Twijfels vriendschap

Ik kan mij heel goed voorstellen dat dit je kwetst! Maar dan een misschien gekke vraag. Heeft ze zelf kinderen ? Want ik denk persoonlijk dat ze niet snapt en weet wat jij/jullie doormaken. En daarom niet weet waar ze goed aan doet en hoe ze moet reageren. Ik heb laatst een vriendin huilend over de vloer gehad omdat ze een miskraam had. En ik zeg je eerlijk ik vond het heeeeel erg voor haar/hun. Maar wat zeg je en waar doe je goed aan? Ik weet niet wat ze voelt en wat ze doormaakt (gelukkig). Dus mogelijk heb ik onbedoeld ook oppervlakkig gereageerd. Ik zou haar uitleggen hoe jij je voelt en hoe het je kwetst dat ze zo afstandelijk is geweest en oppervlakkig. Ik wil jullie in ieder geval veel sterkte wensen in deze lastig tijd. Hopelijk kan je het met je vriendin bespreken. En heeft ze het allemaal onbedoeld zo gedaan en heeft ze er niet goed bij nagedacht omdat ze zich lastig in kan leven in jullie situatie

Wat verdrietig dat je jouw/jullie kindje hebt verloren… Ik zou met haar bespreken wat je hebt gemerkt en dat je dat lastig vindt. Haar de kans geven om uit te leggen waar het door komt. Ben het wel met Sjakie88 eens; heeft ze zelf kinderen? Misschien weet ze niet goed wat ze met de situatie en/of zichzelf aan moet en vermijdt ze het daarom? Voor jou is het ‘the bare minimum’, voor vriendin kan dit weer helemaal anders zijn. Het kan alle kanten op. Ik heb 3 miskramen gehad, een goede vriendin was hier heel eerlijk over: ze kon zich moeilijk verplaatsen want ze zat in andere levensfase, nooit zwanger geweest maar wist ook niet goed hoe ze ermee om moest gaan en wat ze wel/niet moest zeggen. Door alles bespreekbaar te maken begrepen we elkaar beter en bleef het contact fijn. Ik kan me helemaal voorstellen dat het je kwetst, juist als je steun nodig hebt. Het gaat ook om verwachtingen, met heftige emotionele dingen kan dat snel mis lopen als je er niet goed over kunt communiceren, je kunt niet in elkaars hoofd kijken.

Heel veel sterkte toegewenst en een dikke knuffel. Ik vermoed dat je vriendin ontzettend graag er voor je wil zijn, maar zich niet goed kan verplaatsen in jouw situatie en jouw behoefte niet goed kan inschatten. Zonder enige bijbedoelingen. Maak het bespreekbaar,deel beide jullie behoeftes.

Ik heb niet het idee dat ze er niet voor je wilt zijn. Ik denk meer dat ze gewoon niet weet hoe. In je verhaal lees ik dat ze het echt wel geprobeerd heeft, alleen op een onhandige manier misschien. En ze voelde waarschijnlijk ook wel dat jij niet heel blij was met haar manier en nam dan toch een beetje afstand? Mijn beste vriendin heeft zelf bijvoorbeeld een heel ander leven. Vrijgezel, geen kinderen en ik merk dat zij zich sommige dingen ook niet kan voorstellen en andersom. Denk dat dat ook normaal is. Ik zou het zeker niet laten verwateren, maar er over blijven praten en gewoon eerlijk zijn over je gevoelens. Ik denk dat je later echt spijt krijgt als je zo’n goede vriendin kwijt bent geraakt. Heel veel sterkte!

Allereerst wat ontzettend verdrietig dat je dit mee moet maken. Ik weet hoe je je voelt. Bij mij waren reacties van vriendinnen ook erg verschillend. Ik zou het zeker met haar bespreken en hier erg bij je eigen gevoel blijven. Wellicht stelde ze juist geen vragen omdat ze dacht dat je dit pijnlijk zou vinden of wist ze niet goed wat te vragen. En ze heeft bijv. wel 2x aangegeven langs te willen komen. Dus misschien vindt ze dat ze op haar manier wel moeite heeft gedaan? Vul ik uiteraard even allemaal zo voor haar in hoor, maar meer om aan te geven dat zij er misschien anders over denkt. En ik ben het idd ook eens met de anderen dat het ook anders is als je nog geen kinderen hebt. Heel verhaal van mij inmiddels, maar ik zou er vanuit gaan dat haar intenties goed zijn maar dat het er wellicht wat onhandig uitkomt! Heel veel sterkte toegewenst met je grote verlies!

