Twijfel twijfel en nog eens twijfel..

Gefeliciteerd! Ik ben zelf een van de personen waarbij het langer duurde (4 a 5 jaar), met allerlei trajecten van dien, en ook ik heb tijdens me zwangerschap momenten gehad dat ik dacht ; kan ik dit eigenlijk wel? Ik denk dat alle/veel vrouwen dat voelen, ongeacht hoelang of kort het heeft geduurd. Dat maakt je dus geen slecht persoon, er komen gewoon een hoop nieuwe/onbekende dingen op je af. Maar, je kan het.

Gefeliciteerd! En dit zijn idd de bijbehorende paniek momentjes

Die gedachten zijn helemaal niet abnormaal. Je hebt ook niet heel veel tijd gehad om te wennen aan het idee van 'misschien' een kind krijgen, aangezien je direct zwanger was. Kan me zeker inbeelden dat het hierdoor ineens heel echt is. Je leven verandert ineens heel veel en je krijgt zo'n grote verantwoordelijkheid. Dus perfect normaal dat hierbij angst en onzekerheid hoort. Wij hebben jaren nodig gehad om zwanger te worden, met de medische molen en al. Normaal zou je denken: tijd genoeg om te wennen aan het idee. En toen het plots gelukt was en een baby dichtbij kwam, twijfelde ik ook en was ik zo nerveus. Dus je bent zeker niet alleen! Je bent zeker geen slecht persoon, gewoon menselijk 😘.

Ik ben heel pril zwanger, nu 4 weken, en alleenstaand. Hoewel dit al van jongs af aan mijn wens is ben ik erg nerveus en twijfel of ik het wel kan, mijn hele leven wordt nooit meer hetzelfde enz.... Fijn om te horen dat dit eigenlijk heel normaal is en veel aanstaande ouders dit voelen.

Geen zorgen, ik denk dat dat bij het ouderschap hoort. Misschien wel de rest van zijn of haar leven! Prettig vooruitzicht he😉. Je hoeft niet blij te zijn vanwege anderen. Ik ben nu 8 jaar bezig, zoveelste zwangerschap met eerder miskramen, ons 1e kind vlak voor de bevalling verloren, en nu weer zwanger maar genieten zit er nu niet in. Hoe gewenst ook, de angst is te groot. En nee, zelfs ik voel me totaal niet benadeeld door je woorden. Het komt bij iedere zoals het komt. Je hoeft zelfs niet de hele zwangerschap blij op een roze wolk te zitten. Gevoelens en gedachten komen en gaan, mede onder invloed van hormonen. Dat stuur je niet zo maar. Ik zou ze accepteren zoals ze er zijn. En trek aan de bel bij de vk als je merkt dat ze echt de overhand nemen. Geef alles wat er komt de ruimte en geniet waar dat komt En door te denken over de toekomst laat je gevoel je eigenlijk alleen maar zien hoe graag je straks een goede mama wil zijn. Geloof in jezelf en in jullie!

Dankjewel dit is wel een geruststelling inderdaad, ik ben alleen idd bang dat ik het niet kan en soms denk ik ook wat nou als ik de zwangerschap niet zou doorzetten zou ik het dan super erg vinden en spijt krijgen of zou dat beter voor me zijn, heel moeilijk als die gedachtes ...

Dankjewel dit is wel een geruststelling inderdaad, ik ben alleen idd bang dat ik het niet kan en soms denk ik ook wat nou als ik de zwangerschap niet zou doorzetten zou ik het dan super erg vinden en spijt krijgen of zou dat beter voor me zijn, heel moeilijk als die gedachtes ...

Yep ik heb hier ook last van, ik ben nu 7 weken zwanger dus ook nog pril. Schijnbaar zijn ons gedachtes toch normaal haha

Gefeliciteerd! En inderdaad, ik had datzelfde. Ontzettend gepland, heel blij mee. En toch momenten dat je denkt, waar ben ik aan begonnen, oh my God wat gaar er van m'n leven worden, willen we dit wel echt, is de relatie die ik nu met m'n vriend heb niet belangrijker, enzovoorts. Het tweede trimester was het helemaal weg en nu richting het eind komt het weer terug haha. Maar al die tijd wíst ik dat het een heel rationele keuze was, en dat er duizende redenen waren om hiervoor te kiezen. Dus ja, dat ik het even niet zo voelde.... En ik weet zeker dat zodra ik haar in m'n armen heb, ik nul twijfels meer over heb. Totdat t slaaptekort m'n geest weer overneemt. Maar ja, ook dat is tijdelijk 😉 Dus ja, het is normaal, het gaat voorbij, en probeer het nu niet te serieus te nemen, hormonen!

