Verdrietig. Autisme partner? Herkenning/tips gezocht

Lastig zeg. Iedereen heeft wel autistische trekken, de een meer dan de ander. Dus of er autisme speelt of dat hij wat meer kenmerken heeft is de vraag. Heb je met hem je vermoedens besproken? Je zegt misschien moet ik hem niet meer willen veranderen. Ik denk dat je je partner nooit moet willen veranderen. Ieder moet zichzelf kunnen zijn. Je moet daar dan mee leren omgaan. Als je ook overspanningsklachten hebt, is het misschien een idee bij de poh van de huisarts langs te gaan

Lastig! En mijn eerste gedachte was: geldt dit effect niet voor veel mannen (ook zonder autisme)? Of heb ik dan een verkeerd beeld van mannen

Mijn man heeft autisme en inderdaad met een kindje erbij wordt alles een stuk lastiger. Ik ben zelf mede daardoor overspannen thuis komen te zitten en heb ik die tijd veel gehad aan hulp/begeleiding. Het is vooral accepteren en kijken hoe je er zelf het beste mee om kan gaan. Mijn man heeft bijvoorbeeld heel weinig inlevingsvermogen en ik moet daardoor soms 'voorzeggen' hoe hij met bepaald gedrag van onze peuter moet omgaan. Ik probeer in zo'n situatie het niet over te nemen, maar hulp bieden aan mijn man. Daarnaast kunnen sommige trekjes ook echt een voordeel zijn😁 Mijn man houdt totaal niet van rommel (en kan daar echt error van krijgen), dus ik heb al jaren geen stofzuiger aan geraakt, want ik doe dat toch niet goed genoeg🤣 En mijn man is ontzettend creatief (wat ik dus helemaal niet ben), dus dat is echt zijn ding met ons zoontje.

En over het 'partner' stuk; Zoek de manier hoe het voor jou te behappen valt enzo. Ik kan mijn rooster zelf beetje bepalen/aanpassen en dat heb ik zodanig kunnen afstemmen dat ik ook mijn eigen momenten heb. Ook in het huishouden hoeft niet altijd alles spik en span te zijn. Een dagje later de was doen kan prima. Communiceren over 'belangrijke' dingen doe ik tegenwoordig over de app, want dan dringt het beter tot hem door (en ik kan makkelijker een herinnering sturen ofzo). En ja, mensen met autisme leven gewoon veel meer in hun eigen bubbel.

Uhh. Ben ik de enige die het nogal vreemd vind dat je je partner op een forum gaat zitten diagnosticeren? Praat met hem en als je echt denkt dat ie autisme heeft, moet je hem naar een huisarts sturen. Maar waarschijnlijk is hij gewoon bezig om alle ballen hoog te houden en communiceert hij (naar jouw mening) te weinig, zoals mannen dat wel vaker weinig doen.

Dat ‘naar de huisarts sturen’ is denk ik in de praktijk niet zo makkelijk als jij nu doet voorkomen 😉 prima toch om hier te vragen naar ervaringen? Betekent niet dat TS andere hulp volledig afschrijft

Hoe lang heeft je partner deze trekjes? Altijd al of pas recent? Vind eigenlijk dat het alleen dit trekje is dat de link met ass wel erg snel word gesteld en waarschijnlijk dan niet eens klopt.... maar wellicht speelt er meer? (Trauma uit jeugd ofzo?) Als hij er voor open staat kan je het natuurlijk onderzoeken maar een diagnose veranderd hem en z'n gedrag niet. Ik heb een partner met ass, en herken dit wel. Zeker nu we een kind hebben... maar dit is echt niet z'n enige trekje zeg maar 😜

Ik heb zelf ASS en merk bijv dat ik (veel) sneller moe ben dan mensen zonder ASS. Ik heb ook echt elke nacht 8-9 uur slaap nodig en elke dag dag een momentje voor mezelf, al is het maar een halfuurtje. Het tempo van sommige mensen met een druk (sociaal) leven kan ik niet bijbenen. Het moet bij mij gewoon net wat rustiger.

Sowieso kan je iemand niet veranderen, autisme of niet. Ik zou zelf niet gaan diagnotiseren en in je hoofd een stempel aan je partner geven. Een kindje hebben is sowieso zwaar en iedereen gaat anders om met de vermoeidheid en grote verandering. Ik zou hem niet forceren er voor jou gevoel te zijn als dat tegen zijn gevoel in gaat (nood hebben aan afzondering). Wel kan je taken verdelen zodat er minder op jouw schouders valt.

