Voordelen One and done Parenting

Ik heb niet antwoord op je directe vraag, maar snap je heel goed. Ik heb ook altijd een beeld gehad van 3 kinderen en nu zwanger van de tweede en ik denk: waar zijn we aan begonnen? Is 1 niet ook gewoon genoeg? En ook: van wie komt het beeld van 3 kinderen? Ik wil helemaal geen 3 keer zwanger zijn, en ik wil ook echt geen 3 peuters opvoeden (en wss ook geen 3 pubers, maar daar heb ik nog geen ervaring mee 😅). Dus niet helemaal zelfde situatie, maar ik ben wel ook afscheid aan het nemen van het idee van 3 kinderen. En helemaal niet gek dat je er "maar" eentje wil.

Geen antwoord op je vraag. Maar herkenning. Hahaha alsof ik bovenstaande getypt heb!

Wij kiezen heel bewust voor 1 kindje. Hebben we voor de zwangerschap al besproken. Onze redenen, zo houden we nog wat ruimte en tijd over voor onszelf. Scheelt kosten, scheelt ruimte. We kunnen onze dochter nu alle aandacht geven die we maar willen. We kunnen haar verwennen als we dat willen. Mijn dochter is nu het allerbelangrijkste voor mij. Ik vind haar geweldig en leuk. Ik kan me niet eens bedenken dat er een tweede bij zou komen en dat ik de aandacht moet verdelen. En haar dus minder aandacht kan geven. Ik vind haar daarvoor veel te leuk 😅🤣

Ik en men partner doen aan one en done. Dit omdat men zoontje jaloers kan zijn op andere kindjes en ook omdat ik me realiseer dat ik de mentale stress en emotionele stress van nog kindjes niet ga aan kunnen. Wij hebben gezellige momenten en men zoontje geniet met volle teugen van alle gezins activiteiten. Jebent meer gefocused op je een kind, waardoor minder stress, en je kan je kind ook goed financieel de kans geven in de toekomst.

Hier 1 kindje en ook geen uitgesproken wens voor een 2e perse. Voordelen: - Veel makkelijker met opvang (1 kind kan je denk ik makkelijker ergens droppen dan 2) - Goedkoper - Meer aandacht voor deze kleine meid - Het milieu (er zijn al zo veel mensen op deze wereld) - Niet nog een keer de kwaaltjes van zwanger zijn en net bevallen zijn ervaren

Ik snap je echt 100%! Heb er zelf geen ervaring mee, weten gewoonweg nog niet of we er nog 1 willen of niet. Maaar kan je wel uit ervaring vertellen dat enigskind zijn echt geen ramp hoeft te wezen hoor! Veel mensen vinden het zielig etc. Ik ben zelf enigskind en heb het nooit als vervelend ervaren😊

Deze term kende ik niet. Vroeger dacht ik altijd 2 kindjes te willen naar ons gezin is compleet met z'n drieën. Soms vind ik het lastig als ik kindjes met broertjes of zusjes zie. Maar wij hebben onze handen vol aan onze kleine meid en zouden er geen 2e kindje bij kunnen en willen hebben. Zeker omdat je vooraf niet weet of je een gezond kindje krijgt of niet (dochter was 1e jaar medische zoektocht). Nu hebben we de ruimte en tijd net z'n drieën, het is goed zo 😊

Geen antwoord op je vraag. Maar je schrijft dat je afgelopen zomer moeder bent geworden. Je bent nog volop aan het herstellen. Geef het wat tijd. Misschien kijk je er over een paar jaar anders tegenaan. Het is denk ik heel normaal dat je nu nog niet aan een volgende denkt hoor! En de mensen die denken dat je over een half jaar weer voor een 2e gaat beseffen denk ik niet wat een impact een kleintje heeft. Geef jezelf de tijd om te herstellen en je draai te vinden Wie weet wat de toekomst jullie nog brengt!

