Twijfels over kinderwens

Ja, ik! Tot een maand voor m'n zwangerschap enorm getwijfeld, al is mijn twijfel het jaar voor ik zwanger werd wel aan het wankelen geraakt. Ik heb kinderen gewoon nooit zo leuk gevonden, ook die van mijn vriendinnen niet. Toch werd de drang naar een mini-me wel groter, maar dat betekent niet automatisch dat ik alles wat met kinderen te maken heeft nu leuk vind. Ik ben nu nog zwanger en ben er wel blij mij, maar zit zeker niet op een roze wolk. Zit nog in m'n eerste trimester en heb veel kwaaltjes en voel me verschrikkelijk, helpt ook niet echt mee nu 😅

Ik ben een geboren moeder. Ik zag mezelf dan ook altijd met 3/4/5/6 kinderen (zwangerschap was drama, dus dat zal niet gaan gebeuren). Maar zelfs ik twijfelde tijdens de zwangerschap en de eerste paar weken. En nog denk ik af en toe: waarom wilde ik dit ook alweer?! Dus: heel normaal!! En het komt goed!!

Nog geen ervaring met het achteraf-verhaal gezien ik ook nog moet bevallen maar herken jouw gevoelens maar al te goed ..

Ik herken het hoor. Ik wilde misschien wel een kind ooit maar vond m’n leven zonder ook heel comfortabel. Het was voor mij geen eens die perse in vervulling moest gaan. Mijn man had al veel sneller de wens om er echt werk van te maken. Ik heb wat langer gewacht. Uiteindelijk zijn we er gewoon voor gegaan omdat voor mij ook het gevoel overheerste dat ik nooit die heftige kinderwens zou gaan voelen denk ik. Toen we ermee bezig waren merkte ik dat ik de teleurstelling van negatieve tests heel vervelend vond en ik was heel blij dat het snel lukte. Toch had ik ook nog niet de intense blijheid of roze wolk die anderen soms ervaren en ik herken je twijfel daarin. Wat ik nu ervaar nu ons kind bijna twee is is dat hij mijn hart gestolen heeft. Ik kan me geen leven zonder hem voorstellen. Toch heb ik nog steeds sterke behoefte om regelmatig even wat tijd voor mezelf te hebben, geen kind om me heen te hebben en doen we regelmatig iets voor onszelf of samen met of zonder kind. Die behoefte hoort gevoelsmatig erg bij die twijfel die ik had over het moederschap. Wij twijfelen hier nu over een tweede. Die eerste is een heerlijk kind geworden, maar of ik een tweede wil? De twijfel begint gewoon opnieuw haha

Ik heb ook heel lang getwijfeld. Ik heb het altijd samen met z’n tweeën prima gevonden, en denk ook nog steeds dat ik gelukkig was geweest als het zo was gebleven. Voor dat stukje geluk had ik geen kindje nodig, al ben ik altijd dol geweest op de kinderen van mijn zus en vriendinnen. Ik merkte vooral dat ik de laatste jaren steeds nieuwsgieriger werd naar hoe het zou zijn om echt iets van jezelf te hebben. Om die ervaring mee te maken, want als iedereen zegt dat het zo geweldig is, hoe kon ik dit dan niet zo duidelijk hebben? Zoals jij ook zegt: ik verwachtte dat dit gevoel vanzelf wel zou komen. Sinds 4 jaar heb ik een nieuwe man, en die had wel een sterke kinderwens, en misschien was het vooral dat ik het met hem wel voor me zag. Er veranderde in ieder geval dus wel iets, waardoor we besloten er voor te gaan. Sinds 8 weken trotse moeder van een prachtige zoon en gelukkig helemaal blij. Ben op en top aan het genieten van dat mooie mannetje en het gevoel wat hij me geeft is zo intens. Helaas moet ik ook eerlijk toegeven dat ik soms wel eens denk: waar ben ik aan begonnen. Dit was voornamelijk in de eerste paar weken door enorm slaaptekort en al die hormonen die door je lijf gieren. Het is pittig, moeder zijn, dus die gedachtes horen er de eerste weken vaak bij. Schrik daar dus niet van, want ikzelf was daar niet helemaal op voorbereid en voelde me daar eerst heel schuldig over. Nu kan het gelukkig meer plaatsen, loslaten en vooral ook genieten van de kleine man.

