Verdriet over partner in kraamtijd

Ik denk dat je je enigszins idd een rooskleurig beeld voor je hebt gehad. Natuurlijk, je mag in de watten gelegd worden, maar ik zou er niet automatisch van uit gaan. Een kraamtijd kan heel rauw zijn vanwege emoties van beide kanten, niet alleen jij bent moeder geworden, je partner ook vader. Dat mag best erkend worden, ookal ben jij diegene die bevallen is. Mijn partner blowt ook en dat is af en toe zijn manier om te ontspannen, wat voor de 1 zo werkt, werkt voor de ander anders. Is het echt een "kwade high" of is het meer een state of mind waar jij geen deel van uitmaakt of uit wil maken? Ik zou gewoon een goed gesprek aangaan, maar daarbij wel zonder verwijten te komen. Begrip werkt alleen, als het van beide kanten komt. Succes❤️

Het eerste wat ik mij afvraag is of dit gedrag niet van te voren al te verwachten was? Iemand die regelmatig blowt en high is, zal daar echt in de kraamperiode niet mee stoppen. Wellicht had je wel een ideaalbeeld in je hoofd maar past dat niet bij hoe jouw vriend is. Hij mag inderdaad erkennen dat dit gedrag niet gepast is, niet tijdens zwangerschap en ook niet in de periode daarna. Maar je kan het gedrag en gewoontes van je vriend niet veranderen, ook niet tijdens een belangrijke periode als de kraamperiode

Lastig dit. Ik denk namelijk dat je een verwachting van hem hebt gehad, die hij sowieso niet ging waarmaken. Je geeft zelf al aan dat hij van nature geen prater is enz en geen emotie wil laten zien. Waarom dan wel die verwachting hebben na de bevalling? Je mag zeker van hem verwachten dat hij er rekening mee houdt dat jij het niet fijn vindt als hij blowd. Anderzijds heeft hij ook recht op zijn rustmoment enz gezien voor hem net ook veel veranderd is. Als hij altijd al geblowd heeft, was dit te verwachten. Je geeft aan dat je na je bevalling een bos bloemen of een taart e.d. verwacht had. Heb je deze verwachting ook uitgesproken naar hem? Ik persoonlijk vind dit namelijk nogal een over romantische 'film' verwachting, als je snapt wat ik bedoel. Maar dat ben ik persoonlijk. Ik kan mij voorstellen dat hij hier ook niet aan gedacht heeft.

Wat een heftige kraamtijd heb je gehad. Ik vind zijn gedrag zeker niet 'normaal'. Maar dan heb ik het wel vooral over het blowen. Dat vind ik niet normaal en zelfs 'onveilig'. Het 'in de watten leggen van de vrouw' is zeker niet standaard, realiseer je dat vader worden voor een man ook heel heftig is en daar ook de nodige emoties bij komen. En mannen zijn ook zeker heel erg moe. Als verrassen niet in de aard van het beestje zit dan hoef je dit ook zeker niet te verrassen tijdens de kraamtijd. Overigens was mijn man wel heel lief en heeft hij goed voor me gezorgd. Maar verrassen, niet echt. Dat kwam later. Ik denk dat zijn blowen een manier is geweest om met zijn heftige emoties om te gaan. En die zijn bij een man ook heel valide. Hij had het niet moeten doen. Hij kan je gevoelens wel erkennen. Maar ik lees ook veel spijt terug in zijn verhaal en wel fijn om te lezen dat het nu (veel) beter gaat. Dus enerzijds heeft hij wel gelijk: kunnen jullie met een schone lei beginnen? En wat is daarvoor nodig? Helpt het om te praten met een mediator / relatietherapeut? Kun jij je hierover heen zetten? Kan hij jouw gevoelens erkennen? Ik denk dat jullie beide een beetje over de brug moeten komen. Relatie is een werkwoord van beide kanten. Hij heeft dingen fout gedaan en moet dat erkennen. Jij zal deels moeten vergeten en vergeven om verder te kunnen. Als jij niet vergeet en vergeeft gaan jullie wellicht op termijn uit elkaar. Alle mensen maken fouten. vergeet ook niet dat jouw hormonen waarschijnlijk heel heftig zijn geweest en dat kraamtranen ook heel vaak voorkomen. Veel sterkte!

