Uit elkaar tijdens zwangerschap

Relatietherapie? Ik vind dit meer klinken als iemand die onrealistische dingen verwacht in een relatie die hij ook ergens anders waarschijnlijk niet gaat vinden. Of die op het moment van de keuze van kinderen willen blijkbaar niet zo belangrijk waren…

Oef!!! Ik vind dit niet ok als je probeert voor een kind en dat zegt op t moment dat je op een point van no return zit en zwanger bent... lekker dan! Kan jij alles of alleen doen of je moet het weg laten halen?! Nee, echt zo niet ok dit .... Ik denk wat vooral belangrijk is, is voor jezelf even heel hard nadenken wat JIJ wil. Wil je dit kindje houden en tijdens je zwangerschap ervan uit elkaar gaan met alle ellende van dien en straks er alleen voor staan? Een baby kan nml niet 50/50 naar de vader nog . En een andere vraag die je jezelf moet stellen is of je met iemand zoals hem wel door zou willen. Want kan me voorstellen dat dit hoe dan ook traumatisch werkt. Als je partner voor jou vrijwel zomaar ineens met een positieve test zegt; o btw ik wil eigenlijk uit elkaar. Ik denk dat er in deze geen juiste keuzes zijn, het is hoe dan ook een klopt situatie waar je ook voor kiest. Bij hem blijven en naar therapie geeft ook een hoop onzekerheid en stress over de toekomst. Hoe dan ook zal je een pittige zwangerschap te wachten staan als je het kindje wel houdt. Heel heftig allemaal, heb met je te doen. Sterkte met je keuze ♡

Hoe moeilijk ook, klinkt alsof je er zelf een beetje rust bij hebt mocht het zo zijn dat jullie uit elkaar gaan.. misschien heb ik het mis, maar mocht het zo zijn dan wilde ik ook een tegengeluid geven voor de reacties die aangeven te werken aan de relatie (wat ook een mooie insteek is als jullie er beide voor openstaan). Maar, hoe ik ernaar kijken, maar de geboorte van de tweede wordt alles nog een stapje pittiger. Om elkaar te vinden, te accepteren en weer samen gelukkig te worden. Ik zou liever nu in rust uit elkaar gaan dan dat dit in een dieptepunt in het eerste jaar na de geboorte gebeurt. Mochten jullie er toch voor willen werken in de komende maanden, neem dan mee dat de maanden na de geboorte jullie mogelijk weer terugbrengen naar de moeilijke kanten van jullie relatie en je die maanden ook even te overwinnen hebt voordat je echt weer op je relatie kan bouwen.

Het gesprek van uit elkaar gaan hebben we ondertussen 2 keer eerder gehad in het afgelopen 1.5 jaar waarbij ik er eigenlijk heel anders in stond dan hij, ik zag het allemaal niet zo maar je kan een ander zijn gevoel niet sturen.. Het is zeker een kut situatie, je wil toch samen met je gezin een kindje op de wereld zetten en niet alleen.. Maar we hebben samen heel veel verdrietige dingen mee gemaakt wat zeker een stempel op ons beide heeft gezet, maar laten we wel voorop stellen dat hij geen slecht persoon is en we wel al 15 jaar samen zijn. Ik denk dat het als zo een grote gebeurtenis misschien veel emoties los maakt en dat dit dan omhoog komt.. Ik zit veel in mijn hoofd indd wat ik nou precies wil, maar dat vind ik nog lastig.. Aan weg halen heb ik eigenlijk niet echt gedacht, vind dat misschien een soort van oneerlijk aangezien je er toch zelf voor hebt gekozen..

Zwangerschap afbreken kwam ook niet echt in mij op na het lezen van je verhaal. Sowieso omschrijf je dat jullie samen voor een broertje/zusje wilden gaan en dat kan natuurlijk nog steeds jullie wens zijn, alleen mogelijk in een andere vorm. Als je een wens hebt voor een tweede, kan je een manier vinden, ondanks misschien niet ideaal, je hebt toch al één kindje die jullie verbindt en waar jullie samen voor te zorgen hebben.

Zou het kunnen dat, nu je zwanger bent, al het verlies naar boven komt en hij bang is nog meer kwijt te raken? Sommige mensen zijn zo bang iets kwijt te raken dat ze er zelf voor zorgen dat ze het niet meer hebben.

Ik vind zijn reden om uiteen te gaan ook best wel vreemd en komt over of hij nu (onbewust) iets zoekt om uit de relatie te stappen uit zelfbescherming? Zo komt het nu toch op mij over.

Ik was ook eigenlijk meer op zoek naar mama's die dit ook mee hebben gemaakt 😊

Volgens mij is de eerste stap om samen (minstens een halfjaar) in relatietherapie te gaan. Zo te horen hebben jullie samen voor dit kindje gekozen en ergens willen jullie dus wel met elkaar door, ook hij. Ik heb geen ervaring met uit elkaar gaan tijdens zwangerschap maar wel met relatietherapie tijdens zwangerschap. Er kan echt heel veel in positieve zin verbeteren in je relatie, kan ik zeggen uit ervaring. Geen rigoreuze beslissingen maken

Dus hij mist het om met iemand te kunnen spreken over zijn hobby's en passies? Als jullie uit elkaar gaan, dan verandert daar toch niets aan? Het is ook echt niet slecht om naast je gezinsleven iets voor jezelf te hebben. Er zal vast veel meer spelen dan dit. Ik sluit mij aan bij de anderen en ik adviseer relatietherapie.

Ik heb geen ervaring met uit elkaar gaan tijdens de zwangerschap, maar een ‘ik ben op zoek naar iemand om mijn hobbies meer te bespreken’ hoor je ook als iemand verliefd is geworden op een ander (wel uit ervaring gesproken). Daarmee hoeft het natuurlijk helemaal niet te betekenen dat hij een ander heeft! Maar wel dat jij misschien nu een klik voelt met een ander en dat het gras aan de overkant er heel groen uit ziet. Volgens mij is dat niet iets geks in een lange relatie, zeker niet als je in de tropenjaren zit en elkaar gewoon even niet goed kan vinden. In mijn optiek is het kiezen voor een leven en een gezin samen met iemand, iets anders dan elkaar continu kunnen vervullen als partners. En soms zul je tijden die vervulling niet bij elkaar vinden. En moet je daar naar op zoek op een andere manier, bijv met andere vrienden. Ik zou zeker ook adviseren om hier met iemand over te praten. Misschien een relatietherapeut, maar het kan ook gewoon een ouder iemand zijn die ervaring heeft met decennia lang met iemand samen zijn. En uiteindelijk moet je je samen voorstellen: hoe ziet je leven eruit als je 50 bent? Of 60? Of 70? En dan is het heel bepalend of jullie elkaar nog samen zien (als partners maar ook als gezin). Of dat je apart van elkaar echt gelukkiger kunt zijn, maar dan wel een leven lang met de molensteen van een stiefgezin om je nek. (Ook uit ervaring gesproken). Sterkte!

Ze is alweer weg

Jammer toch altijd. Krijg je niet precies de reactie waar je op hoopte dan gelijk weer weggaan, terwijl ik alleen maar fijne adviezen lees..