Hoi, Heel eerlijk had ik hetzelfde. En ben ik nu 4 dagen mama. Tot op de dag van de bevalling dacht ik wil ik dit wel? Precies hetzelfde zoals je zegt. Altijd gedacht het komt wel. Zelfs net na de bevalling voelde ik heel veel liefde maar tegelijkertijd een onzekerheid voel ik wel genoeg? Wij moesten een nacht in het ziekenhuis blijven. Was daar soms echt nog even wennen van oja ik ben mama. Maar nu.... Overspoeld met liefde voor de kleine. Het liefst heb ik hem de hele dat vast. Word ik soms overvallen met een gevoel die ik nooit eerder heb gehad, dit vond ik altijd heel cliché klinken, maar het is echt zo. Maak je geen zorgen. En probeer het gevoel ook niet af te dwingen. Je zal hoe dan ook je best doen.

Ik had heel lang geen kinderwens. Toen mijn lief dik 4 jaar geleden ineens aangaf dat hij heel graag een kind wou (hij werd er zelfs emotioneel van), moest ik even serieus slikken. Ik zat toen ook middenin een moeilijke periode waardoor ik nog meer dan anders er van overtuigd was dat een kind krijgen niks voor mij was. Ik heb toen aangegeven dat ik het niet zag zitten, en daar had hij begrip voor. Een paar maanden en een diagnose die mijn leven een duw in de goeie richting gaf later voelde ik me beter in mijn vel en zei ik dat ik erover zou nadenken. Dat nadenken heeft een jaar geduurd. Intussen kreeg ik gerichte therapie waardoor mijn leven steeds wat beter ging. Uiteindelijk heb ik na heel lang nadenken de knoop doorgehakt en gezegd dat het oké was voor mij. Zijn enthousiasme over het ouderschap had me toch wel dat extra duwtje in de rug gegeven. Geen moedergevoelens of rammelende eierstokken dus, maar een weloverwogen keuze om de sprong in het diepe te wagen. Onze zoon is nu 20 maanden, en het is zowel de beste als zotste keuze die ik ooit had kunnen maken. De bezorgdheid dat ik spijt zou krijgen spookte maar heel erg kort door mijn hoofd, en ik heb er ook nog geen seconde spijt van gehad. Love our little guy. Hij heeft mijn leven oprecht mooier gemaakt. Soms is het wel moeilijk, maar dan is dat niet zozeer door het moeder zijn, maar eerder door alle andere factoren die je moet combineren met een kind (huishouden, werk,…). Voor hem zorgen gaat me het beste van alles af, al sinds de geboorte. Alsof het nooit anders was geweest.

Ik ga heel eerlijk zijn, mijn man wou kinderen, van mij hoefte het niet perse. Dochter gekregen en alles prima stond er wel wat alleen voor maar was te doen. Man wou 6 kinderen, ik had het al naar beneden naar 4, want ik hoef er echt geen 6, dat wist ik gelijk al 😅 Nu nummer 2 een preemie, 6 week te vroeg allemaal problemen, huilbaby, veel dokter bezoeken en sta er weer alleen voor + onze 20 maanden oude dochter, omdat mijn man nooit thuis is. Dus ik heb nu nada kinderwens meer, en denk dat ik met 1 kind gelukkiger was geweest. Ik hoop dat het beter wordt als de kids ouder zijn maar hier is het nu elke week: 24/7 kids (waarvan mijn nu bijna 5 maand oude zoon echt te veel van mij vraagt), +/-25 uur part-time werk en al het huishouden en ik verdrink in het werk 😅 kids zijn leuk, maar met alles eromheen en dat ik er soort van alleen voorsta heb ik toch wel spijt. Dus ik denk dat ik klaar ben en er geen derde komt hoe graag mijn man het ook zou willen 🙃 Maar zoals jij zegt 'het kindje te kort gaan doen' is het probleem niet hier ze krijgen alles wat ze nodig hebben, het probleem is meer dat het allemaal wat te veel is voor mij en ik mijzelf 'tekort doe'. Ben mijzelf soort van kwijt want ik heb soms niet eens tijd voor een douche etc.

