Vader accepteerd partner niet

Ik zou blijven praten met je ouders, zien zij ook dat je man is veranderd? Ik begrijp je vader daarentegen wel. Als mijn dochter later thuiskomt met iemand met die geschiedenis (los van kind bij andere vrouw, dat is prima toch?) sta ik ook niet te springen en zou ik haar ook liever niet met hem zien. Geen idee hoe ik dan zou reageren. Maar goed, je bent volwassen en dit is jouw keuze dus ondanks die irritatie zou ik proberen niet weg te gaan en juist vaker samen te zijn zodat zij zien dat jouw man is veranderd in positieve zin.

Zijn dochtertje is zo'n lief meisje en heb er ook echt geen problemen mee. Mijn vader neemt geen eens de moeite om ergens naar toe te komen als ie weet dat mijn man daar ook is.

Heb je je vader al eens aangegeven wat het met jou doet? Dat dit is wat hij probeert te doen bij je? Dat hij ervoor aan het zorgen is dat jij niet graag bij hen komt?

Kun je het gesprek niet sturen naar hoe je man nu is? Ziet je vader rode vlaggen? En nee,de geschiedenis telt niet, daar is aan gewerkt, daar is de prijs voor betaald. "Papa, ik weet dat je het niet eens bent met mijn partnerkeuze, maar is er iets anders dan behalve zijn geschiedenis waarom je hem niet mag?" Misschien is je vader wel ergens bang voor. Dat je partner je gaat mishandelen ofzo. Of financieel misbruiken. Ik neem aan dat je vader deze gevoelens heeft vanuit een beschermend gevoel. Hij heeft waarschijnlijk het gevoel dat hij niet gehoord wordt. Dat je zijn angsten niet serieus neemt. Denk dat dat al helpt. En als hij alleen maar terugkomt op je partner zijn geschiedenis, vraag hem dan eens of hij 3x wil betalen voor de tv die hij heeft. Bij aanschaf, 5 jaar later en dan nog eens 5 jaar later. Ook als de tv te oud is en al is vervangen, of hij nog een keer het aanschafbedrag wil dokken. Je partner heeft namelijk de consequenties gedragen en het juiste gedaan, namelijk er psychisch aan werken. Misschien dat zo'n sprekend voorbeeld ook werkt.

Als ik je verhaal goed begrijp ben je al van kind af aan bij hem, zijn jullie slechts een paar maanden uit elkaar geweest sindsdien? Dan heeft je vader dus veel met hem meegemaakt en snap ik zijn reserves heel goed. In mijn ervaring gaan zulke gevoelens pas over nadat het serieus genomen wordt en de tijd geeft. Hij moet weer gaan ervaren dat je partner veranderd is. Ik denk dat dat pas op zijn tijd gaat gebeuren. als hij nu al niet eens hem wil ontmoeten is het voor je vader nog te vroeg.

Het is tijd om een grens te trekken. Vertel je vader wat dit gedrag met jou doet en wat je hierin van hem verwacht, maar ook wat mogelijke consequenties zijn als hij er andere ideeën bij heeft. Je gaf aan dat je vader je partner ontloopt, kennen ze elkaar wel in deze levensfase? Zijn er conflicten geweest die niet opgelost zijn? Hoe staat je partner erin, kan hij proberen om wat bruggen te herstellen?

Hij vind het jammer omdat hij mij ook tijd gunt met mijn ouders & hem en hij heeft er zelf ook spijt van dat ie zo geweest is.

Klopt het dat hij een andere vrouw bezwangerd heeft toen hij met jou was, of gebeurde dat tijdens die break? Indien het eerste, begrijp ik de zorgen van je vader wel. Aan je man de taak om nu te blijven laten zien dat hij het goed meent.

Heel mooi bericht!. Ik kan me geen andere reden bedenken hoezo mijn vader mijn man zal kunnen haten, tis een hartstikke lieve man geworden die mij meer beschermd dan dat ie me wat aan zou doen en ik weet ook zeker dat ie een hartstikke leuke vader voor ons dochtertje word als ik zie hoe hij met zijn eigen dochter om gaat.

