Trauma? kind 13

Klinkt inderdaad als een trauma.. erg sneu hè, als je op die leeftijd al deze angsten hebt.. Wat nu.. ja trauma therapie Ik denk dat dat op zijn leeftijd al kan maar dat weet ik niet zeker. Wat zegt de huisarts? En heeft hij een behandelaar vanuit diagnose ADHD?

Hij had een behandelaar en krijgt er ook medicatie voor, maar hij is al erg vroeg gediagnosticeerd dus het loopt via de huisarts voortaan. mijn moeder word dus echt van het kastje naar de muur gestuurd, alsof niemand zich eraan wil wagen🤷🏼‍♀️. Ik probeer ze te helpen, want ik ben een regeltante die 50 instanties afbelt, maar waar moet ik in godsnaam beginnen.

En de vraag al bij de huisarts gesteld? Deze moet kunnen doorverwijzen. Anders zou ik een kinderpsycholoog proberen, gespecialiseerd in traumaverwerking.. Wat heb je tot nu toe al geprobeerd?

Ik zelf nog niks, maar het voelt nu wel als de druppel om me ermee te gaan bemoeien. ik weet dat mijn moeder bij meerdere instanties in brabant is geweest o.a. voor diagnoses. Ook is er bevestigd dat EMDR een optie is, maar ze willen zich hier nog niet aan wagen, omdat het extreem intensief is voor een jonger kind. Hij heeft ook problemen op school, dus het loopt een beetje door elkaar heen. Dan willen ze weer hier op wachten en dan weer tot hij op school zit, maar ondertussen zijn we al 3 jaar verder.

Hoi, heel vervelend voor je broertje en voor jullie. Een erg lastige situatie, vooral als je geen hulp lijkt te krijgen. Ik heb zelf vanaf mijn 13e tot mijn 18e hulp gezocht bij traumaverwerking binnen de reguliere hulpinstanties. Ik heb uiteindelijk de keuze gemaakt om een particuliere therapeute te bezoek die mij aan sprak. Ik ben net zo lang door gegaan tot ik iemand vond waar ik mezelf bij durfde te zijn. Mijn tip die ik aan iedereen mee geef die hulp zoekt; zoek een (kinder)psycholoog, particulier, die ervaring heeft met traumaverwerking waar je broertje zich prettig bij voelt. Heel veel sterkte

Particuliere hulpverleners volgen wat meer hun gevoel heb ik het idee. Terwijl reguliere hulpverleners wat vaker geneigd zijn om via 'het boekje' te werken

Ikzelf heb ASS (en vermoeden van ADHD) en heb als kind een gigantisch trauma opgelopen na de dood van mijn papa. Ik verstikte mijn moeder, week niet van haar zijde en was doodsbang dat ook zij zou sterven en alle anderen in mijn omgeving (zoals mijn oudere broer) ook. Dat heeft heel lang geduurd en was voor iedereen in ons gezin een erg zware periode. Mijn moeder heeft ook veel hulp ingeschakeld en ik ben met spoed bij een kinderpsychiater beland (ik verwerkte het op nogal lugubere manieren en gaf via tekeningen aan dat ik zelf dood wou), maar zij gaf het na twee jaar op. Ze wist niet wat aan te vangen met mij. Achteraf bekeken was veel te wijten aan mijn ASS, maar daar heeft toen niemand aan gedacht. Om maar aan te geven dat ik me kan inbeelden hoe frustrerend het wel niet moet zijn voor je moeder. Mijn mama heeft iets gelijkaardig meegemaakt en ik zie de wanhoop nog steeds in haar ogen als ze erover vertelt… Maar concreet: ik zou ook zeker blijven aankloppen bij de gespecialiseerde hulp en dus niet de ‘reguliere’ hulpverlening, alleen al door zijn ADHD. Maar van wat ik begrijp heeft je moeder dat al gedaan. Zijn er al eens verdere vermoedens uitgesproken door een hulpverlener? En wordt er dan echt gewoon gezegd dat ze het zelf niet weten of sturen ze je van het kastje naar de muur? Ik vind het echt sneu voor jullie. Zo’n trauma is niet niks, en juiste begeleiding kan echt helpen…