Toevoeging: Laat ik hier aan toevoegen dat ik het wel vervelend voor je vind dat je je zo voelt en begrijp dat dit echt niet leuk is. Je geeft aan dat hij nu wel gewoon een goede, leuke vader is die 50/50 meehelpt enz. Ik zou proberen daar op te focussen en te erkennen dat jouw verwachtingen niet echt matchte met je partner. Wellicht helpt dit relativeren wat er gebeurd is, waardoor je het los kunt laten. Anders kan een gesprekje met de praktijkondersteuner van je huisarts wellicht helpen. Liefs

Voor hem is het zijn derde kind, dus hij is al een vader. Het kan ook rauw voor hem zijn, maar dan moet hij wel zijn emoties kunnen delen met mij. Ik heb tegen hem gezegd dat hij zijn gevoelens met mij moet delen, zodat ik begrip kan hebben. Maar er komt van mijn kant geen begrip, want hij deelt nul. Voor de bevalling blowden we soms samen in het weekend. Het is idd een state of mind waar ik niet aan mee deed tijdens de kraamtijd. Ik vind het lastig omdat hij toen ineens bijna elke dag aan t blowen was alsof hij wilde ontsnappen aan de dag en daar werd hij boos om toen ik dat aankaartte.

Blowde je tijdens je zwangerschap?😟

Vóór de zwangerschap natuurlijk 🤣

Dat het zijn 3e kind is, wilt niet zeggen dat hij nu geen vader is geworden🤷🏼‍♀️ ieder kind, is een kind. Sommige mensen praten openlijker over emoties dan de ander. Forceren en je eigen beeld opdringen werkt niet, daar zal hij zich alleen maar meer door terugtrekken. En hij zal waarschijnlijk altijd al zo zijn geweest, niet nu opeens.. Het is geven en nemen, op ieder gebied.

Oh schrok al😂 Ik hoop in elk geval dat het niet je hele kraamperiode overschaduwt, maar erg vervelend dat je je niet begrepen voelt nu!

Wat hebben jullie besproken voor je zwangerschap? Hebben jullie toen afgesproken dat hij zou stoppen? Heb je hem verteld hoe jij je kraamtijd voor je ziet? Wat je van hem verwacht en wat je wilt?

Ik doe heel erg mijn best om het te vergeven en te vergeten. Ik zag een foto van hem toen onze kleine 3 weken oud was ofzo. En de verwrongen en bezorgde blik in zijn gezicht en ogen spreekt boekdelen. Dat is hoe onze kraamtijd was. Heel pijnlijk om die foto te zien. Toen ik dit afgelopen weekend aankaartte en zonder verwijten hierover mijn verdriet deelde, komt er van zijn kant niets. Ik zou gewoon graag een arm om me heen krijgen of een kus, ongeacht wie er 'gelijk' heeft. Ik heb hem vaker gevraagd of hij me dan gewoon wil troosten en een knuffel geeft, wanneer hij ziet dat ik verdriet heb (dus mijn verwachting / behoefte naar hem uitgesproken). Maar hij laat me gewoon huilen en doet of zegt niets. En dan voel ik me zo ontzettend alleen.

