Twijfels over relatie (8 jaar samen, baby)

Volgens mij hoort dat er wel bij, dat je na een lange tijd een keer in een dipje komt. Ik zou het bespreekbaar maken en als dit gevoel langer blijft aanhouden in relatie therapie gaan om te kijken of wat er nou echt is. Vecht voor elkaar om jullie relatie weer gelukkig te krijgen, maar accepteer ook als het blijkt dat het er gewoon niet meer in zit. Liefde (vind ik) is een van de mooiste dingen die er is, ik zou niet genoegen nemen met iets, alleen maar omdat het praktisch is. Super veel mensen doen dit, maar ik vind het persoonlijk echt een gemiste kans als je maar bij iemand blijft, omdat het gedoe scheelt of omdat je kinderen hebt. Je hebt wel maar 1 leven, zou toch zonde zijn als je dan eindigt met iemand, omdat het de makkelijkste weg was.

Hi! Vervelend gevoel he! Ik heb ook een relatie van 8 jaar gehad, weleenswaar zonder kind. Altijd kwam er tussendoor het idee: is dit het nou? Ik mis bepaalde dingen, ook al was de rest altijd redelijk in balans. De punten die ik bij jou hoor hoeven geen zaken te zijn, geen red flags wat mij betreft. Mijn huidige vrouw is ook een stuk pessimistischer dan ik ben maar dat is oke. Botsen qua opvoeding lijkt me wel lastiger. Als dit de eerste keer is dat je dit denkt, zou ik zeker niet gelijk een punt achter je relatie zetten. Ga met elkaar in gesprek hierover, kijk met elkaar hoe je een poging kan doen om zaken te verbeteren. Je noemt vooral praktische zaken die je tegenhouden, zoals huis etc. Uiteindelijk komt dat echt wel goed. Daar zou je je uiteindelijk niet door moeten laten tegenhouden. Het gaat om jouw geluk. Bij mij 'loste' het probleem zich op doordat ik verliefd werd.. toen was in één keer duidelijk dat er idd meer is dan mijn relatie van toen.... Succes!

Ik denk ook dat het een fase is die erbij hoort. Het eerste jaar is ongelooflijk intensief en dat is een snelkookpan voor jou, hem en dus ook jullie relatie. Soms is liefde hard werken en dat hoort er nu even bij. Probeer allebei dat stapje extra te zetten om elkaar weer als partner te zien, dit begint bij het uitspreken van je zorgen en dat je mist hoe het geweest is. Grote kans dat hij hetzelfde ervaart en dan kun je samen bespreken en oefenen hoe je daar weer terug kunt komen. Succes!🤞🏻

Die eerste 2 jaren zijn echt tropenjaren. Wij komen nu pas weer een beetje tot elkaar. Het leven is ook gewoon pittig en alles moet maar. Werken, zorg voor de kleine en elkaar, huishouden, vrienden, (vervelende)familie. En dan moet je er zelf ook nog een beetje verzorgd bij lopen. Af en toe eens goed van bil.. 😝. Er moet gewoon zoveel en dan verlies je elkaar wel eens uit het oog. Misschien eens met iemand praten? Het gras lijkt wel altijd groener aan de overkant. Dikke knuffel voor jou 🫂!

.

Wat een lieve reacties allemaal! Dankjewel! Ik stond er heel koel in maar wordt nu toch een beetje emo omdat ik nu van meerdere mensen hoor dat het er ook bij kan horen, als onderdeel van die tropenjaren... En dat t niet meteen zaken zijn die einde relatie hoeven te betekenen. Hoe lastig soms ook, ik denk dat ik eens een goed gesprek aan ga en wellicht komt er inderdaad uit dat we dit beide voelen en beide verandering willen, maar even niet weten hoe en /omdat we elkaar een beetje zijn kwijt geraakt. Dank allemaal 💗

Regel een oppas en ga samen een nachtje weg. Even geen kind, lekker genieten van elkaar en een mooie stad. Samen uitgebreid eten en een goed gesprek voeren. Wij doen dat jaarlijks en hebben het echt even nodig om op te laden.

Ik herken veel van je verhaal, vorig jaar op hetzelfde punt gezeten. Uiteindelijk was het vooral mijn eigen groei (zoals jij beschrijft met grenzen) wat in de weg zat. Mensen groeien vaak niet tegelijk in hun vaardigheden en als iemand op dat moment nog niet meegroeit voelt het als een groot verschil. Hier is het met tijd en communicatie goed gekomen. Toen ik ging beseffen dat ik zelf groeide en hij nog niet kon ik er ook beter mee omgaan en kreeg hij weer ruimte.

Wat ik als tip zou willen geven is om leuke dingen met elkaar te doen, zonder de kleine, ookal heb je daar wellicht zoooo geen zin in. Niet eindeloos praten omdat je weet dat je dan mogelijk snel in conflict komt. Maar mijn ervaring is dat als je regelmatig leuke dingen doet, je ook weer meer naar elkaar toe groeit. Dan kan je daarna eens dat goede gesprek voeren. En echt, ik snap dat jullie beiden daar geen zin in hebben, zeker niet in het bedenken en organiseren, maar het kan jullie echt helpen.