Ik herken het heel erg. Ben zes maanden zwanger en zat net nog op de bank te bedenken dat ik nog wel naar Thailand had gewild, en en en… Natuurlijk kan je ook met een kind naar Thailand, maar dat is niet de vrijheid die ik zoek. Het benauwt me heel erg dat een kind er al-tijd is. Altijd!! Ik vind dat een overweldigend vooruitzicht. Soms ben ik bijna jaloers op mijn eigen ouders, die zijn gescheiden waardoor ze ons soms ook wekenlang niet hadden. Heerlijk lijkt me dat. En wij konden met vakantie, ziekte, noodgevallen, feestjes ook altijd bij onze oma’s terecht. Ik heb helaas dat netwerk niet. Zoals ik er nu insta wil ik nog steeds wel kinderen, maar dan het liefst 40 weken per jaar. Ik moet zeggen dat ik nooit goed om heb kunnen gaan met “gedwongen” zaken die mijn leven of ritme overnemen. Zoals school of een aanwezigheidsplicht op studie, of zelfs maar een wekelijkse cursus. Ik heb altijd die ontsnappingsneigingen gehad.

Misschien heb je iets aan het boek twijfelmoeder van Patricia de Rijck. Ze heeft ook een Facebook pagina.

Ik (wij) hebben lang getwijfeld. Toen we elkaar leerde kennen (ik was toen 30), hadden we beide geen kinderwens. We vonden kinderen ok, bij een ander voor een uurtje. Een keer oppassen prima, maar doe mij maar een kat, zeg maar. Na een aantal jaren, waarin we druk bezig waren met werken en een stabiele basis aan het opbouwen waren, bleek dat we meer ruimte hadden. Meer plaats in ons huis, in ons leven en in ons hart. We hebben toen ruim een jaar getwijfeld, andere dingen op de bucket list gedaan (trouwen bv) en veel gepraat. Uiteindelijk de sprong gewaagd en ik was in de 1e ronde gelijk zwanger! Na de positieve test was het vooral een paniekgevoel bij mij. Dit ging veel te snel, ik had gehoopt binnen 6 maanden zwanger te zijn, langer was in mijn ogen een reële mogelijkheid. Maar gelijk de 1e ronde was niet eens in me opgekomen en het heeft echt wel een paar dagen moeten landen. Daarna was het goed, maar wel heel abstract. Ik las dan bv dat je met je baby in je buik moest praten, dat zorgde al voor een band. Ik kon daar echt helemaal niks mee. Dat is mijn hele zwangerschap ook zo gebleven. Er zou een baby komen, we regelde alle praktische dingen en dat was het eigenlijk wel. Nu is zoon 15 maanden en vanaf het moment dat hij op mijn buik gelegd werd, kan ik niet meer zonder. Het was liefde op het eerste gezicht en ik was ook gelijk moeder-moeder. Ik wil hem geen dag meer missen en vind een vrije dag met hem heerlijk. Natuurlijk zijn er mindere momenten, maar die wegen niet op tegen de vreugde die hij geeft. En inmiddels zijn we het proces van twijfelen weer van voor af aan begonnen. Willen we een tweede? Erg cliché, je kunt het je niet voorstellen. En dat is ook echt zo, ik had het me ook zo niet voorgesteld. Ik voelde gelijk de verbinding, voor anderen duurt het soms wel even. Maar je weet het niet van tevoren, dus laat het maar over je heen komen.

Gek om te zeggen, maar ik kan niet goed terughalen wanneer mijn kinderwens ongeveer is ontstaan. Toen ik bijna 30 was, denk ik. Toevallig had ik het hier laatst over met m'n vriend, en hij was oprecht verbaasd dat ik niet net als hij altijd al wist dat ik kinderen wilde krijgen. Maar ja, ik had heel lang genoeg aan mezelf. En nu eigenlijk ook weer, waardoor ik me sterk afvraag of een tweede wel een goed idee zou zijn. Ik hou echt heel veel van ons kind en ik heb er geen spijt van... maar ik voel me soms een beetje beperkt in doen en laten, en ook in mijn keuze voor een baan/ carrière, waar ik zo langzamerhand wel weer aan toe ben. Andere momenten voel ik me eenzaam... ik denk al met al dat coronatijd niet meewerkt en dat het bij ons gewoon langer duurt dan bij anderen om helemaal onze draai te vinden als gezin.

