Vraag aan kinderen (nu volwassenen haha) van gescheiden ouders

Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik 11 was. Pittige tijd als beginnende tiener waar je ook nog eens jezelf leert kennen. Het was de keuze van mijn moeder. Ik heb het haar in die periode altijd kwalijk genomen. Nu niet meer, alleen neem ik het haar nog wel kwalijk dat ze niet meer had gedaan om het huwelijk te redden. Tegelijkertijd besef ik me goed dat het voor niemand goed was geweest als ze bij elkaar waren gebleven. Dus heb er vrede mee MAAR wat me het meeste steekt is dat ze niet aan 1 tafel kunnen zitten met elkaar op mijn verjaardag of dat ze vroeger niet bij elkaar stonden bij een sportwedstrijd. Ik was altijd in conflict wie ik moest kiezen. Dus kortom, ik zou voor een gelukkige mama kiezen. Dat is het vb wat je geeft. Alleen zou ik, als kind van gescheiden ouders, adviseren om altijd een team te blijven naar je kind. Geef het gevoel dat er nooit een keuze moet zijn tussen mama of papa. Hopelijk heb je hier iets aan. Succes!

Thanks voor je eerlijke reactie! De kleine is <1 jaar. Ik zou onwijs graag met deze man blijven, maar er is letterlijk door hem tegen mij gezegd dat hij beter verdiend dan hoe ik ben. Dat hij mij niet goed genoeg vind. Ik doe onwijs mijn best om aan allerlei (onrealistische) eisen te voldoen, maar het lukt gewoon niet. En het wordt mij steeds kwalijk genomen, waarin ik mij ontzettend vernederd voel. Het lijkt gewoon alsof mijn partner het woord “tropenjaren” niet kent, ondanks duidelijke communicatie hierover. Blijft zichzelf op 1 zetten, ten koste van mij en zijn kind. Waar ligt de grens denk ik dan. Ik wil voor die kleine graag one big happy family, maar ik kan niet als enige de kar trekken. Definitieve keuze wordt niet gemaakt. Die moet ik dan weer doorzetten, want “ik hoef hier niet te blijven”. Het idee speelt al geruime tijd, maar aangezien de kleine nog zo jong is vind ik het heel heftig. Voelt ook als falen. En wil absoluut niet dat ze straks schade ondervindt dat ze ouders heeft die niet bij elkaar zijn meer. Dan heb ik nog liever dat ik zelf “ongelukkig” ben, dan dat mijn dochter dit is.

Jeetje wat heftig. Niemand verdient het om met iemand te zijn die denkt dat ie beter kan krijgen. Pff wat een lef zeg. Ik geloof echt in goed voorbeeld doet goed volgen. Wat voor voorbeeld geef je je kleine als je bij iemand blijft die je niet waardeert zoals je bent? Uiteindelijk moet je zelf de keuze maken, maar als ik dit lees dan weet ik zeker dat je beter verdient!

je geeft voor jezelf al een antwoord. de situatie waarin jullie nu zitten is niet gezond voor jou en je partner maar ook niet voor jullie dochter de beste keuze voel jij denk ik ook al is een punt erachter zetten in de relatie. dit wilt niet zeggen dat jij je dochter iets ontneemt, als jullie allebei goed de omgangsregeling regelen en goed communiceren over hoe of wat is dat het beste. wist je trouwens dat kinderen merken wanneer ouders ongelukkig zijn? is wetenschappelijk bewezen, en trouwens, jij bent echt niet de enige die gaat scheiden, veel moeders hebben in jou voeten gestaan. ik vind dat jij jezelf meer complimenten mag geven, je doet het hartstikke goed en wilt het beste voor je dochter! mijn advies: ik heb liever dat jullie uit elkaar gaan en iedereen gelukkig is! dan dat jij nu de keuze gaat maken om met jou man te blijven en voor 18 jaar ongelukkig leven? zou je dit echt zo voor jezelf willen? ik denk dat je je antwoord al weet😊 heel veel succes! jij kan dit!

