Vader heeft spijt van onze zoon

Als dit verhaal over de moeder ging dan zou iedereen haar naar de huisarts of praktijkondersteuner verwijzen, dat zou ik nu dus ook bij jouw partner aanraden! Nu krijgt je zoon er nog niet alles van mee hopelijk, maar dit gaat veranderen. Zaak dat jouw partner geholpen wordt

Herkenbaar qua gevoel van je man. Ik denk dat hij tegen een burn-out of depressie aanzit. Je helpt hem niet door het over te nemen. Dat bevestigt dat hij het “niet kan”. Hij moet zelfvertrouwen krijgen in de omgang met jullie kindje. Begeleid hem positief in manieren die voor hem kunnen werken om jullie kindje weer rustig te krijgen (kan afwijken van die van jou). Laat hem niet te lang aanmodderen, want puur het feit dat hij denkt dat hij het niet kan, zorgt er vaak al voor dat het niet gaat lukken en dan bouw je meer negatieve ervaringen op. Zorg dat hij ook leuke ervaringen met jullie kindje opdoet. Dus is je kindje blij en tevreden laat je man dan lekker met hem spelen. En regel een oppas. Jullie worden nu 100% geleefd door jullie kind als ik het zo hoor. Jullie zijn ook nog partners en daar moet ook ruimte voor zijn.

Klinkt als een depressie of ander serieus probleem. Ik denk dat jouw man en jullie gezin als geheel heel goed hulp zou kunnen gebruiken. Zou een afspraak bij de huisarts maken, die kan jullie verder helpen. Een praktische tip voor jou zou misschien nog kunnen zijn om je kindje in een draagzak op je rug te dragen, dan kan je een hoop gedaan krijgen en wie weet laadt jullie kindje wat op van de nabijheid. Veel sterkte ❤️

Ik denk dat hij, maar misschien ook jij met een psycholoog kunnen praten. Ik denk dat als jullie begrijpen waarom een kind bepaald gedrag vertoont dat het makkelijker zal zijn om het te accepteren. En misschien is je partner al gestresst door andere factoren waardoor hij dit niet aan kan. Als hij dat aanpakt, zal hij meer geduld hebben met jullie kind. En weet wel de meeste ouders van jonge kindjes gaan door een moeilijke periode heen. Mijn ervaring is hoe ouder ze worden hoe makkelijker het wordt. Sterkte en succes!

Ik vind het nogal wat dat er over een burn-out of depressie wordt gesproken, terwijl we de situatie verder helemaal niet kennen en denk ik ook niet allemaal psychologen zijn.... Misschien helpt het om uit te zoeken waarom jullie zoontje bepaald gedrag laat zien. Als je weet waarom een kind iets doet en dit ook aan je man kunt uitleggen, kan hij er hopelijk wat beter mee omgaan. Voorbeeldje: een kind huilt, omdat het gefrustreerd is omdat hij bepaalde dingen nog niet kan zeggen en het daardoor niet duidelijk aan je kan maken.

Wat heftig te lezen! Wat zal dit zwaar zijn voor je. Ik herken het absoluut niet, heel eerlijk lijkt het me ook niet helemaal normaal en vooral in die mate. Je kan misschien weleens iets roepen doordat je oververmoeid bent wat je helemaal niet meent. Slaap tekort kan soms gekke dingen doen. Maar uitspraken als spijt hebben of dat hij op een nare toon tegen jullie zoontje spreekt, nee dat herken ik echt niet en is echt niet normaal. Ik mag hopen dat je man het allemaal niet meent. Maar dan nog zou ik het wel als zorgwekkend ervaren.

Gezien het zo heftig is geweest die start, jullie lieve zoontje pas één jaar is, dan kan ik me ook voorstellen dat het een slopend jaar is geweest. Wij hadden in elk geval amper slaap het eerste jaar. Met meer slaap komt een hoop goed. Ik sprak laatst een vader die af en toe ook even een kort lontje had tegenover zijn dochtertje. Hij ging EMDR krijgen vanwege de stress en moeilijke start die ze met haar hebben gehad . Sterkte .