Bedankt voor jullie reacties al! 🥰 Ik heb nu niet heel veel tijd om op iedereen persoonlijk te reageren, maar ik wilde nog even toevoegen dat ik inderdaad gewoon op zoek ben naar ervaringen en even van me af wil schrijven. Omdat ik hier al jaren mee zit, het met weinig mensen kan delen en het me langzaam begon op te breken. Nu ik erop terugkijk spelen sommige dingen al wel sinds het begin van onze relatie 11 jaar geleden, maar had ik het toen niet zo door, omdat hij toen meer energie had en ook liefdevoller en enthousiaster was. De laatste jaren is het hem allemaal sneller teveel en trekt hij zich erg terug in zichzelf soms, is hij veel afstandelijker en heb ik ook meer behoefte aan verbinding door ons leven dat veranderd is (samenwonen, huis gekocht, kind, werk etc). Het is soms erg vermoeiend om voor mijn gevoel tegen een muur aan te praten. Hij doet zijn best wel denk ik, maar hij weet letterlijk niet wat hij moet zeggen om mij te steunen. Ik wil mijn vriend niet zomaar een diagnose geven, maar door mijn werk in de GGZ en door dus veel te lezen over autisme (en relaties), heb ik dus alleen wel mijn vermoedens. Mijn vriend weet dat ik deze vermoedens heb en hij zegt dat het mogelijk zou kunnen kloppen, maar hij weet het ook niet en heeft ook niet zo'n behoefte om het verder uit te zoeken. Hij denkt dat het vooral komt doordat zijn batterij sneller leeg is en hij ongezonder leeft dan vroeger. Ik denk dat dat deels klopt, maar dat er ook al iets zit in hem wat er altijd al zat, maar nu meer tot uiting komt. Ik ben voor mezelf al bij de POH geweest en slik sinds een poosje ook lichte antidepressiva. Deels liggen mijn klachten en frustaties bij mezelf en moet ik misschien meer leren loslaten, maar tegelijkertijd denk ik ook niet dat alles aan mezelf ligt. Maar ik zal wel proberen om mijn partner niet te willen veranderen. Dat is misschien inderdaad niet de juiste insteek en ook niet leuk voor hem. Tegelijkertijd blijf ik het dan wel lastig vinden hoe ik dan bepaalde van mijn behoeftes kan vervullen. Toch meer op mezelf focussen soms en mijn stemming niet laten beïnvloeden door mijn vriend. Maar makkelijker gezegd dan gedaan, ik kan mijn (soms teleurgestelde / eenzame) gevoel ook niet uitschakelen...

Mijn man heeft autisme en hij is echt een emotieloze lul soms. Op zulke momenten Zelfs wanneer ik hem in zijn gezicht zeg dat ik me kut voel door dit en dat luistert hij amper. Ook wanneer hij iemand op straat zou zien vallen / huilen / hulp nodig ziet hebben zou hij geen poot uitsteken om fysiek te helpen of een luisterend oor te bieden. Het is veel moeilijker dan iedereen denkt en het vergt veel (te veel) van een partner.

Hoi! Ik herken je verhaal op veel vlakken, we zijn al ruim 20 jaar samen dus we zijn als het ware samen volwassen geworden en de emotionele onbereikbaarheid was ook iets waar ik moeite mee heb gehad. Echter ken ik hem wel door en door, is hij een ontzettend goede man/vader en weet ik dat de liefde er is, dat is het belangrijkste voor mij. We hebben nu twee kinderen en ik heb hem inmiddels wel geaccepteerd zoals hij is, hij geeft zelf ook altijd aan dat ik het gewoon moet zeggen als iets me niet bevalt oid omdat hij dat gewoonweg niet altijd doorheeft. Daar ligt bij mij nog steeds een leerpunt omdat ik een binnenvetter ben. Geen goeie combi zou je denken, toch zijn we heel gelukkig met elkaar. Ik zou voor jezelf nagaan wat jij wil, als hij open staat voor relatietherapie zou je dat voor kunnen stellen. Niet als verwijt maar om beide te leren hoe hiermee om te gaan en wat werkt voor jullie. Uiteindelijk geeft het jezelf veel rust als je hem kunt accepteren zoals hij is, cijfer jezelf daarbij echter niet weg. Je geeft aan het te bespreken en dat hij dan luistert, ik zou in zo’n gesprek echt specifieke vragen stellen en ook voorstellen doen hoe jij iets graag zou zien. Ook al voelt hij het dan niet aan, hij weet wel jouw specifieke behoefte en kan zichzelf aanleren om dit te doen omdat hij weet dat jij het prettig vindt (simpel voorbeeld; ik zou graag willen dat je ook aan mij vraagt hoe mijn werkdag was, en dan doorvraagt als ik antwoord geef zodat we een gesprek kunnen voeren). Je geeft ook aan dat er veel bij jou terecht komt, dat hoeft niet en als je dat in stand houdt neem je de moeder/zorgrol voor hem aan. Dat is funest voor je relatie. Laat hem wel zijn verantwoordelijkheid nemen, als hij maar duidelijk weet wat er van hem verwacht wordt.

