Uit elkaar?

Doen jullie nog weleens iets leuks samen? Of ben jij vooral druk met alle ballen hoog houden en leef je langs elkaar heen? Als je geen tijd meer hebt of maakt voor elkaar, is het ook makkelijker om alleen de dingen te zien die je niet leuk aan iemand vind. Verder denk ik dat als je elkaar niet meer gelukkig maakt, het tijd is om verder te gaan zonder elkaar.

Waarom komt de zorg 90% op jou terecht? Vervelend dat je deze gevoelens hebt. Hoe staat hij hier in?

Hoe was de relatie voor de geboorte van jullie zoontje? Was dat vergelijkbaar of is er veel veranderd in een jaar tijd. Ouderschap kost tijd om weer een nieuwe balans te vinden, ook in relaties, bij het ene stel gaat dat gemakkelijker of zelfs zonder problemen, bij een ander stel kost dit veel en veel meer tijd en moeite. Goed dat je erover praat. Ik ben zelf van overtuigd dat uit elkaar gaan niet de oplossing geeft, zeker als er geen geweld oid in het spel is. Wat was voorheen wat je wel aantrok aan hem? Is dat helemaal weg, hoe komt dat, of ben je zelf door veranderingen ook veranderd en heb je andere kijk op zaken. Evt relatietherapie?

Gevoelens veranderen en kunnen zelfs even helemaal van de radar verdwijnen. Ik hoor mensen vaak meteen roepen ‘relatietherapie!!!’, maar dat is echt niet altijd nodig. Soms kan het al helpen om het op de bank met je partner te bespreken. Spreek het uit, al kan dat misschien iets te confronterend en te echt voelen. Kijk samen naar waar jullie gelukkig van kunnen worden. Hoe kan je de persoon waar je eerst zo stapelverliefd op was, terug vinden in elkaar? En kijk niet alleen naar je partner en de liefde die je voor hem voelde, maar kijk ook naar jezelf. Wat vond je voorheen, als je terugkijkt, zo leuk aan jezelf? Waar ben je zelf in veranderd en hoe kan je het weer een stukje rooskleuriger maken? Hopelijk komt het goed!

Zijn jullie niet gewoon een beetje uit elkaar gegroeid ?

Gaan jullie nog op dates? Ik zou inzetten op elkaar terugvinden en weer moeite doen voor elkaar. Het is heel normaal dat je dit kwijtraakt als je net ouders bent geworden. Ik ben een alleenstaande mama en alle knuffels en steeds bezig zijn met mijn baby is voor mij ook echt meer dan genoeg, het is al zoveel! Maar hierom kan je je partner niet gaan verlaten natuurlijk. Hoe staat hij in jullier relatie nu? Kan hij ook meer van ze zorg op zich nemen zodat jij wat meer tijd hebtvoor jezef zo der iemand die steeds wat van je nodig heeft?

Wat vervelend dat je je zo voelt! Hoe was de relatie voor de zwangerschap? Ik herken het wel deels. Maar gevoelens kunnen ook zeker weer terugkomen. Ik merk echt als wij investeren in onze relatie, thuis gezellig koken, gezellig kletsen, op Datenight gaan, weekendje weg, dan is het echt heel fijn samen. Bewust tijd maken voor seks. Zelf kan ik soms in een vicieuze cirkel raken dat ik geïrriteerd ben naar mijn partner, hij wordt er dan niet gezelliger op, nog meer irritatie, minder liefde, etc. Zodra ik dit doorbreek is het veel gezelliger thuis. Die 90% zou ik wel echt iets aan proberen te doen en hele heldere afspraken maken. Voor je kind moet je er in elk geval alles aan doen vind ik om bij elkaar te blijven.

Ik vind de redenen die je zegt echt geen reden om uit elkaar te gaan. Daar komt ook veel bij kijken hé, zo rooskleurig is dat niet. Ik lees dat hij lieve vader is, koester dat! En bespreek het andere. En de ene houdt meer van aanrakingen en intiem zijn. Heb er zelf ook soms moeite mee en zie er soms tegenop. Maar dit kun je ook bespreken, en soms is het juist fijn om dichter naar elkaar te komen om even je eigen gevoel opzij te zetten.

Ja dit hoor je wel vaker, dat kan komen door de energie die naar de zorg voor je kind gaat. Als hijj meer zorg overneemt of meer aandacht voor jou heeft kan het al anders voelen. Dan is het wachten (kindje ouder of je partner pakt meer zorg op) en wordt het vanzelf minder Maar dan in de tussentijd ook niet forceren Dus als het vervelend voelt als hij dicht bij is, dan ook dat van je lichaam respecteren. Ik weet niet hoe intensief de zorg voor jou voelt, maar als jij druk bezig bent daarmee en bijv ook snachts namig regelmatig wakker bent (wat toch wel vaker voorkomt;-)) dan is je lichaam en geest niet geïnteresseerd in romantiek. Maar misschien wel in partnerschap. Dus een luisterend oor die begrijpt dat het zwaar is en niet informeert naar waarom er nog geen boodschappen zijn of met oplossingen komt maar gewoon even aandacht geeft (oid) iemand die echt snapt/waardeert wat je hier investeert/moeite moet doen en dat het zorgen niet even vanzelf gaat, dat gevoel van resprect is ook liefde. En die nabijheid kan wél fijn voelen. Dat is natuurlijk een ander soort band en gedrag dan van voor een kindje.

