Verlatingsangst relatie

Hier niet zozeer verlatingsangst maar wel best wel vaak de angst dat mijn man iets overkomt. Toen ik hoogzwanger was van de 1e is hier vlakbij ons huis een ongeluk gebeurd waarbij het leek alsof mijn man betrokken was en pas na 1,5 uur in de stress zitten kreeg ik het nieuws dat hij er godzijdank niet bij betrokken was. Dit heeft bij mij de angst om hem te verliezen echt aangewakkerd merk ik. Geen tips helaas 😔

Ik zou goed met je partner praten maar ook professionele hulp zoeken. Nu is het een angst maar als het omslaat in een obsessief iets kan je ook een boel kapot maken in je relatie.

Heel herkenbaar. Geen idee waar te beginnen.. Ik heb dezelfde angst er alleen voor te staan. Geen idee hoe ik aan een andere woning moet komen, bij wie ik terecht zou kunnen, want iedereen woont aan de andere kant van het land. Hoe dat zal gaan met betrekking tot mijn zoon. Bij de vader zal hij immers niks te kort komen.. Ik heb niks.. Hoe hard ik ook m'n best doe. Niet dat er nu iets is tussen mijn partner en ik, maar toch is er de verlatingsangst. Ik heb het ook weleens uitgesproken naar mijn partner en hij begrijpt er geen reet van, maar ik heb trilogie boeken vol aan verhalen van mensen die hun leven aan mij vertelt hebben en hoe relaties een onverwachte wending kunnen krijgen.. Alles is mogelijk 😰 en ook ik heb het idee dat dat m'n relatie een klein beetje beïnvloed. Nu ben ik ook een tikkeltje veranderd. niet m'n beste versie helaas en dat maakt de verlatingsangst ook groter 🥲

He, vervelend gevoel, lijkt me. Ik zou min of meer hetzelfde probleem hebben als ik op mezelf zou moeten, al werk ik parttime. Gelukkig heb ik een spaarpotje en ik sta zelfs nog ingeschreven op woningnet, omdat ik al die jaren niet ik daar had opgebouwd niet wilde weggooien. Dat wil allemaal niet zeggen dat ik plannen heb om de stekker uit onze relatie te trekken, maar het geeft wel rust...

Zoek hulp bij een relatie coach, voordat het probleem groter wordt 🙏

Wat rot dat je deze angst zo hebt. Hier ook wat bij mijn huidige partner, ontstaan door een naar einde van mijn vorige relatie. Ik heb nu coouderschap en zie mijn kinderen inderdaad 3 weken niet fysiek, als ze met vader op vakantie zijn. Dat is de eerste keer erg lastig geweest en ik dacht dat het nooit zou wennen. Ook de weken zonder kinderen niet. Maar inmiddels ben ik er wel aan gewend. En geeft het me zelfs ruimte voor tijd voor mezelf die ik eerder echt niet had. Ik wil hiermee je angst niet plat slaan, jij voelt wat je voelt. Maar weet dat de angst voor datgene wat kan gebeuren vaak minstens zo heftig is als dat wat kan gebeuren. Gewoon omdat je dan sterker bent dan je nu denkt en je je leven weer vorm geeft. Inmiddels ben ik 4 jaar verder en zwanger van mijn 3e, met huidige partner. Na een paar jaar in een klein huisje hebben we samen een lekker ruim huis gekocht. En gun ik mijn ex vooral veel fijne tijd met onze dochters en andersom. Kom je zelfs niet over de angst heen dan is goede hulp wel een aanrader. In mijn geval ging het erg over opbouwen van zelfvertrouwen..

Wat vervelend voor je! Ik herken dit ook. Mijn man is ooit (jaren geleden) door omstandigheden uren later thuis gekomen, zonder dat ik contact met hem kreeg. Iedereen afgebeld, niemand kon me toen iets vertellen. Bleek een reden voor te zijn, maar de angst die ik toen gevoeld heb dat ik hem kwijt zou zijn, voel ik nu soms weer sinds onze dochter er is. Bang om hem kwijt te raken. De angst zit hem bij niet per se in het achterlaten van mijn kind bij een eventuele scheiding. Want mocht het tussen ons mis gaan, blijft hij hopelijk de goede vader die hij nu is, die ik 100% vertrouw met onze dochter. Zou haar wel vreselijk missen uiteraard. TS: ik denk dat hoe meer dit je relatie gaat beïnvloeden, hoe meer ‘kans’ je daardoor hebt dat je angst ook werkelijkheid kan worden. Ik zou daarom eens naar de POH ggz bij de huisarts gaan, die kan je vast veel inzicht geven of doorverwijzen. Want vervelend dat je er nu last van hebt.