Als je wilt praten hierover,, mag je mij wel een berichtje sturen😊

Ik herken dit heel goed. Wij zijn nu 7,5 jaar samen en mijn partner heeft een vorm van autisme. Wat jij beschrijft, ervaar ik thuis ook. Hij leeft ook vaak in zijn eigen wereldje, lijkt soms geen interesse te hebben in zijn omgeving. Dat zijn dan voor mij weer signalen dat hij het inderdaad druk heeft, niet lekker in zijn vel zit etc. Als hij ziek is, zoekt hij me juist wel op bijvoorbeeld. Of als hij erg enthousiast is of gewoon heel goed in zijn vel zit. Ook valt bij mij het meeste op mijn bordje. En af en toe dan schiet ik weer eens uit mijn slof om hele kleine dingen. Vaak als ik dingen op een normale manier zeg dat er toch ff iets moet veranderen in ons huishouden, komt het niet binnen. Ook moet ik hier rekening houden met veranderingen, gaat ie slecht op. Het geluk voor mij is dat ik ook werk met mensen met autisme, dus ik herken heel veel. Maar is vaak lastig, waardoor ik me ook regelmatig alleen voel etc.

Ik herken je wel deels. Partner heeft geen autisme, wel een moeilijke jeugd gehad en nooit emoties kunnen tonen toen. Dat merk ik ook doordat ze altijd 'stabiel' is. Wat jij zegt. Het lijkt me juist leuk om samen veel enthousiasme of andere positieve emoties te delen, maar ze is vaak mild al verschilt het wel met periodes en kan het soms gelukkig wel wat meer zijn. Ik ben zelf qua emoties echt het tegenovergestelde en zou mezelf omschrijven als erg zwart wit wat misschien ook niet goed is.. hoe voelt je vriend zich hieronder? Beseft hij dit ook? Wil hij verandering? Mijn partner ging ook een tijdje naar een psycholoog om traumas te verwerken en dat leek ook positief effect te hebben op de emotie verwerking.

Ik herken ook wel wat dingen, ik weet niet of het autisme is. Ik merk dat mijn man normaal gesproken heel gevoelig is voor prikkels, maar ook mijn stemming heeft hij snel door. Alleen loopt zijn emmer daardoor ook snel vol, en dan wordt hij emotioneel onbereikbaar. Raakt geïrriteerd over kleine dingen en trekt zich meer terug. Zegt sociale afspraken af omdat hij zich niet lekker voelt. Uiteindelijk barst vaak een keer de bom, dan is hij een dag ook fysiek weg. En daarna is het emmertje weer leeg. Wat mij heeft geholpen is hem ruimte geven. Bijvoorbeeld om niet naar een verjaardag te gaan, zelfs al vier ik die van mezelf. Het is echt even slikken maar ik ga wel met mijn dochter en maak er het beste van. Wat mij heeft geholpen is dat een deel van ons netwerk weet van onze situatie en daar ook niet oordelend in is, maar juist steunend. Lang heb ik me geschaamd en allerlei smoesjes verzonnen maar dat doe ik niet meer. Zij zijn ook niet gek, hadden het allang door. Dus mijn belangrijkste advies: praat met mensen die je vertrouwt. Jij bent niet gek, je partner ook niet. En dan ontdek je ook dat elke relatie wel zn dingetjes heeft