Wat ontzettend heftig wat jullie doorgemaakt hebben zeg... en wat een gemis zal het nu nog steeds zijn 😔 Ik sluit me aan bij de rest. Ik lees hier vooral een vriendin die op een wat knullige onhandige manier moeite doet om jou te steunen. Ipv haar verwijten dat je vindt dat ze niet het juiste doet, zou je haar kunnen vertellen wat jij dan wel nodig hebt op het moment? Ik heb zelf ook 3 miskramen gehad, waarvan er 1 met 12w dus ietsjes verder al in de zwangerschap. Het is mij opgevallen dat mensen soms hele domme dingen kunnen zeggen, zonder dat ze daar iets mee bedoelen. Mensen weten gewoon soms echt niet wat ze moeten zeggen en kunnen zich echt niet inleven in de situatie. Ik heb geleerd om daar maar blij mee te zijn, voor hun. Dat zij zoiets niet meegemaakt hebben en het dus niet begrijpen. Hopelijk lukt het om de straffende houding naar je vriendin wat los te laten en de vriendschap te herstellen. Heb je de laatste tijd nog interesse in haar getoond? Misschien helpt het als je haar vraagt hoe het met haar gaat en het gesprek eens daar over laat gaan? Dat je even over iets luchtigers praat en kijkt of het vanuit daar weer gemakkelijker wordt om te kletsen met elkaar? Succes!

Allereerst: wat heftig wat jullie moesten meemaken. Wij zijn ons kindje verloren met 21+6 (spontaan gebroken vliezen), dus kan me een beetje verplaatsen in je verhaal. Betreft je vriendin; het klinkt voor mij alsof ze gewoon niet zo goed weet hoe ze met deze situatie moet omgaan. Wat ergens ook wel logisch is, want wat zegt je tegen iemand die net een kindje is verloren/gaat verliezen? Ik denk dat het voor haar ook heel erg zoeken is / is geweest hoe ze er voor je kan zijn. Misschien voelde het voor haar niet gepast om dagelijks te appen en wilde ze je de ruimte geven? Mijn ervaring is dat anderen ook niet goed weten hoe met zo'n situatie om te gaan. De een gaat dit alleen uiteindelijk wat makkelijker/meer vanzelf af dan de ander. Ik denk dat je best met je vriendin kan bespreken wat het met jou gedaan heeft, dat is alleen maar eerlijk toch? En niet als verwijt, maar meer hoe je die periode en jullie vriendschap in die tijd hebt ervaren?

Wat heftig dat jullie dit hebben moeten mee maken. Ik snap je zeker, maar ze heeft toch geprobeerd er voor jou te zijn.. al kwam dit voor jou onhandig uit of kwam het bij haar verkeerd eruit. Misschien is dit ook de reden dat ze afstandelijker werd? Omdat ze niet meer wist wat juist was om te zeggen.. Ik vind dit ook lastig.. om bijvoorbeeld aan iemand te vragen hoe het gaat, terwijl je weet dat diegene z’n wereld aan diggelen ligt. Misschien wilde ze jullie juist wat ruimte geven om dit pijnlijke verlies te verwerken.. en op de aller zwaarste momenten heeft ze wel geprobeerd er voor je te zijn! Sterkte met alles 🍀