Wat naar zeg! Een tip, ga juist weer intiem zijn en geef je eraan over in plaats van dat je het met tegenzin doet. Ook al voel je er misschien niets voor, het helpt soms echt! En natuurlijk wat ik ook lees, probeer echt weer tijd voor elkaar vrij te maken, ga op date, bespreek het samen. En het is heel logisch dat je niets voelt, als je kijkt naar je man.

Ps en wat ik hier gelezen heb van die het hadden ging het idd wel over Als je elkaar maar kan blijven vinden en samen groeien

Dat zij 90% van de zorg doet terwijl ze samen een kind hebben genomen? Lijkt mij al reden genoeg. Gelijkwaardigheid zorgt ook voor meer behoefte aan intimiteit. Wanneer de zorglast grotendeels op de schouders van één partner komt dan is er bij die partner over het algemeen veel minder behoefte aan intimiteit. Ik kan een man niet meer aantrekkelijk vinden als hij maar 10%zorgt voor een kind dat ook van hem is. Hij is vader, geen babysitter.

Ik zou in relatietherapie gaan. Dat geeft misschien wat duidelijkheid.

Dit is zo makkelijk roepen op basis van 1 berichtje. Uit elkaar gaan is nog al wat. Voor jezelf, je partner, maar bovenal voor je kind. Als je die keuze uiteindelijk maakt is het heel verdrietig. Volgens mij krijgt ze best goede tips. Sorry, kan me gewoon enorm storen aan dat er op het forum altijd zo makkelijk wordt geroepen dat je maar weg moet bij je man.

Ik zou niet zomaar conclusies trekken aan de hand van 1 kant van het verhaal. Je weet ook niet wat er nog meer mee speelt. Misschien werkt hij wel full time en zij niet en misschien is de 90% zoals zij het zelf ervaart .. maar je weet niet hoe het echt zit. Anyways, TS: het is zeker niet raar hoe je je voelt. Alles staat nu in het teken van je kindje en je hele wereld draait daar nu om. Je kunt elkaar makkelijk uit het oog verliezen waarbij er door alles wat er speelt even geen ruimte is voor gevoelens. Dat betekent niet dat het niet terug kan komen. Wat vooral belangrijk is: blijf met elkaar communiceren en blijf open naar elkaar. En als het mogelijk is, laat een naaste eens oppassen al is het voor een paar uurtjes. En breng samen lekker wat tijd door met zn tweetjes. Ga lekker uit eten of doe iets anders leuks samen. Ik zou het in ieder geval nog niet direct opgeven. De meeste ouders gaan uit elkaar tijdens de tropenjaren, omdat het gewoon heel zwaar is. Probeer er samen doorheen te komen en zoek desnoods hulp als je dat nodig acht. Geef niet zomaar op ❤️

Ik zou eerst open kaart spelen, dat je twijfels hebt, dat je dingen van hem nodig hebt die je nu niet krijgt. Eerlijk aangeven dat hij goede vader is, maar de zorg niet voldoende is verdeeld. Ik zou in relatietherapie gaan en kijken wat er in zit! Dat je hier nu twijfels hebt, ja snap ik. Ik zou niet zelf in mijn eentje bepalen ik wil niet meer. Maar mijn best doen om het nieuwe liefde in te blazen. Lukt dit niet en heb jij je best gedaan, eerlijk geweest en je opengesteld. Nou dan zou ik de stekker er ook uit trekken.

Als 90% van de zorg op mijn terecht zou komen zou ik dat ook een enorme afknapper vinden. Hoe waren jullie afspraken hierover voor je bevallen was en voor je zwanger was? En hoe was je gevoel toen naar hem toe? Ik neem aan dat dit niet van de ene op de andere dag zo ontstaan is. Ik zou het zeker bespreekbaar maken en relatietherapie overwegen om te kijken of jullie de boel eerlijk kunnen verdelen. Dat helpt misschien al. En zo niet, dan denk ik dat je een goede reden hebt om uit elkaar te gaan.

Hoe was jullie relatie vroeger / voordat jullie een kind hadden? En je gevoelens voor hem?

Ik zou het nog wat tijd geven. 16 maanden is echt nog heel kort in de nieuwe levensfase waarin jullie zitten. Ik zou wel je gevoel uitspreken en aangeven dat je graag SAMEN wil werken aan de relatie. Ga leukere dingen doen samen en probeer zelf ook zo.positief mogelijl te denken Tropenjaren duren wel wat langer de 16 maanden. Slik je de pil of een spiraal met hormonen. Ik merkte zelf toen ik hier mee stopte ik een stuk leuker weer ging denken over alles en ook weer meer liefde voelde voor mijn man.

Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees, alleen dan een zoon van 13 maanden. Ik vind het heel lastig, weet ook niet waar ik goed aan doe. Ik probeer er over te praten, dingen aan te geven. Daarna gaat het vaak ook even een paar dagen weer goed, maar al snel valt hij weer in oude gewoontes. Ik wil ook niet zomaar opgeven, maar hoeveel geduld moet ik nog hebben? Zelf geef ik nog borstvoeding en weet dat dit ook mee kan spelen. Ik lees in ieder geval mee en als je behoefte hebt om te praten mag je me altijd een berichtje sturen!