Twijfel om relatie te verbreken..

Heb je hem al duidelijk gemaakt dat je hierdoor erover nadenkt weg te gaan?

Pfoeh. Als je jezelf inbeeldt dat je blijft, en dat je straks 80 bent en terugkijkt op je leven, hoe zou je er dan naar kijken? Zou je spijt hebben? Ik heb meerdere lange relaties gehad en ben 2x gescheiden en jouw relatie klinkt een beetje als mijn eerste huwelijk. Het is misschien lullig om te zeggen, maar ik was hem ontgroeid en in plaats van dat ik tegen hem opkeek en door hem kon groeien, was het andersom. Daarnaast was er nauwelijks intimiteit en nam de fysieke aantrekkingskracht enorm af. Het was een lastige beslissing, want je weet wat je hebt (bijna 10 jaar) en niet wat je krijgt, maar uiteindelijk was het voor ons beide de beste keuze te gaan scheiden. Na een poosje kwam ik mijn tweede man tegen en daarmee PASSIE en aantrekkingskracht. Maar toen we vrij snel daarna een kindje kregen, bleek dat we eigenlijk verder niks met elkaar gemeen hadden. Alles was discussie of ruzie en ik ging er letterlijk aan onderdoor. Na 6 jaar ben ik wederom weggegaan omdat ik niet anders kon. Nu inmiddels alweer bijna 4 jaar heel gelukkig met mijn huidige vriend. Hij is mijn beste vriend en hij is de knapste, leukste, liefste man die ik ken. Het leven is lichter en leuker met hem. Mijn ervaring is dat een relatie alleen gebaseerd op vriendschap werkt niet, maar een relatie alleen gebaseerd op passie ook niet. Je hebt allebei nodig. En ik snap dat je gehecht bent aan je leven nu, maar een groot deel blijft hetzelfde: je vrienden, je werk, je kindje. Misschien moet je verhuizen, maar vaak is daar wel een mouw aan te passen. Het enige moeilijke is dat je je kindje mogelijk minder ziet, maar daarvoor krijg je wel vrijheid en meer tijd voor jezelf terug. Hoe zou je daar tegenover staan? Oja, en vraag je ook af: zou ik gelukkiger zijn als ik alleen was? Want een nieuwe relatie is natuurlijk waarschijnlijk, maar geen gegeven. Het single bestaan is soms best frustrerend. Als je denkt dat je spijt krijgt als je blijft, en als je denkt gelukkiger te zijn alleen dan binnen de relatie, dan zou ik serieus overwegen de relatie te beëindigen.

Hi, wat vervelend dat je je zo voelt! Wat maakt dat jullie in het begin het wel leuk hadden samen en je aangetrokken voelde tot elkaar? Er zal vast iets positiefs geweest zijn in die tijd, is er nog een mogelijkheid om dat terug te krijgen door bijv samen of als gezin leuke dingen te ondernemen? Het klinkt inderdaad alsof jullie andere types zijn, wat heeft jullie destijds samen gebracht? Sterkte in ieder geval met de moeilijke situatie!

Omdat jullie een kindje hebben zou ik proberen écht te strijden voor de relatie met relatietherapie. Als dan over een tijdje nog blijkt dat je ongelukkig bent, kun je altijd nog uit elkaar. Je hoeft geen overhaaste beslissing te nemen :)

Ze zeggen altijd dat een vrouw gedurende de tijd in de relatie het al aan het afsluiten en verwerken is. En een man ziet dit niet altijd aankomen. Je twijfelt, of het is de gewenning en de vastigheid of je ziet toch nog ergens hoop in. Krijg dat voor jezelf eens goed in beeld. Als het alleen gewenning en vastigheid is, gaat dit je zeker niet gelukkig maken. Als je nog ergens hoop hebt zal ik jouw gevoel wel heel direct en duidelijk verwoorden naar hem. Inderdaad wat iemand anders ook schreef, aangeven dat je erover nadenkt om weg te gaan.

Ik herken jouw verhaal Klinkt als mijn vorige relatie Ik merkte pas hoeveel me dit echt dwars zat toen ik verliefd werd op een ander en daar een hele leuke relatie mee kreeg.. Als ik mij in jou zou verplaatsen, zou ik zelf uit de relatie stappen en kiezen voor jezelf! Ik zou het graag eerder hebben gedaan!

