Verwerken van keuze géén derde baby

Ik probeer het al 1.5jr te verwerken en mij lukt het niet dus ik lees graag mee voor tips die verder gaan dan "ben blij met wat je hebt" (ik weet ook heel goed hoe het is om het niet te hebben of te verliezen namelijk). Ik sta zelf ook niet achter die keuze, het blijft bij 2 omdat mijn partner niet meer wil. Dat speelt zeker mee in dat het niet lukt om dat te verwerken. Hoop voor jou dat je er sneller rust en vrede mee hebt!

🍀😔

Heb ik ook gehad, het is indd heftig en je moet door rouwproces heen... het heeft hier denk ik een jaar geduurd voordat ik het echt los heb kunnen laten. Maar af en toe een steekje van jaloezie bleef ik houden. Ik wil toch wel even zeggen dat ik mensen die nadenken over zo'n besluit echt hele krachtige sterke mensen vind en diep respect heb voor de keuze. Ik ben zelf uiteindelijk gezwicht na 3j en de 3e is gekomen maar alle bezwaren hebben nu z'n uitwerking en achteraf denk ik... ik had het niet moeten doen. Ondanks dat ik dol ben op de 3e he. Het ligt niet aan haar, dat zeker niet. Maar je kiest juist in het belang van je huidige 2 en zet je eigen wensen daarvoor opzij. Ik vind dat heel knap.

Wat mooi dat je dit deelt. Ik zie dit in mijn omgeving zoveel, de wens én twijfel over de derde, toch ervoor gaan maar achteraf wel ervaren dat die derde toch net te veel is en de twijfels bevestigd werden. Los van dat ze die derde echt nooit meer willen missen. Ik zit precies in het stadium: blij met 2, kriebel voor een derde is er nog, maar willen het eigenlijk houden bij hoe het is. Veel meer 'bezwaren' voor een derde dan openingen en daarmee is twee gewoon goed zo. Toch is die kriebel lastig te negeren en komt steeds bovendrijven, voelt wel meer als iets biologisch dan dat we het echt zien als wens voor ons gezinsleven.

Als ik vragen mag: Welke bezwaren hebben z'n uitwerking/waar loop je tegenaan met de derde?

Ik probeer de emotie er te laten zijn, maar ook rationeel er naar te kijken. Een derde zou ons verder in een slaap tekort drukken, met alle gevolgen van dien, voor het hele gezin. Eenmaal de baby tijd voorbij heb je met 2 kinderen nog enorm veel vrijheid. De aandacht die ze verdienen gaan ze krijgen, omdat die niet naar een baby hoeft. En dan het risico op een zorgenkindje, die weeg je toch zwaarder mee zodra je meer kids hebt om voor te zorgen. Het moeilijkste vind ik de spullen met herinneringen weg doen, eenmaal weg gedaan is het goed. Het helpt mij om ze door te geven ipv verkopen, liefst aan een bekende. Het is ook de vraag, wat mis je. Mis je een baby, of mis je de babytijd van de kindjes die je al hebt. Ik vooral dat laatste, en dan kijken we even filmpjes. Dan zie je de ontwikkeling die ze doorgemaakt hebben, en dat is heel mooi om te zien. Je vergeet zoveel, dat het soms weer even nieuw lijkt. Ik loop soms ook even langs de baby kleertjes in de winkel en denk dan ach deze had ik gekocht voor een derde die er nooit gaat komen, en dan hang ik het weer terug :') Mijn jongste is nu bijna 3 en ik heb dat nu wel al een jaar geleden verwerkt. Dingen definitief maken hielp ook, knoop erin, spullen weg doen, babykamer weg, verdwalen in de wereld van school/zwemles/sport. De fase echt afsluiten zeg maar, de volgenden zijn leuk en druk genoeg.

Jaren geprobeerd en gedacht het een plekje te hebben gegeven. Inmiddels toch een derde kindje mogen krijgen en nu echt het gevoel dat het goed is zo.

Welke twijfels dan? Wij twijfelen ook maar gaan nu voor nummer 3. Ik zie het vooral voor me als ze groter zijn, 3 kinderen. Heerlijk! Mijn twijfels zijn met name financieel en praktisch. Met name dingen als: hoe doen we het met stoeltjes in de auto?

En misschien dan hetgeen wat ik zou doen als ik het bij 2 zou laten: - lekker alle oude babyspullen wegdoen, verkopen, en van dat geld iets leuks doen met de kinderen - genieten ook van de extra ruimte die je ineens hebt - blij zijn dat je nu kan groeien, ipv weer nog 1x teruggaat naar dat jaar waarin je nergens tijd voor hebt. Je gaat nu echt vooruit, niet meer terug - mensen in je omgeving inlichten, zodat ze er niet naar gaan vragen

Oei ik vind het ook heel lastig. De jongste wordt van de zomer 3 en mn man wil niet meer . Ik doe ook spullen weg, merk dat dat wel helpt

Ik vind het ook moeilijk. We hebben nu 2 kinderen, jongste is 5 weken oud. Altijd geroepen dat ik er 2 "wilde". Maar toen ik zwanger was van nr. 2, had ik opeens ruimte voor een 3e. Nooit meer zwanger, newborngeurtje, zo'n ieniemienieukkepukje op je schoot... ik ga t missen. Want mijn man wil echt niet en mijn hoofd snapt ook heel goed dat 2 gewoon praktischer is en dat we gezegend zijn met 2 gezonde kinderen. Maarja, dat hart zegt toch wat anders... Zal moeten slijten denk ik. Ik moet nu de kleertjes maat 50 en 56 op Vinted gaan zitten, slik...