Ik zou hulp inschakelen bijv een pedagoog of psycholoog. Ik herken de situatie niet, maar het lijkt me voor niemand goed. Jij loopt (denk ik) op je tenen, je man is niet gelukkig en je kindje is onrustig en huilerig. Dit zorgt ook voor een vicieuze cirkel en die moet doorbroken worden, ik denk dat dit niet alleen kan

Dit dus. Ik herken mijzelf hierin en ik heb een postnatale depressie ontwikkeld door alle shit. Ik raadt echt aan om hulp te zoeken voor je partner en jou in vorm van therapie. Het wordt bij mij wel beter maar op slechte dagen heb ik nog steeds spijt en heb ik ook wel eens tegen mijn partner geschreeuwd waarom hij mij over gehaald heeft en niet opzoek is gegaan naar een vrouw die sowieso een kinderwens had en daar wordt je relatie ook niet beter op. En sommige ouders hebben ook niets met baby's en zodra ze ouder zijn draait het bij. Wat nu bij mij ook gebeurd. Nu mijn kinderen ouder zijn, begin ik het moederschap ook leuker te vinden..maar zonder therapie weet ik niet of ik er nog was geweest.

De dingen die jouw man doet en zegt en voelt heb ik zelf ook (met vlagen, niet elke dag) gehad bij mijn eerste. Zij heeft ook veel gehuild. Mijn man kon veel beter tegen het slaaptekort, maar die had ook nog eens met mij te dealen 🫠. Ons meisje werd ook makkelijker bij mij rustig. Zelfs als ik zwaar gepikeerd was. Hij riep ook vaak dat “mannen zijn hier niet voor gemaakt”. Heel praktische dingen die ons hielpen was een paar weken gelijktijdig ouderschapsverlof opnemen. Dat hebben we gedaan vlak voor haar 1e verjaardag. Daardoor kreeg hij ook weer meer tijd en routine met haar en ik wat lucht. En we hadden rond deze leeftijd een speel-oppas voor haar. Ze was echt nog niet “oppasproof”, want de kans was groot dat een oppas de hele avond rondjes met haar zou moeten hupsen. Maar we hadden een meisje uit de buurt dat op zondagochtend 2 uurtjes met haar ging spelen terwijl wij thuis waren. Zodat we even, samen of alleen, ons eigen ding konden doen. Praten, sporten, tuinieren, administratie. Ik moest dan alleen niet zichtbaar in de buurt zijn want dan was het krijsen 😅. Vanaf 14 maanden hebben we slaaptraining gedaan. Binnen een paar dagen veel verbetering en binnen 2 weken doorslapen en rustige nachten. Dat maakte alles zoveel beter voor iedereen. Ik heb me vreselijk schuldig gevoeld vooral naar mijn man. Maar die heeft het nooit persoonlijk genomen en zoveel mogelijk geholpen. Hij heeft me ook wel begrensd en verwensd hoor.. maar respect voor zijn houding. Was het omgekeerd dan was ik hem spuugzat geweest 🥹. Onze dame is ook overdag veeeeel rustiger geworden in het 2e jaar. We vinden haar allebei fantastisch. Ik vond het 1e jaar het zwaarste en daarna werd het steeds makkelijker. Waar zit voor jou de grootste zorg? Het lijkt mij ontzettend zwaar en lastig voor jou. Voor jezelf en omdat je het aanziet richting je zoontje. Ik lees in de reacties veel begrip voor je man, maar het is wel zaak dat hij / jullie proberen er iets aan te doen. Zodat hij, jullie relatie en jullie zoontje er niet onder lijden.

Dit klinkt niet als een gezonde verdeling. En waarom kun je niet gaan koken of opruimen? Dan huilt je zoon toch even? Ik gebruikte hiervoor de box of zijn bed, gaf aan wat ik ging doen en gaf hem wat boekjes of speelgoed tot ik klaar was. Een goed gesprek voeren kun je toch doen wanneer je zoon op bed ligt? En kinderen voelen de stress van ouders aan. Je man heeft nou eenmaal een kind gekregen dus het is aan hem om aan de bak te gaan om zijn gevoel te veranderen. We balen allemaal weleens van het ouderschap maar de mate van jouw man, daar zal hij toch wat mee moeten doen.

Ik denk dat je man er goed aan doet om dit met de huisarts te bespreken en te kijken welk vervolgtraject er kan worden ingezet. Je zoontje voelt ook de negativiteit van je man en dit kan een negatieve spiraal worden. De enige die dat kan doorbreken en er mee leren omgaan is je man. Je zoontje is daar nog te klein voor. Jij kan dat ook niet oplossen. Sterkte en ik hoop dat hij bereid is iets te doen met zijn negatieve gevoelens. Hij kan de tijd immers niet terugdraaien.