Wij hadden een beetje een vergelijkbare situatie, alleen ging het niet snel en hebben we ook wat medische hulp gehad om zwanger te worden. Toen de kleine er eenmaal was vond ik het meteen al veel leuker dan verwacht en mijn man juist zwaarder. Inmiddels is hij 1 en het is wel echt pittig op momenten, maar ik zou hem toch echt niet willen missen

Precies dit.

Wauw, super bedankt, al deze fijne en herkenbare reacties! Ook de pagina Twijfel order is een hele goede tip, kende ik nog niet. Door mijn omgeving lijkt een duidelijke kinderwens zo vanzelfsprekend, waarbij het voor mij voelde of er iets mis is. Door jullie krijg ik het gevoel dat het wel goed gaat komen!!

Ik heb altijd gedacht dat ik ooit wel kinderen wilde maar het kriebelde eigenlijk nooit. Ik zag mijzelf vooral niet oud worden zonder kinderen dus dan toch maar voor gegaan. Nu een zoontje van bijna 16 maanden en ik heb zeker geen spijt van hem. Echter mis ik mijn oude leven nog steeds enorm.. in mijn geval ben ik denk geen moeder voor baby's/kleine kinderen en verwacht dat het steeds leuker gaat worden. Ik word gelukkig van veel sporten, vrijheid, er lekker opuit gaan, op vakantie etc. Allemaal dingen die je met kleine kinderen lastig kunt doen. Soms voel ik me wel eens schuldig maar echt geluk krijg ik gewoon niet van veel tijd doorbrengen met mijn zoontje. Laat ik wel duidelijk zijn dat ik alles voor hem overheb en zielsveel van hem houdt! Maar mijn persoonlijke geluk haal ik gewoon uit andere dingen. Mijn leven was gewoonweg een stuk leuker geweest als ik geen kind had gehad op dit moment😅 Ik zie het als een investering en weet dat als ik straks met hem kan gaan voetballen, samen klimmen etc. en daarnaast weer een stukje vrijheid terug krijg, mijn leven juist een stuk mooier gaat zijn dan zonder kinderen! Dan kan ik ook weer genieten van de dingen waar ik gelukkig van wordt en hebben wij een gezellig gezin😁 Ik denk dat je je vooral moet afvragen waar voor jou de twijfels zitten? Zelf wist ik bovenstaande al van te voren (valt alsnog zwaar haha) maar hielt hier wel rekening mee. Twijfel je aan of je voldoende liefde kunt geven? Of je je oude leven te veel gaat missen?