Heel herkenbaar, hier ook een 2de kleintje die onze laatste gaat zijn. Ik ben me dus enorm bewust van de laatste keer zwanger geweest te zijn en de new born fase maar wat heb ik het er moeilijk mee. De hormonen zullen hierin ook echt nog wel meespelen! Dit zal denk ik echt even een plaatsje moeten krijgen maar het is lastig..

Ik zou ook enorm graag een 3e willen. Maar mijn man helaas niet. Hoop nog een klein beetje dat hij zich bedenkt, maar probeer het ook al wel een beetje te verwerken voor als hij echt niet wil. Wat anderen al zeggen, ik denk dat spullen weg doen, hoe moeilijk ook het beste werkt om die baby tijd achter je te laten. Ik was er mee begonnen, maar kan het niet afmaken. Die wens is op dit moment te sterk. Maar als over een tijdje blijkt dat het er echt niet meer in zit dan zal ik er ook aan moeten geloven.

Herhaling van depressie. Nu de oudste 2 ouder zijn krijgen ze dat ook bewust mee.

Hier precies hetzelfde! Mijn man vind het goed zo. Tja.. Hij heeft vooral praktische bezwaren en de enige reden dat hij ooit eventueel voor een derde zou willen gaan is om mij een plezier te doen. Dat wil ik echt niet, ook niet voor de eventuele derde. Vandaag weer in tranen mijn zwangerschapskleding en de baby kleding maat 44 opgeruimd. Op Vinted zetten lukt nog niet, hoewel ik er echt niet vanuit ga dat er nog een derde gaat komen.

Herkenbaar ik heb altijd een gezin van drie voorgesteld. We hebben nu twee kids en wij willen geen derde meer..?!?!?Dat betekend dus het beeld loslaten wat ik in mijn hoofd had. Drie kids..De dynamiek tussen drie kinderen en voor later ook dat ze wat aan elkaar hebben. Maar in het hier en nu de tijd en energie ervoor hebben, weer een zwangerschap.. dat zijn allemaal grote tegens maar ik ben bang dat het blijft kriebelen en we dus toch voor die derde gaan en het heel zwaar en druk is. Dus ik doe alle spullen zo snel mogelijk weg maar het is wel dubbel met het beeld wat ik heb en dat moet ik leren loslaten.

Ja lastig hè. Ik zou dus ook inderdaad echt niet willen dat hij het voor mij zou doen. Hij moet het ook willen. Hier is het argument voor nu dat hij het te druk vind. Maar hij helpt me super mee hoor maar werkt gemiddeld 60 uur dus de grootste zorg komt op mij neer. Ik wil er nog een keer een goed gesprek over voeren wat nu precies de bezwaren zijn.

Dit is precies wat ik ook heb! Het is vooral het beeld van een gezin zoals je dat voor je ziet, maar in dat beeld is de derde dan al minstens 2 😂 Je moet het toch eerst in het hier en nu beleven en doorstaan. Die hele zwangerschap, bevalling, kraamtijd, zeulen met een baby, nachtvoedingen, hapjes, en dan heb ik daar toch ineens totaal geen zin meer in!

Ja heerlijk fast forward naar 2 jaar. Ook al zie ik ook veel (over)vermoeide ouders in mijn omgeving als ze eenmaal naar schoolgaande kinderen hebben. Sport, zwemles, muziek, activiteiten voor school komen er dan ook bij en ben je weer heel druk mee. En dan nog een baby er weer bij poeeh. Jammer dat het niet makkelijker is he :p

Hier is de oudste bijna 4, de jongste 6 maanden. Altijd het beeld van twee kinderen gehad en het voelt ook heel compleet zo. We zeiden ook altijd tegen elkaar, twee is precies goed want dan heeft elk kind altijd een volledige ouder beschikbaar. Maar toch hè… Bij beide kinderen was de kraamperiode heel heftig. De oudste is in de eerste corona lockdown geboren. Wat betekende dat er veel niet mocht of kon en we bang waren voor corona. De jongste werd met 5 dagen opgenomen in het ziekenhuis met nierbekkenontsteking en bloedvergiftiging. Waardoor ook geen kraamweek. Ik heb me nog nooit zo verschrikkelijk eenzaam gevoeld als in mijn eentje in dat ziekenhuis, machteloos toekijkend naar mijn kleine, doodzieke baby. Dus enerzijds de wens om het een keer probleemloos, zorgeloos mee te maken. Anderzijds de gedachte dat als de jongste de oudste was geweest, er waarschijnlijk geen tweede zou komen. De medische situatie met onze jongste ervaren we als heel heftig. We praten er over. Alle babyspullen gaan de deur langzaam uit. Een stapel kleding van beiden bewaard om wat moois van te maken. En de deal dat áls een derde zich aandient het gewoon welkom is. Hoewel we dat actief proberen te voorkomen. Trots op ons mooie gezinnetje en heel dankbaar dat de jongste er is. Dat had ook heel anders kunnen uitpakken…