Hier ook, tot nu toe, bewust een kindje. Ik herken het dat vanuit de maatschappij vaak komt, 'wanneer komt de tweede'. We geven zelf gewoon duidelijk aan dat we dat op dit moment niet zien zitten. Voordelen: - soort van rust in huis - financieel makkelijker - optimaal genieten - milieu oogpunt Mijn zwangerschap, bevalling en newborn fase was een eitje. Bij een 2e kan dit alleen maar erger. Daarnaast moeten we verbouwen of verhuizen bij een 2e. Als we later van gedachte veranderen, zien we het dan wel weer

Hoi, hier ook juni bevallen en al voor de geboorte, tijdens de zwangerschap, besproken dat we het er bij eentje laten. Doordat we deze keuze hebben gemaakt geniet ik bewust van alle momenten, omdat ik weet dat ze niet meer terug komen. En tegelijkertijd vind ik de moeilijke momenten (krampen, elke 3 uur voeding etc.) gemakkelijker te handelen, omdat ik weet dat ik dat ook niet overnieuw hoef te doen. Onze redenen zijn: - volle aandacht aan onze dochter willen geven. We hebben er 6 jaar over gedaan voor ze er was. Dus nu willen we niet de aandacht verdelen over meerdere kinderen - ik vind de newborn fase super zwaar en mn man kan het ook niet goed hebben overprikkeld) dus ik zie dat eigenlijk niet nog een keer zitten met nog een rondlopend kind. Ik denk echt dat we daar niet voor gemaakt zijn. - voor ons zou een tweede opnieuw een medisch traject berekenen met de daarbij behorende teleurstellingen, complicaties en kosten - milieu, er zijn idd al voldoende mensen op de wereld - ruimte en praktische overwegingen. We krijgen het nu al amper in de auto met een grote hond. Laat staan met nog meer kinderen - kosten, we willen onze dochter alles kunnen geven waarvan we denken dat het nodig is. Dat is gemakkelijker met eentje Nadeel Geen broertje of zusje. Maar ze heeft wel nichtjes en neefjes en op de opvang en de buurt veel kinderen om mee te spelen

Gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter! Ik begrijp niet helemaal waarom je, na pas een paar maanden moeder te zijn, hulp vraagt bij iets waarvan ik denk: waarom zou je hier in hemelsnaam in deze fase een beslissing over willen nemen. Hier heb je toch nog letterlijk jaren de tijd voor?

Hier besloten, ikzelf voor one and done. Partner en iedereen om mij heen zegt ach nog 1. Is toch leuk! Maar ik denk dat iedereen flink onderschat hoe ik mentaal door het oog van de naald ben gekropen om het zo te zeggen. Voordelen is alle aandacht voor hem, meer financiële ruimte voor extraatjes etc. Meer ruimte voor even alleen tijd etc. Mijn mannetje heeft nichtjes en neefjes in hetzelfde dorp en gaat straks naar de psz dus beter kan niet.

Ik herken het zeker. Waar we voor de eerste twijfelden over twee of drie kinderen als dat zou lukken, moet ik er nu niet meer aan denken om dat hele zwanger zijn, bevallen en eerste maanden nog een keer te moeten doen. Wat mij veel inzicht gaf in waarom er zo vaak een wens voor twee kinderen verwacht wordt was deze podcast https://open.spotify.com/show/0WeN77RDLd1AlBaCQ4c1X3?si=c6CGBCwdTCyd7soWSfdmRw

Hier een kindje Dat wist ik meteen al dus ik heb heel bewust alle fases meegemaakt als de eerste en enige keer Mn vriend wilde eigenlijk geen kindjes, dus 1 is voor hem echt wel maximaal Dat is altijd zn standpunt geweest en ik kreeg trombose in de zwangerschap dus ik ga mijn lichaam daar niet nog een keer doorheen duwen. Als het onverhoopt toch gebeurt dat er zich nog een hummel voordoet .. prima. Maar het is niet de wens of onze inzet. Het is zijn twee verschillende redenen maar we zijn het hier wel over eens, dat is erg fijn!

Hey ! Tnx voor je reactie. Ergens hebben we er inderdaad nog heel lang de tijd voor, maar ergens voelt het voor mezelf fijn om een voorlopig standpunt in te nemen. Je wordt toch stiekem op best veel momenten geconfronteerd met de beslissing ‘wel of geen tweede’. Bijvoorbeeld: al die kleertjes en spullen, anticonceptie of bepaalde vragen/aannames van mensen (nu boeit die laatste me het minste, maar toch). Ik zou er liever ook niet mee bezig zijn nu, maar ik merk dat t een soort onderliggend iets blijft. Ook denk ik heel vaak: zal dit de laatste keer zijn dat ik dit doe ? En dat is dan een verdrietige gedachte, omdat ik t gewoon echt nooit voor me zie. Ik ben op zoek naar iets meer vrede hierin. Het negeren/uitstellen/rationeel hierover denken, werkt tot dusver niet, dus ik probeer dit eens!