Ik ben ook een kindje verloren (ze heeft 5 weken geleefd). Vlak na haar overlijden trok ik me héél veel aan van wat een ander zei of juist niet zei. Eigenlijk was alles op dat moment ook verkeerd. Vragen als 'hoe gaat het' vond ik al zo ongepast (want natuurlijk gaat het ruk), mijn omgeving heeft het niet makkelijk met mij gehad. Ik vind het daarom dus wel verhelderend om jouw verhaal nu te lezen en bij mezelf te denken: jouw vriendin doet tussen de regels door best veel, maar misschien niet op de juiste manier voor jou. Kan ze het dus eigenlijk wel goed doen? Mijn man is veel nuchterder dan ik en haalde me vaak ook weer even op deze planeet. Ja mijn wereld stond stil maar die van een ander draaide ook weer door.. Dat betekent natuurlijk niet dat je vriendin er niet voor je kan zijn, maar op dit onderwerp zul jij ook moeten laten weten hoe je dat voor je ziet. Mensen reageren namelijk best afstandelijk op 'grote enge dingen'. Daarnaast, misschien lukt het je om je te focussen met haar op jullie verbinding. Ook juist misschien als afleiding. Dus gingen jullie voorheen altijd samen shoppen? Probeer er eens aan te denken of dit voor jou voor nu haalbaar is. Wij zijn inmiddels 5 jaar verder. Het verdriet zit er nog steeds maar mijn reactie op het handelen van anderen is milder. Intenties, daar gaat het mijn inziens om. En je vriendin die je wél nog voor je bevalling appte om je te zien, in het ziekenhuis wilde langskomen en de dag op je ontslag en na je ontslag wel naar je informeert, laat mijn inziens wel haar intentie zien om er voor je te zijn. Veel kracht gewenst✨️

Heb je het gesprek al met haar gevoerd? Om dit alles uit te spreken? Voor mij klinkt het in alles dat zij je wel zou willen steunen maar niet weet hoe ze dat moet doen. Jij wil gesteund worden maar geeft niet aan wat je hierin prettig vind. Je spreekt dit niet naar haar uit. Ik denk dat een gesprek veel dingen kan verhelderen en kan zorgen voor gelijke verwachtingen.

Wat rot dat jullie dit moesten meemaken. Ik lees in je verhaal wel een vriendin die veel moeite heeft gedaan op verschillende (cruciale) momenten, maar niet volgens 'jouw handleiding'. Naar mijn idee oordeel je hard over haar. Heb je gevraagd hoe het met haar gaat afgelopen periode? Speelt er mogelijk iets (groots) in haar leven waar jij geen weet van hebt?

Hi! Heb je verhaal gelezen en vind het heel verdrietig. Ik ben zorg een kindje verloren door spontaan bevallen met 24 weken. In zo een situatie kom je veel tegen qua mensen om je heen en vriendschappen. Mijn ervaring is dat niemand precies wist wat ik nodig had, ik eigenlijk ook niet. En hoe hard iedereen z’n best deed, bijna niks was genoeg, ik wilde gewoon m’n kind. Het boek het rouwt in jou heeft me geholpen om dit gevoel naar ander los te laten en meer begrip voor ze op te kunnen brengen. Mijn advies, ik zou het proberen naast je neer te leggen en er misschien nog een keer een gesprek over te voeren, maar ook in je achterhoofd te houden dat ze waarschijnlijk echt haar best deed.. heel veel sterkte in elk geval met het verlies :)

Heel verdrietig wat jullie hebben meegemaakt, dat zal vast veel indruk gemaakt hebben. Een goede collega van mij is ook een kindje kwijt geraakt, paar dagen na de geboorte. Ondanks dat ik zelf kinderen heb, weet ik nooit goed hoe ik er mee om moet gaan. Juist omdat ik het mega erg vind, maar niet goed onder woorden kan brengen hoe of wat. Ik zou met alle liefdes iets doen om de pijn te verlichten, maar dus geen idee hoe. Misschien duidelijk aangeven wat je nodig hebt? Misschien dat ze juist jou de ruimte/rust wilt geven.

Sterkte met het verlies van jullie kindje. Het is voor 'omstanders' soms lastig. Vanuit haar gezien wilde ze jou misschien juist niet belasten met allerlei vragen en komt dat bij jou alsnoppervlakkig over. Ook heeft ze geprobeerd dat te spreken. En heel logisch dat dese momenten niet uitkwamen want zou dat ook iets van mij en partner vinden maar ze doet volgens mij wel haar best. Maar zij weet niet waar nu jou behoeften liggen. Ik zou dit uitspreken. Wij zitten in andere situatie. Mijn man heeft kanker en situatie is behoorlijk ernstig. Kreeg op dag van diagnose van beste vriendin 'wel positief blijven'. Uhhh. Die dag verging onze wereld even, nee we hoeven die dag niet positief te blijven, gewoon realistisch. De een weet beter hoe om te gaan met zulk nieuws en anderen vinden het lastig. Zelf bel ik vriendinnen op als ik mijn verhaal kwijt wil, zij voelen soms bezwaard mij te bellen (voelt voor hun als storen). Terwijl ze het wel fijn vinden luisterend oor te bieden. Je hoeft niet te smeken gezien te worden maar een gesprek over waar jij nu steun aan zou hebben zou misschien heel fijn zijn. En hierbij ook uitspreken dat de opmerking die ze gemaakt heeft uit goed hart komt maar kwetsend bij jou is aangekomen. Heb ik ook gedaan mijn vriendin en toen kon ik de frustratie die ik toch had hierom loslaten. Sterkte

