Traumatische bevalling verwerken

Emdr! Heeft super goed geholpen en is heel concreet. Zou er zo snel mogelijk mee starten als dat mogelijk is

Ik zou emdr aanraden, heb ik gehad om een andere traumatische ervaring te helpen verwerken

Ik raad imh aan. Een imh specialist behandeld baby's met een trauma en diens ouders Vaak is dit door middel van emdr. Sterkte Hopelijk kunnen jullie wel genieten van jullie kleintje

Wat naar voor jullie! Hopelijk kunnen jullie wel een beetje genieten? Ik heb zelf 1 sessie EMDR gehad, maar vond de nasleep veel te heftig. Had het idee dat ik 2 dagen niet kon functioneren(als moeder). Toen heb ik IRRT therapie gehad. En dat werkte voor mij heel goed! Sterkte!

Ik heb eerst even afgewacht. Na 6 weken was het algeheel al stuk rustiger en kon ik er alweer over praten zonder direct te huilen. Uiteindelijk ook geen hulp voor nodig gehad.

Wat vervelend zeg! Mijn tweede bevalling was ook traumatisch helaas, ik was zo verdrietig en kon ook niet terug denken of over de bevalling praten zonder te huilen de eerste weken. Maar het hielp wel dit gewoon te doen. Uiteindelijk werd het minder en minder. En ik vergeet natuurlijk nooit wat er allemaal is gebeurd, maar de scherpe randjes gingen er vanaf. Zo erg zelfs dat we het nog een keer gaan meemaken (hopelijk niet traumatisch natuurlijk haha). Gun jezelf ook wat tijd om te herstellen, een week is echt nog kort ook met alles wat er nu speelt! 😘😘

Ik heb het zelf even afgewacht maar toen ik na 3 maanden nog steeds flashbacks had, toch besloten emdr te gaan doen! Heb dat gehad voor eerdere trauma’s en ik weet dat het voor mij iig goed werkt 😊

Emdr kan erg goed helpen :)

Ik loop bij een psycholoog gespecialiseerd in zwangerschap, bevalling en ouderschap. Ik start binnenkort met EMDR om mijn bevalling van ruim 2 jaar geleden te verwerken. Je kan kijken of er ook zo’n gespecialiseerde psycholoog bij jou in de buurt zit. Voor verwijzing moet je dan naar de huisarts. Veel sterkte! Bij mij duurde het zo’n twee jaar tot ik doorhad dat het traumatisch was geweest. Ik hoop dat jij er minder lang last van hebt!

Voor mij zijn belangrijk geweest: - nagesprek gynaecoloog - behandeling psycholoog gespecialiseerd in mentale zaken rondom zwangerschap en bevalling - mijn verhaal voor mezelf opschrijven - foto's terugkijken (co assistent heeft ook foto's van daadwerkelijke bevalling gemaakt) en op later moment foto album maken van 'buik tot baby' (zonder de expliciete foto's) emdr wel kort gedaan, maar vond ik lastig. Andere manieren paste beter bij mij. En tijd veel tijd, het slijt deels en wat blijft heeft met soort rouwproces een plek gebonden. Dit hoort altijd bij mij maar staat mij niet meer in de weg. Wel kan het me nog raken in bepaalde situaties, maar dat mag ook. Sterkte!

Ik ben nu aan het afwachten.. bij mij is het niet alleen de bevalling op zich zelf staand, maar meer een samenloop van omstandigheden. Ik ben nu 4 weken verder en het wordt beetje bij beetje beter, maar ik vind het nog steeds moeilijk om er op terug te kijken en het er goed over te hebben. Ik wacht nog even af tot de na controle met 6 weken bij de VK.

Praten, praten, praten. Gun jezelf de tijd. 9 maanden zwanger en 9 maanden ontzwangeren.

Ik zou voor EMDR kiezen. Hier 2 traumatische bevallingen gehad en bij de eerste dag ik het is normaal. Na mijn 2de bevalling heb ik reveleladatie traject gevolgd en daar kreeg ik EMDR op hun advies. Naar 5 sessies kon ik eindelijk het een plekje geven! Heel veel succes! En denk aan je zelf.