Als ik je verhaal lees is je zoon niet het "probleem" in dit verhaal, maar ligt het probleem bij je man. Ik denk dat het goed is dat je man hulp zoekt, ik snap dat het ouderschaps zwaar is maar om zo over je kind praten is niet oké. En ook zal je zoon de gevoelens van je man aanvoelen en dit zal juist averechts werken. Een kind voelt alles goed aan. Wil daarom ook bij jou zijn want daar voelt hij zich veilig. Ik vind dit een hele ongezonde situatie en denk dat hier vanuit jouw man echt wat gedaan moet worden. Dit is niet ok

Oké ik ga harder zijn dan anderen hier denk ik maar persoonlijk vind ik dat jullie het niet heel handig aanpakken. Je zoontje leert (door werkelijk alles samen te doen) dat hij ten alle tijden op jouw aandacht kan rekenen. Gek vind ik het dan ook niet dat hij huilt als dat eens niet zo is. Het feit dat je vriend zo negatief is over kinderen (en dus ook zijn eigen zoon🙄) en niks met hem wil doen,vind ik echt niet oké. Je kind voelt dit ook, niet voor niets dat hij liever met jou is dan hem hem. Ik vind dat je vriend zich of een schop onder zoon kont moet geven en als het een dieper liggend probleem is, hij zijn verantwoordelijkheid moet nemen en een afspraak bij de huisarts moet maken. Maar doorgaan met deze houding en dit gedrag vind ik voor jullie kind echt niet goed te praten.

Daarnaast houd ik mijn hart vast als je kindje de leeftijd van 2/2,5 gaat hebben. Deze fase vind ik ook ontzettend pittig en af en toe kan ik hem echt even achter het behang plakken. Maar als je man het nu al zo zwaar heeft dan ben ik heel bang hoe hij reageert als je zoontje grenzen gaat opzoeken en een eigen mening creëert.

Hier ben ik het niet mee eens. M'n partner heeft zelf een beetje moeite met de baby fase, vind er niet zoveel aan en soms irriteert het hem ook. Maar met onze dochter van 2 jaar zou hij naar eigen zeggen een maand mee 24/7 in 1 kamer kunnen zitten. Bij mijn vriend zit z'n irritatie echt aan het stukje ''babyfase'' en dus zodra ze beginnen kruipen en levend worden zeg maar is z'n irritatie voorbij.

Wat praktische tips. Doorlopen als je gaat koken/opruimen en je zoontje begint te huilen, je man hem laten troosten. Je man hier wel op voorbereiden, want volgens mij begrijpt hij niet veel van huilende kinderen. Hij moet wel weten dat jullie zoontje zal blijven jengelen, maar dat dat oké is. Doe dit eerst op een makkelijk moment en verdwijn echt even uit het zicht. Je man krijgt dan de ervaring dat hij het net zo goed op kan lossen en jullie zoontje weet dat hij ook troost kan vinden bij papa. Kinderen voelen het absoluut aan, die nare toon. Je man moet hier de volwassene gaan zijn die zijn emoties onder controle heeft, pas dan kan hij een kind helpen emoties reguleren. Hier is allerlei info over te vinden. Zelf kan ik nu ook rustiger blijven doordat ik weet waarom ze huilen. Niet om ons te plagen of om niks. Maar omdat ze het zelf moeilijk hebben en geen rem hebben op die emoties er uit gooien. Misschien wel afspreken dat hij er bij weg kan gaan als hij zijn geduld verliest en de negatieve kant op gaat. Je man kan ook gaan investeren in een andere manier van communiceren met jullie zoontje. Gebaren en woorden. Dan hoeft hij minder te huilen om aan te geven wat er is. Bijv. 'au' of 'knuffel' of 'moe'.

Oke, ja zo zal elke situatie anders zijn maar als ik het verhaal lees ban TS dan haal ik vooral irritatie uit het feit dat het kindje geluid maakt, en überhaupt om hem heen is. Ik denk ook niet dat jouw partner zo over je dochter heeft gepraat toen ze een baby was. Ik maak uit verhaal van TS op dat haar partner zijn kind gewoon vreselijk vind....

Wat een lastige situatie. In het topic “Man met postnatale depressie” zijn andere moeders die dit ook doormaken. Ik wil daarmee overigens niet insinueren dat jouw man een pnd heeft, maar meer dat de praktische uitwerking herkend gaat worden in dat topic. Het is verder al genoemd, maar ga in gesprek met huisarts en evt. het cb. Zij kunnen jullie op weg helpen en adviseren of ondersteuning aanraden. Hopelijk lukt het om de situatie ten goede te veranderen en om de patronen te doorbreken. Veel sterkte!

Dit inderdaad. Laat hem even volwassen doen zeg.. Je kunt niet alles zeggen waar je kind bij is, lijkt me niet goed voor de hechting wat je zoon van zijn vader hoort.