Als je zoiets in je hoofd hebt krijg je het er moeilijk uit, en blijft dit naar voren komen. Als je beslist bij hem te blijven, zorg dan dat je echt achter die beslissing staat en je dit niet meer in je gedachtes krijgt. Ook als het weer even kut is, dan denken morgen nieuwe dag. Accepteer elkaars verschillen, respect voor elkaar, tijd maken voor elkaar. Sterkte.

Inderdaad, de tropenjaren zijn heftig en ik denk dat er maar weinig mensen zijn die zich een jaar nadat hun kind is geboren écht hechter en intiemer voelen. Dat gezegd hebbende zou relatietherapie misschien wel een idee zijn? Dat hoeft niet pas als je tegen een scheiding aan ligt, maar kun je juist ook ‘preventief’ doen zodat je elkaar leuk blijft vinden. En bedenk je ook dat de 7 year itch een dingetje is, misschien bij jullie een jaartje later ivm de baby. Is het gras ergens anders groener, beter, liever, chiller? Je kent het leven met hem nu door en door en kent het leven zonder hem niet meer zo goed, dus logisch dat je even gaat nadenken over of dat niet leuker was. Helaas krijgt uiteindelijk bijna 50% (!!) van de mensen spijt van hun scheiding, want de eerste maanden is het gras inderdaad groener maar daarna realiseer je dat je de rest van je leven de helft van je kind moet missen, altijd gedoe hebt met feestdagen, in je eentje mentaal, financieel en praktisch een huishouden moet runnen, etc. Als Het echt slecht is moet je natuurlijk zeker niet bij elkaar blijven voor de kinderen, maar het alternatief lijkt romantischer dan het is. Sterkte!! Wat mij vaak helpt is precies het tegenover gestelde van het advies hier. Juist niet tijd met elkaar doorbrengen (of nou ja, dat ook), maar even een weekendje in mijn eentje weg. Mezelf even terug vinden. En daardoor krijg ik ook ruimte om hem te missen en zie ik weer de positieve dingen.

Ik ben zelf ruim negen jaar met mijn vriend en tot we meer dan twee jaar geleden ouders werden hadden wij nooit ruzie. Lees: zeven jaar lang echt geen ruzie! Twee handen op één buik, verliefdheid bleef aanwezig. Deze man is gewoon mijn persoon voor de rest van mijn leven ❤️ Maaaaar. Sinds we ouders zijn hebben ze zo vaak ruzie gehad. Vermoeidheid, stress om alle ballen in de lucht te houden, andere zware gebeurtenissen die we beide voor onze kiezen hebben gekregen bovenop wennen aan ouderschap. Discussies rondom slaapjes van onze zoon toen hij een baby was. Ik kan nog wel 100 dingen opnoemen. Heb zelf op den duur relatie therapie voorgesteld. Dat gaf aan hoe serieus ik was en toen hebben we zelf zulke goede gesprekken gevoerd (dit was afgelopen januari). Therapie is uiteindelijk niet nodig geweest en sindsdien gaat het stukken beter. Ouderschap is ook veel makkelijker sinds zoontje twee is. Zelf zou ik nooit in de eerste jaren met een kindje zo’n drastische beslissing maken als scheiden. Tenzij er natuurlijk erge dingen spelen en je echt stok en stok ongelukkig bent. Dan kan scheiden beter zijn. Maar geef het eerst nog wat tijd en een kans, echt! Ik kies er zelf voor om de rest van mijn leven met mijn vriend te willen zijn. Ik voel gewoon dat hij mijn persoon is, ook al gaan we een zware periode door. Probeer avondjes en weekendjes met z’n twee af te spreken. Heb goeie gesprekken. Huil samen. Maak emoties bespreekbaar. Wees nieuwsgierig naar hoe je vriend zich voelt. Succes! 😊

Ik wil toch nog even wat toevoegen: Ondanks dat mijn vriend en ik voor ons zoontje werd geboren een hele goede probleem loze relatie hadden heb ik zelfs wel eens gedacht: is dit het? Hoe zou het leven met (naam man) eruit zien? Of single? Denk dat dat vrij normale gedachten zijn. Mijn realisatie was altijd: nee dit is mijn man. Maar fantaseren deed ik echt wel eens. Het is ook elke keer weer een keuze die je maakt he. Vooral in zware tijden moet je telkens de keuze maken om er sámen door te willen gaan! Is de keuze op den duur; nee ik wil er niet meer voor gaan. Ja, dan kan je beter uit elkaar gaan.

Misschien praten met een onafhankelijk persoon, nadat je eerst lekker samen even bent weggeweest en dat dat onvoldoende helpt. Jullie vinden elkaar wel weer maar geef het tijd en investeer!

Ik stuur je een privé bericht!