Ja dat is ook een beetje een dingetje wat daarna komt, hij wilt eigenlijk zelf geen hulp. Het is een heel stoer ventje met een onwijs grote mond, maar een heel kwetsbaar zieltje. Als ik al iemand vind die hem kan helpen, moet ik hem ook nog dwingen om geholpen te worden. Hoe help je een kind aan zijn probleem te werken, terwijl die niet geholpen wil worden 🥺. Wellicht is dat ook wel waarom mijn moeder nog geen steek verder is. Ik weet nu al dat hij die psycholoog zou uitschelden en vervolgens totaal zou dichtklappen, maar dat is echt zijn defense, er zullen toch wel vakmensen zijn die daar doorheen kunnen prikken ?

Ja lastig... Snap het punt over de intensieviteit wel.. EMDR hakt erin Bij een volwassene al heel erg, laat staan bij een kind met minder handvaten om ermee om te gaan. Ik zou beginnen met een goed gesprek bij de huisarts. Deze moet kunnen doorverwijzen. Daarbij ook wel op je strepen staan en je dus niet laten afwimpelen omdat andere beweren ergens op te willen wachten. Als jullie echt je zorgen hebben, moet je je vastbijten in de ellende van de zorg.. Ik werk zelf in de zorg, jongvolwassenen met gelijke problematiek en weet dus hoe star alles kan gaan...

Jazeker, die bestaan!

Mijn moeder heeft altijd geroepen daf het niet alleen ADHD is, wat hij dan wel zou hebben idk. Ik weet wel dat een moeder altijd voelt als er iets met haar kind is dus ik geloof haar. Mijn broertje is al heel jong afgeschreven als probleemkind. Hij is van speciaal onderwijs, naar speciaal onderwijs gegaan en zelfs daar is hij weggestuurd. Hij heeft nu al 3 jaar geen school, maar dagbesteding. Zo doende dus ook veilig thuis etc. Je zou denken mooi die helpen wel .. nou niet dus. Mijn moeder heeft al zovaak geroepen help hem alsjeblieft. Hij mankeert iets, zijn gedrag is niet normaal, maar het lijkt wel alsof ze daar niet doorheen kunnen kijken. Hij is gewoon stout en onhandelbaar en thats it. Misschien is inderdaad alternatief een optie. Een plek waar ze hem nog niet kennen en dus nog geen ‘slechte’ ervaring met hem hebben.

Heftig zeg! Je hebt ook gerichte hulpverlening rondom trauma. Daarnaast heb je ook hulpverlening in de vorm van emotieregulatie. Waar ik goede verhalen over heb gehoord is bokstraining. Er wordt dan middels boksen aan emotieregulatie gewerkt met hulpverleningsdoelen. Er wordt dan ook uitgelegd dat het boksen niet buiten het traject uitgevoerd dient te worden (naar bijvoorbeeld andere kinderen). Als ik het zo hoor ook met de diagnose ADHD dan zou dat mogelijk passend kunnen zijn. Vaak wordt deze vorm van hulpverlening ook aangeboden met een psychologisch traject.

Oh en wat me ook nog invalt is therapie met dieren werkt vaak heel goed. Zo heb je equitherapie (paardentherapie) en hondentherapie. Dieren voelen het gevoel goed aan van kinderen/mensen wat heel veel oplevert ook aan informatie voor de hulpverlener of de psycholoog die het traject begeleidt. Misschien ook een mooie manier van hulp als je broertje een klik heeft met dieren.

Vind ik echt rot om te lezen. Het kan soms ZO’N (onnodige) strijd zijn. Niet te vatten dat ze het gewoon wegzetten als enkel een gedragsprobleem. Denk dat je echt net die ene hulpverlener of instantie moet tegenkomen die je écht op weg kan helpen…

