Verder na ontrouw

Pfoeh heftig zeg! Geen ervaring maar wil je sterkte wensen!

Ik heb laatst de uitspraak gehoord ‘je moet niet sleutelen aan de motor die nog heet is’. Dus misschien het even tijd geven en dan kijken welk gevoel overheerst en over je door wil of juist niet. Veel sterkte

Wat een goede uitspraak dit. Volledig mee eens. Laat het eerst even bezinken en kijk dan verder. Het is nog zo vers, je zit nu (begrijpelijk) zó in je emotie. Laat dat eerst even iets rustiger worden, voordat je stappen zet. Hiermee bedoel ik niet te zeggen dat je emoties onterecht zijn TS, want die zijn volledig terecht. Sterkte!

rot zeg hoe kwam je er achter? ja is persoonlijk natuurlijk.. voor mij zou het wel klaar zijn, ik ben daar te romantisch en gevoelig voor. Ik kan dat onderwerp gewoon niet ruimer denken, ik wil dat gewoon echt niet in mn leven..

Hier zijn de rollen omgedraaid en zijn we inmiddels 2 jaar verder. Relatietherapie heeft ons heel goed geholpen. Ze heeft ook echt naar onze relatie en persoonlijkheden gekeken om te kijken hoe we beter kunnen communiceren in onze relatie etc. Daardoor zijn we echt gegroeid in onze relatie. Sterkte😘

Oef, heel heftig. Ik zou het wel een kans willen geven om te kijken of met tijd ik mijn vriend zou kunnen vergeven. Want aan de ene kant moet waarschijnlijk het gevoel slijten en aan de andere kant moet je ook aan je relatie werken en er achter komen waarom dit gebeurt is. Maar ik zou mijn gezin het wel de moeite waard vinden om het die tijd te geven. Als mijn partner er ook het zelfde in zou staan tenminste

Overigens heeft het echt wel even geduurd voordat we weer op een goed punt in onze relatie zaten. Waren echt baby stapjes. Hebben ook 2 weken apart gewoond en qua intimiteit is het echt weer gegaan van hand vasthouden, naar een week later een knuffel en weer weken later een kus etc. Daarnaast wil ik je aanraden om vooral te "luisteren" naar lotgenoten, want in de basis zal bijna iedereen zeggen 'als ik word bedrogen ben ik weg'.

Hallo, ik heb een partner die een aantal jaar geleden ontrouw is geweest en wel de keuze gemaakt heb om door te gaan. Ook net als jou pas na enige tijd verteld en niet direct. Eerst even laten bezinken en dan kijken if je nog genoeg voelt öm te vechten is mijn eerste tip. Maar ja ik ben dus nog steeds bij deze persoon en inmiddels is het zon 7 a 8 jaar geleden.

Hier een man die 1 maand voor de uitgerekende datum is vreemdgegaan (op stap) met een bekende van ons. Wel gelijk verteld toen ik zei dat ik het gevoel had dat er iets aan de hand was. Ik vond het heel moeilijk qua timing vooral. Ik wilde niks liever dan veel samen zijn maar was ook verdrietig. Het heeft mij heel erg geholpen om naar mijn gevoel te luisteren, ik wilde het samen verwerken en juist geen afstand nemen. En we hebben ook veel gepraat over hoe het heeft kunnen gebeuren, niet dat ik het daardoor echt begreep, maar hij liet wel merken dat hij zelf ook aan het denken was gezet. Dus dat heeft mij op dit moment rust gegeven. Wanneer ik straks weer behoefte heb om het erover te hebben of merk dat ik nog geen vertrouwen heb zullen we het proces weer verder moeten oppakken, maar ik heb zelf wel vertrouwen in dat het goed komt. Weet niet of je hier iets aan hebt, maar ik hoop dat je goed dicht bij jezelf kunt blijven en wel nog het vertrouwen hebt dat hij echt helemaal voor jou wil gaan en dat je ook niet minder dan dat waard bent. Hij moet nu laten zien dat hij het serieus meent en nooit meer dezelfde fout zal maken. En jij mag ermee omgaan op de manier die jou het beste helpt. Uiteindelijk als je samen verder wil zal je hem wel moeten vergeven, maar dat heeft wel tijd nodig en dat kan hij niet afdwingen. Sterkte ermee...