Pff lastig. Ik denk dat je vader misschien vooral tijd nodig heeft om het vertrouwen terug te krijgen in jouw man. Dat is helemaal niet gek, maar hij moet ook gaan inzien dat jij jouw eigen keuzes mag maken, en dat dit een blijvende keuze is. Op een andere manier heb ik dit met een vriendin. Haar vriend is in het verleden echt een zak geweest naar haar toe. Zij kon hem makkelijk weer vergeven en door (want verliefd), bij mij kostte het meer moeite en tijd om hem weer te gaan accepteren, want hij heeft iemand die mij dierbaar is veel pijn gedaan. Ik kan me goed voorstellen dat dit als vader nog veel dieper zit. Het ongevraagd en ongetriggerd beginnen over de relatie beëindigen vind ik echt niet ok van je vader. Als het was als reactie op huidig "slecht gedrag" dan was het nog weer anders, maar zoals je het nu schrijft komt het steeds uit het niets? Je zou bij je vader kunnen aangeven dat je het waardeert dat hij voor je wil zorgen, maar dat dit jouw keuze is. En dan nogmaals benadrukken waarom jouw man nu een beter mens is en een goede vader zal zijn voor zijn kinderen. En als dat niet voldoende is, aangeven dat je er voorlopig niet meer over wil praten omdat het je geïrriteerd maakt.

Dat was tijdens de break.

Mijn man ligt momenteel ook in het ziekenhuis omdat ie een longtransplantatie heeft gehad. Ook tijdens bezoek in het ziekenhuis komt alleen mijn moeder & zusje en me vader zit thuis. Het zal ook kunnen komen dat ie geen hekel aan mijn man heeft maar aan zijn ouders en dat africht naar mijn man, mijn man is namelijk heeft namelijk 2 moeders en mijn vader heeft nog een hekel aan 🏳️‍🌈.

Maar dit zijn wel aannames wat je nu doet over je vader. Ik ken hem niet, maar is hij echt in staat om de band met zijn dochter op het spel te zetten omdat 2 mensen van hetzelfde geslacht samen zijn?

Toen ik klein was is ie nooit zo'n geweldige vader geweest en stond mijn moeder er altijd alleen voor om mij op te voeden en toen me zusje geboren werd ook. Hij vind de Pride altijd maar een overdreven gebeuren en als de moeders van mijn man op mijn verjaardag zijn kijkt mijn vader als of blikken kunnen dooden naar ze.

Hm bizar, dan lijken het mij allebei mannen met een verleden en zit je in een lastige situatie om die twee door 1 deur te laten kunnen

En wat heeft hij gedaan om de band met jouw vader te verbeteren?

Ik kan je geen advies geven in jouw relatie tot je vader of je man. Maar heb ook wel eens issues uiteraard zoals iedereen. Mijn motto: je bent in mijn leven als je een toegevoegde waarde hebt. Heb je dat niet, wil ik je ook niet in mijn leven. Voeg je alleen ellende, hoofdpijn en drama toe, wil ik je niet in mijn leven. Wil je mij in je leven, accepteer je ook mijn man, en andersom. Mijn huis, mijn leven, mijn regels, heb je daar moeite mee, kom je niet over de drempel heen. Ik ben geen ruziemaker, maar wel heel consequent wie ik wel in mijn leven toelaat of überhaupt in mijn leven wil hebben. Daar ben ik ook heel duidelijk in. Vriendschappen/familie weten dit van me. En vriendschappen waar ik alleen maar moe van werd, heb ik simpelweg dood laten bloeien door niet meer af te spreken, of door het ook duidelijk uit te leggen. Misschien heel kort door de bocht, maar het leven is te kort voor dit soort ellende, geniet en maak afwegingen wie je wel op een positieve manier in je leven laat en wie niet. Scheelt je een boel ellende en hoofdpijn. En ikzelf weiger op welke manier dan ook in dit soort situaties te moeten leven. Maak ik soms een fout waar anderen me voor waarschuwen? Jazeker, maar dat is mijn fout op mijn levenspad, en fouten maken we allemaal, dat is ook niet erg, je leert ervan.

Proberen contact met hem te leggen wat mijn vader niet toelaat.

Eindelijk iemand die me snapt! Ik begrijp nooit zo goed waarom mensen anderen in hun leven houden als ze er zooooveel moeite mee hebben en het ze zooooveel stress oplevert. Als er geen verbetering in de relatie zit, is de keuze vrij simpel toch 🫠? Net als die mensen die hun schoonouders of ouders laten oppassen, en dan zeggen 'ja ik heb er geen goed gevoel bij want ze doen dit en dat'. Laat ze dan niet oppassen 🤷? Zucht...

Er zijn twee partijen nodig om toenadering te vinden. Als je vader de boot blijft afhouden, teruggrijpt naar het verleden (waar ondertussen hard aan gewerkt is!) en je man afkeurend behandeld vanwege het feit dat hij twee moeders heeft, dan is het een keer genoeg lijkt mij. Ik zou voor jezelf eens bepalen wat je wil. Heeft iemand, ook al is het familie, die constant stress en teleurstelling veroorzaakt recht op een plek in jouw leven?