Vasthouden aan ritme, partner er niet mee eens.

Wat betreft het ritme, jij bent het meeste met de kinderen en ziet dat het werkt, dus ik zou daar lekker aan vasthouden! Zeker met twee kleintjes dicht op elkaar heb je het volgens mij super voor elkaar 💪🏻 En tja qua vrijheid, sommige mensen nemen hun kinderen overal mee naar toe en vinden dat fijn, andere niet, hier thuis is het ritme ook heilig. Ze zijn maar zo kort klein en daarna heb je al snel meer vrijheid, ik kan er niet echt mee zitten 🤷‍♀️ En wat naar dat je relatie niet lekker loopt. Je zit vol in de tropenjaren en dan is het heel normaal dat je dat tegen dingen aan gaat lopen. Ik zou blijven communiceren met elkaar, evt met iemand anders erbij? Sterkte ermee 😘

Onze dochter houden we ook zoveel mogelijk aan haar ritme. Maar we nemen wel een reisbedje mee als we ergens naartoe gaan en zeggen haar altijd dat/als ze ergens anders zal slapen en hoe de "planning" er dan uitziet. Zeker bij jullie oudste van 21 maanden kan je dat doen. We nemen de babyfoon dan niet altijd mee maar wel een sterrenprojector. Deze projector lijkt een beetje op de projectie van de babyfoon thuis maar daardoor weet dochterlief wel dat ze daar niet lang moet slapen en dat we niet weg zijn maar gewoon in haar buurt zijn. Zo slaapt zij ook als we ergens heen gaan en ze te moe is. Zelfs als we ´s avonds bij vrienden thuis gaan, nemen we doe mee en gaat zij daar rond 20u naar bed zoals ze thuis gewoon is. Werkt bij ons prima op die manier.

Veel kinderen zijn nou eenmaal gebaat bij een goed ritme, juist hartstikke goed dat je dat doet ☺️ Die eerste jaren zijn heel pittig voor een relatie omdat die nou eenmaal in het teken staan van de kinderen, maar als ze naar school gaan (of daarvoor al) slapen ze niet meer en heb je veel meer flexibiliteit. Heeft hij daar dan van tevoren niet over nagedacht? 😬 Ik las laatst onderstaand artikel, wellicht dat die inzicht biedt: https://www.me-to-we.nl/duizend-dagen-regel/

Hier denkt mijn man er vaak ook makkelijk over. “Ja dan kunnen we morgen middag wel even dit of dit…?!” “Ja euh , dan moet de baby slapen”. Zo gaat het hier altijd: en als je de baby mee neemt, wie zit er dan de hele tijd mee? Juist, ik! Helemaal geen zin in. Dus ik hou me er gewoon aan. Ik snap jou dus volledig. Die van mij slaapt ook alleen thuis in bed, met een beetje mazzel. Onze oudste sliep overal, Dusja dat was wel een beetje een omschakeling. Laat hem anders eens een dag doen. Dan merkt hij het wel. Erg onaardig van hem dingen te roepen als er is niets meer aan, doordat jij je aan het ritme houdt…. Door jou loopt het in ieder geval nog in goede banen met de kids…. Geen tips voor je verder helaas.

Dat is idd n leuk artikel, thanks!

Bedankt voor jullie reacties, mijn gevoel zegt ook dat ik het zo prima doe maar t blijft lastig dat je leven vooral bepaalt word door twee factoren die dagelijks zorg nodig hebben; koeien en kinderen. Dat frustreert ons beiden denk ik. We kunnen al weinig door de boerderij (lees vakantie,nachtje weg,hele dag weg) zonder dat er personeel geregeld moet worden en de instanties die dat doen maken het personeel 5x zo duur als t dagje weg. Voordat we kinderen hadden deed zijn pa heel veel en konden we wel weg alleen die is heel ziek geweest en komt nu nog steeds dagelijks maar is niet meer in staat om ook maar enige verantwoordelijkheid of inzicht te hebben op het bedrijf. Dubbel moeilijk dus. Als mijn vriend eens weg is heb ik ook die verantwoording er nog eens bij terwijl ik maar 1x per week iets voor mezelf ga doen in de avond nadat de kinderen in bed liggen. In feite gaat en staat hij waar hij wil en neem ik alles voor mijn rekening en ben ik ook de avonden vaak en veel alleen. T gaat vast wel weer een x beter..

Ik moet eerlijk zeggen dat ik mij ook erger aan vrienden die nooit iets kunnen doen vanwege het strakke ritme van hun kind🤭. Mijn zoontje is bijna 9 maanden en heeft ook een ritme thuis. Toch willen wij ook wel eens wat doen er erop uit waardoor het toch echt pech is op dat moment voor ons zoontje. Ik doe heel erg mijn best om hem op pad nog even lekker te laten slapen (auto / kinderwagen) en tevreden te houden. Mocht hij niet willen slapen dan haalt hij dat de volgende dag maar in.

