Voel me niet gewaardeerd

Sorry typfout zijn 3 maandjes *

Het viel me direct al op dat je zei ik heb een tweeling ipv wij hebben een tweeling. Ik vind het bizar dat je man niet helpt met notabene een tweeling. Af en toe een flesje? Als hij thuis is kunnen jullie toch beiden een fles geven? Zelden een luier? Echt ik zou woest zijn! Die pizza zou voor mij echt zorgen dat ik zou flippen 🖕

Ik had die pizza direct uit de oven getrokken toen die erin ging. Logisch dat hij daarna geen risotto meer wil na een hele pizza

Je man gedraagt zich als een puber. En eerlijk? Jij een beetje als z’n moeder. Op basis van dit stukje tekst dan hè. Laat hem z’n eigen boontjes doppen en eis een gesprek over hoe je samen verantwoordelijk bent voor jullie kinderen?

Terwijl je notabene "ziek" bent..

Je hebt dus 3 kinderen? Een tweeling van 2 maanden en een zoon van 2.5 of zo? Sorry maar dit is geen gelijkwaardige relatie. Ik had die pizza tegen zn gezicht geplakt😬 Praat goed met elkaar en anders met een therapeut erbij want dit gaat snel veranderen hoop ik

Huh..? Hij moet wel flink ziek zijn want het is m naar z'n bol gestegen geloof ik. Zeker weten dat ie geen hoge koorts heeft? ;) Nee even serieus, hij verdiend een schop onder z'n kont! Jullie hebben samen kinderen, hoe de verdeling nu is is oneerlijk. Hij moet naar mijn mening flink met z'n neus op de feiten gedrukt worden en zijn verantwoordelijk nemen. 'Ziek' zijn en pizza eten en gamen gaat er bij mij niet in dat is niet ziek zijn. Kunnen jullie goed met elkaar praten over het algemeen? Weet hij hoe jij erin staat en wat je mist bij hem? Denk dat communiceren hierover de eerste stap is.

Ps: ik herkende je naam van een eerder topic over hem. Zorg alsjeblieft geen dag langer meer zo voor hem. Laat hem zelf alles doen, het is geen hotel en jij wordt miet gewaardeerd

Ja als ik ziek ben heb ik ook altijd zin in pizza *sarcastisch*.. mja wij weten ook niet hoe het is om mannen griep te hebben..

Die pizza was hier hoogstwaarschijnlijk door de kamer gevlogen. Ik herken je naam ook van je vorige topic. Ga eens voor jezelf zorgen en laat die vent van je zelf maar uitzoeken hoe het leven met een tweeling werkt. Je bent niet zijn bediende, huishoudster en nanny.

Lieve Maud. Je bent veelste lief. Echt. Te goedig noemen wij dat. En daar word misbruik van gemaakt. Kom voor jezelf op. Dit is geen gelijkwaardige relatie.

Je hebt geen tweeling maar een drieling... Vind je het serieus prettig hoe de verdeling bij jullie thuis is? Denk je niet dat je er gelukkiger van zou raken als jullie beide een aandeel hebben in een opvoeding en verzorging van jullie kinderen, het huishouden, het koken?

Vandaag was het echt alles op mij omdat hij ziek is. En dat vind ik niet erg. Maar wel hoe hij ermee omgaat…. Normaal kookt hij ook wel eens en doet meestal een keer beide luiers in de avond. En als hij thuis is maak ik flesjes klaar en geven we beide een fles dat wel. Meeste komt op mij maar hij werkt normaal gesproken..

😵‍💫🚩🚩🚩🚩🚩🚩 die pizza had ik waarschijnlijk zoals tessa zegt in zn gezicht geplakt maar ik had ook nog 1 laatste klusje voor hem gedaan. Een koffer ingepakt met zn wat spullen en m zo de deur uit geschopt. Ga maar lekker ergens anders het verwende nest uithangen. Als je dan toch al alleenstaande moeder bent hoef je die adoptie puber er niet ook nog bij he.

