Tweestrijd verhuizen

Waarom zoek je niet een woning midden in?

Dat zouden we opzich willen maar dat is Amsterdam... en daar willen wij allebij liever niet wonen. Mijn vriend geeft ook aan dat hij buiten zijn ouders om de woonplaats leuk vindt, hii heeft er dus ook al 5 jaar gewoond. Het zit hem echt in dst hij zijn ouders achterlaat, maar ze zijn gepensioneerd in goede gezondheid en kunnen nog prima autorijden.

Ik zou niet verhuizen... is een uur echt zo ver? Ik heb vrienden op 2 uur afstand (ok met de trein, maar doe er ook wel even over). Je gaat niet even een uurtje weg en weer in de avond, maar moet dat? Hoe spreek je nu af met je vrienden en familie? Is het een optie om meer op kwaliteit van die afspraken dan kwantiteit in te zetten? Als jullie verhuizen, worden de rollen dan omgedraaid en woon je die afstand van je schoonouders vandaan? Gaan jullie dan steeds die afstand moeten rijden voor je vriend en zoontje?

Het zit hem er in dat ik 4 avonden/dagen in de week alleen ben, dat dit ook vaak in de weekenden is. Hierdoor moet ik de rit vaak allen maken. Als het omgedraaid is maken wij de rit samen. 140 km rijden voor een bak koffie doe je niet ff. Hier heb ik de vrienden van mijn vriend die ik nu dus vaker zie dan hij ze ziet en zijn ouders. Daar heb ik mijn familie mijn vriende. Dit gaat om ongeveer 15 mensen. ik rij vaker naar hun toe om langs te gaan dan dat ik zelf met mensen hier afspreek soms rij ik wel 3x per week daar heen. Ik dacht precies wat je zegt toen we gingen verhuizen met het is maar een uur en gwn meer kwaliteit in de afspraken.

Ik denk dat dit echt een beslissing moet zijn van jullie samen. zonder inmenging van anderen! Dus de vrienden en collega's van vriend niet, en de familie van jou niet. Als jullie beide tot de beslissing komen om te verhuizen omdat jij je niet gelukkig voelt. En je vriend ziet dat ook ik en vind het dan oke om te verhuizen dan vind ik dat alleen maar een dappere beslissing van jullie beide! Zeker ook dat je vriend ervoor open staat om te verhuizen zodat hij jou gelukkig kan zien. Je schoonouders zullen het echt moeilijk gaan vinden maar de band tussen de kinderen en hun hoeft er niet minder om te worden! Hier zijn we dus ooit samen begonnen in een dorp naast het dorp van mn schoonouders. Ik had het er prima naar mn zin daar. De oudste is er geboren. En toen begon het voor mij. Ik had een postnatale depressie en had mn moeder en zusje hard hard nodig. We zagen een huis in het dorp van mijn ouders. 60 min bij ons oude huis vandaan. Het huis was wel ons droomhuis, we zijn verhuisd.. inmiddels moeder van 2 Kids en nee ik zou niet graag weer terug willen naar de omgeving waar we begonnen zijn. Ik woon heerlijk (in het oude huis van mijn ouders inmiddels) en ben erg blij met de keuze die we toen vooral SAMEN gemaakt hebben! Waren mn schoonouders blij? Nou nee, ze hebben we altijd verweten dat ik hun zoon afgepakt had. Ik sta daarboven want ik ben van mening dat je niet iemand kan afpakken door een verhuizing (die degene zelf ook graag wilde!). Er valt niets af te pakken want hij is van zichzelf en heeft een eigen gevoel en keuze. En die keuze was voor zijn vrouw en zijn gezin..!

Wat fijn dat het voor jullie zo goed is uitgepakt. Dit klinkt heel vergelijkbaar ik heb het hier goed, maar ik ben niet gelukkig. Sinds een brun out is de energie beperkt en trek ik het niet goed om ook nog 2 uur te gaan rijden en nog daar te zijn. Ik heb ze nodig.... ik bel nu denk ik ongeveer 8 uur per week met mijn beste vriendin maar ik wil haar zien even de zorg over mijn zoon kunnen delen. Het is inderdaad een beslissing van ons samen, maar zijn ouders spelen wel flink in op zijn/ons gevoel.

