Verwerken | Abortus

Wat maakt het dat je er nog toen nog niet klaar voor was en in de toekomst wel?

Hey! Wat goed dat je hierover durft te praten! Oprecht fijn dat iemand hierover begint. Ik heb in november 2017 een abortus ondergaan. Mijn partner en ik zaten nog volop in onze uitgaansfase, ik studeerde nog en had echt nog geen kinderwens. Dat zag ik als iets voor ‘later’. Toen we erachter kwamen dat ik zwanger was hebben we na een week besloten voor abortus te gaan. We zouden het kindje op dat moment echt niet kunnen bieden wat het nodig zou hebben. Op de dag van de abortus zijn we samen naar de kliniek gegaan en is alles goed verlopen. De verpleegkundigen waren echt heel zorgzaam en zo lief. Ik ben echt met een prettig gevoel vertrokken. Eigenlijk leek het een poos later pas te landen. Een paar weken later raakte ik pas in die rollercoaster van emoties. Ik vroeg me af of ik er wel goed aan had gedaan, bedacht regelmatig hoe lang ik op dat moment zwanger zou zijn, vroeg me af hoe ik ooit van een kindje zou moeten houden als ik net een zwangerschap had afgebroken. Ik was heel erg in m’n hoofd bezig. Twee jaar na m’n abortus ben ik bewust zwanger geraakt en waren we er ontzettend blij mee. Toen heb ik in de eerste weken ook nog wel eens het idee gehad van ‘shit, waar ben ik aan begonnen?! Ik kan dit helemaal niet. Ik ben er niet klaar voor. Ik had niet zwanger moeten worden’, maar merkte gelukkig al gauw dat heel veel vrouwen dit in het begin van hun zwangerschap hebben. Inmiddels is m’n zoontje 11 maanden en gelukkig heel blij met hem. Ik ben er ook achter gekomen dat abortus toen echt wel de juiste keuze is geweest. Nu konden we m’n zoontje een stabiele thuisbasis geven, waar we dat destijds echt niet konden. Ik was toen gewoon niet in staat goed voor mezelf of een kindje te zorgen en in de tussentijd is er zo veel veranderd, gelukkig. Ik denk dat het opzich niet raar is dat je zo ‘heftig’ hebt gereageerd. Je verwacht het niet. Erachter komen dat je zwanger bent is sowieso wel heftig of dat het nu gepland en gewenst is of onverwacht en ongewenst, het is in beide gevallen best heftig. Althans dat was mijn ervaring. Voor mezelf heb ik ook niet het gevoel gehad dat ik ‘heftig’ heb gereageerd. Toen ik de positieve test had, heb ik eerst heel lang heel hard gehuild. Ik had het ook niet verwacht, ik wist niet wat ik moest doen, ik wist niet wat m’n partner wilde, voelde meteen een soort verwachting van familie/vrienden, ik was ook heel erg bang. Nog steeds denk ik wel dat dat normale gevoelens zijn, die erbij kunnen horen. Dus opzich herken ik wel wat je schrijft. Alleen had ik niet de ervaring dat hoe ik reageerde heftig was. Al met al vond ik alles bij elkaar wel heftig en had ik gehoopt het nooit mee te hoeven maken. Het was zeker niet makkelijk, maar inmiddels heeft het bij mij een plekje gekregen en ben ik er oké mee dat dit op deze manier is gebeurd.

Dat maakt toch helemaal niets uit? Als ze er toen niet klaar voor was dan is dat zo. Zoals je kunt lezen waren ze ook pas 2 weken samen. Soms ben je ergens gewoon nog niet klaar voor. Dat is prima. Wil niet zeggen dat je daar na een jaar niet opeens wel klaar voor kunt zijn. @TS, geen ervaring mee, maar heel goed dat je je verhaal deelt, er bewust mee bezig bent (ivm verwerking). Als die keuze op dat moment het beste was voor je, dan is dat helemaal prima. Heel veel sterkte en blijf vooral praten!

Het maakt uit omdat ze nu twijfelt of ze wel de juiste keuze heeft gemaakt. Als ze die vraag voor zichzelf kan beantwoorden dan kan dat de twijfel wegnemen.

Lieve ts, Wat een moedige keuze heb je gemaakt. En wat een prachtige moeder zal je ooit worden dat je het welzijn van een kind zo voorop stelt🙂 mijn beste vriendinnetje vroeger heeft 2 keer abortus laten plegen, de eerste keer toen zij 16 was. Zij heeft later 2 kindjes gekregen. Zij had de eerste twee keer de kindjes niet kunnen bieden wat zij hen later wel heeft kunnen bieden, financieel, mentaal en familiair. Ik hoop dat je vrede hebt of kan vinden met je keuze. Ik sta achter je! Liefs

Ah, right. Yep, daar heb je gelijk in. Excuses, heb je reactie dan verkeerd opgevat.

Dankjewel voor je reactie! Echt heel fijn om te lezen. Denk ook dat het meer is geweest dat je simpelweg schrikt van alles en die reactie dan heftig is. Herken ook wel dat je erg in je hoofd bezig bent natuurlijk met alles en de angsten op dat moment inderdaad. Fijn om je verhaal ook te lezen en dat je dat wilde delen, dankjewel daarvoor. 😊

Lief, dankjewel! Ik sta nog wel achter mijn keuze dat wel, het is alleen dat je soms de gedachtes door je hoofd gaan 'wat als'. Dat het voor ons gezien de situatie de juiste keuze is geweest ben ik nog steeds van overtuigd. Hopelijk is het ons in een later stadium in onze relatie wederom gegund 🙏

Gewoon vergevnis vragen aan dat kind en hoe je draai het of keer was een mens. Ik heb 6 keren abortus gedaan door een leven en dood relatie had en de laatste keer moest ik 6 jaren wachten kon niet meer zwanger raken zo heeft een oudere vrouw mijn gezegd om pardon te vragen en daarna was ik gelijk weer zwanger. Soms maakt je keuzes die j later spijt kan hebben .Vraag god vergevenis

6 keer een abortus? Gebruikte je geen voorbehoedsmiddelen? Is heftig veel..