Dankjewel! Ik ga het proberen haha!

Kinderen hebben is voor mij echt altijd quasi een levensdroom geweest, en voor mij mocht het gerust al enkele jaren geleden zover zijn (ben nu 28). En ook ik heb al heel vaak die paniekmomentjes gehad hoor... voornamelijk in het begin van de zwangerschap en nu in de laatste weken heb ik het opnieuw (ben bijna 38w ver). Ik denk dat het er soms gewoon bijhoort.. het is een grootse aanpassing in jouw leven en het vraagt gewoon eenmaal meer verantwoordelijk van jou in je rol van ouder zijn, dat idee moet vaak wat wennen. Het zegt helemaal niets over jou dat je daarom een slechte moeder zou zijn hé. Ik geloof er zelf in dat dit allemaal volledig zal verdwijnen van zodra de kleine bij mij zal liggen 😊

Ik heb het ook hoor! En vooral dat ik denk, ga ik nog wel mn eigen hobby kunnen doen ( eigen paard ). Mijn man heeft eigen zaak dus veel komt op mij terecht. Hoe ga ik dit allemaal bolwerken? Maar ik probeer het los te laten en maar te nemen zoals het komt. Ik wil gewoon niet te veel plannen van “ we gaan het zo en zo doen “ nee, ik probeer dit los te laten en we zien het wel. Ik denk altijd maar zo, moeder wordt je vanaf de geboorte, en volgens mij komt er dan een bepaald instinct vrij waardoor je die zorg kan voor je baby. Maar de twijfels heb ik ook wel eens. En als ik dan zoals nu weer wakker ben en niet kan slapen door een druk mannetje in mn buik denk ik, tuurlijk kan ik dit!!! Ik ga het beste geven aan mijn kindje die nu nog onbezonnen in mn oventje aan het garen is🥰🥰

Ik heb precies dezelfde situatie haha, mijn man heeft ook een eige zaak & ik 2 paarden. Ik denk dat idd ook zo en soms denk ik zelfs Krijg ik hier geen spijt van enso, maar goed ik ben nu pas 7 weken zwanger dus het is ook nog kort allemaal, ik voel nog niks behalve misselijkheid en last van m’n darmen misschien is dat ook anders....

Ik heb het ook gehad en nog steeds nu ze geboren is. Zeker met al die gebroken nachten dan denk ik wel eens, waar ben ik aan begonnen, kan ik dit wel. Maar dan zie ik die glimlach weer van me meisje en verdwijnen die gevoelens weer.

Ja ik ben vooral soms bang dat ik niets meer met mn paard kan doen. Maar ik heb mn moeder om de hoek die wilt oppassen als ik ff wil rijden. Dat scheelt :)

Hi Theetje85, ik vind jouw verhaal herkenbaar. Ben zelf nu ook 4 weken zwanger; van een bekende spermadonor. Het ging zo snel, was meteen zwanger. Ben heel blij, maar soms komen er ook twijfels op: kan ik dit wel alleen? Je verliest je vrijheid.. En dan denk ik meteen weer: ja, ik kan het! Jammer dan van die vrijheid, ik krijg er ook weer zoveel moois voor terug. Heel dubbel allemaal!

Ik ben binnen 2 maanden zwanger geworden van een tweeling. Ook veel twijfels gehad. Dat komt ook door de hormonen. Ik denk dat nadenken over onzekerheden je een betere moeder maken. Je kunt meedoen met Moeders voor Moeders als je iets goeds wilt doen voor stellen die het moeilijk hebben.

nou lieve schat. ik ben via icsi zwanger geworden, en had deze twijfels ook. ik was genoot zelfs totaal niet van het zwanger zijn en had iets van is dit het nou? wat vreselijk dit. en dan moet ik hem nog uitpersen ook. nu 3 maanden verder ben ik door het dolle. zo gelukkig met mn kleine man en mn vriend. de twijfels zijn normaal! maak je daar niet druk om 😘

Hoi Theetje, ik herken veel in jouw verhaal! Heb er zelf ook voor gekozen om alleenstaande moeder te worden. Vooral omdat de biologische klok behoorlijk aan het tikken was en het voelde als nu of nooit. Het is allemaal heel snel gegaan; was bijna meteen zwanger. En nu het zover is, paniek ik wel eens.. wilde ik dit echt op deze manier, kan ik het echt? Voel me daar soms zo schuldig over... Fijn om herkenning in jouw verhaal te vinden!