Hier zwanger als verrassing en dat is al een reden om het bij 1 te laten. Ikzelf wil graag een pleegkindje (roep ik al 10 jaar), dus die komt er (indien mogelijk) over 2 jaar bij! Ben al super lang van het “er zijn zat kindjes hulpbehoevend waar ik voor kan zorgen” en dat is voor mij een reden om sowieso niet voor nr 2 te gaan. Ook een helse zwangerschap gehad en nu nog onderzoeken voor benauwdheid sinds m’n bevalling, volledig klaar mee en nog geen roze wolk mogen ervaren helaas. Voor mij never againnnnnnn!!!

Tijdens de zwangerschap van onze eerste kreeg ik een groepje mede zwangeren om me heen, vrienden, familie, van het zwemmen, buren. Dus allemaal kindjes van ongeveer dezelfde leeftijd als nr 1. Toen onze nr. 1,5-2 jaar was, was of werd iedereen van bovenstaande groepje weer zwanger voor de tweede, wij waren in dubio. Toen dacht ik wel vaak; nu voel ik de maatschappelijke standaard om voor twee kinderen te gaan met ongeveer 2 jaar ertussen. Ik kreeg ook vaak vragen; en jullie? Gaan jullie voor een tweede? Op het werk zei ik dan; dat is een vraag die ik op het werk niet beantwoord (beetje afhankelijk van wie het vroeg) En in privé: dat is een ambivalente kwestie, of; op dit moment zijn we heel blij met hoe het is. En ook gewoon aangeven dat ik niet altijd zin had om mijn gedachtes over dat onderwerp te delen. Uiteindelijk niet meteen gedaan, wij kregen na 3,5 jaar weer ruimte in ons hoofd en hart voor een tweede, na dus heel lang heen en weer slingeren tussen wel/niet. Wat betreft je andere punten: - geniet gewoon nu helemaal lekker van je kind (ook alsof het je maar één keer gegund is, want je weet het niet) - het wel of niet opruimen van babyspullen… ik heb veel kleine dingen niet bewaard, kleding ed. Maar de grote dingen als de co-sleeper, ledikant, maxi-cosi en kinderwagen wel. Deze zijn ook wel regelmatig nog van pas gekomen als we bezoek hadden. Ik zou dus: Jezelf toch wat meer tijd geven voor een keuze, maar voor nu er van uitgaan dat 1 genoeg is voor jullie. 😘 Succes! 🍀

Even los van of je nog meer kindjes wilt uiteindelijk of niet. Denk dat de emoties die je ervaart súper normaal zijn hoor. Je bent pas een paar maanden moeder. Ik heb de eerste 1.5 a 2 jaar geroepen: dit NOOIT weer 🥲 Ik was echt overtuigd dat het bij 1 zou blijven en dat is echt hè-le-maal prima als je daarvoor gaat. Wij waren er toen zoontje 2 werd ineens wel weer aan toe (het verbaasde ons zelf ook enorm moet ik zeggen 😂😅) en nu 22 weken zwanger van de tweede. Mijn tip: laat je gevoelens er gewoon zijn en leg jezelf niks op :) het loopt hoe het loopt. Maar die druk vanuit de maatschappij herken ik wel. Ik heb me ook regelmatig moeten verdedigen als iemand naar mijn kinderwens vroeg. Ik was vaak best hard en zei dan dat het iemand niks aan ging.

Waarom wel of niet? Het nog niet weten is toch ook een optie? Mijn vriend was veel eerder toe aan een tweede dan ik. Ik vond het eerste jaar behoorlijk intensief. Ik gaf borstvoeding en ze pakte niet zo lekker de fles, ik kon dus niet zo makkelijk weg en wilde mijzelf dat niet meteen weer aandoen. Na het eerste jaar werd het voor mij steeds leuker en makkelijker. Na twee jaar was ik wel toe aan een tweede. Ik kan nu ook beter (over)zien dat het een fase is die weer voorbij gaat. Ben gewoon niet echt een babymoeder.

Afgelopen zomer, en je omgeving (en jijzelf) is al weer bezig met een volgende? Jee, geniet even van deze babytijd, herstel goed, en denk hier pas later over na..