In ga er zeker mee aan de slag. Bedankt voor het delen van je verhaal 🥰

Hoi TS! Je benoemt in andere reacties dat hij ook van school naar school is verwezen en al 3 jaar geen onderwijs volgt. Bedoel je dat jouw broertje helemaal geen onderwijs volgt? En is dit de reden dat hij nu dagbesteding krijgt? Ik vind het lastig om je gericht advies te geven omdat het gehele plaatje voor mij ontbreekt, maar als een kind geen onderwijs volgt / kan volgen (om wat voor reden dan ook) moeten er verschillende ballen gaan rollen. Zo moet het samenwerkingsverband van de scholen in jullie regio gaan handelen (ik vermoed dat door dit proces de dagbesteding is ingezet). Klopt dit? Zo ja, dan is dit de plek om jullie zorgen opnieuw neer te leggen. Het samenwerkingsverband moet gaan samenwerken met de hulpverlening en gezamenlijk met jullie (ouders, jij als zus zijnde) gaan bekijken wat jouw broertje nodig heeft om zich te kunnen gaan ontwikkelen. Als mijn assumptie klopt, dan is de stap naar de huisarts niet de juiste. De huisarts kan wel degelijk doorverwijzen naar hulpverlening maar (als ik het goed begrijp) hier zijn al verschillende stappen gezet. Jullie zitten dus op een ander punt in het proces.

Het klopt wat je zegt. Hij heeft al 3 jaar geen school. Hij is afgewezen bij meerdere scholen, dus vandaar de dagbesteding. Hier is dus ongeveer 2 jaar overheen gegaan. Hij (hun gezin) heeft daardoor een gezinsvoogd toegewezen gekregen van de rechter. Echter ziet alles er goed uit in theorie, maar is er halfjaar naar de afspraak nog steeds geen voogd toegewezen en is de uitspraak weer verlengd met een half jaar. In de praktijk duurt het allemaal wat langer voordat er actie wordt ondernomen.

Bedankt voor je antwoord! Ik begrijp het gehele plaatje nog niet helemaal. Als hij 13 is, is hij leerplichtig. Als er (nog) geen passende school gevonden kan worden, is dagbesteding inderdaad een optie (als dit passend is voor het kind natuurlijk). Echter moet er dan wel toegewerkt worden naar het behalen van bepaalde doelen. Er moet dus een plan onder zitten. In mijn werk regio (ook Brabant) blijft school (of het samenwerkingsverband) dan altijd betrokken in samenwerking met de hulpverlening (in dit geval de gezinsvoogd). Op het moment dat er een rechter bij komt kijken, zijn er andere factoren in het spel. Zo is in ieder geval mijn ervaring en kennis. Vervelend dat er nog geen voogd is toegewezen! Kunnen jullie wel contant leggen met die instantie of opnieuw met de rechter (de betrokkenen rondom die eerdere uitspraak). Iemand moet hier de regie / verantwoordelijk hebben. Ook als er nog geen voogd is toegewezen.

Hoi TS! Ik werk zelf voor een zorginstelling met kinderen zoals o.a. Jouw broertje. Echter is dit een logeerhuis waar deze kids in het weekend bij ons terecht kunnen, om hun ouders thuis te ontlasten van de zorg. Wij hebben kinderen met gedragsproblemen. Deze kinderen hebben vaak ook extra hulp binnen het gezin, met deze hulp is er maandelijks een 1 gezin 1 plan (alle hulptroepen om tafel om de stand van zaken rondom het kind te overleggen) zo zit daar vaak ook een gedragswetenschapper of kinderpsycholoog bij, net wat het kind of ouders nodig heeft. Dit alles regelen ouders zelf met een PGB (persoons gebonden budget) een WLZ (wet langdurige zorg) of via de Jeugdwet (een gemeente consulent binnen de regio). Vaak is er 1 persoon die de case load beheerst. Je geeft aan dat er een voogd toegewezen zou worden en dat veilig thuis ook al is geweest. Dit betekent dat jullie een contact persoon moeten hebben via de instantie die dit regelt. Klop aan bij de gemeente, hier moeten ze jullie serieus nemen. Of vraag om hulp bij de begeleiders van de dagbesteding. Huisarts zal niet veel kunnen. Het klinkt voor mij (in de ervaring die ik heb) een beetje als bepaalde dwanggedachtes die hij heeft, wellicht kan hij hier met therapie beter uit komen en neemt het wat zorgen voor jullie weg. Trauma durf ik niet te zeggen, maar ik ben geen arts! Succes en hopelijk heb je hier iets aan! 🍀

Dankjewel voor jullie input allemaal, dat waardeer ik oprecht. Ik ga binnenkort even mijn met moeder aan tafel zitten dat ze me concreet alle informatie geeft van hulpdiensten.