Altijd wel gedacht dat ik ooit wel kinderen zou willen. Mijn vriend wist niet wat hij wilde. Ene keer zei hij nee nooit en dan zei hij nou misschien in enkele jaren want helemaal uitsluiten wilde hij het ook niet vooral omdat het voor mij dan ook als een afgesloten hoofdstuk zou voelen en wat wilde ik dan? We zijn 11 jaar samen maar het nooit kinderen krijgen deed wel zeer. Ik had dan vooral altijd het idee wat als ik het nooit mee maak om zwanger te zijn en een eigen kindje te hebben. Ga ik hier geen spijt van krijgen? Maar dit is echt 2x in elf jaar besproken en dat was in het begin van onze relatie. We hebben er eigenlijk veder niet meer over gehad en was nu ook nog niet de bedoeling. Begin 2019 ben ik gestopt met de pil om na 10 jaar gebruik weer een normale cyclus te krijgen en dan misschien een spiraal te nemen. Ik werd echter niet ongesteld en heb 10 maanden afgewacht maar er gebeurde niets. Na meerdere onderzoeken in het ziekenhuis kwam eruit dat ik een vergrote hypofyse had en teveel melk hormoon en daardoor geen cyclus. Hiervoor kreeg ik medicijnen en moest ik elke 4 weken bloed prikken om te kijken in hoevere het gedaald was. Eerste keer was het nog te hoog dus verder met de medicijnen. Ondertussen gingen we naar Italie op vakantie en voelde ik mij soms helemaal niet goed maar toen nog niet aan een zwangerschap gedacht want ik was nog niet ongesteld geweest. Bij thuiskomst bleef ik zo kwakkelen met misselijkheid enz. Toch voor de zekerheid maar een test gedaan en binnen 10 sec was het duidelijk. Hartstikke zwanger al meer dan 6 weken stond er! Dat betekende dat ik na 2 weken van de medicijnen al zwanger ben geworden zonder dat wij daar überhaupt aan hebben gedacht dat dit kon. Een echte rollercoaster. Volgende dag naar de gynaecoloog die het ook niet kon geloven. Dit was wel heel snel! Op de echo zag ik het hartje al kloppen. Mijn vriend wilde dit niet maar ik kon het niet afbreken. Samen op gesprek bij de gynaecoloog die eigenlijk meer aan mijn kant stond want zij vond dat we beide aanwezig waren en tja hij wist ook wat de consequenties konden zijn. Maarja dat kan zo iemand wel zeggen maar wij waren hier niet op voorbereid en hadden dit nooit verwacht. Ik ben toen erg duidelijk geweest naar mijn vriend dat hij niet hoeft te blijven als hij dat niet wil maar ik de baby niet laat weg halen. Ik zou alle testen doen om te kijken of het een gezond kindje is en als dat zo is dan blijft het zitten. Alle testen waren postitief en ik ben inmiddels 34 weken zwanger. Mijn vriend heeft het een plek gegeven maar kan soms nog wel boos zijn om het feit dat hij eigenlijk geen "keus" heeft gehad in het wel of niet houden van de vrucht omdat ik mijn keus al gemaakt had. Ik hoop dat als hij straks onze zoon vast heeft hij ook verliefd op hem zal zijn net zoals ik bij de eerste echo al was. Hij is tot nu toe erg lief voor mij en de ongeboren baby! Hij wilde eergister ook al de bevalling oefenen zodat hij weet wat hij moet doen als het begint enz. Ik weet in ieder geval dat hij de beste vader zal zijn die ik mij wensen kan voor onze zoon en zeg dit ook vaak tegen hem!

Heel herkenbaar wat je schrijft. Zoontje is nu 18 maanden en dit is goed ik het nu ervaar. Ik zou zoontje voor geen goud willen missen, maar ik vind het constant aan staan en dingen moeten wel lastig. Ik snap ook moeders wel die hun kind bij hun man achterlaten bij scheiding omdat het ze te veel is.

Twijfel is normaal. Ik denk dat elke moeder dit tot op zekere hoogte meemaakt. Het is de grootste verandering van je leven, en er is geen weg terug. Moeder zijn is soms het mooiste wat er is, en soms het meest verschrikkelijke wat er is. Ik heb ook regelmatig gedacht "waar zijn we in vredesnaam aan begonnen? Ik kan dit helemaal niet!" Maar het gaat gemakkelijker worden. Je went aan je kind, aan je nieuwe routine. Je vindt jezelf weer terug. Er komt een moment dat je weer een nacht kan doorslapen, dan je savonds weer met vrienden afspreekt of naar de sportschool gaat. Geef het tijd. 💜

Ik was nooit het meisje dat moeder worden noemde als ze vroegen wat je later wilde worden. Ik had ook niks met baby's en vind het maar ongemakkelijk met kleine kinderen. Ook over gepraat met een vriendin die een aantal jaar eerder al kinderen kreeg. Want het leek mij wel mooi iets van mij en mijn man en de gezelligheid van een gezin met kinderen in huis. En mijn vriendin zei dat je eigen kind altijd anders is dan die van een ander. Ik had voordat we probeerde ook het idee als het niet lukt dan word ik gewoon een leuke tante, kan ik wel een paard kopen en meer mijn eigen ding blijven doen. En toen vond ik de negatieve testen toch heel naar en stelde het mij meer teleur dan dat ik had gedacht. En nu heb ik een zoontje en het is inderdaad makkelijker met hem dan met andere baby's en zou ik hem echt niet meer willen missen. Ik ga nog steeds ook tijd voor mezelf maken, maar nu ga ik maar 2 keer in de week op iemand anders paard rijden ipv een eigen paard hebben en dat is ook goed! Daarbij zou ik het nooit alleen hebben gered en gedaan, maar samen met mijn man is het toch wel een heel mooi iets om zo te ervaren!