Heb eerder dit soort problemen van vrouwen gehoord. Maar na 2 jaar het leven te hebben geleid waar ze zo naar verlangde , het toch tegen viel. Hun oude leven vreselijk miste. Inclusief hun saaie man. Die ondertussen zijn eigen leven had opgebouwd en niet zat te wachten op terug keer van hun vrouw. Ik zou dus heel goed nadenken voordat je de stappen neemt. Denk je erover een paar jaar nog zo over? Valt er nog te praten? Misschien 1x per maand samen, ik noem maar wat salsa dansen? En jij 1x per maand nog op stap gaat met vriendinnen? 1x in half jaar samen nachtje hotel?

Hi! Op het begin zocht ik vooral stabiliteit. Hij had het allemaal mooi op orde en dat trok mij erg aan. We hadden samen heel veel lol en dat kunnen we nu nog steeds hebben, maar daar komt nog weinig van. Misschien wel door de sleur en veranderingen. Hij is vanaf het begin af aan al geen ondernemend typetje geweest, dat initiatief nam ik veel (realiseer ik nu). Toen kwam covid en mijn zwangerschap. Sindsdien is het niet anders meer geweest. Ik denk dat het hem ook heeft veranderd. Hij was al op zichzelf gericht, maar gaat nu richting een kluizenaar. Het stoort mij dat hij hier comfortabel mee is en dus ook geen drang voelt om met mij leuke dingen en uitjes te beleven. Het is ook niks negatiefs naar hem persoonlijk. Ik heb gewoon sterke twijfels of het een match is op dit moment en de toekomst, want ik krijg niet de indruk dat hij hier in wil/kan veranderen door onze eerdere gesprekken. Tegelijkertijd wordt het ongelukkige gevoel bij mij steeds groter, waardoor ik denk.. jeetje is dit het dan voor de rest van m’n leven? Ik twijfel dus of ‘teruggaan naar dat moment’ gaat lukken. Misschien wel, maar dat heeft 100% inzet en veel tijd nodig van ons beiden. Maar dan vraag ik mij ook af… wil ik dat wel 😞? Het is zo lastig.

Vorig jaar zomer had ik dezelfde dip. Toen ook zware gesprekken gehad. Dus ja.. ik doe echt m’n best. Een vriendin vroeg of ik nog samen met hem was geweest als ons kind er niet was geweest. Daar is het antwoord nee op.

Hoi, wat ik mij afvraag: was hij vroeger ook niet ‘saai’ dan? Het lijkt me niet dat je hier opeens achterkomt? Verder is het echt heel herkenbaar in bijna alle gezinnen om ons heen dat de relatie heel wat te verduren krijgt tijdens de tropenjaren. Je bent gewoon vaak moe en hebt dan tijd voor jezelf nodig, in plaats van ook nog ‘geven’ aan je partner. Mijn man en ik spreken dit heel vaak uit naar elkaar en zeggen dan: onze relatie komt wel weer. Ik heb geleerd dat je niet uit elkaar moet gaan tijdens de eerste 1000 dagen. Toen mijn zoontje ouder werd, werd het echt al beter. Meer ruimte voor leuke dingen en elkaar. Onze dochter is nu 8 maanden en zoontje bijna 3. We zitten er nu echt middenin qua tropenjaren. Ik kan dat heel goed los van elkaar zien en ben er heilig van overtuigd dat onze relatie over een tijdje weer op #1 komt te staan.