Ja, waarschijnlijk had ik veel verwachtingen die ik niet van tevoren had uitgesproken .... Confronterend om te lezen. Maar idd wel de realiteit. Ik heb het nooit over dat blowen gehad omdat hij voor de bevalling alleen af en toe 's weekends ging roken. Ik had gewoon niet verwacht dat hij die eerste 10 kraamdagen zo vaak zou gaan blowen, omdat dat in de praktijk nooit zo vaak gebeurde. Maar ook dat was wellicht mijn eigen verwachting / aanname. Lastig hoor, om geen verwachtingen te hebben en pittig om dit nu met terugwerkende kracht los te laten 🙈

lastig.. voor mij llinkt je partner niet als nalatig! een new born is met zo mega verandering voor je partner als voor jou en beide deal je hiermee op een andere manier. en 50/50 helpen en dedicated vader lijken me heel fijn! mijj vriend is vanaf de geboorte wekelijks ergens anders gaan slapen want had echt zn slaap nodig. is ook wat voor te zeggen en huishouden komt op mij neer, maar wordt besproken en vinden we beide prima.. ik denk dat verwachtingen creeren van toen maar vooral ook de toekomst de grote boosdoener is. het is al besproken en hij ontkent het niet. mannen stappen nu eenmaal ergens sneller over heen.. maar probeer echt geen verwachtingen te hebben met alles wat er gaat komen want betekent vaker teleurstellingen en met een kindje erbij veranderen digen nu eenmaal enorm

Ik kan mij enorm goed voorstellen dat je het blowen in je kraamtijd als vervelend hebt ervaren omdat je partner hierdoor minder beschikbaar was. Maar dit kun je hem niet voor de voeten blijven gooien. Inmiddels ben je een hele tijd verder en wordt het voor jezelf ook tijd om verder te kijken en te zien wat je wel hebt. Ik wil het blowen zeker niet goedpraten maar een baby krijgen levert stress op in een gezin (ook wanneer het niet je eerste is) en daarnaast klinkt het alsof de verwachtingen vanuit jou vrij hoog lagen in die tijd. Natuurlijk was het fijn geweest als hij iets attenter was geweest wat betreft koffie en thee voor de kraamvisite maar dingen als bloemen, taart of iets dergelijks is misschien wel wat veel gevraagd. Helemaal wanneer dit normaal ook al niet iemand zijn aard is. Ik zou vooral heel realistisch kijken naar wat je wel hebt. Een 50/50 verdeling in taken en een zorgzame vader klinkt voor mij als een fijne basis. Hem blijven 'straffen' voor iets wat achter jullie ligt is ook niet eerlijk naar hem toe. Ik lees tussen de regels door ook dat je een arm om je heen mist voor troost maar dat je anderzijds de neiging hebt om je partner meer opzij te zetten omdat je hem niet kunt vergeven. Dat zijn natuurlijk ook verwarrende signalen. Ik zou nog een keer met hem in gesprek gaan waarbij je niet de focus legt op wat hij allemaal fout heeft gedaan maar ook op de dingen waar je wel blij mee was en bent en daarbij eventueel aangeven wat je voor de toekomst liever anders zou willen. En daarna zou ik het loslaten als ik jou was. Wanneer dit erg lastig is kun je ook kijken of je bij de praktijkondersteuner van de huisarts terecht kunt.

Ik kan je goed begrijpen. Het vervelende van verwachtingen hebben is dat je vaaaak teleurgesteld raakt. Bij mij begon het juist heel goed, man hielp mee en deed zo veel maar toen erná… wauw, hij was het “zat” die routine en ik was hem echt even verloren maar ik had dus ook verwachtingen dat hij zijn goede gedrag en hulp zou voortzetten en raakte dus enorm teleurgesteld. Vervelende is dat je inderdaad nu niets meer kan doen behalve proberen misschien wat begrip te krijgen voor hem? Meer in de zin van, voor hem was het ook weer helemaal nieuw, ook al is dit niet zijn eerste.. Ik weet ook hoe het voelt als je niet met je partner kan praten, same here. Dat is nog het meest irritante. Ik probeer erover te praten wanneer ik merk dat hij in een goede bui is, maar gevaar is dat je die bui kan verpesten en je dag naar de klote is 😂.