Heel erg bedankt voor je mooie reactie. Ik kan er echt met mijn verstand niet bij dat mijn vriend deze keuze heeft gemaakt, in het bijzonder omdat we samen zo'n prachtig kindje hebben....

Bedankt voor alle reacties. Om eerlijk te zijn heb ik aan alle goed bedoelde 'ik zou' reacties helemaal niks; je hebt echt geen idee wat je voelt in een dergelijke situatie. Ik voel me compleet vernederd, met de vloer gelijk gemaakt en mijn lichaam staat 24/7 straks van de continue spanning. Ik hoop voordat dat ons zoontje hier niet teveel van mee krijgt, dat arme kind. Heb er zó veel spijt van nu dat ik ooit voor deze man gekozen heb...

Goed om te lezen dat er nog hoop is....ik zit zó vol van walging en afkeer op het moment, ben ook al kilo's kwijt omdat ik niks kan eten. Het wordt zo'n enorm lange weg om hem überhaupt ooit weer aan te kunnen kijken

Ik wens je veel kracht!!

Je moet goed in je achterhoofd houden, dat als je verder met hem gaat je hem weer ‘opnieuw’ moet vertrouwen. Dat is een ding wat echt moeilijk kan zijn, je moet niet obsessief worden en telkens in gedachte zijn van oh hij neemt niet op zou hij weer vreemd gaan. Ik heb vroeger een partner gehad, van wie ik dacht dat hij nooooit vreemd zou gaan. En ik kwam er achter dat hij dit 3 keer heeft gedaan in een 1 jaar tijd. Ik werd er mentaal niet goed van, ik twijfelde aan mijzelf. Ik speelde dingen in mijn hoofd zoals ; zag ik er die dag niet zo mooi uit? Had ik gemeen gedaan? Toen even later goed nagedacht, en dacht ik fuck it? Al zag ik er bijv die dag niet mooi uit, al had ik ruzie met hem. Ik zou nooit vreemdgaan. Ik heb hem persoonlijk naar de deur verwezen. Omdat ik hem nooit meer zou kunnen vertrouwen. En vertrouwen is het belangrijkste wat er maar in een relatie/huwelijk is. Nu heb ik een zoontje en ben ik getrouwd, maar mocht hij ooit vreemdgaan dan kies ik voor mijzelf. Omdat ik weet dat als ik iemand eenmaal niet meer vertrouw, het huwelijk naar mijn idee over is. Ik hoop oprecht dat de relatie therapeut jullie kan helpen. Met name jou mentaal kan helpen, het is voor een vrouw een van de ergste dingen om achter te komen dat je partner het bed met iemand anders heeft gedeeld.

Laat het even bezinken en bekijk de situatie nogmaals. In de regel is het inderdaad dat als iemand eens is vreemdgegaan dit blijft doen. Dit heeft simpelweg te maken met een mentale grens die is overschreden die als deze eenmaal overschreden is niet meer als grens wordt gezien. Bekijk hoeveel mentale grenzen hij al heeft overschreden.

Hey. Lang getwijfeld of ik hierop zou reageren omdat de reacties soms hard zijn maar misschien heb je er iets aan. 2 zomers geleden is uitgekomen dat mijn man me bedrogen heeft met een kennis. Vlak voor hij me ten huwelijk vroeg. Ik was razend, twijfelde aan alles. Was ons huwelijk dan echt op niets gebaseerd? Wat met onze kinderwens waar we mee bezig waren? Na een tijdje (lees: een maand of 3) wist ik pas zeker dat ik met hem verder wou. Maar dat was de makkelijke beslissing want hoe doe je dat dan? Hoe kon ik hem ooit terug vertrouwen? Plots besefte ik dat het aan hem was om mijn vertrouwen terug te winnen. En dat heeft hij ook wel gedaan. Was het makkelijk? Nee! Is het gelukt? Ja. Once a cheater always a cheater. Vorig jaar was het weer van dat. Niets fysiek deze keer. Enkel maar berichtjes en telefoontjes naar een andere vrouw. Terwijl ik nota bene plat lag, angstig, omdat ik een hematoom had in het begin van deze zwangerschap en nergens naartoe kon, niets mocht! En weer zei hij het niet uit zichzelf maar kwam ik er per ongeluk op uit. Zwanger. Van ons eerste kindje. Van een man die duidelijk niet te vertrouwen is. Je zou denken dat het nu toch wel gedaan is? Maar nee hoor. We zijn nog steeds samen. Vertrouwen heeft een serieuze duw gekregen en als hij weg is met vrienden ben ik heel angstig. Maar ik zie hem graag, hij mij. Hij heeft gezworen nooit meer zo’n stommiteit te doen. Maar het belangrijkste? Ik merk dat hij zijn best doet naar mij toe. Meer thuis zijn, vroeger thuis komen, als hij weg is regelmatiger sturen, … Vertrouw ik hem volledig? Nee en dat komt misschien wel nooit meer terug. Maar zolang de liefde er is en hij moeite wil doen ben ik ervan overtuigd dat je er samen echt wel uitkomt