Wij houden een ritme aan waar mogelijk, maar blijven er niet bewust voor thuis. Ik vraag ook niet aan de opvang en m’n schoonouders (die oppassen) of zij ons schema aan willen houden, die reageren op signalen. dus eigenlijk heeft ze maar 4 vd 7 dagen een schema, als we dan thuis zijn. Ik denk dat ik wel meer erop zou letten als ze snachts niet meer goed zou slapen, maar vooralsnog kan ze overal mee naartoe.

Dit is heel persoonlijk denk ik. Ik probeer enigszins een ritme aan te houden maar.. Ik ga er niet speciaal voor thuis blijven. Als er om de slaapjes heen te plannen is qua afspreken doe ik dat graag, maar anders ben ik er vrij makkelijk in dat hij een keer eerder, later of niet slaapt.

Wij zijn daarin altijd heel flexibel geweest. We keken naar het kind. Was het moe dan naar bed. Als we ergens anders heen gingen zorgden we dat hij daar kon slapen. Alles vertrouwde spullen mee (ja is een gesjouw, maar zo de moeite waard, kind sliep goed) En met dagjes uit deed ik wel mn best om ze tussendoor in de kinderwagen te laten slapen, soms wilde ze echt niet maar dan lagen ze er in de avond wat eerder in en dat was nooit een probleem. Ze werden er gelukkig niet vervelend van. Probeerde wel altijd om te vertrekken als ze moesten slapen dan konden ze dat mooi in de auto doen. En afspraken zo veel mogelijk plannen als ze normaal ook wakker zijn. Maar ervoor thuisblijven deden wij niet. Ze zeggen wel eens je hebt makkelijke kinderen, maar het is maar net hoe je er zelf mee omgaat. Misschien als tip regel een keer in de avond/weekend een oppas. Familie of iemand uit de buurt en ga er samen op uit op de tijdstippen die je uitkomt met de koeien. Het is soms plannen en puzzelen, maar ook loslaten en doen

En als je kindje dan niet wil slapen, huilt en niet te genieten is? Waardoor je zelf ook niet meer leuk zit? En snachts daardoor ook een super slechte nacht heeft? Is dat het dan waard?

Op voorhand zo weinig mogelijk stressen erover. Hoe meer jij stresst dat het moeilijk zal lopen, hoe meer hun gedrag dit zal weerspiegelen.

Ik denk, maar ik kan zeker verkeerd zijn, dat de frustratie niet zo zeer het schema is, maar dat jullie leven enkel nog maar lijkt te draaien om werken en de kinderen. Kan dat? Jullie zijn samen voor kinderen gegaan omdat het zo leuk zat tussen jullie. En nu verlies je die connectie een beetje omdat kinderen hebben nu eenmaal een fulltime 'job' is. Volgens mij hoeven jullie het schema niet los te laten. De koeien een keer minder melken is ook geen optie wellicht haha. Maar besteed de tijd die je samen hebt beter. Laat het huishouden staan. Laat de sociale verplichtingen voor wat ze zijn. Besteed de tijd die je samen hebt aan elkaar. Dat kan zijn door elkaar even rust te gunnen, maar net zo goed door even echt te kiezen voor elkaar. Kruip eens tegen elkaar aan in de zetel en benoem dat je dat leuk vindt, geef elkaar spontaan een koffie of een kus of ... Laat iemand oppassen en ga even samen wandelen of een ijsje eten of ... Herinner de ander (en misschien jezelf ook) aan hoe goed het zit tussen jullie en waarom je voor de ander kiest. Zorg dat je elkaar niet verliest tussen het werk en de kinderen.

Het hebben van een ritme is prima, maar daar dag in dag uit volledig aan vastklampen en jezelf bepalen zaken ontzeggen vind ik onnodig. Onze zoon gaat vrijwel altijd mee op pad. De ene keer slapt hij buitenshuis beter dan de andere keer. En soms ook niet, jammer dan! Hij haalt het dan later echt wel weer in. In jullie verhaal lees ik tussen de regels door echter veel meer. Je partner 'zeurt' in jouw beleving, maar is ondertussen ook weinig betrokken bij de zorg voor de kinderen vanwege het vele werken. Zou het kunnen dat je onbewust vindt dat hij daardoor eigenlijk het recht niet heeft om hier iets van te vinden? Ik kan mij heel goed voorstellen dat een boerderij enorm zwaar is! Jullie maken samen lange dagen. Hij met de koeien en jij met de kinderen/het huishouden. Er ontbreekt balans. Ga met elkaar het gesprek aan, spreek verwachtingen uit en kijk waar je naar elkaar toe kunt komen. Hij mag best meer hulp bieden en jij mag best een keer wat loslaten.