Ik heb een brief geschreven aan onze baby met het hele verhaal van eindelijk zwanger t/m pittige kraamtijd. Bij ons zat het ook in de moeilijke start die ons zoontje had, naast de zware bevalling. Het verhaal voor hem opschrijven heeft mij enorm geholpen met verwerken. Daarnaast heel veel praten en eindeloos de mooie maar ook de moeilijkste foto’s terug kijken. En tot slot het de tijd geven en accepteren dat het tijd nodig heeft. Ik heb geen professionele hulp gehad dus geen advies daarover, maar wie weet kan dit een aanvulling zijn. Sterkte met verwerken ❤️

Bedankt voor alle reacties! Ik ga mij verdiepen in de verschillende antwoorden. Ik kan gelukkig van ons kindje genieten al heb ik soms ook het gevoel dat ik haar de start, die ik haar wilde geven, niet heb kunnen geven. Dat doet pijn en maakt me heel emotioneel maar des ondanks voel ik heel veel liefde voor haar. Ik was bang dat dat minder zou zijn. Ik praat met diegene die dichtbij staan wel over de bevalling, ook kijk ik de foto’s die zijn gemaakt terug, ook van de spoedkeizersnede al zijn die heel heftig. Ik kan echter geen seconde praten, denken of kijken over/naar de bevalling zonder verdriet. Ook als ik slaap word ik soms in paniek wakker omdat ik er over droom.

Ik had de eerste week veel last van angst, paniek wakker worden zodra je de ogen dicht had en nare beelden die omhoog kwamen. Ik heb niet echt gepraat over de bevalling behalve "wat een horror". Emoties over de bevalling flink weggedrukt. Wilde er weinig over kwijt. Heb maandenlang veel gehuild, maar dacht ook dat het door pure vermoeidheid kwam. Uiteindelijk een tijdlijn gaan opschrijven, daarna verhalend opschrijven, medisch dossier opgevraagd in het ziekenhuis. Nu is ze 10 maanden en praat ik er af en toe over, merk dat dit mij wel helpt. Stukje erkenning/ verwerking. Praten met m'n partner vind ik ook lastig maar ben ik wel aan het oefenen 🙈.. Denk dat het heel goed is om te huilen, toe laten van je verdriet. Het mag er zijn! Ik snap eigenlijk niet zo goed waarom ik het zoveel weggedrukt heb. Goed dat je hulp wilt zoeken ♡

Hoi! Mag ik vragen hoe je er pas 2 jaar later achterkwam dat het traumatisch was geweest ? Waardoor kwam het besef ?

Toen ik alleen maar constante paniek en angst voelde na mijn positieve zwangerschapstest afgelopen juli. En dat terwijl ik 100% dacht klaar te zijn voor een tweede en deze keuze ook heel bewust met mijn vriend had gemaakt. Sindsdien gaat het mentaal niet zo goed. Sinds een week of zes ga ik naar een psycholoog en die heeft geconstateerd dat deze paniek een gevolg is van een aantal traumatische momenten tijdens mijn eerste bevalling.

Ik heb meteen een verslag geschreven en het verhaal veel verteld. Ik heb ook met de therapeute die in het ziekenhuis aangeboden was gepraat. Die gaf aan vooral ook de positieve dingen te blijven zoeken. Van de bevalling zelf had ik die niet, maar de "kraamweek" in het ziekenhuis was nog wel iets te maken gelukkig. Het schuldgevoel richting mijn dochter is ook goed gezakt gelukkig.

Wij hadden na de bevalling van onze dochter het ook best even zwaar met het verloop. Wat ons geholpen heeft is er veel over praten, ook met je VK of de gynaecoloog. Zij kunnen dan ook meteen passende hulp met jullie zoeken. Daarnaast helpt 'tijd' ook een deel om het een plekje te geven. Heel veel succes! En geniet van jullie gezin ♡