Ik ben toen ook kilo's afgevallen van de stress inderdaad. Het heeft ook wel bloed zweet en tranen gekost maar na lang nadenken toen wel besloten verder te gaan. Wij hadden toen geen kinderen of zwangerschap maar wel een huis en huisdieren. Ik was al met deze persoon vanaf mijn 17de en toen het gebeurde waren we een jaar of 25. Inmiddels 33. Ik heb hem het ontzettend vaak voor de voeten gegooid de eerste tijd. Ik was zo ontzettend boos. Maar ik zag ook dat hij wel enorme spijt had en echt zijn best deed om te laten zien dat het echt een "fout" was. Wel heel duidelijk afgesproken dat mocht het ooit weer gebeuren ik ga, ik trek dit niet nog een keer. Maar het is geen makkelijke weg. Maar na laten bezinken en afwegen voelde ik teveel voor hem om hem te laten gaan

Hier ook te maken gehad met ontrouw helaas. Inmiddels alweer 11 jaar geleden, ook tijdens mijn zwangerschap maar kwam er pas maanden later pas achter. Ik heb het hem dus vergeven maar makkelijk was het zeker niet. Ik ben in die tijd ook mezelf verloren door wraak te nemen en affaires aan te gaan, daar heb ik veel spijt van. Ik had liever tijd geïnvesteerd in mijn man want hij deed echt zijn best. Ik probeer ook te relativeren dat bijna iedereen dit wel een keer meemaakt helaas. Ik heb zelfs een affaire gehad met een psychiater waarvan zijn vrouw hoogzwanger was, vreselijk! Ik was helemaal de weg kwijt door het vreemdgaan van mijn eigen man. Probeer daar dus ook voor te waken. Het gaat inmiddels alweer veel beter. Maar het ergste van alles vind ik nog dat je relatie nooit meer hetzelfde wordt als daarvoor. De liefde die ik toen voor hem voelde is er niet meer helaas. Maar we zien elkaar graag en doen moeite voor elkaar. Het is niet makkelijk vaak maar uit elkaar gaan levert nog meer verdriet op en dat wil ik niet want over het algemeen voel ik me gelukkig. En dat wil ik nooit meer laten verstoren door een affaire.

Lieve vrouwen, ongelooflijk veel dank voor jullie oprechte verhalen. Ondanks dat ik jullie allemaal wat anders had gegund doet het me 'goed' om te weten dat niet alleen mij dit overkomt. Zat net in een overleg met collega's en dacht alleen maar de hele tijd: 'zij hebben wél een betrouwbare vent thuis zitten.' Met een van deze collega's (die mijn vriend niet kent) de situatie ook besproken en zij heeft me op het hart gedrukt het, zeker in het belang van ons kind, met behulp van therapie nog een kans te geven. Hoe hebben jullie dit gedaan met kenbaar maken naar de buitenwereld? Ik besef me dat ik door het niet te delen wellicht veel steun mis, maar ik wil deze smet niet op onze relatie en vrees hoe mijn familie/vrienden dit altijd gaan onthouden....wat was jullie overweging daarbij?

Ik heb jouw reactie eerder over het hoofd gezien maar bedankt hiervoor; vind dat je op een hele open en prettige manier reageert, ondanks dat je gelukkig niet in dezelfde situatie hebt gezeten. Kan ik wat mee