Ik zou teruggaan naar jouw familie. Het klinkt alsof je ze heel hard nodig hebt, omdat je ook regelmatig alleen bent. Deze last vind ik dan ook zwaarder wegen. Daarbij heb je de andere woonplek echt wel een kans gegeven na bijna vijf jaar. En mensen die jou manipulatief noemen, daar zou ik echt maling aan hebben. Blijkbaar kennen ze je na al die tijd nog niet goed genoeg. Het is niet zo dat je na vijf weken al terugrent. En ja, voor je schoonouders zal het wennen zijn en jullie zullen tijd en energie moeten steken in het behouden van contact en de band met hun kleinkind, maar dat lijkt mij vanuit daar prima te doen. Het feit dat zij ook vitaal zijn en kunnen autorijden is ook prettig. Je kan zelfs overwegen ze eens in de zoveel tijd in een hotel in de buurt te laten overnachten. Dat vindt vaak zijn weg wel als iedereen daarin een aandeel voorr zijn/haar rekening neemt.

Ja als je psygisch minder sterk kan zijn dan heb je echt even iemand nodig die dat soort dingen op zich neemt. Zeker als ik ook lees dat je 4 avonden alleen zit ivm werk ed. Dan vind ik het absoluut niet manipulatief van je om terug te willen. Probeer echt samen een keuze te maken! Communiceer daar vooral samen over, zonder ouders of vrienden want die hebben er geen bal mee te maken! Natuurlijk zullen ze verdrietig zijn maar dat zakt wel weer hoor met de tijd. Jullie als gezin op 1 en dan pas de (schoon)ouders he..

Lastig zeg Dit moet echt een keuze van jullie samen zijn aangezien jullie met elkaar gelukkig moeten zijn. Schijnbaar werkt dit voor jou niet dus een verandering kan geen kwaad. Ik haal uit jouw verhaal dat je schijnbaar de aanwezigheid van je vrienden en familie nodig hebt. Ik lees echter alleen dat jij naar hun toe gaat. Is het niet mogelijk dat zij iets meer jouw kant op komen? De verandering voor je kindje zal groot zijn want je trekt hem dan idd bij opa en oma weg. Weleens waar met de vervanging van zn andere opa en oma maar toch is dat voor hem anders. Ik kan me verder niet goed inleven in hoe jij je voelt. Mijn ouders wonen ook verder dan mn schoonouders maar mijn ouders passen wel elke week op, op onze kids. Daarbij ga ik weinig zelf die kant op, ook al ben ik 3 dagen of avonden alleen thuis. Kinderen hebben ook hun rust nodig en wil ze dus niet constant meenemen om hele dagen weg te gaan. Ik voel me echter wel gelukkig in mn huis en woonplaats. Als jij dit niet bent, zal er toch iets moeten veranderen..en ja... Onvermijdelijk dat er aan beide keuzes nadelen zitten.

Geen idee waar jullie precies wonen, maar als Amsterdam het "midden" is, waarom is Halfweg, Zwanenburg, Aalsmeer, Diemen, Badhoevedorp etc dan geen optie?

Halfweg en zwanenburg is voor niemand handig behalve werk. Diemen en Aalsmeer is zeker een optie deze woning waarvan het bod is geaccepteerd is nog geen 10 minuten bij Diemen vandaan. Maar hoe dichter naar Amsterdam we gaan hoe meer woning we zullen in leveren zeker ten opzichte van onze huidige woning

Ben je wel gelukkig(er) als je dichtbij je vrienden en familie woont? Ik vraag me af of je nu niet een symptoom bestrijdt ipv de oorzaak. Ik bedoel daarmee dat het lijkt dat je je mentale staat erg laat beïnvloeden door anderen en door de omstandigheden: de opmerking van je partner, de oordelen over dat je manipulatief zou zijn, maar ook hoor ik je eigenlijk al zeggen dat je nu naar een niet-droomhuis verhuist en dat eigenlijk ook niet leuk vindt. Het klinkt lulliger dan ik bedoel, maar het klinkt een beetje alsof je in een slachtofferrol kruipt. Kun je geluk uit jezelf halen? En gaan staan achter de keuze die je maakt en - waar je ook woont - er een mooi leven van maken?