Ja ik herken het wel. Wij hebben een aantal grote issues, met name over opvoeding en religie. En soms heb ik gedacht, moeten we uit elkaar. Ook al houd ik super veel van m'n man en is hij de beste papa. Maar de gedachte dat ik me kinderen dan niet elke dag zie... of dat ze 3 weken met hem op vakantie gaan.. dat ze een stiefmoeder zouden krijgen.. Ook lijkt het me zeker niet makkelijk om er alleen voor te staan. Gelukkig gaat het grotendeels wel goed. In de dagelijkse opvoeding gaat het goed, maar het toekomst beeld en stukje religie (ik wil de kinderen daar deels vrij in laten en zelf keuzes maken en m'n man niet) is een paar keer per jaar een groot struikelblok. Dan speel ik met deze gedachtes.

Ga erover praten met een therapeut, dat kan echt helpen. En je wilt niet dat zo'n angst als dit een self-fulfilling prophecy wordt. Dit soort mentale dingen kunnen ontstaan na zoiets zwars als zwangerschap en bevalling met alle hormonen en emoties vandien en het is niets om je voor te schamen als je daar wat hulp bij nodig hebt!

Ja wel herkenbaar hoor! Er staat ook in eens heel veel op het spel! Denk dat het ook goed is om er met je partner over te praten. Zodat hij ook weet waar bepaald gedrag en opmerkingen van jou vandaan komen. En daarbij kan je hem ook meegeven dat hij het aan kan geven als het hem te veel wordt. Mocht je er zelf niet uitkomen en het jou/jullie echt bellemmeren dan zou ik wel hulp zoeken. Sterkte in ieder geval!

is het verlatingsangst? of is het meer soort controle verlies? Hoe ben je gehecht? want onveilige hechting (waar verlatingsangst een vorm van is) komt niet opeens aanwaaien, dat heeft zich (waarschijnlijk) al veel eerder in je leven gevormd in je opvoeding, en heeft zich waarschijnlijk ook al eerder in je relaties geopenbaard. Het is t zeker zaak om er wat aan te doen want je geeft deze onopgeloste dingetjes (wantrouwen) ook door aan je kinderen. Er is een hoop over hechting geschreven, ik heb veel gehad aan een boek hierover van Pieternel Dijkstra. Ik zou beginnen me er over in te lezen en inderdaad met een therapeut aan de slag, het is heel zonde om je relatie hiermee te ondermijnen 🌺

Goed om iets van een spaarpotje te hebben! Zelf heb ik geen werk momenteel. En Woningnet..daar zit ik ook een beetje mee. Ik sta daar dan niet ingeschreven en zou om dezelfde reden als jou dat wel willen doen, maar voor mijn gevoel is er zo'n woningnood dat zelfs zo'n inschrijving vrijwel geen zin meer heeft. Je hebt ook altijd nog mensen met een urgentieverklaring en nog een hoop andere die een woning zoeken. Ik vind het altijd knap als het iemand wel lukt, maar die kom ik niet zo snel tegen

Bedankt voor het delen van jullie verhalen. Teveel om allemaal persoonlijk op te reageren maar ik voel me wel gesterkt. Ik heb het er veel over gehad en veel over nagedacht dit weekend. Ik denk dat ik ga kijken naar een passende therapie, omdat dit iets is wat al langer speelt en vaker voorbij is gekomen in mijn leven (vroeger ook verlatingsangst mbt mijn ouders en toen ook therapie gehad). Ik vind het moeilijk om hieraan toe te geven omdat ik zelf ook een GGZ hulpverlener ben. Maargoed, daarom weet ik juist ook hoe belangrijk het is.

Wat goed van je! Juist krachtig om hulp te vragen! Ik werk ook in de ggz (jeugd) als regiebehandelaar en kind- en jeugdpsycholoog. Ik heb ook hulp gehad toen ik dat nodig had ivm een burn out. Heel helpend geweest! En ik heb genoeg collega’s die om wat voor reden dan ook hulp hebben gehad. Niks om je voor te schamen! Veel succes 🍀