Denk dat je verwachtingen te rooskleurig zijn geweest. Ik zou proberen te accepteren dat je niet gaat horen wat je wilt van hem en gewoon verder gaan. Het is nou eenmaal gebeurd. Denk terug aan je mooie droombevalling. En focus je op de dingen die je wel waardeerde aan hem. Het was ook allemaal een nieuwe situatie voor hem. En de volgende keer je verwachtingen duidelijk uitspreken zodat er geen onduidelijkheden zijn. Het beste is geen verwachtingen.

Ik snap je echt wel. Maar toch zou ik niet al te streng zijn voor je vriend. Over het algemeen klinkt hij als een hele goeie vriend en vader. Papa worden, ookal is het voor de 3e keer, blijft toch spannend. Nog steeds is dit een hele mooie periode, hoe zonde zou het zijn om er gefrustreerd op terug te kijken. Blowen tijdens je kraamweek is niet netjes. Maar hij deed het in de avond, hij had je wel de hele dag geholpen. Mannen weten echt niet hoe een bevalling is. Niet zo gek. Want zelfs vrouwen die zelf bevallen zijn, kunnen hele rare verwachtingen hebben als iemand anders is bevallen. Ik ben 8 maanden verder, heb helaas nog wel eens last van bekkenpijn in mijn onderrug. Ik kom dan gewoon niet overeind. Dit is voor mijn vriend een reden om helemaal stuk te gaan. Kijk er spartelen dan..... Leuk? Nope! Maar ach de eerst volgende keer dat hij de mannengriep heeft en dus dood gaat, pak ik hem wel terug. 🤪 Probeer te genieten. En te kijken naar de dingen die hij wel goed heeft gedaan en doet.

Wat vervelend dat je zo met deze gevoelens zit, en ik begrijp zeker dat dit zo 'alleen' voelt. En dat je verwachtingen hebt van je partner is helemaal niet raar, heel menselijk lijkt me. Als je de ander er maar niet op vastpint, en ook wel zo handig om verwachtingen van te voren met elkaar te bespreken. Daar kom je soms pas achteraf achter, niet erg, zo leren we steeds! Klinkt alsof je wel goed naar jezelf kunt kijken, en goed weet wat je nodig hebt; namelijk erkenning van jouw verdriet (zoals je zegt, even die arm om je heen) Het lijkt wel dat je partner de situatie van je kraamweek en jouw emoties daarover zó moeilijk vind, dat hij dit nu telkens uit de weg gaat en er boos over wordt. Alsof hij zich aangevallen voelt (kun je hem mssn vragen of hij dit zo ervaart). Dat maakt het niet makkelijk voor je om dit stukje te helen. Het is niet gek dat je verwijdering voelt. Ik denk dat in een gezonde relatie alles er moet kunnen zijn, ook als het ongemakkelijk/pijnlijk is. Zonder verwijten, puur vanuit je eigen gevoel. Ik heb me ook weleens heel gekwetst gevoeld door mijn partner. Daar hebben we over gesproken, maar mijn verdriet borrelende hierna soms nog op. Door dit te kunnen benoemen, zonder verwijt "ik voel me weer even verdrietig over.." en dan idd zijn arm om me heen, maakte het voor mij stukje bij beetje zachter. Het lijkt me belangrijk dat je hier iets mee doet. Het liefst samen, en als dat (nog) niet lukt dan eerst alleen voor jezelf? Bijv met een coach, of via de HA een verwijzing vragen? Dan kun je in ieder geval voor jezelf onderzoeken hoe je hier gezond een weg in vind. Hopelijk staat je partner er (uiteindelijk) voor open, juist omdat hij op andere vlakken blijkbaar wel goed zijn verantwoordelijkheid pakt, wat ook super waardevol is!

Hier ook niet in de watten gelegd tijdens de kraamtijd. Ik was zo ontzettend jaloers op de verhalen die ik soms hier las. Beide keren hier niet gebeurd. En mijn man begreep al mijn emoties en kraamgevoelens totaal niet. Ik vond het helemaal geen leuke tijd. En ja ergens neem ik mijn man dat ook kwalijk. Maargoed het is wat het is.