Ik irriteerde mij daar ook altijd enorm aan. Toen wij onze eerste hadden. Maar heel eerlijk, die was gewoon zo makkelijk, dus toen kon het ook. En ik dacht Jezus wat doen die andere moeilijk. Nu met onze 2e ben ik dus zo’n zeur die thuis blijft. Want met dit kind is het het gewoon niet waard… wat een drama is het daarna of terwijl je daar zit. Dus ja, ik dacht heel eerlijk ook altijd zo. En wij deden met de eerste ook gewoon alles, en we zagen wel of hij sliep of niet. Maar nu met de 2e is dat dus heel anders. Dus het verschild ook enorm per kind ben ik wel achter 🤪😅

Heel mooi verwoord! Nog een tip creër thuis een date avondje, wij gingen voor de kids elke woensdagavond uit eten, bios etc. Maar met 3 kids kan dit niet, jammer ja, maar we doen dit nu thuis, de kids eten lekker met zijn 3tjes en wij eten of bestellen iets zodra ze liggen te slapen, daarna een spelletje, filmpje, muziek luisteren of lekker kletsen. Door alle drukte van het gezin, werken etc. raak je elkaar uit het oog, probeer allebei... allebei;) 1 avondje tijd voor elkaar te maken. Jullie verdienen het!!

Ritme vind ik ook heel belangrijk maar we gaan wel gewoon op pad. Gelukkig slaapt hij goed in de wandelwagen en auto. Dus als we weg gaan proberen we hem om 7 uur gewoon z’n fles te geven, pyjama aan en in de auto slapen. Ook proberen we in het weekend een keertje samen te eten als hij al op bed ligt. Tv uit en echt even tijd voor elkaar. Probeer lief te zijn voor elkaar want door constant te mopperen allebei wordt het ook niet beter. Zeg bijvoorbeeld elke dag iets liefs tegen elkaar, ook al is het maar een klein ding. Ik merk ook dat aandacht er vaak bij in schiet omdat je zoveel tijd aan de kleine besteed maar even een knuffel of kus tussendoor kan je al zo’n ander gevoel geven. Ik heb geleerd dat ik het heel duidelijk aan moet geven als ik hulp nodig heb. M’n vriend zei letterlijk zeg maar wat ik moet doen want ik wil het heel graag maar zie het soms gewoon niet omdat alles voor jou zo vanzelfsprekend is. En je zou ook af en toe wel weer samen kunnen slapen want dan maar een por om te stoppen met snurken, apart slapen lijkt me ook niet echt top voor je relatie.

Wij hebben vanaf het begin af aan de kleine overal mee heen genomen. Dat ging hier goed. Hij sliep altijd en overal probleemloos. Tegenwoordig is niet zo'n makkelijke slaper meer thuis is het ook drama. Met een beetje geluk slaapt hij een half uur. Soms 3 uur per dag. Hij is nu 10 maanden. Zolang hij snachts goed slaapt vind ik het best. Doe wat voor jou goed voelt. Ik snap jouw man ergens ook wel. Staat waarschijnlijk vroeg op? Ligt ook vroeg in bed? Misschien kun je proberen om na het middagslaapje van beiden eropuit te gaan en dan de jongste in de wagen te laten slapen?

Dat hadden wij ook,elke woensdag maar hij is meestal niet voor 22u klaar aangezien hij na t eten met onze oudste speelt en wij alles zelf doen..dus ook alle machines onderhouden etc. Ik help ook nog dagelijks op stal mee buiten de kinderen, huishouden en m'n werk buiten de deur. 9 van de 10 x belt hij als hij op stal is uren met andere boeren en is hij nogal n kartrekker wat alle acties van de boeren aangaat. Ik heb ook al rustig aangegeven dat ik t niet gezellig en fijn vind dat wanneer ik op stal ben hij altijd belt en dan krijg ik reacties als; als ik bel als ik binnen ben lig je te zeiken en als ik op stal ben zeik je ook.. en eigenlijk altijd krijg ik terug ja wat jij wel allemaal niet doet waar ik niet goed van word . Vrij zinloos dus. Vorige week zei hij zelfs n x ja ik heb tenminste iets bereikt in m'n leven,kan ik van jou niet zeggen hè. Hij is communicatief zo sterk dat ik me echt heel klein voel en ik ben absoluut niet op m'n mondje gevallen. Hij zegt dat hij 110% van de tijd bezig is met de boerderij en dat er geen zin en ruimte is voor andere dingen en dat ik gewoon niet zo moet zeuren over alles, zo zwart wit . 😥

Tja, niet om het goed te praten, maar het ritme wat jij beschrijft - en de consequentie dat je dan dus eigenlijk altijd thuis zit - daar zou ik ook weinig aan vinden, dus ergens snap ik je man wel. Kunnen de kinderen niet af en toe naar de opvang? Of misschien naar opa en oma zodat jullie wat tijd voor jullie samen hebben? Of misschien een oppas aan huis die het ritme kan aanhouden? Wij zijn zelf een stuk flexibeler, zowel qua ritme als qua meenemen/opvang. Nu werk ik zelf ook fulltime (4x9), dus zien onze dagen er sowieso een stuk anders uit.