Oke, komt een lang antwoord. 😅 Als iemand die zelf introvert is, graag thuis is, en er niet vaak zelf op uit gaat op uitjes met vrienden, hoop ik wel dat je niet te veel verwacht van je partner om te veranderen.. Ik kan mij goed voorstellen dat het lastig kan zijn voor jou, maar hem saai noemen, terwijl je ook aangeeft dat hij eigenlijk altijd zo is geweest en dat jij eerst vooral het initiatief nam, vind ik ook niet helemaal eerlijk.. Het is gewoon zijn persoonlijkheid, en daar zal jij óf mee om moeten gaan óf je zal de keuze moeten maken bij hem weg te gaan. Maar van hem verwachten te veranderen zal niks helpen. Dan wordt hij alleen maar ongelukkig en gaan jullie elkaar dat verwijten. Mijn vriend en ik praten regelmatig serieus, en wij hebben de afspraak dat wij samen (en eventueel met vrienden en familie) echt wel leuke dingen doen, maar niet te vaak want ik moet hier gewoon (mentaal) van bijkomen. Verder doet hij gewoon veel leuke dingen met vrienden als hij hier behoefte aan heeft, gaat hij over het algemeen een week per jaar op vakantie met vrienden, op skivakantie of weekendjes weg. Dat vind ik allemaal prima, omdat ik weet dat hij daar behoefte aan heeft en zo gelukkig blijft. Zo is hij blij, en ik blij met m'n momentjes voor mezelf. Hetzelfde geld eigenlijk voor de intimiteit. Die is bij ons ook niet in grote hoeveelheden aanwezig, maar ook hier praten we regelmatig serieus over. Als 1 van ons meer behoeftes heeft praten we hierover en geven we dit aan. Als jij niet gelukkig bent met zoals het nu gaat, en serieus praten of inderdaad zelfs relatietherapie ook niet met oplossingen komt die voor jou voldoende zijn, zou ik voor jezelf kiezen. Bedenk dan wel dat je dan dus single bent, met (gedeeltelijk) een kind. Als alleenstaande ouder heb je een stuk minder tijd om leuke dingen te doen/uit te gaan, kan ik mij zo voorstellen! Denk vooral rustig na, wat wil je nou precies en hoe gaat het worden als je wel uit elkaar zou gaan.

Oei... Dat zegt eigenlijk al genoeg...

Hi! Hier ook een introvert met een extraverte man. Ik ben ook een echte huismus. Sociale bezigheden kosten mij veel energie en moet daar best een tijdje van bijkomen. Heb er daarom ook niet altijd zin in. Mijn man heeft ook een grotere vriendengroep (niet extreem), ik heb enkele goede vriendinnen waar ik graag mee praat. We spreken wel af, maar zodra de avond voor mij teveel wordt gaan we lekker naar huis (2/3 uurtjes). Mijn man heeft er geen problemen mee. Hij kwam hier ook al vrij vroeg in onze relatie achter en wist waar hij voor koos. Ik ken je man natuurlijk niet, maar wat voor jou saai is, is voor hem waarschijnlijk een manier om zijn energie te sparen. Voor mij heel logisch als je een gezin met jonge kinderen hebt. Misschien lukt het je om er op een andere manier naar te kijken. Dat betekent natuurlijk niet dat je in een ongelukkige relatie moet blijven.

Oprecht Vraagje: Waarom ben je ooit op hem gevallen?

Hier sluit ik me bij aan. Het kan iemand die introvert is best veel energie kosten zulke activiteiten zeker als je ook nog eens kleintjes hebt. Waarom probeer je geen relatie therapie? Zodat jullie elkaar meer begrijpen. Want blijven praten en communiceren zoals jullie nu met elkaar doen werkt dus niet. Iets gaat ergens fout. Jullie zullen namelijk allebij water bij de wijn moeten doen. Zowel hij als ook jij dus deels ook accepteren dat hij zo is. Betekend niet dat je alles volledig moet accepteren. Ik persoonlijk zou dit proberen nog. Werkt het niet dan werkt het niet een einde er aan maken heb je zo gedaan. Maar zorg ervoor dat je wel alles uit de kast getrokken heb dat je nooit achteraf spijt hebt dat je dat niet geprobeerd heb

Ik zie dat je in een andere reactie aangeeft dat jullie zonder kind niet meer samen waren geweest. Heel eerlijk vind ik dit juist altijd een bijzonder antwoord… Want wie denk je een plezier te doen? Jouw kind zal als hij/zij wat groter is ook echt wel zien dat jullie het niet leuk hebben samen en dat papa en mama een liefdeloze relatie hebben, dat is juist alleen maar sneu. Laat je kind zien dat het in sommige gevallen beter is om allebei apart verder te gaan en dat je zo ook gelukkig kan zijn. Ik ben er absoluut voorstander van dat een kind een vader en moeder heeft onder hetzelfde dak mits je liefde voor elkaar voelt. Dus stop alsjeblieft met trekken aan een dood paard en laat je kind zien dat geluk begint bij jezelf. Succes 🍀