Hoi, ik herken je verhaal helaas erg.. Mijn partner en ik hebben vrij snel kinderen gekregen, na een jaar was ik zwanger. Pas toen we gingen samenwonen begon ik zijn moeilijke kanten te zien. Mijn partner is extreem rigide in zn denken en heeft de neiging om helemaal door te slaan in alles of niets denken, zo kan bijv ineens besluiten dat we met het hele gezien alleen nog maar vegan mogen eten of dat de hele nieuwe vloer eruit moet omdat hij ergens een krasje ziet. Het is vaak alles of niks. Ook ziet hij extreem veel details(dingen die een ander niet zouden opvallen) en hier kunnen dan ook oeverloze discussies over ontstaan. Ook probeert hij mij enorm te controleren, niet op de ‘narcistische’ manier door te zeggen met wie ik om mag gaan oid, maar dat eigenlijk alles wat anders is aan mij dan het plaatje dat hij is zn hoofd heeft te willen veranderen zodat het beeld ‘correct’ is zeg maar. We kunnen dan bijv echt discussies hebben over wat ik kijk op tv, wat ik eet of wat ik draag.. het lijkt of er een soort error ontstaan in zn hoofd als het plaatje niet klopt. Mijn partner is heel snel overprikkeld door kleine dingen(het geluid vd was machine die aanstaat onder het eten, troep in de keuken, mensen die hard praten om heen heen, hij heeft mysofonie enz.. en hij kán gewoon niet over koetjes en kalfjes praten. Met mij niet en met anderen ook nauwelijks. Wel zet hij bij anderen vaak een sociaal masker op, waardoor ik wel eens denk ‘huh’? Zo doe je thuis nooit. Hij klaagt wel altijd over hoeveel energie sociaal contact hem kost en zegt ook vaak sociale activiteiten af. Het moeilijkste aan onze relatie vind ik het emotionele gemis aan emotionele wederkerigheid en empathie. Alles is bij hem op rationeel vlak. Als ik thuis kom na een moeilijke werk dag en bijv emoties toon omdat ik erdoor heen zit of wat dan ook dan moeten die emoties zsm weg en wordt hij boos, ook kan hij zich dan heel moeilijk inleven en begrijpen wat me dwarszit.. Maar ook aan de telefoon kan hij bijv midden in mijn verhaal ineens zeggen: ‘ok ja, ehm ik ga nu ophangen.’ Sowieso zijn emoties iets wat hij zelf niet laat zien(nooit), kunnen we nauwelijks praten over dingen enz. Hij ziet het nut niet in van ‘gezellig een film kijken samen’ oid, hij heeft vooral individuele hobby’s die die dan ook elke dag doet.. Ook ik dacht na een aantal maanden ‘dit móet autisme zijn’.. We zijn met open vizier in relatietherapie gestapt en hier heeft de therapeut na een jaar gezegd dag ze heel sterk denkt aan autisme.. Het cassandra-effect wat jij omschrijft herken ik heel erg. Ik mis het zó erg om gewoon op emotioneel vlak een verbinding te hebben dat de eenzaamheid het regelmatig overneemt. Mijn partner is gek genoeg héél erg lief voor onze dochter en doet enorm zn best met wat hem in therapie verteld wordt.. Hij wordt momenteel getest op autisme. Het is geen onwil gewoon een onwijs anders werkend brein.. Maar het is zoals iemand hierboven ook zegt eigenlijk te zwaar omdat je alles alleen draagt emotioneel. Qua huishouden enz is mijn partner juist énorm veel aan het doen omdat het minste troepje hem al overprikkeld, het gaat dan zo ver dat ik de was niet mag doen omdat hij het het beste kan..😅 Ik vraag me af of je dingen herkent in mijn verhaal? En ook of anderen dingen herkennen die Eén gediagnosticeerde partner met ASS hebben? Je mag me een pb sturen als je wil hoor! Groetjes

Wat een herkenning! Echter heeft mijn man niet de diagnose autisme maar ADHD. En momenteel loopt ook mijn emmer over, hij is constant opgefokt omdat het lijstje in zn hoofd maar niet afgewerkt kan worden, voor hem zitten er altijd te weinig uren in een dag en reageert daar door vaak kort af tegen mij en de kinderen. Ouderschap vind ik ook echt een uitdaging, hij wilt vaak laten zien dat hij de ouder is en zo kan om hij van de meest onzin dingen moeilijk doen (kinderen willen een kleurplaat, wilt hij niet omdat... geen idee want hun een kleurplaat geven bied hem mogelijkheid om wat van zn oneindige lijstje te doen) en soms zegt ie 1x nee en vragen de kinderen het nog een keer en dan kan het wel... We lopen nu met onze jongste bij een revalidatiecentrum omdat we er achter zijn gekomen dat hij CP heeft en dat traject is nu even intens maar hier over praten met hem kan gewoon niet.... Ik heb jaren geleden een burn out gehad, 2,5 jaar geleden ook intensieve therapie gehad en voel nu aan alles weer dat mijn emmer overloopt en ik wil dat niet voor de kinderen... dus maar weer een afspraak gemaakt bij de huisarts voor een verwijzing voor mezelf... hij wilt voor zichzelf geen hulp zoeken want hij kan het allemaal zelf wel..

Ik denk dat je partner dan meer kenmerken moet hebben om echt autisme te hebben. Mijn vriend en ik hebben alle 2 autisme en eigenlijk kunnen we juist goed over onze gevoelens praten met elkaar. Als hij een moeilijke jeugd hebt gehad dan kan het ook een persoonlijkheids stoornis zijn wat gevormd is door zijn nare ervaringen. Ik denk niet dat je het gelijk autisme kan noemen. Ik merk dat tegenwoordig veel mensen dat doen. Misschien met hem erover hebben? Misschien met een therapeut erbij of een vertrouwenspersoon.

Hoi Elodi, hoe is het nu met jullie? Staat je vriend nu meer open voor verandering? Of hebben jullie een andere manier gevonden om er samen aan te werken?