Ik snap wat je wilt zeggen en heb je eerdere topic niet gelezen. Dus hier even puur afgaand op de situatie zoals jij die hier beschrijft en ervan uitgaande dat jullie relatie verder goed is en hij zich echt minder voelde (ik zie hier die reacties wel, maar je kunt je ook belabberd voelen zonder kotsend op de bank te liggen he). Ik heb voor veel dingen begrip en bij ons thuis is de situatie ook niet 50/50 ook al hebben we 'evenveel' draagkracht omdat ik er gewoon meer zin/energie voor heb en we vinden het beide prima zo (hij heeft wel taken, en doet die ook trouw, maar echt 'eerlijk' verdeeld is het niet). Wel verwacht ik daarvoor waardering, en dat het ook zonder mokken wordt overgenomen als ik een keer me niet lekker voel, of minder energie of tijd of wat dan ook heb. En hier is dat zeker zo. Vers koken kost geld, tijd en moeite. Ik zou echt verwachten dat dat enorm gewaardeerd wordt. Ziek of niet, als hij niet echt zin erin had heb je hem kans gegeven dat te zeggen. Als hij zich later bedacht had hij dat alsnog kunnen zeggen met een "Het spijt me heel erg schat, maar ik zie die risotto echt niet zitten" oid. Daar was ik ook al niet blij geweest, maar dat had nog gekund. Maar dan gewoon doodleuk zonder overleg wat anders bereiden terwijl jij staat te koken, niks zeggen, en dan ook geen excuses maken als hij jouw avondmaaltijd niet meer hoeft? Het zou hier echt een hele luide verbale woordenwisseling zijn geworden. Je mag hem er best hard mee confronteren als hij over jouw grenzen gaat. En dit zou voor velen een grens zijn vermoed ik.

Ziek of niet, hij behandelt je als strond. Daar is geen excuus voor mogelijk

Hij waardeert jou waarschijnlijk wel, uit dat niet of heel belabberd, maar waardeer jij jezelf wel? Je mag hem best duidelijk aangeven wat wel en niet kan, wat je wel en niet wil. Als hij opgevoed is, met dat alles voor hem gedaan wordt, zal hij nu ook niks veranderen. Hij weet niet beter? En ik vraag mij af of hij z’n ouders (moeder vooral) wel waardeert. Jij mag hem beter laten weten hoor. Je grenzen ga je al over. Ook al doe je het met liefde voor hem, of voor je kinderen, je mag best nee zeggen uit liefde voor jezelf. Hier wil ik ook de andere kant belichten. Mijn man is zo’n goedzak voor mij. Hij doet werkelijk waar alles en hij werkt fulltime. Ik heb mij een tijdje erg somber gevoel, at ook niks van wat hij kookte door de zwangerschap en het sombere gevoel. Hij is ook vaak z’n grens over gegaan en later daar boos op geworden, wat echt heel begrijpelijk is. Als we het daarover hebben, heb ik liever dat hij gewoon aangeeft wat hij vindt en voelt. Dan kunnen we daar samen wat mee. Nu zegt hij soms dat hij geen zin heeft om te koken en het wel voor mij wil doen en dan zeg ik, nee joh lieverd. Laten we makkelijk doen vanavond. Ik zorg graag voor mijn man, maar als we elkaars grenzen niet aangeven, kunnen we die moeilijk van elkaar waarderen. Nu heb ik weer meer energie en kook ik weer meer en pakken we samen weet huishoudelijke taken op.

Ik wil even vragen; is je vriend je zoon of je vriend? Zo’n gevoel krijg ik bij dit bericht, absurd zeg…

Als jij ziek bent.. zorgt hij dan ook voor jou en voor de tweeling?? Ik vind dit ook geen eerlijke verdeling en je hoeft zijn gedrag naar jou echt niet te pikken!

Tips: stop met zo lief zijn voor hen. Trek de stekker uit al je verzorgende activiteiten en wens die man succes met zijn zelfvoorziening.