Waarom zou je het geluk niet mogen halen uit de nabijheid van je geliefden…? Vind het zo’n lariekoek dat je alles zou moeten kunnen halen uit jezelf. Best een hard oordeel ook, dat TS in een slachtofferrol kruipt… Ik vind het een lastige. Ik weet niet of ik zou verhuizen in TS situatie. Een uur vind ik niet ultiem ver, misschien kan je aangeven bij je vrienden en familie hoe je je voelt? Dat zij ook wat vaker jouw kant op komen? En dan, misschien kan je proberen wat meer contacten te leggen waar je nu woont? Steeds denken aan wat niet is, ontneemt de plek van wat kan zijn. Dat is zonde. Als het dan blijft knagen, zou ik het misschien nog eens heroverwegen. Maar dat het een vreselijk dilemma is, snap ik zeker

Wat jij schrijft "steeds denken aan wat niet is, ontneemt de plek van wat kan zijn" is min of meer wat ik bedoel met slachtofferrol. Het leest alsof TS in beide opties vooral het negatieve ziet. Als je nu al niet blij bent met het huis waar je mogelijk naartoe verhuist, heeft het dan wel zin?

Je zegt precies, waar het opstaat. Diep van binnen weet ik dat ik daar gelukkiger ga zijn. Maar dat er geen garanties aanzitten maakt me benauwd. Ik heb het afgelopen jaar een EMDR traject achter de rug. Geluk moet uit mijzelf komen, maar aan de andere kant kies ik nu ook meer voormijzelf ik ben het gesprek aangegaan met mijn omgeving ze komen zeker mijn kant op. Maar iedereen is nu eenmaal druk. Ik vindt het moeilijk ruimte in te nemen bij iemand terwijl mensen mij graag willen zien en het voor mij over hebben. Het is nu ook niet dat ik diep ongelukkig ben maar ik heb me echt te makkelijk gedacht voor we weg gingen . Daarbij gana we nu van een heel mooi huis naar een mooi huis. Het is ook de natuur die ik mis het langs kunnen gaan bij de paarden van mijn moeder in het bos. De centrale ligging in het land ik mis eigenlijk alles maar het meest het makkelijk langs kunnen gaan.

Ik heb het geprobeerd ik ben vrijwillger geworden bij de voetbal. Aan gesloten bij de tennis, de nieuwe buren uitnodigen. We hebben inmiddels ook goed contact met 2 gezinnen uit het nieuwe dorp. Ik ben echt vol goede moed het aangegaan. Maar blijkbaar heb ik het niet als genoeg ervaren. Dat is het ook, ik baal van mijzelf dat het niet is gelukt😑, het gevoel is ook al binnen een paar maanden gekomen en nu ruim 4 jaar later onveranderd ondanks de inspanningen die ik gedaan heb.

Nieuwe drop is onze huidige dorp trouwens.

Uit je antwoorden klinkt dat je echt wel wil verhuizen. Nabij naasten wonen kan enorm je woongenot verrijken. Even gewoon uurtje op de thee, samen eten als je anders alleen bent etc. Wij wonen ca uur van beiden ouders (soort van tussenin). Zit hier goed . Maar nu we mantelzorg nodig hebben vind ik het toch pittig dat ze zover moeten reizen zo vaak.. Als ik jou berricht zie denk ik, doen! Maar je man moet er ook achter staan. Anders krijg je bij van alles 'jij wilde hier zo graag wonen'.

Ga er gewoon voor! Uit eigen ervaring weet ik dat dit zo’n enorm verschil kan maken.

Ik vind dat er vrij hard op je gereageerd wordt. Voor mij klinkt het alsof je 100% gegaan bent voor de “nieuwe” situatie 4,5 jaar geleden en dit niet gelukt is. Nu maak je een hele goede keus en luister je naar jezelf. Dat is doodeng, zeker als je daarin niet gesteund wordt door verschillende mensen. Maar voor mij klinkt het als een weloverwogen en verstandige beslissing. Ik hoop dat je man en jij elkaar hierin goed kunnen vinden! Sterkte ❤️