Vriendschap verzoek gestuurd

Alsof ik dit zelf geschreven zou kunnen hebben…. Helaas hier precies zo’n man wat echt energie uit me zuigt. Geen oplossing wel (h)erkenning

Baby heeft echt een hele zware wisselwerking op een relatie Je moet een totaal nieuwe dynamiek ontwikkelen en je verhouden tot een heel nieuw mens/factor in je leven. Ook zelf ben je enorm getransformeerd door het moederschap. Je hebt dus twee mensen die en zelf getransformeerd zijn én met elkaar een nieuwe omgang moeten vinden. Én een baby met alle praktische dingen. plus dat het leven ook gewoon door gaat.. Ik denk dat dat erg wordt onderschat. Dus ik zou naar mezelf kijken; waar kan ik zelf groeien en wat kan ik zelf verbeteren? Welke dingen in de gezinsdynamiek moeten echt anders? Hoe is dat voor jouw man? En het ook zien idd dat dit onderdeel is van 'de tropenjaren'. je kunt niet automatisch op dezelfde manier verder

Het klinkt niet echt alsof onoverkoombare problemen. Meer communicatieproblemen en algehele sleur. Ik denk echt dat je hier gewoon samen uit kan komen, heb je het weleens met hem besproken? En dan niet meteen in alle zwaarte, maar gevraagd of hij ook het gevoel heeft dat het wat minder lekker loopt, dat het wat stroef gaat. Misschien samen wat meer leuke dingen doen en praten om meer op 1 lijn te komen. Je geeft, heel knap trouwens, zelf al aan dat jij ook veranderd bent en hoe dat komt. Weet hij dit ook? En als het niet lukt om samen te praten en opnieuw je band aan te halen, is dan therapie een oplossing? Ik heb hiervoor ook een lange relatie gehad met een ‘is dit het nou’ gevoel en die verbroken, maar dat is zonder kinderen. Met kinderen in het spel wil je toch echt zeker weten dat je alles hebt geprobeerd. En dips horen erbij, Michelle Obama heeft daar een mooi stukje over op Youtube. Dat relaties nooit 50/50 zijn. Vond ik wel inspirerend en relativerend. Succes 🍀

Ik denk dat jullie heel veel kunnen oplossen door beter te communiceren. Mijn vriend en ik hebben extreem veel gehad aan relatietherapie. Anders waren we ook echt niet meer samen geweest. Nu zijn we hele blije ouders van een zoon van 7 maanden. Maar de vermoeidheid maakt dat we echt wel ons best moeten blijven doen om goed te communiceren. Een misverstand is zo gemaakt en een snauw zo gegeven. Uit jouw verhaal denk ik op te maken dat er bij jullie ook veel winst te behalen valt met betere communicatie. Je vriend vindt jou fel en hard communiceren. Misschien kun je (met behulp van een relatietherapeut) leren om nog steeds jouw grenzen aan te geven, maar dan op een manier die niet als een rode lap werkt op jouw vriend? Ik heb geleerd om beter uit leggen waarom iets voor mij belangrijk is. Mijn vriend heeft geleerd om ook te laten merken dat hij heeft geluisterd, door het even samen te vatten. Voorheen ging hij altijd meteen argumenteren, waardoor ik het idee kreeg dat hij niet luisterde, altijd tegen mij was, en geen rekening hield met mijn gevoelens. Bleek niet zo te zijn, maar zijn hoofd werkt gewoon anders, als zijn hoofd iets moet verwerken gaat hij 'blaten'. Heel irritant, maar nu ik het weet kan ik bij hem aangeven wat ik nodig heb qua bevestiging dat hij wel geluisterd heeft. Of ik laat hem even blaten, omdat ik weet dat hij dat nodig heeft en dat er wel een zinvolle reactie komt als hij de info geprocessed heeft. Een hij weet dit nu ook van zichzelf, dus als ik bij hem aangeef wat ik nodig heb, dan valt het kwartje en komt het ook goed. Iets anders wat ik in je verhaal lees is dat je positief probeert te blijven en in oplossingen denkt. Werkt op mijn pessimistisch ingestelde wederhelft ook als een rode lap. Hij voelt zich dan niet gehoord. Zijn bijnaam hier thuis is trouwens 'chef beren op de weg'. Dat zeg ik ook wel eens tegen hem als hij blijft hangen in allerlei mitsen en maren en hypothetische problemen. Dan begrijpen we elkaar weer even een lachen we erom. En kunnen we weer door. Ik denk dat je vriend vast ook in veel opzichten beter kan letten communiceren. Ik kan daar niet zo concreet iets over zeggen, omdat dat niet zo in vraag naar voren komt. Nog wel een belangrijk ding: voor goed communiceren is ook veel zelfinzicht nodig, want om te kunnen vertellen wat je nodig hebt moet je het wel weten van jezelf. Ik denk dat de gemiddelde man wat minder snel ontwikkelt qua zelfinzicht dan de gemiddelde vrouw. Bij ons was het verschil enorm. En dat is precies iets waar relatietherapie bij helpt. Snappen wat je zelf nodig hebt en dat op een goede manier aangeven. Dan kom je samen en stuk verder. Hoop dat het jullie helpt!