mijn ouders scheidden toen ik 7 was, en ik ben tot op de dag van vandaag blij dat ze dat gedaan hebben. er hing al een tijd spanning in huis die je als kind ook echt meekrijgt, waardoor je op je tenen gaat lopen en je zorgen maakt die te groot zijn voor een kind. Ik denk dat dat uiteindelijk schadelijker is dan een scheiding. Ik heb mijn vader actief gemist, maar mijn ouders hebben ons altijd vrij gelaten in waar we wilden zijn zonder ons het gevoel te geven dat we moesten kiezen. In de puberteit nam ik het ze kwalijk, en heb ik echt wel even in de knoop gezeten, maar uiteindelijk heb ik twee ouders,en twee heerlijke stiefouders die de wereld voor me betekenen, en mijn stiefbroers/zus ook. het belangrijkste vind ik dat mijn ouders altijd hun best hebben gedaan om goed te blijven communiceren voor ons, normaal tegen elkaar te doen, en om ons nooit het gevoel te geven dat we moesten kiezen. in het begin was dat lastig maar uiteindelijk konden ze echt gewoon goed met elkaar overweg (mijn vader is inmiddels overleden). een scheiding is nooit makkelijk, en een kindje zal daar denk ik altijd echt wel wat moeite mee krijgen, maar ik denk dat een slechte relatie voortzetten uiteindelijk voor alle partijen schadelijker is. Het is misschien een cliche, maar is dit hoe je wil dat je dochter leert dat een relatie hoort te zijn? sterkte met de situatie, makkelijk is het niet ♥️♥️

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was. In het begin wel even moeilijk mee gehad, want het werd in die tiener boeken echt beschreven als drama, maar mijn ouders hebben het heel netjes aangepakt. Kwamen ook gewoon bij elkaar over de vloer voor verjaardagen enzo. Lastig was wel het verhuizen als gevolg van de scheiding toen ik 15 was, van een klein dorp naar een grote stad was wel even wennen. Tegenwoordig zijn ze allebei hertrouwd. Mijn zusje (2 jaar jonger dan ik ben) heeft er ook niet echt last van gehad, maar mijn broertje (5 jaar jonger, dus 7 toen ze gingen scheiden) wel meer, die miste zeker in het begin papa best veel op de dagen dat we bij mama waren. Wij kunnen de beslissing niet met je maken en ik snap dat je de tropenjaren wilt afwachten, maar uiteindelijk moet je voor jezelf kiezen en doen wat voor jou het beste voelt.

Hi, Wat super naar voor je! Wil even een impopulaire reactie hier geven. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 11 was. Ze hebben altijd heel netjes nog samen overlegd over ons. Nooit problemen met naar de verjaardagen gaan etc. Toch heb ik er behoorlijk last van gehad, en nog steeds. Dit komt ook omdat er 0 communicatie over de breuk was. Ik heb het mijn moeder met name altijd kwalijk genomen (nu wat minder), vooral dat ze niet beter hun best hebben gedaan om het te redden. Ik vond het heen en weer gereis echt vervelend. Soms had ik ook het gevoel dat je in een soort niemandsland beland. Ik kan sowieso ook slecht tegen verandering, dus dat helpt niet echt mee. Zelfs nu nog heb ik het gevoel dat ik mijn aandacht moet verdelen en me moet verdedigen als ik naar de ene ouder ga. Daarbij ben ik het volkomen eens dat het voor kinderen niet goed is als ouders ongelukkig zijn, of als er continu spanning in huis hangt. Maar tegelijkertijd besef je ook, dat na een scheiding niet altijd alles beter gaat. Ik ken de cijfers niet precies, maar een groot deel van de mensen die uit elkaar is, geeft aan dat ze niet gelukkiger zijn geworden. Bij een scheiding komen vaak geldzorgen kijken, een verhuis, je bent ineens alleenstaande ouder, je moet blijven communiceren over je kind. Het verdriet van de scheiding. En tuurlijk, als het echt niet gaat, is dat de beste oplossing. Maar mijn mening is, dat je eerst echt alles uit de kast getrokken moet hebben tot je op die beslissing over gaat. Omdat het zoveel impact voor iedereen heeft, ook negatief. Succes met het maken van de beslissing 😪. Heel erg moeilijk.

Precies dit

Hier een scheiding op mijn 12e. Natuurlijk is het eerst moeilijk en verdrietig, maar uiteindelijk is iedereen er gelukkiger van geworden. Het was inmiddels meer een verstandshuwelijk, dus niet veel ruzie, maar ook niet liefdevol of gezellig. Mijn ouders kunnen nog steeds prima door een deur en komen bijvoorbeeld ook beiden op verjaardagen etc. Dat laatste hoop ik altijd voor kinderen, dat ouders gewoon hun fatsoen houden en er geen vechtscheiding van gemaakt wordt. Op mijn werk hoor je daar zulke schrijnende verhalen over, afschuwelijk.

