leven is ebt dit echt weg!

Meeste vrouwen wachten super lang totdat ze zwanger raken. Of na zoveel miskramen. Wees blij dat je een gezond kindje draagt. Sorry als ik hard ben geweest.

Ik vind het heel dapper dat je dit uit durft te spreken. Ik denk dat heel veel vrouwen dit gevoel hebben.

Wachten? Wat een nare reactie! Ik heb jaren in het ziekenhuis gelegen, de meest vreselijke behandelingen gehad... Het was geen kwestie van wachten! Het was overleven! En ik ben heel blij dat ik een gezond kindje draag!

Heb je jezelf al eens afgevraagd waarom je net zo graag een meisje wilt? Ikzelf wou toen ik zwanger was liefst een dochter omdat ik mijn papa op jonge leeftijd ben verloren. Puur psychologisch. Ik wou dus eigenlijk mijn eigen gemis compenseren en die band bij mijn lief en een dochter terugzien, maar we kregen een zoon. Het heeft een paar dagen geduurd voor ik dat besefte. Daardoor kon ik het wel plaatsen. Van zodra we de naam hadden, kon ik ook al helemaal wennen aan de gedachte van ‘onze zoon’. Hij is nu bijna tien weken, en ik kan oprecht niet meer snappen dat ik toen een paar dagen zo verdrietig was. Ik ben immens verliefd op hem. Als je van jezelf weet waarom je net een meisje wil, kan je mogelijks voor jezelf al wat meer gaan kaderen waardoor het makkelijker kan worden om de klik te maken. Ik weet dat redelijk wat vrouwen een meisje willen omdat ze zelf een goede band hebben met hun moeder. Of voor het roze, de vlechtjes, de jurkjes, het samen shoppen,... Kortom; de typische ‘meisjesdingen’. Alleen heb je nooit de garantie dat je dochter daar van zou houden. Ik was een kind/puber dat niet hield van roze, shoppen of tutten, en was meer into voetballen, boomklimmen, kampen bouwen,... Terwijl één van mijn beste vriendjes dan weer hield van dansen, nagellak én de prinsessenjurken van zijn zus. In zulke gevallen kan je voor jezelf de bedenking maken dat je wens is gebaseerd op een beeld in je hoofd waarvan je helemaal niet zeker bent of het zo ook wel gaat zijn. Of als je bijvoorbeeld denkt dat jongens enkel veel te wilde druktemakers kunnen zijn, dan zal je ook wel lezen of horen dat er heel wat jongens anders in elkaar zitten. Of dat het ene niet automatisch wil zeggen dat het andere niet kan. Een drukke zoon kan ook erg zachtaardig, gevoelig en lief zijn. Het ene sluit het andere niet uit. En wie weet wil die wél met je gaan winkelen, terwijl je dochter het geen bal interesseert. Wat ik maar wil zeggen: het kan echt wel helpen door op zoek te gaan naar de reden waarom je zo graag een dochter wou en je beeld bij te stellen. Garanties heb je nooit.

Ik heb ook altijd een meid gewild, bij wijze van spreke vanaf het moment dat ik kon praten, ik wilde ook een dochter. Maar op de 1 of andere manier is het in mijn omgeving niet gelukt om meisjes te maken. 🤣 Ten eerste, ik kreeg een broertje, je raad het al, ik wilde een zusje 🙄 dat zusje is er ook nooit gekomen. Ten tweede, 4 jaar geleden, broertje en schoonzus zwanger... ik hoopte zo op een nichtje, het werd een neefje. Ten derde, ik raakte zelf zwanger... zal ik dan diegene zijn die een meid maakt, je raad het al, het is een jongen 😂 Ik heb het nooit zo uitgesproken als wat jij heb gedaan maar ik herken je gevoel. Zelfs mijn moeder zei, ik had je zo graag een meisje gegund. En nu, nu ligt er een heel lief jochie van bijna 6 maanden in een ledikantje , en ik kan nog geen seconde buiten hem. De liefde die je voor je kind voelt is onbeschrijflijk. Echt, het komt goed. Zeker als je straks in de fase van herkenning komt, is zo mooi om te zien die blijdschap die ze hebben als je thuis komt van een dag werken. Onvoorwaardelijke liefde die je krijgt. En ze zeggen dan jongens altijd heel lief zijn voor hun moeder 😉 Sterkte 💙