Heel herkenbaar verhaal! Ik kwam erachter dat ik zwanger was toen ik net 3 maanden samen was met mijn vriend. Wat jij ook aangaf nog middenin de studie, geen goede basis kwa financieel en huis. Wij waren er ook snel uit dat we de zwangerschap zouden afbreken. De abortus is bij mij fysiek niet helemaal gegaan zoals ik had gehoopt. De twijfel of ik (we) de juiste keuze had gemaakt was en is er nog steeds, en het is iets wat je altijd bij je blijft dragen. Onze relatie is er ook veel sterker door geworden! Nu ruim 6,5 jaar later hebben we beide een vaste baan, een mooi koophuis en zijn we sterker dan ooit. Toch kwam het als een 'shock' dat ik in mei zwanger bleek te zijn, we kwamen erachter twee weken na mijn bedrijfsongeval. Helaas is dat afgelopen in een miskraam. Geef jezelf de tijd en ruimte om het te verwerken, dat is voor iedereen anders, maar het heeft mij geholpen om erover te praten. Mocht je dat niet (voldoende) kunnen in je directe omgeving mag je mij altijd een berichtje sturen! 💕

Sowieso hoeft ze niemand om vergeving te vragen. Daarnaast heeft ze dus geen keuze gemaakt waar ze spijt van heeft. Dat jij god om vergiffenis vraagt moet je lekker zelf weten, maar vind het ongepast om dat aan anderen voor te stellen.

Ik vind dit wel heftig hoor... "gewoon vergevenis vragen". Dan hoeft niemand meer aan anticonceptie meer te doen joh. Gewoon iedere keer vergevenis vragen en weghalen.. Sorry, maar dit kan echt niet.

Ik kon niks gebruiken hij wikde dat niet.ik mocht zelf niet naar buiten gaan geen contact hebben met mensen

Als jij dat vind geen probleem maar probeer mij niet te oordelen zonder dat j niet weten wat ik allemaal heeft meegemaakt ik hoeft dit niet te hier te zeggen naar op dit manier wilde ik een ander vrouwen als ik laten weten wat ik allemaal heeft meegemaakt en als jij het niet wil lezen of begrijpen hoeft j ook niet

Ik veroordeel je ook helemaal niet. Jij zegt: ‘Gewoon vergevnis vragen aan dat kind’. TS hoeft geen vergiffenis te vragen, aan helemaal niemand (tenzij ze dit zelf wel, zelf weten natuurlijk). Ik vind het ongepast dat je tegen anderen zegt: ‘vraag god vergevenis’. Ik veroordeel jou of je situatie niet. Ik geef wel aan dat ik dit gedeelte van je reactie ongepast vind. Dat is een belangrijk verschil.

*wil

Ik begrijp uit welk oogpunt je het zegt maar het is inderdaad zoals de meeste aangeven niet echt gepast om als 'tip'/advies' mee te geven. Schrik ook een beetje van jouw eigen verhaal als ik eerlijk ben..Helemaal na het lezen van de berichtjes daarna. Denk ook eerlijk gezegd niet dat dit het juiste platform is voor jouw verhaal. Hoop dat je ergens de hulp vandaan hebt weten te halen doormiddel van bv instanties etc om je te helpen qua relatie/verwerking van alles. 🙏

Ontzettend lief! Dankjewel! Het is fijn dat mijn verhaal wel begrepen wordt helemaal aangezien jij een soortgelijk iets hebt meegemaakt. Erg naar om te lezen wel dat je abortus niet helemaal goed is verlopen...Heb je daar veel last van gehad? Verschrikkelijk dat het na al die jaren dan weer gebeurd en is geëindigd in een miskraam 😢 Zoals je omschrijft, jullie zijn na er na de eerste keer sterker uitgekomen en ik hoop ook met deze miskraam. Merk dat ik het lastig vind inderdaad om het in mijn directe omgeving aan te geven dat ik er soms mee struggle of ik de juiste keuze heb gemaakt...Ik sta er nog steeds achter maar toch blijft er iets 'knagen'. Laatste wat ik nodig heb zijn opmerkingen als 'Ja toch te snel een keuze gemaakt' of een 'Je kan het niet terugdraaien'. Daar gaat het namelijk ook niet om. Zelfs als vrouw zijnde en je staat achter je keuze (nog steeds) kan het alsnog een verwerking zijn...Dat is hetgeen wat veel vrienden in mijn omgeving niet snappen. Ben daarom blij met dit platform 🌹

Ik heb een abortus gehad. Ik heb er ook nog regelmatig spijt van maar het geeft me rust door dat ik weet dat ik het beste heb gedaan voor de kleine die ik al had en de ‘baby’. Ik had dan beide kinderen niet kunnen bieden wat ik me kinderen nu wel kan bieden. Als ik de zwangerschap toen niet had beëindigd had ik nu waarschijnlijk niet gestaan waar ik nu sta.