Ik was 8 en ik heb het een tijd echt heel moeilijk gehad, ik moet zelfs toegeven op het randje van depressief. Maar dat kwam niet door het feit dat mijn ouders effectief uit elkaar gingen, dat was beter voor ons allemaal. Ik werd gewoon helemaal niet betrokken, ik was op vakantie met mijn papa en toen ik terug kwam was mijn kamer thuis leeg en zijn we 1u later vertrokken naar ons nieuwe huis waar ik eveneens niks vanaf wist... Mijn ouders kunnen na 17 jaar ook nog steeds niet door één deur. Ik zit ook nog steeds in het conflict wie moet ik kiezen. Ik wil erdoor zelfs niet trouwen omdat er één van beiden aangeeft niet samen op een trouwfeest te willen zitten. Als ik ooit in die situatie zou zitten zou ik mijn kinderen echt wel betrekken en op de hoogte houden. En er ook alles aan doen dat de relatie tussen mij en de vader altijd goed blijft in het belang/ogen van de kinderen.

Heel lastig. Zeker wel last van gehad. Het is toch ook een soort van gemis. En ik wil niemand op de tenen trappen, maar eventueel nieuwe partners maken het ook niet altijd makkelijk. Nu is jouw kindje wel heel jong. Dus dat scheelt misschien wel wat dat betreft. Ik was zelf puber. Ik hoop het zelf echt nooit mee te maken, maar ik denk dat alle kinderen van gescheiden ouders dat wel zeggen. Aan de andere kant, gelukkige ouders zijn het belangrijkst en een goede basis in het gezin. Er wordt tegen jou gezegd dat je niet goed genoeg bent. Dat is vreselijk. Dat hoort niet. Als de basis van het gezin al is: papa vindt mama niet goed genoeg, ben ik dat als kind dan wel? Denk dat die basis diepe littekens kan maken bij kinderen..

Mijn ouders zijn NIET gescheiden, maar mijn ouders' huwelijk is verre van gelukkig. Daardoor heb ik (en mijn broertjes) best een verstoord beeld van relaties. Met de jaren gaat het beter, maar ik raakte altijd helemaal in paniek als ik ruzie had met mijn vriend (mijn vader werd altijd extree boos en stormde dan het huis uit). Ben erg geneigd om de behoeften van anderen voor de mijne te zetten. Vaak onveilige sfeer thuis, oppassen op wat je wel en niet zei etc. Ik heb mijn moeder wel eens gevraagd waarom ze niet gaat scheiden en zij zegt dat voor de kinderen. Ik weet niet of ze ons daarmee echt heeft geholpen...

Ik was 1 toen mijn ouders uit elkaar gingen, mijn zus was 5. Ik was niet ander gewend, toch was het heel moeilijk soms. Mijn ouders communicerden niet goed met elkaar en alles ging via de kinderen. Dit neem ik ze wel kwalijk. Voelde altijd als kind dat ik 1 van mijn ouders tevreden moest houden. Had niet een stabiele basis. Was blij dat ik 18 was en het huis uit kon. Mocht ik je 1 tip mogen geven, zorg ervoor dat je met de vader van je kinderen goed communiceert en laat de kinderen hierbuiten zodat ze er geen last van hebben. Over school, vakanties, eigenlijk alle regel zaken. Maar het liefst ook emotioneel. Inmiddels ben ik vandaag 31 en ongeveer 8 jaar terug hebben mijn ouders zaken uitgesproken en kan ik ze nu wel samen op een verjaardag uitnodigingen, voorheen ging dit niet. Ondanks dat ik dan ook nog denk, Hmm wordt dit wat oke qua gezelligheid. Veel succes met je keuze lijkt me enorm lastig.

Heel veel effect helaas. En nog steeds… Willen elkaar niet zien, moet altijd rekening houden eerst de ene dan ander, tegelijk komen ze niet etc , vaak wordt dus bal bij mij gelegd hele vervelend (nu zowat 18 jaar verder al he). Enorme vecht scheiding met rechtszaken en al geweest. Was toen 14/15 dus in puberteit, geen leuke periode en verbaas me dat niet “ontspoord” ben toen haha was alsnog best oké en makkelijke puber zonder foute vrienden etc want had opzich alle ingrediënten daarvoor hahah En ja ik neem t ze absoluut kwalijk dat ze niet in belang van hun kind hebben gehandeld. En nog niet. Lelijk over elkaar doen en praten tegenover mij - wat moet ik ermee?! Zijn mijn beiden ouders. Mij voor keuzes zetten etc etc. En neem ze kwalijk dat ze dus niet veel eerder uit elkaar gegaan zijn. Ipv zo hebben late escaleren. Dus nee nooooit “bij elkaar blijven voor de kinderen”. Dan gewoon goed uit elkaar gaan ipv erop wachten. 1 van de 2 vreemd gaat, met alle gevolgen van dien. Dus nee mijn tip; NOOIT een niet fijne relatie voortzetten In belang van je kleine. Dat doe je dus juist NIET. Door door te gaan… waren mijn ouders maar eerder en normaal uit elkaar gegaan. Ipv late escaleren en tussen al die ruzies te zitten. M’n zus en ik nemen ze t juist kwalijk dat ze niet veel eerder op een normale manier uit elkaar zijn gegaan!