Allereerst: Wat een onwijze hel dat jullie dit hebben moeten meemaken. Zo onwijs verdrietig! Wat betreft je vriendin. Als het de goede vriendin is waarover je eerste instantie schrijft en er elke dag contact is, bespreek je dit toch als de volwassen vrouwen die we zijn. Het laten verwateren is makkelijk maar het meest pijnlijke wat er is, want de ander heeft misschien geen idee. Vriendinnen liggen soms niet op 1 lijn en dat is toch helemaal oke. Dan praat je en ga je door. Maar ik denk dat ze in de situatie (net als jij) haar best heeft gedaan. En aangezien ze niet eerder heeft gehoord dat ze dingen niet handig heeft gedaan kan ze het eigenlijk ook niet weten. Praaaat! Het is echt zonde een vriendschap te verliezen. Zeker omdat je het graag anders had gewild. Als de vriendschap je niet meer had geboeid, had het je niet zo geraakt ❤️

Dit!

Laat zeker deze goede vriendschap niet verwateren. Soms is het ook je eigen gevoel. Ze reageerde oppervlakkig( hoeft niet te betekenen dat ze het niet ontzettend erg voor jullie vind) toen je de moeilijke momenten had wilde ze er voor je zijn. Toen deed jij kortaf. Misschien heeft ze daardoor het gevoel dat je het er liever niet over hebt. Geloof me, ze zal dit niet met kwade bedoelingen doen. Dus spreek met haar af en geef elkaar een dikke knuffel en ga het gesprek aan.

Dankjewel voor jullie reacties, ik ga het proberen bespreekbaar te maken!

Ik zie een vriendin die heel graag wil, maar niet goed weet hoe. De "hoe" lijkt me voor haar ook heel lastig, de woorden die ze kiest lijken ook niet goed genoeg te zijn (ze kunnen natuurlijk nooit jouw verdriet wegnemen!). En ik zie vooral of alleen communicatie over WhatsApp? Vergeet niet dat er zoveel interpretatie bij zit, ook vanuit jou. Woorden kiezen zijn lastiger, verliezen emoties en kracht, je mist de non-verbale communicatie. Hoe vaak moet je appen? Je wilt niet storen, iemand in de waarde laten maar er wel zijn. Ik hoop dat je wat milder kunt denken over je vriendin, ze wilde je opzoeken, informeert naar hoe jij je voelt, spreekt een wens uit dat het beter mag zijn etc. De betrokkenheid is er wel, misschien wat onhandig. Wanneer hebben jullie elkaar voor het laatst gezien? Wordt het daar niet eens tijd voor?

Klopt het ging vooral via app in de periode dat ik net bevallen was. Daarna hebben we elkaar gezien. Ik vond dit contact ook lastig. We hebben het er kort over gehad hoe het met mij was. Maar ook daarin vond ik het lastig dat ze er eigenlijk niet echt over vroeg en voelde dat voor mij als weinig interesse. Maar als ik het zo lees ben ik miss te streng en moet ik meer begrip hebben voor haar ongemak. Het ging toen snel over waar zij mij zat, ze had het zwaar omdat haar moeder 1 week weg was van huis en ze zelf het huishouden moest doen voor zichzelf. We hebben het daar best lang over gehad en ze gaf ook aan; ik heb jou hier niet over kunnen spreken en dat was zwaar voor mij. Ik voelde dat eigenlijk tot nu toe als best wel oneerlijk; waarom voelt het alsof er weinig ruimte is om naar mij te vragen terwijl we wel zo lang spreken over hoe het met jou gaat. Ook alles waar iemand over ‘klaagt’ voelt dan als; ‘waar zeur je over’. Maar door de reacties zie ik in dat ik zelf steun moet vragen als ik dit verwacht van anderen. En dat ik er meer moet zijn voor haar als vriendin. Ik ga het opnieuw proberen met dit inzicht en milder naar haar kijken.