Als je normaal uit elkaar gaat. Zonder dat er nog erge ruzie of vreemd gaan in t spel is, en netjes normaal met elkaar om gaat in belang van je kind, is dat prima hoor. Beter dan bij elkaar blijven geven heug en meug terwijl t echt niet meer gaat. Geloof 1 op de 3 kinderen heeft gescheiden ouders, dus geen ramp hoor. ALS t normaal gaat. Heb gewoon vriendinnen waarbij de gescheiden ouders nog steeds met elkaar en haar uiteten gaan en zelfs vakantie en verjaardagen samen vieren enz. Prima. Dat is hier wel anders dus helaas na te lang samen blijven en vecht scheiding en nog drama 20 jaar verder (wat allemaal bij mij terecht komt voornamelijk )

https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/toch-samen-door/ Hier staan die cijfers. Interessant artikel. TS, sterkte met de situatie. Ik heb zelf geen gescheiden ouders (gehad), dus ik heb geen ervaring ermee.

dat ja… herkenbaar. Met diploma uitreikingen kwam 1 van de 2 of zaten ze hele andere kant van de zaal en zat ik in Een awkward situatie de tussenin en keuzes maken idd. En nu na 20 jaar zowat, nog steeds het zelfde en willen ze elkaar niet zien en kan t niet in 1 ruimte en moet ik altijd rekening mee houden. En elkaar afzeiken en lelijk over praten tegenover mij.. Dat neem ik ze kwalijk. Vind dat bij scheiding belang van t kind op 1 hoort te staan. want dit hoeft natuurlijk helmaal niet zo te zijn. Ken zat waarbij gescheiden ouders nog super goed mr elkaar omgaan en met elkaar eten, vakanrie gaan, verjaardagen vieren alles (miss alleen in pijnlijke periode aan begin even niet) maar alle respect daarvoor. Dus ligt mijn in ziens meer aan de manier waarop.

Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 7 jaar was. Mijn moeder moest meer gaan werken zodat we in ons huis konden blijven wonen en daardoor kreeg ik de ‘verantwoordelijkheid ‘ over mijn 5 jarige broertje als zij was werken( een uurtje uit school, op woensdagmiddag was ze gewoon vrij). Verder heb ik er natuurlijk verdriet van gehad in het begin, maar had ik al snel door dat mijn ouders gelukkiger waren zonder elkaar! Ze communiceerden goed en hebben nu (bijna 20 jaar later) nog steeds af en toe vriendschappelijk contact. Is het leuk als je ouders niet meer gelukkig zijn samen? Tuurlijk niet, het liefst zie je als kind je ouders gelukkig samen! Maar ik ben ze dankbaar dat ik nooit iets van ruzies heb meegekregen en dat ze beide hun best deden om het voor mijn broertje en mij zo normaal mogelijk te houden! Wat ik als kind een voordeel vond was dat als ik bij één van mijn ouders was, ik ook meer aandacht van ze kreeg dan toen ze samen waren. Mijn ouders namen de tijd die ze met ons door brachten niet voor lief zeg maar! Denk dat dat ook zeer bepalend is geweest. Veel sterkte met je situatie en de keuze die je gaat maken! ❤️Mocht je nog vragen hebben mag je altijd een berichtje doen!

Denk juist beter dat kleine nog zo jong is. Die weet straks niet beter. Hoe ouder hoe lastiger denk ik. En probeer normaal met elkaar om te blijven gaan in belang van hem! Hij heeft meer aan gelukkige ouders dan geruzie thuis hoor. Of eerst nog proberen samen uit te komen met goed gesprek of relatie therapie. Maar anders gewoon echt stoppen hoor en jezelf (en daarmee indirect dus juist ook je kind) op 1 zetten! .

Ik zat in de kleuterklas toen mijn ouders gingen scheiden. Het was verdrietig maar uiteindelijk vond ik het allemaal prima. 2 keer vakantie, 2 keer Sinterklaas! Kon ik prima aan wennen. Mijn ouders konden ook, in belang van de kinderen, samen aanwezig zijn op belangrijke hoogtepunten in ons leven. Dat vind ik heel belangrijk, je wil als kind nooit hoeven te kiezen tussen je ouders. Ik ben heel liefdevol opgegroeid en heb een mooie jeugd gehad. Mijn vriend zijn ouders zijn niet gescheiden, alleen de liefde is daar al heeeel lang niet meer. Mijn vriend is zonder liefde opgevoed in een huis met ouders die amper nog tegen elkaar praten en waar geen liefde meer hangt. Daar wordt om alles geschreeuwd en nu jaren later voel je nog steeds geen liefde daar enkel frustraties.